xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een fee

Mevrouw De Wit zat even. Ze had de was in de soda

gezet en nu zat ze even, en keek op de klok of het

tijd werd voor koffie. Toen zag ze naast de radio

een fee staan. Mevrouw De Wit wreef zich met een

hand over de ogen en keek nog eens. Het bleef een fee.

Zo eentje met glinsterende  sterren op het gewaad,

met lichtende haren en met een staf.

Waar komt u voor? vroeg mevrouw de Wit.

De fee aarzelde even. Ik…eh…U mag een wens doen,

zei ze.

Bent u van de Ova prijsvraag, vroeg mevrouw De Wit.

Waarachtig niet, zei de fee. Volstrekt niet.

Dan zeker van het - kom hoe heet het - opinieonderzoek?

Wat is dat, vroeg de fee.

Daar vragen ze ook van alles.

Maar ik vraag u niets, zei de fee. U mag een wens doen.

Gewoon!  

Waar bent u dan van? vroeg mevrouw De Wit. U moet

toch ergens van zijn?

Hoor ’s, zei de fee kribbig, ik ben niet van de Ova

en niet  van iets anders, ik ben gewoon een fee.

Dezelfde als die van Assepoes, als ‘t u interesseert.

Als het u om geld te doen is, zei mevrouw De Wit,

ik heb al gegeven voor de kinderkolonie. Het is me

niet om geld te doen, zei de fee.

O, gaat u dan maar zitten. De fee zat, op de tafel.

Nou en…? Vroeg de fee.

Wat bedoeld u… vroeg mevrouw De Wit.

De wens, zei de fee geduldig. Wat wilt u ’t liefst? Een

blonde prins?

Mevrouw De Wit keek haar kippig aan. Mijn man

is bij de rijksverzekeringsbank, zei ze.

O, zei de fee. Maar dan eh…een huis! Een landhuis

op de Veluwe…

De Veluwe, zei mevrouw De Wit. Dan moet mijn man

op en neer!

Hier in de stad dan, zei de fee. Zegt u ’t maar.

In de Iris laan?

Mevrouw De Wit begon dromerig te kijken. Is ’t een

gedeelte van een woning, vroeg ze.

Een heel huis, zei de fee. U mag zelf zeggen, hoe

groot. Zeven, acht, tien kamers ?

O, daar laten ze ons niet in, zei mevrouw De Wit.

Daar krijg ik geen huurmachtiging voor. O nee.

De fee zuchtte. Wat denkt u van Geluk? vroeg ze.

Hoezo geluk? vroeg mevrouw De Wit.

Gewoon geluk, zei de fee. U wenst gelukkig te zijn.

Dat bent u dan.

Waarvóór ben ik dan gelukkig? Vroeg mevrouw De

Wit argwanend.

De fee draaide zich om en liep langzaam naar het

raam. Dan ga ik maar zei ze. Maar wacht… Geld

mag u ook wensen. Honderd duizend gulden?

Nu werd mevrouw De Wit beslist ongemakkelijk.

Wat voor praktijken zijn dat, vroeg ze kil.

Heus zei de fee smekend, u krijgt het zomaar, zo-

maar!

En hoe moet ik dat verantwoorden voor de belas-

ting, zei mevrouw De Wit. Die zijn nogal niet pre-

sies.

Ik weet het, zei de fee. Een bontmantel. Nertz.

Een bontmantel fluisterde mevrouw De Wit. Nertz…

zei u?

Nertz, zei de fee.

En als mijn man thuiskomt, zei mevrouw De Wit,

wat moet ik dan zeggen? Moet ik dan zeggen:

kijk Karel, van de fee gekregen? Zei hij: O, van de

fee gekregen, juist ja.

Nu was het geduld van de fee uitgeput. Ze werd spier-

wit van woede. Ze kreeg een driftbui, wat maar

hoogst zelden voor komt bij feeën. Zij kwam een paar

passen naderbij en het zag er naar uit, dat zij

mevrouw De Wit in een paard wilde gaan veranderen.

Wacht even…eh…juffrouw, riep mevrouw De Wit

half huilend. Geef mij maar een nieuw pansponsje.

Zo’n rond koperen pansponsje. Weet u wel?

De fee stond stil. Zwaaide met haar toverstaf; toen

vloog ze weg door het raam. Mevrouw De Wit staarde

haar na en zag haar zilverig zweven boven de antenne

van het huis aan de overkant. Eindelijk ging ze van het

raam weg. Op tafel lag een pansponsje, zo’n rond

koperen. Ze pakte het op en hield het heel lang in

haar handen. Heel lang, terwijl ze door het raam

naar buiten staarde.

Geschreven door Annie M.G. Schmidt in 1979

Ik zou er zo een cabaret voorstelling van willen maken, iedere keer als ik het voorlas op het toneel, dan zou ik mij mond houden na het woord;  zei...of vroeg... na die wooren laat ik de mensen dan in de zaal  roepen; de fee...of... mevrouw De Wit.
Want dat komt toch hilarisch vaak voor.

Ik blijf het heerlijk vinden om te lezen.

Eliza