Lotjexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Lotje leerde Lotje lopen

Door, over en op de lange Lindelaan

De dagen , weken en maanden

zijn inmiddels voorbij gekropen

Maar niet zonder te hopen

Eén ding was het wat lotje niet wilde verkopen

En dat waren de gouden knopen

Van haar leuke zwierige jas

Een jas die heerlijk veel warmte gaf

In donkere dagen en nachten

Waarin de mens bezig was alles te verkrachten

Lotje regelde haar gedachten

Ze daalde af in de diepste schachten

De schachten van het denkvermogen

Als je in de hoge

jezelf gaat verhogen

Dan kom je niet achter alle regenbogen

Die er in die tijd zoveel zijn geweest

Lotjes wandelen op de Lindelaan was voor haar altijd een feest

Maar er was ook steeds een beest

Die probeerde het feest te verknallen

Maar ze liepen zelf op tegen niemendallen

De mens is in de ware zinnen

Goed maar niet gek

Wil men Lotje niet minnen

Dan moeten ze vanzelf gaan dimmen

Ook al denkt men van niet

Eens ontvangen ze hun eigen zwarte piet!
En dat geeft dan zo'n eeuwig verdriet!
Men ziet dan die tranen in het vergiet!
Maar Lotje heeft dan nooit meer een zee van verdriet!