Laat mij

Laat mij gaan

Uit deze wereld van het dwaze bestaan

Het leven biedt meer dan alleen te zijn gedreven

Het leven is maar even

En wat zijn we druk met elkaar te bewegen

Tot een totale slaaf

Van al het aardse hebben en houwen

Men had z’n geestelijk huis moeten bouwen

Of wegdromen in de poëzie

Waar je gemis en andere zaken in op kan vullen

Het is een mens in een mens

Je kijkt door een korte lens

Zo in je eigen wereld

Een mens moet zichzelf ontleden

Niet voor een ander

Maar voor je eigen voetlicht treden

Zo ga je anders en fijner door het leven

Maar ja, iedereen is dit niet gegeven

Maar laat de dingen dan toch even binnenin

Een keer nemen tot een nieuw begin

Een begin waarin men zichzelf gaat zien

Met wel en geen goede dingen misschien

Maar dit is wel tot een gemeenschappelijke verrijking

Zo draagt ieder zijn levensdeel

In het groot of in een klein deel

Maar samen is dat een nieuwe weg beramen

Zodat we niet keer op keer

In gemeenschappelijk kwaad komen

Waar de mens alleen maar van een lange

of een eeuwige straf gaat omkomen

Dan zijn er geen levensdromen

Het leven is er om van geluk te dromen

Ook al is het lot misschien zwaar

En wat er komt daarna?

Dat is je goedgezind door regen en zonneschijn te bewegen

Dan zijn de wegen zo geheel anders gelegen

Dat is een vreugdevol leven

Dan kom je niet meer jezelf tegen

Want je leven heb je aan die Ander gegeven!