xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Overpeinzing

Ja een mens kan soms over dingen peinzen, zo als het alleen zijn.

Alleen zijn is nog steeds na 5 jaar niet aanvaardbaar, je weet dat je alleen bent, toch hoop je dat het eens gebeurd dat er iemand komt die je leven weer wil delen. Maar als je dan iemand tegen komt die wel in je geïnteresseerd is, dan weet je er toch ook even geen raad mee.

Het is allemaal  nog pril, het is zeker fijn om in ieder geval een luisterend oor te hebben die mijn spraakwatervallen toch over zich heen laat gaan zonder meteen hard weg te hollen. ( kreeg wel te horen dat ik in twee dagen meer had gesproken als zijn overleden vrouw in twee maanden, maar met een glimlach.) Dat vele praten doe ik altijd al maar nu was het echt van de zenuwen nog erger. Het is ook niet niks, je komt iemand tegen die totaal onbekend voor je is.

Je bent allebei niet zo jong meer, dus moet je dan verlegen zijn op liefdes gebied?  Je bent toch geen groentjes meer, maar respect hebben voor de ander vind ik toch wel heel belangrijk,

Ik ben wel gauw eigen met de mensen, sluit ze meteen in de armen, maar verder wil ik die gene toch wel eerst goed kennen voor dat we samen onder de douche staan (om maar iets op te noemen).

Vrouwen zijn daar( denk ik)  iets terug houdende in dan mannen, of misschien juist niet ligt het er gewoon aan hoe de man of vrouw zelf is.

Ik zelf heb niet het idee dat ik iets in moet halen, of dat de tijd dringt.

Zelf vind ik het wel prettig om  weer s’morgens een goedemorgen kus te ontvangen en samen dan rustig te ontbijten, samen koffie drink,  samen wandelen met de hond, samen uit eten gaan, dat hebben we allemaal gedaan en dat was een warm gevoel, maar het hele intieme daar ben ik nog niet aan toe.

Ik sprak met een meisje van 36 jaar in de keuken waar ik vrijwilligers werk doe, ik heb mijn hart altijd op de tong liggen en vertel altijd alles, dus ook van mijn ‘date.’ Zo ook dat ik er wel wat mee in mijn maag zat, ze moest lachen en vroeg mij

”hoe oud bent u nu?”

“64 jaar”zei ik

“nu bent u al zo oud, maakt u zich nu nog zorgen over die dingen, als het goed voelt en u wil meer, dan doet u het gewoon, wil u het niet dan zegt u dat toch gewoon, geniet van het moment denk niet zo veel, morgen kan u wel dood zijn”

Wat moest ik daar nog op zeggen, tegenwoordig gaan de jonge lui  met elkaar naar bed zonder dat er spraken is van houden van, het is allemaal zo veel vrijer, en op zich niet verkeerd, maar als je van onze leeftijd bent voelt het( tenminste voor mij ), ongemakkelijk. De tijd zal het leren, ondanks mijn leeftijd wil ik het toch rustig opbouwen, misschien vertel ik volgende maand iets heel anders, maar dan niet in details.

Eliza