De wind

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik hoor het sterk ruisen van de wind

Ik voel mij als een kind

Dat op de weg zo hier en daar wat vindt

Het vinden in het leven

Kan opwinding in de geest geven

Soms raakt het ook weer zoek

Je staat op de tocht bij een hoek

Je schreef alles in je geheugenboek

Anders was er niets meer te vinden

Waarom de mens zich soms zo kan opwinden

Want een mens moet zichzelf vinden

Er wordt dan een lange weg afgelegd

Er is niemand die tegen je zegt

Hoe je moet durven leven

Maar de stilte en de eenzaamheid

Kan de weg tot een mens zelf zijn

Je gedachten gaan door het brein

Van wel en niet zijn

Het leven doet heus wel pijn

Maar zonder die pijn

Leert een mens zichzelf niet te zijn

Dat is wat het leven biedt

Maar de meeste mensen doen zichzelf tekort

Menig mens komt om in zijn of haar lot

Het innerlijk wordt verhard

Mijn kijkt naar de wereld om zich heen verstart

Men probeert voor zichzelf een levensroman te creëren

Men geeft gevolg aan zaken die men af had moeten leren

En dat is de open deur naar het leven dicht gooien

En dan moet een mens het zelf zien te rooien

Men leeft als dieren opgesloten in kooien

Buiten die kooien zijn ze een gevaar voor de maatschappij

In de maatschappij maken ze niemand blij

Er komt veel ellende uit voort

Men vindt het allemaal ongehoord

Maar de gestoorde heeft zich daar nimmer aan gestoord!

Die gooit alle normen en waarden over boord

Het levensschip is reddeloos en radeloos verloren

Dat was omdat men niet wilde luisteren en zo nodig goed horen

Men gaat alles in de kiem smoren

En dan is alles maar ook alles verloren!

Psalm 145