|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Opruimingskoorts
Tot nu toe werd mijn zieleleven slecht zelden door
molton dweilen beroerd. Het spijt me, maar ik kon
niet koud of warm worden bij de gedachten aan mol-
ton dweilen. Misschien is dat altijd een lacune
geweest in mijn gemoedsleven, misschien heb ik
onbewust steeds alle molton dweilen verdrongen. En zou
dat zich gaan wreken? Hoe het ook zij, het staat nu anders;
sinds gisteren ben ik een en al dweil. Het komt door dat
geraffineerde streepje, dat de winkeliers door hun prijzen
trekken. Er staat 65 cent, met een streep erdoor en
daaronder; 49 cent. Die streep doet het m. Zon dweil
an sich is niet een erg opwindend verschijnsel, maar
dat je er zestien cent op kan verdienen, dat geeft me het
gevoel nu op dit moment het huis te moeten verlaten, belust
op dweilen.
Hee, er zijn nog meer vrouwen op straat. Dit is de negen-
daagse koorts, de opruimingskoorts. Nu , na december
heeft niemand van ons meer een cent, dat staat vast,
en iedereen heeft zich voorgenomen om geen spelt en
geen draadje en helemaal niets meer te kopen, en daar
staat in januari ineens die streep door alle prijzen en het
ongeluk is weer gebeurd. Na een paar uur loopt er een streep
door ons heen en we tijgen in grote vastberaden troepen met
boodschappennetten en koffers de magazijnen in, om een
nummertje knokken weg te geven bij de lingerie. Dames ,
die altijd keurig hun pink in de hoogte houden bij het thee
drinken, en steeds met heel beschaafde stemmen converseren,
staan nu tegenover elkaar ,ieder aan het uiteinde van een kous
te trekken, met bloeddoorlopen moordogen. Moeders die
als levensopgaaf hebben gesteld, zichzelf weg te cijferen,
worden nu een troep jakhalzen; gulzig en gretig slaan hun
handen in een bak Gezoomde Theedoeken, nu slecht 69 cent.
Wat een wonderlijke gesteldheid is dat toch, die uitverkoopkoorts.
Mannen hebben er helemaal geen last van.
Ze zullen misschien weleens eventjes blij zijn met die
goedkope zaag, maar ze raken toch niet in die merkwaardige
bewustzijnsvernauwing, die ons als grommende horde de
winkelstraten indrijft.
Waarschijnlijk hebben wij het zo sterk, omdat lust tot plicht
wordt in die utverkoopdagen. Kopen is lekker, is heel erg lekker,
dat is toch zo? En nu die streep zich door alle prijzen heen trekt,
hebben we het gevoel dat kopen een plicht is. We moeten
profiteren, anders doen we ons gezin te kort. En bovendien:
t is nooit weg, hè!
En zo begint het dan met die dweilen en met een nest schalen.
En dan charmeuse onderjurken met kleine weeffoutje
van f 9,50 nu f 8,68. t Is nooit weg immers, hoewel we het anders
niet in ons hoofd zouden halen om die glibbers te kopen.
.
Al winkelend en stompend word de koortshoger
de Drift word heviger. Dan komt eindelijk het
Mantelpak.
Het ligt in een duur modehuis, en het kost maar f 59.
Het heeft f 200. gekost, daar staat het, met een streep er door.
O, die coupe is zeldzaam mooi, dat zie je al in de verte.
t Zou zonde zijn om dat voorbij te laten gaan.
En pas als we thuiszitten tussen de dweilen en de nestschalen
( die nooit weg zijn), daalt de koorts en komt de asgrauwe
Ontgoocheling. Het is een kreng van een mantelpak.
Als het nou nog zat, maar het zit niet.
En als het nou nog stond. Maar het staat niet. En daarom
laat ik het maar hangen. En heerlijk, dat we met de molton
dweilen zo bijzonder voordelig uit zijn.
Geschreven door:
Annie M.G Schmidt
|
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
