|
 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mensen
Wat zijn mensen toch eigenaardige wezens.
Ramses Saffy is (gisteren al weer) overleden), de hele avond hebben alle zenders op tv uitgebreid beelden van Ramses laten zien.
Wat vreemd toch dat voor de goede man dood was, hij weg kwijnde in een bejaarde huis, waar hij absoluut niet wou wonen maar gewoon ondergebracht werd uit pure wanhoop, om dat zelf Liesbeth List, zijn grote en liefste vriendin ook geen raad met hem wist. Toen hij in dat tehuis geplaatst werd kwam dat nog in de krant, maar daarna alleen als hij nog kon opdraven op een feest en dan wat kon zingen, werd er aandacht aan geschonken, maar al die tijd dat hij daar zat te verpieteren,( dat heb ik dus gisteravond gezien, met zijn fles wijn) was er geen mens die naar hem omkeek. En nu? Ramses is dood, Leve Ramses, iedereen wil zijn liedjes zingen, heel de tv wereld op zijn kop. Waarom moet je eerst dood gaan om een engel te wezen. Levend was je alleen voor je echte vrienden nog belangrijk.
Het heeft op mij wel heel veel indruk gemaakt hoe zijn leven er uit heeft gezien. Ik zag een kleine jongen verloren op een station door zijn moeder op de trein gezet, ik zag een oude man die zijn moeder steeds verdedigd, een man die juist door dat verlaten zijn, zich zelf waar wou maken op welke manier dan ook. Ik hoorde liedjes door hem gezongen die ik nog nooit gehoord had, maar met een tekst waar ik de rillingen van kreeg. Ik zag toch door alles heen een heel eenzaam mens, die zich aansloot bij de Begawan in India, om daar misschien de eenzaamheid te ontvluchten.
Ik kende hem eigenlijk het meest van het lied Zing,vecht, huil, bid, werk en bewonder 'Sammy kijk omhoog' en van een lied met Liesbeth List waar erg veel ho... ho... ho... ho... in werd gezongen. Net als met de dood van Andre Hazes, eerst verguisde iedereen hem, na zijn overlijden is hij beroemder geworden als toen hij leefde. Hoe zit dat nou? Zijn we zo hypocriet? Gaan we na de dood ineens allemaal ons schamen? Zijn we zon volkje dat elkaar opzweept, en de een nog meer wil laten zien als de ander hoe een goede vriend hij was van de dode? Of komen we er te laat achter dat Ramses en Andre toch unieke mensen waren ieder in zijn eigen waarde. Ik voel me net een predikant, maar het moest me toch even van het hart
Gisteravond heb ik ook Showroom gezien, en ik vind het nog steeds uniek hoe mensen durven te leven zo als ze ZELF willen leven, ook al worden ze dan voor excentriek versleten,. Mensen die hun eigen hart volgen die hun eigen wereld scheppen, hoe de maatschappij er ook tegen aan kijkt . Ik had zo bij de schilder in willen trekken die zijn eigen wereld had geschapen uit zijn fantasie, hij was begenadigt met een uitzonderlijk talent, hij kon levensecht schilderen, kleding en meubels maken zo mooi dat ik ademloos heb gekeken en helemaal mee genomen werd in zijn wereld. Alleen ik heb wel angst voor die beelden. Ze geven hun hele ziel en zaligheid prijs voor de cameras, wie zegt mij dat er niet idioten zijn die dan juist deze mensen gaan molesteren? Deze mensen leven in een voor hun gelukkige wereld ik hoop dat het zo zal blijven. Ik heb diep respect voor deze mensen.
Eliza
|
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
