De mens als een bloem op het veld

Dichten

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Waarom dichten dichters

Dichters willen hun geest verlichten

Mensen die dichten

Zij mensen met gedachten

En gedichten geven hun krachten

Het is het wandelen van ziel en geest

Soms houden ziel en geest een feest

Dan gaat het om de zielenvreugd

Maar het kan ook een ontladen zijn

Is er in het leven veel beweging

Dan kun je, je er aan overgeven

Je verlicht zo enigszins het leven

Als je met zware zaken bent omgeven

Er is geen betere impasse

Waardoor je wat op papier kan krassen

Een mens is net als de klok

De wijzers gaan voort totdat de klok stopt

Dan moet de klok worden opgewonden

Ook de tijd heelt alle wonden

Wonden die gemaakt worden door de zonden

De zonden van een wereld waarin geen liefde meer is of was

Het maakt de mens tot een steen zo koud

En als men op het eigen harde hart vertrouwt

Dan krijg je het voor altijd en eeuwig erg koud

Dan raakt het geweten nergens meer voor benauwd

Je gaat als een stoomwals over de mensheid heen

Je bezorgt de ware mens veel geween

Maar door de impasse

Blijft die mens altijd krassen

Zodat de wonden worden gesloten

En niemand kan ze meer openstoten!