xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zondag.

Maandag was wasdag, die zondag ervoor kwam Chris mijn zoon  zijn net gekochte vouwcaravan op het grasveld bij ons voor de deur even uitvouwen en helemaal opzetten.

Hij had er wel mooi weer voor uitgezocht, het was droog maar het stormde zowat. Dat is alleen maar meegenomen als het dan niet stormt is het makkelijker.

Ik was wel er beetje stil er van, ik zat terug in de tijd, Simon mijn man en ik zijn zo’n 30 jaar geleden met zo’n zelfde soort caravan begonnen.  Toen ik belangstelend ging kijken kwam er toch wel een brok in mijn keel, Chris was toen 7 en nu bezit hij zelf zo,n vouwcaravan.

Ik kwam dus kijken maar de twee mannen honden rende achter mij aan en ja hoor voor dat ik er erg in had werd de voortent ingezegend en waar de een plast gaat de ander er achteraan.

Indra  zag het die gaf een brul, Chris gaf ook een brul en een wilde zwaai naar de onschuldige jongens,  wisten zei veel?

We werden gelijk verbannen naar een boom verderop we mochten daar kijken maar geen voet dichterbij zetten meer. Dat was ons zielig lot.

Indra vroeg of ze ook foto’s mocht maken, ze kwam later giebelend, terug ze had pappa’s zijn billen gefotografeerd.

“kijk oma wat vind je van deze boom en die mooie auto”

“Prachtig hoor”. Sven mocht stoeien met de stangen van de voortent, wat  niet zo eenvoudig was.

Al met al duurde het wel even voor alles stond maar toen was het ook wel een pracht gezicht. Hij is er erg blij mee en dat is het voornaamste toch?

Eliza