|
Stilte
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
In stilte herdacht
En er werd heel wat gedacht
Er was een lange nacht
Een levensnacht
Maar deze eindigde in een ochtendwaken
De tijd was gaan naken
Tot het einde van een leven
En wel een moederleven
Die aan mij het leven mocht geven
Er is een komen en gaan
Drie jaar geleden mocht ik gelukkig aan haar graf staan
Zij was door de dood heen gegaan
Naar het eeuwige leven
Niemand kent dit mooie leven
Waarop je bij de dood gelukkig kan zijn
Zij was niet gestort in het ravijn
Zij mocht voor eeuwig bij Hem zijn
Verlost van alle zorgen en pijn
En nog doen mensen of het niet waar kan zijn!
Ze gaan koud en kil aan dit alles voorbij
Ze denken
ach jij!
Ja, wie gaat er nog voorbij?
Die enige warmte in zich draagt
Het is alles alleen maar wat de buitenkant van het leven behaagt!
Dan zijn de mensen geslaagd!
Maar een ieder wordt op een dag voor de grote Rechter gedaagd!
En dan zegt Hij, heeft u wel naar mij gevraagd
Of hebt u uw leven al gewaagd
Om achter mij aan te komen
Om voor eeuwig thuis te komen
Nee, de mens gaat door
koud en kil
De mens leeft naar eigen wil
En dan wordt het vreselijk stil!
Psalm 134
|
