Laat mij
Laat mij gaan
Uit deze wereld van het dwaze bestaan
Het leven biedt meer dan alleen te zijn gedreven
Het leven is maar even
En wat zijn we druk met elkaar te bewegen
Tot een totale slaaf
Van al het aardse hebben en houwen
Men had zn geestelijk huis moeten bouwen
Of wegdromen in de poëzie
Waar je gemis en andere zaken in op kan vullen
Het is een mens in een mens
Je kijkt door een korte lens
Zo in je eigen wereld
Een mens moet zichzelf ontleden
Niet voor een ander
Maar voor je eigen voetlicht treden
Zo ga je anders en fijner door het leven
Maar ja, iedereen is dit niet gegeven
Maar laat de dingen dan toch even binnenin
Een keer nemen tot een nieuw begin
Een begin waarin men zichzelf gaat zien
Met wel en geen goede dingen misschien
Maar dit is wel tot een gemeenschappelijke verrijking
Zo draagt ieder zijn levensdeel
In het groot of in een klein deel
Maar samen is dat een nieuwe weg beramen
Zodat we niet keer op keer
In gemeenschappelijk kwaad komen
Waar de mens alleen maar van een lange
of een eeuwige straf gaat omkomen
Dan zijn er geen levensdromen
Het leven is er om van geluk te dromen
Ook al is het lot misschien zwaar
En wat er komt daarna?
Dat is je goedgezind door regen en zonneschijn te
bewegen
Dan zijn de wegen zo geheel anders gelegen
Dat is een vreugdevol leven
Dan kom je niet meer jezelf tegen
Want je leven heb je aan die Ander gegeven!
|