Een moeder die haar eigen kindxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

vaak niet meer herkent.

Dat doet pijn, het geeft verdriet

dat je zo veranderd ben.

Alles vergeten,

niet echt iets meer iets weten

steeds vroeg je,

wie brengt me naar huis?

’t Is allemaal voorbij nu ma,

Je bent voor altijd thuis

********************************    

Het laatste traject, lang en zwaar

Volhoudend tot ’t niet meer ging

Eindpunt, rustpunt het is volbracht.

*********************************   

Het leven verwacht geen onvoorstelbare

offers van ons, het vraagt alleen maar,

dat wij haar weg gaan met vreugde in

ons hart, en dat wij een zegen zijn voor

onze omgeving, zodat we na ons bezoek

de wereld een ietsje beter achterlaten.

Dan hebben wij onze taak volbracht

*************************************