xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hoera ik mag weer.:lol:

Ik mag Sven en Indra weer uit school halen, het is woensdag dus s’middags zijn ze vrij, en als ik dan op ze kan passen vind ik het leuk, heb ik ze fijn ’n paar uurtjes .

Ik merk wel dat ze veranderen, in ene groot worden, niet meteen meer luisteren wat oma zegt, dat komt waarschijnlijk ook omdat er vriendjes mee naar oma gaan, zo ook vorige week woensdag.

“Oma mag Moo mee om te spelen?” vraagje van Sven.

“Als het van zijn moeder mag vind ik het wel goed hoor,maar wie is Moo?”

“dat ben ik” zei een jongen die naast Sven op het schoolplein liep.

Wat ik zag was een jongen met haren tot op zijn schouders, haren voor zijn gezicht, heel apart gekleed een beetje als een student, driekwart bruine jas aan?

“Als je moeder het goed vind is het prima, maar vertel eens waar komt de naam Moo vandaan?”

“mijn naam is Mohamet maar ze korten het af naar Moo”

Oké, de moeder van Moo kwam er net aan, ze vond het prima en zou hem om half 4 weer ophalen.

Sven had tussen door gauw in mijn oor gefluisterd dat dit jongentje niet zo druk was als zijn vorige vriendje.

Indra keek meteen een beetje sip “nou heb ik geen vriendinnetje”.

Dat werd ook opgelost, voor de deur stonden Astrit en Liv, of Liv met Indra mocht spelen. Dus klaar, maar nu had ik geen 2 kinders maar 4 om mij heen.

Ik zou een restje patat op maken voor Sven en Indra, dat moest dan  gedeeld, Astrit kwam met een doos frikadellen aan, dus er kon gebakken worden. Aardappel kroketjes waren ook nog voorradig, dus geen punt, bakken maar.

“Oma heb je een groot wit vel papier, dan gaan we slakken zoeken en een slakken race houden”

 Lang geleden hadden ze dat ook een keer gedaan Indra en Liv, het had schijnbaar diepe indruk gemaakt dus daar kwam het vel papier.

Moo was met Sven aan het spelen, allemaal autotjes laten glijden van de 2 railsen die ik nog steeds in de tuin heb staan. Maar zodra de meiden met de slakken bezig waren moest Moo er het zijne van hebben. Ja dan Sven er ook bij,  ging het meteen fout, de meiden wilden zelf de regie in handen houden, die werd meteen overgenomen door de mannen. Oma moest scheidsrechter zijn. “Mannen jullie weer naar je eigen speelgoed en meiden, de jongens mogen af en toe even komen kijken.”

Onder tussen zaten de aardappel kroketjes in de olie, dat was te hard gegaan, ze waren dus donkerbruin tot zwart, het kan dus ook mis gaan bij mij hoor. Geen nood, ik had niet alle kroketjes gebruikt dus een nieuwe lading er in. De patatjes waren al lekker opgegeten, de frikadellen had ik in stukjes gesneden en ik ging met de schaal rond, komt de vraag van Moo;

“zit hier varkensvlees in?”

“ja dat denk ik wel”

“dan mag ik het niet eten.”

Ohh,wat nu? Even de vriezer in ( wat een weelde dan) daar lagen nog wat kippen saté’s

Dus even ontdooien in de magnetron, lekker warmen in een pan kokend water en Moo ook gelukkig.

Dan ben ik eigenlijk op mijn best, improviseren vind ik enig. Alles was dus voorzien van eten. Het was ook stralend weer.

“Oma mogen Moo en ik naar de geitjes in de kinderboerderij?”vraagje van Sven.

“Ben je al eens alleen ergens naar toe geweest?”

“Nou oma toen ik laatst bij Dillen was, zijn we ook op de fiets naar het bos geweest.”

Natuurlijk had ik even mijn zoon moeten bellen om het te vragen, maar ik geloofde Sven en zei:

”Gaan jullie maar wij komen er ook zo aan”.

“Hoe laat moeten we terug zijn”

Toen had er al een lampje bij mij moeten gaan branden, niet dus .

“Half 4 want dan komt Moo zijn moeder hem weer ophalen.”

Als ik het nu terug lees was ik wel dom bezig, waarom vroegen ze hoe laat ze terug moesten zijn? Als ik ook naar de geitjes ging met de meiden dan zag ik ze toch daar?

Ze waren weg en na een kwartier had ik het al niet meer, ze hadden het ook over de uitkijktoren gehad, straks gaan ze daarop en valt er een naar beneden,

“Meiden kom op we gaan naar de geitjes” het stukje naar de geitjes is maar kort en kan echt geen kwaad. Toen we bij de geitjes waren, geen jongens. Ik had het niet meer, voelde mij zeer onverantwoordelijk. Dus de meiden weer mee naar huis en maar hopen dat de jongens gewoon zo weer voor mijn tuinhekje zouden staan. 

Wat was ik opgelucht toen ik die 2 koppies boven de heg zag verschijnen.

“Waar waren jullie nou”?

“Bij de geitjes en daarna even in het bos bij de klimboom”

“Dat hadden we niet afgesproken ik ben hier niet blij mee”.

Twee jongens hoofden keken mij een beetje schuldig aan, ik was veelte blij dat ze er weer waren en heb ze  verder maar met rust gelaten.

Toen de moeder van Moo kwam, werd het gelijk door de meiden in geuren en kleuren vertelt.

De moeder van Moo was ook niet blij, want uiteindelijk zijn ze nog maar acht jaar, en hij was ook niet eerder alleen weggeweest.Toen bedacht ik dat het ook maar aan Monique en Chris verteld moest worden,  het bleek dat ze de vorige keer met dat andere vriendje ook geen toestemming hadden gehad.

“Maar oma ik had nu toch verkeersles gehad, en er zijn toch knoppen om het licht op groen te laten springen?”

Nog even een zwak tegen gepruttel van Sven. Zijn moeder trapte daar niet in, begon gelijk over kinderlokkers in het bos, daar was ik het niet helemaal mee eens, omdat ik vind dat ze dan bang gemaakt worden. Maar volgen Chris en Monique kan je ze niet genoeg waarschuwen.

Dus ik moet nu ook zeker als de kleinkinderen komen van mijn roze wolk afstappen, en in de werkelijkheid gaan staan, als was het alleen maar om mijn kleinkinderen te begeleiden, waardoor ze niet bang hoeven te zijn

En keurig afwachten wanneer ze wel groot genoeg zijn om alleen dingen te ondernemen. Ik zal  vanmiddag geen vriendje meenemen, dat als een beetje straf.  Sven wist echt wel dat hij niet met Moo alleen mocht gaan. En nu besef ik dat ze in een andere fase zitten, dat ze niet klakkeloos alles maar aannemen.

Dat hoort gewoon bij het groter worden, Oma moet op herhaling voor haar Oma  examen.

Dat gaan we dus serieus doen, ik wil graag die oma blijven waar alles een beetje mag, maar ik moet wel verantwoording nemen.

Deze les was best heftig want ik heb echt in angst gezeten of hun niets was overkomen.

 (Oma vind het leuk, maar was best moe van de schrik en 4 kinderen is toch anders als 2.)

Eliza

27-10-2009 om 12:09 geschreven door ronpierlo