|
Verdwaaldxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een stip wiekte binnen in het kerkgebouw
zon grauwe kleur vind je niet gauw.
Alleen als hij fladdert heen en weer
dan draaien de hoofden statig mee
van links naar rechts, tot hij stille zat
hoog in t gewelf waar je hem niet zag
want zon pluis, daar is geen zoeken aan.
Maar gelijk met een kind, duurde het niet lang
na korte poos klonk weer zijn stem
en eiste hij de aandacht op, die kleine prop.
Zelfs Pastoors oog ging recht omhoog
en aan zijn gezicht dat er niet om loog
zag ik dat hij er binnenpret om had
met zon vreemde parochiaan als gast
En een lach daar ben ik altijd voor
waarom zou je niet lachen in Vaders huis
dat doe je toch ook bij je eigen thuis.
Oók een blijde lach is een gebed
dus heeft die verdwaalde verenbundel
me tot dubbel bidden aangezet.
Uit een boekje dat Tijdloze Actua heet
Van M. Elzas-Groot
|
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
