|
Een roze roos bleef staan
Nadat er veel regenwater was gehoosd
Het gezichtxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het gezicht wordt belicht
Door een gedicht
Of een ander soort schrijfsel
Voor wie twijfelt
Is het een naar gezicht
Want dan gaat de weegschaal
door naar het zware gewicht
De mens die leeft zo licht als een veder
Die ziet niet het zware onweder
Deze hoort het wel
Maar er is daarover geen kommer en kwel
Een mens is van zichzelf een onweersbui
Soms geeft men aan alles de brui
En is of was men te lui
Om zich in het andere gezicht te verdiepen
De ander hoor je niet piepen
Er zijn ook mens die op alles zitten te griepen
Ja, dat komt dat het verdiepen
Soms wel eens pijn kan doen
En dan neemt men geen wandelschoen
Maar trekt men aan de snelle laars
En dan gaat alles uit als een nachtkaars
Misschien is dit nu wat waars
En lapt men het gewoon aan zn laars
|
