Mijmeren

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Al mijmerend vangt de dag aan

Men moet er doorheen gaan

Wat zal deze dag brengen?

De dagen zijn ook aan het lengen

We zijn bijna bij de langste dag

En als het even kan of mag

Dan is er de avondwandeling

En dat is dan weer het begin

Van een nieuwe nacht

Maar het is een korte nacht

Gelukkig dat de dag dan niet lang wacht

Dan begint de mens weer met nieuwe kracht

Maar toch kan het ook somber zijn

Want niets is meer echt fijn

We staan met alles toch aan een ravijn

Maar de mensen houden het allemaal op de schijn

We gaan dit en we gaan dat

Ja, men moet leven

Maar waar naar toe leven?

De ene mens zit al een regering in elkaar te weven

Een ander ziet het helemaal niet zitten

We roepen allerlei dingen

Zoals..Rechts doet ons niet uit de gevangenis komen

Ja, als je groen bent dan heb je aparte dromen

Maar het zijn allemaal geen levensdromen

Toch wil elk mens aan rampzaligheid ontkomen

Je probeert het elke dag met je eigen veerkracht

Je hebt geen last van de levensnacht

Maar er is wel een diepe schacht

En als je daarin valt…dan is het voor altijd nacht

Nacht na nacht zie je voorbij trekken

Maar mensen denken er niet aan

Dat het ineens voor hen kan staan

Of dat de mens er persoonlijk voor komt te staan

Dat je leven alleen maar in duisternis is vergaan

Nimmer het licht van een zon of een maan

En zo beginnen we dan aan een nieuwe week

Wordt het echt de laatste steek?

De steek van dit grote onvermogen

Want een mens is niet meer en minder dan een nul

Ook al is het dat je neus van trots krult

We hebben geen van allen ons lot in de hand

Ook al bereik je met praatjes de media of de plaatselijke krant

Gaat een mens niet hand in hand

Met de Schepper van het heelal

Dan valt ons alles ten deel

Maar het is en wordt steeds meer gal

Dan ga je als land en volk door een diep dal

Een dal van ernstige zaken

En als ze je hart dan nog niet raken

Dan gaat het leven afhaken

Want door moedeloosheid gaat een

mens zijn of haar verantwoordelijkheid verzaken

Dus alle mensen zijn zeer opgeblazen

Omdat de één zo graag over de ander wil bazen!

Dat kan door een stormwind ineens worden weggeblazen

En dan zie je allemaal angsthazen

Ze stelen alles als de raven

In het klein en in het groot

En daarin zie je de grote dood

De dood is nu in het heden de nood

Want alles is verdeeld en bloedrood!

De aarde ligt op een paar millimeters na in de goot

Omdat de men zichzelf hoog heeft geacht

Dit komt niet door liefde maar door macht!

Door liefde spat niet alles uit een

Liefde gaat door het leven met veel geween

Want die ziet het allemaal aankomen

Dat de tijd voorbij is dat men nog grote dromen kan dromen!

Dan heeft men grote moeite om aan die afgrond te ontkomen

Misschien denkt men hier is een pessimist aan de praat

Maar men ziet toch zeker wel hoe deze wereld vergaat

Vergaat aan alles wat was opgebouwd

Maar het heeft geen mens echt benauwd!

Of nog erger men heeft niet over zichzelf gerouwd

Want we waren toch allemaal met de god van het materialisme getrouwd!