xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wij…

Ik pak de woorden in een doosje

die ik je graag zeggen wil,

wanneer je ver bij mij vandaan bent,

diep in jezelf, opvallend stil.

We uiten dikwijls harde woorden

want ons karakter is gelijk,

ik zou zo graag iets hartelijks zeggen

wanneer ik heimelijk naar je kijk.

Ik pak mijn ‘houden - van’ in zilver

en maak er een klein rijmpje bij,

waarin verborgen is te lezen

wat je in wezen bent voor mij.

Toch komen dikwijls harde woorden,

ik weet niet waarom ik ze zeg,

maar tussen ons is dan de afstand

een kilometerslange weg.

Ik doe een lintje om een doosje

waarin een eenzaam – koud gevoel,

omdat ik weerloos en onhandig

niet echt kan zeggen wat ‘k bedoel.

En in dat kleine lieve rijmpje

zit zoveel warmte en een zoen,

misschien moeten we beiden leren,

’ je kunt ook woorden overdoen’.

Ik hoor je in je kamer lopen

ik slik iets weg en voel verdriet,

we kunnen alle twee goed praten,

maar vinden vaak het trefwoord niet.

Ik doe je pijn met wat ik uitspreek,

‘k ben net als jij ’n volwassen mens,

Die met ‘gevoel’ niet goed kan omgaan,

daarom dit doosje en mijn wens.

Geschreven door ‘ Margreet van Hoorn’

 Prachtig vind ik dit gschreven, het zegt precies wat vaak gebeurd, je houd van elkaar en toch kun je elkaar diep bezeren door woorden, die je dan echt over zou willen doen.

Eliza