Een moeder die haar eigen kindxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
vaak niet meer herkent.
Dat doet pijn, het geeft verdriet
dat je zo veranderd ben.
Alles vergeten,
niet echt iets meer iets weten
steeds vroeg je,
wie brengt me naar huis?
t Is allemaal voorbij nu ma,
Je bent voor altijd thuis
********************************
Het laatste traject, lang en zwaar
Volhoudend tot t niet meer ging
Eindpunt, rustpunt het is volbracht.
*********************************
Het leven verwacht geen onvoorstelbare
offers van ons, het vraagt alleen maar,
dat wij haar weg gaan met vreugde in
ons hart, en dat wij een zegen zijn voor
onze omgeving, zodat we na ons bezoek
de wereld een ietsje beter achterlaten.
Dan hebben wij onze taak volbracht
*************************************
|