Britse ouders dwingen hun kinderen van vaak slechts vijf jaar oud tegen elkaar te kickboxen. Dat onthult de zondagskrant News of the World, en de foto's van huilende kinderen die door hun vaders worden aangespoord zonder hoofdbescherming de boksring in te gaan, zijn ronduit schokkend. De nieuwe rage wordt omschreven als 'Baby Fight Club'.
Geen minimumleeftijd "Een meisje van vijf huilt terwijl haar vader haar in de ring dwingt. Die man, Darren Flanagan, heeft het lef dit ziekelijk spektakel een sport te noemen. Hij is slechts één van honderden ouders die hun jonge kinderen aansporen deel te nemen aan de nieuwe rage in ons land: thaiboksen voor kinderen, zonder leeftijdslimiet", aldus de krant.
Tranen "Miah Flanagan staat doodsangsten uit als ze door de touwen kruipt in de Gladiators club in Merseyside voor haar vierde gevecht die dag. Maar haar vader, tevens haar agressieve coach, wil van haar tranen niets weten. Hij schreeuwt in haar gezicht: 'komaan liefje, amuseer je gewoon, komaan'. Na enkele minuten snauwt hij 'stop er NU mee'. De tranen stromen nog over haar kaken als de frêle Miah zonder hoofdbescherming in de ring stapt en haar tegenstandster onder ogen komt: een meisje van zes. Enkele ogenblikken later is ze in een gevecht verwikkeld. Vuisten en voeten flitsen langs alle kanten, als in een vreselijk straatgevecht. Miah verliest, haar vader is boos en teleurgesteld".
Geen beschermkledij Naar verluidt zijn er in Groot-Brittannië naar schatting vijfhonderd clubs waar kinderen deze 'sport' bedrijven. Er is geen minimumleeftijd, er bestaan geen algemeen geldende spelregels en het dragen van beschermkledij is niet verplicht. In het conventionele boksen moeten kinderen elf zijn om een wedstrijd te boksen.
Talent Darren Flanagan trainde zijn dochter en haar tweelingbroer Kian als peuters al vechten. "Ze moesten vier zijn om lid te worden van de lokale vechtclub, dus begon ik hen thuis te trainen. Ze hebben talent. Zelf train ik elke dag. De kinderen neem ik mee. Terwijl ik met de gewichten bezig ben, slaan zij op de punchzak".
Tegen verkrachters De man geeft toe dat hij zijn dochter volpropt met pasta als ze voor een zwaardere tegenstandster moet uitkomen. "Maar het is allemaal voor haar bestwil. Al de trainingen die ik haar heb gegeven zullen ervoor zorgen dat ze nooit het slachtoffer van een verkrachter wordt. Als iemand Miah vastgrijpt als ze vijftien is, wat zal er dan gebeuren, denk je? Ze kent alle grepen, alle slagen van het thaiboksen. Als ik haar die niet zou hebben geleerd, hoe schuldig zou ik me niet voelen indien ze als tienermeisje wordt vekracht?"
Dagje uit met het gezin De moeder van Miah geeft toe dat ze soms wel wat moeite heeft als ze haar dochtertje vlak voor een kamp ziet huilen. "Maar ze moet respect en discipline leren. Het houdt de kinderen ook fit, en de sport heeft ons allemaal dichter bij elkaar gebracht. Als de kamp snel gedaan is, kan je nog eens naar het park gaan en een kopje thee gaan drinken. Het is een gezinsuitstap als een andere". (lb)
Bobby Huckvale moet zich op 1 mei aanbieden in het stembureau voor de lokale verkiezingen in het Engelse Swindon. Niks speciaals, zal u zeggen. Ware het niet dat Bobby een driejarige Yorkshire terrier is.
Gavin Huckvale (29), het baasje van Bobby, heeft totaal geen idee wat er aan de hand is. Hij zal z'n terrier volgende week donderdag evenwel meenemen naar het stembureau. "Ik heb nog twee andere honden, maar zij hebben geen oproepingsbrief gekregen", zegt de man.
Blackie of Fifi Bij het stadsbestuur van Swindon is men formeel: "We hebben een uitnodiging naar Bobby Huckvale gestuurd omdat hij op de kiezerslijsten staat. Mocht de voornaam Blackie of Fifi geweest zijn, zou er ons misschien een lichtje gaan branden zijn. Maar Bobby Huckvale leek ons de naam van een perfect normale kiesgerechtigde burger".
Strafbaar "Hoe ook, de hond in kwestie is niet verkiesbaar omdat hij nog geen 18 is. We wijzen er wel op dat valse informatie verstrekken voor een kiesregistratie een misdrijf is", luidt het nog in het stadhuis. (eb)
In het Indiase Patna hebben honden het leven gered van een baby. Het kind werd door de moeder achtergelaten in de modder waarop de drie honden luid begonnen te blaffen. Het pasgeboren meisje werd na haar redding toevertrouwd aan een kinderloos stel.
Het gebeurt in India wel meer dat ouders een pasgeboren meisje ergens achterlaten omdat ze de voorkeur geven aan een zoon. Die kan later een waardevolle kostwinner worden. De politie denkt dat dat hier ook het geval was: de moeder liet het meisje acher om het te laten sterven.
Maar drie straathonden alarmeerden de dorpelingen door de modder rond het meisje weg te graven en luid te blaffen. (ka)
Het Atkins-dieet werkt! Bewijs? Een egel zag er de grammen afvliegen nadat hij zich strikt aan de afslankregels hield. George, zoals het diertje liefkozend genoemd werd, woog 2,2 kilogram toen personeel van het 'Wildlife Aid Centre' in het Britse Surrey hem in een tuin opmerkte. Hij werd sinds november op een proteïnedieet gezet en vanaf februari kwamen daar dagelijkse 'trainingsoefeningen' bij. Resultaat: een gewichtsverlies van 500 gram tot 1,7 kilogram.
Kattenvoeding Volgens 'general manager' Becky Banning was Georges overgewicht te wijten aan vettig voedsel dat eigenlijk bedoeld was voor de vogels. "Egels voeden zich met alles wat ze vinden in de tuin. Dit exemplaar had het wel getroffen, want de noten en stukjes brood lagen bij hem zomaar voor het grijpen. Nu krijgt hij enkel nog een keer per dag kattenvoeding, de dierenvariant van het Atkins-dieet eigenlijk. Wel proteïnen, geen vet."
Een egel zou normaal gezien tussen de 600 en 700 gram moeten wegen. Nog vier à vijf maandjes afzien en George heeft zijn doel bereikt, menen de experts. (svm)
Hitlerpopjes te koop in Oekraïense speelgoedwinkels
Voor kinderen in Oekraïne is er nu een alternatief voor de Barbiepop. In winkels in de hoofdstad Kiev zijn namelijk poppen van Adolf Hitler te koop. Dat meldt RTL Nieuws.
Met kleertjes Voor de 40 centimeter grote pop, bedoeld als speelgoed, zijn verschillende kleertjes beschikbaar. Plaatselijke media spreken er schande van en eisen dat de pop van de nazi-dictator uit de rekken wordt gehaald.
Steeds meer racisme In Oekraïne, waar in de Tweede Wereldoorlog honderdduizenden joden vermoord zijn door de nazi's, is fascistische propaganda verboden. De jongste jaren komen er uit de vroegere Sovjetrepubliek steeds meer berichten over racisme en vreemdelingenhaat. (eb)
Werkmannen hebben een lugubere vondst gedaan in de tuin van Catherine McGuigan in het Britse South Mimms. Ze vonden er tien kisten met menselijke resten. "Ik schrok me rot en vreesde dat de werkmannen zouden gaan lopen", aldus McGuigan.
Meerdere kisten "Ik wilde dat dit nooit gebeurd was. Al vind ik de media-aandacht wel leuk. Het maakte de akelige vondst makkelijker verteerbaar voor me." Vermoedelijk liggen er resten van veertig mensen in haar tuin. Ook de aannemer maakte zoiets nooit eerder mee. "We kregen een telefoontje van een van onze werkmannen. Hij zei dat ze beenderen gevonden hadden", aldus John Bailiss van de bouwfirma Amalgamated Building Company. "We kwamen onmiddellijk kijken en vonden nog meer kisten met skeletten. Het voelde een beetje vreemd aan maar na een tijdje went het wel."
Begraven of cremeren Omdat de resten meer dan honderd jaar oud zijn maakt de politie er geen zaak van. De bewoonster wil opdraaien voor de begrafeniskosten en die lopen op tot 38.000 euro. "Ik kon ze gewoon laten weggooien maar dat zou ik nooit over mijn hart gekregen hebben en daarom ga ik ze laten begraven of cremeren", besluit ze. (vsv)
Pinguïn Pierre, met zwempak, en biologe Pam Schaller.
Trots als een... pinguïn.
Er werden tal van modellen gemaakt van de wetsuit.
Pierre was beschaamd om z'n kaalheid.
Pinguïn Pierre moet zich niet langer schamen voor zijn bloot achterwerk. Biologen van de California Academy of Sciences hebben immers een zwempak gemaakt voor de arme stakker. Dat meldt NBC.
Beschaamd Pierre, een Afrikaanse pinguïn van 25 jaar, was de jongste tijd zwaar kaal aan het worden. Gevolg was, dat het dier het constant koud had en niet meer in de waterbak van het biologisch centrum in San Francisco durfde te springen. Bovendien leek het ook alsof Pierre erg beschaamd was over z'n blote kontje.
Rillingen "Hij stond constant te rillen", zegt biologe Pam Schaller die zich over het dier ontfermde. Een lamp bleek niet afdoende om de pinguïn warm te houden. "Waarom dan geen wetsuit laten maken?", dacht Schaller.
Zorgeloze oude dag Een uitdaging die het personeel van het gespecialiseerde bedrijf Oceanic Worldwide met beide handen aangreep. "We stelden alles in het werk om Pierre te helpen", zegt marketingman Teo Tertel van Oceanic Worldwide. "Deze pinguïnsoort wordt gemiddeld 20 jaar oud en Pierre is al 25. We hebben er voor gezorgd dat hij een zorgeloze oude dag kan slijten".
Aanvaard Na talrijke pasbeurten heeft Pierre nu zijn zwempak dat op z'n rug dichtgemaakt wordt met Velcro. Z'n vinnen passen netjes in twee uitsnijdingen. De vrees bestond dat het dier zou verstoten worden door z'n soortgenoten omwille van z'n vreemde 'look', maar dat blijkt niet het geval te zijn.
Pierre draagt z'n pak nu zes weken en sindsdien is hij aardig bijgekomen. Ook verliest hij geen veren meer en duikt hij weer vrolijk in de watertank. (eb)
Twee weken werk ik nu in de "speelgoedwinkel". En ik heb me nog geen moment verveeld. Is het niet door het speelgoed of de tonnen werk die je iedere dag tegemoet komen, dan is het wel door de verwikkelingen bij het personeel.
Zoals ik al eerder vertelde, heb ik leuke collega's. Maar ... om het evenwicht te bewaren hebben we dus een echte bitch van een bazin. Tot hiertoe heb ik nog niet veel last van haar gehad. Maar er zijn er anderen. Ons "madame" heeft een totaal gebrek aan tact. Ik heb wel graag dat men rechtuit is, maar er bestaat een verschil tussen spontaan, eerlijk zijn of ronduit vernederend.
Als er nog maar de minste kans bestaat dat ze die dag langs komt, dan staat het personeel van 's ochtends vroeg al te bibberen op hun vermoeide benen. De verantwoordelijken zijn in alle staten. Het is alsof de koningin op bezoek komt. Onbegrijpelijk voor de leek. Maar als je hare majesteit eenmaal hebt ontmoet ...
Onze bazin schrijdt binnen, in haar knalgele schort (waarin we allemaal rondlopen trouwens. Eén van de "vele voordelen" van dit werk). Volgens mij verwacht ze halvelings dat je voor haar buigt. Op alles en iedereen heeft ze commentaar. Is het niet over het werk, dan wel over je uiterlijk. Ze vindt wel iets. Meestal focust ze zich op de laatste nieuwe interimmer, die nietsvermoedend met zijn werk bezig is. Brutaal begint ze deze personen (vooral als ze nog jong en onervaren zijn) uit te maken voor trage nietsnutten. Zo'n jongere staat dan meestal met zijn mond vol tanden en verlaat die avond totaal verbouwereerd het pand om soms nooit meer terug te komen. Maar de jeugd is niet meer zoals ze geweest moet zijn in haar jonge tijd. Want zij antwoorden terug en niet zo'n beetje ook. Dat is natuurlijk olie op het vuur. Een echte vete begint er dan en je weet op voorhand wie het onderspit moet delven. Hare majesteit in alle geval niet.
Op deze manier krijgen we dus bijna een wekelijkse wisseling van het personeel. Slechts enkelen, diegene met het olifantenvel, blijven. Rita, onze personeelsverantwoordelijke, moet ocharme ieder week nieuwe mensen opleiden en ondertussen blijf het werk maar binnenstromen. De winkel is één overhoop en het magazijn puilt uit ... Gisteren is er een nieuweling na drie dagen plots weggebleven. Een meisje dat er al een maand werkte, maar twee dagen op een rij naar haar voeten heeft gekregen voor dingen waar zij geen schuld aan had, is voor twee weken op ziekenkas gegaan. Waarschijnlijk zien we haar ook niet meer terug ... Zij was pas opgeleid als tweede kassierster. Het zit er dik in dat ondergetekende deze job bij kan doen ...
Dit verhaal begon zo'n vijf jaar geleden. Of nee, eigenlijk nog negen jaar eerder. Veertien jaar geleden dus. 1994 moet het geweest zijn. Een goede vriend van manlief, die een beetje kinds bleef tegenover zijn leeftijdgenoten, had een vriendin. De man zelf was een specialleke. Een nalopertje. Hij deed de dingen waar anderen over fantaseerden omdat ze toch nooit waar zouden worden. Zoals dure auto's kopen omdat ze op dat moment in een populaire tv - show voorkwamen. Een gitaar kopen met alles erop en eraan, ook al had hij geen vezeltje muziekaal talent in zijn lijf. En dit allemaal om zijn beste vriend (manlief) te imponeren omdat hij wel gitaar kon spelen en omdat die op dat moment zelf bij een redelijk bekend groepje speelde, in de undergroundscene wel te verstaan. Geen wereld waar de doordeweekse senior thuis is. Enfin, die tijd is al lang voorbij. Die dromen verdwijnen met het ouder worden, op het moment dat de verantwoordelijkheid en de volwassen - zorgen de kop op steken.
Maar onze vriend weigerde om groot te worden. Een soort Peter Pan kun je hem misschien wel noemen. Hij ontmoette uiteindelijk een vrouw, met wie hij een serieuze relatie aanging. Zij had een dochtertje van drie jaar uit een vorig huwelijk, ze was ook enkele jaartjes ouder en al helemaal niet op haar mond gevallen. Net iets wat hij nodig had, vonden we met z'n allen. Iemand die hem in het gareel zou kunnen houden.
De vrouw werd onze vriendin en het dochtertje werd mijn vriendinnetje. Ze groeide op. Een mooi, slank en blond meisje. Een echt kind nog. Twaalf was ze op dat moment. Die zomer trokken we nogal veel met hen op. En we merkten wel een verandering aan hem en aan hoe hij zich tegenover de meisjes gedroeg. Ronduit vernederend. Wij zeiden er niets op, want je weet nooit wat er tussen een familie speelt. De vriend speelde bij een groepje. De andere bandleden waren allemaal bijna tien jaar jonger, want mensen van onze leeftijd staan volop in het leven. Zij trouwen, gaan bouwen, hebben een vaste baan, stichten een gezin ... Maar hij wilde beroemd worden en in zijn hoofd leefde hij al die wereld. Hij fantaseerde over aan de toog zitten met Alice Cooper. Over zijn nieuw beste vriend Axl Peleman ... In zijn wereld bestonden die gebeurtenissen echt.
Net als zijn tienerstiefdochtertje dat stond de headbangen op zijn optreden. Is het naar zijn hoofd gestegen dat zij naar hem opkeek? Het meisje van twaalf dat opkeek naar haar rockende vader ...
Op een zaterdag kregen we telefoon. Onze vriend zat in de gevangenis. Hij had zich aan zijn stiefdochter vergrepen. Ze was een week eerder dertien jaar geworden. Bij de politie verklaarde hij dat ze haar maandstonden had en dus een vrouw was ... Het was een vreselijke tijd. Niet alleen op mentaal gebied maar ook financieel. Hij vertrok en ze hadden geen geld meer. Niets. De huur kon niet betaald worden. Eten hadden ze niet ... Wij hielpen hen verder, maar dat konden we niet blijven doen. Uiteindelijk zijn ze door hulp van slachtofferhulp, de voedselbank en het centrum voor geestelijke gezondheidszorg weer in een beetje kalmer vaarwater gekomen.
Het meisje is 18 nu. Maar ze heeft veel problemen met relaties. Ze vertrouwd niemand meer, alleen haar dieren. Uitgaan met vriendinnen zegt haar niets. Af en toe heeft ze vriendjes, maar ze durft niet ... all the way.
Toen het pas gebeurd was, had die vriend zijn spullen komen halen. Hij mocht niet meer in de buurt komen, dus hij vroeg ons om de rest te brengen, naar zijn moeder thuis. De spullen die hij vroeg hebben we in een doos voor de deur van zijn moeder gezet. Hij had nog dingen zoals platen, CD's en een muziekinstallatie achtergelaten. Omdat de twee meisjes op dat moment geen geld hadden om eten te kopen, hebben wij geholpen om kopers te vinden voor die spullen, zodat ze toch weer enkele dagen verder konden.
Begin januari dit jaar stonden er plots twee politieagenten voor de deur. De vriend kloeg manlief en de moeder van het incestslachtoffertje aan voor diefstal voor wel een duizendtal kostebare lp's (hoop en al vijftig heavy metal platen en enkele cd's. ) En een heel dure hifi - installatie (waar we geen enkele weet van hebben) zijn gitaar en versterker en wat weet ik nog allemaal. Hij vroeg 9000 euro schade vergoeding + 3000 euro mentale compensatie ....
Vanmorgen is het voor gekomen. De rechter volgt de raad van de onderzoeksrechter op en de procureur volgt. De zaak wordt geseponneerd ... Alweer enkele spannende weken in een notendop verteld.
Roger, mijn nieuwe baas is een echte moppersmurf. De hele dag loopt hij te mopperen, kritiek te spuien en te vloeken in zichzelf. Tegelijkertijd heeft hij een enorme zin voor humor. Hij kan dingen zeggen op een ludieke manier, maar ondertussen weet je het wel.
Mijn eerste dag: Sandra bleek al drie dagen aan hetzelfde standje bezig te zijn. De orderbonnen klopten niet met de bestelling of zoiets. Ze kon er in alle geval niet goed aan uit en regelmatig ging er een ijselijke schreeuw door de winkel als ze het op haar zenuwen kreeg. Op een gegeven moment hoor ik Roger tegen haar zeggen: "Eigenlijk verdienen jullie nie slecht hier. Stel je voor dat je per stuk stond!"
En weg was Roger, een verbouwereerde kassierster achterlatend.
Gisteren, zaterdag, was het heel druk in de winkel. Maar Roger en de verantwoordelijke voor ons verkoopsters Rita, kan je niet bij elkaar zetten. Bij het minste krijgen ze woorden. Geen kletterende ruzie maar net het gekissebis tussen lang getrouwden. Een vrouw vroeg aan mij de prijs van een artikel. Ik weet natuurlijk nog van niets, ik als het groentje. Maar ik raadde haar aan om in de richting van het gekibbel te lopen, die twee weten alles. Wat ze dus ook deed. Een beetje later kwam ik haar tegen in de winkel en met een lakonieke knipoog vervolgde ze haar weg naar de kassa.
's Morgens is het koud in de speelgoedwinkel, dus ik doe maar een trui aan en een sjaal om. Na een uurtje zwoegen gaat de sjaal al uit. Rond de middag zwierde ik de trui ook aan de kant. "Amai, ge hebt het precies warm." merkte Sandra op die aan de kassa staat. Veel meer dan dat doet ze niet. Ze loopt wat gewichtig rond met orderbonnen om bestellingen na te kijken. Maar ik mag haar wel. Zij moet ook de klanten te woord staan. Zij is degene die afgeblaft wordt door ontevreden of ongeduldige klanten. En ongetwijfeld zal zij tijdens de drukke periodes de meeste stress hebben, buiten de verantwoordelijke natuurlijk. "Ik sta hier te bevriezen." voegt ze er nog aan toe. Ik lach en ik antwoord droogweg: "Tja, er zijn er hier die moeten werken..."
Sandra kon er niet mee lachen. Sandra heeft geen gevoel voor humor. Echt, geen sprankeltje, zo is mij later medegedeeld door een andere collega: Lies. Een leuke meid van 21 lentes die geen blad voor de mond neemt. Echt een vrouw naar mijn hart. Ik ben nog naar Sandra toegegaan om haar te verzekeren dat het een grapje was en dat ik er niks mee bedoelde.
Later op de dag kreeg ik van Lies te horen, die dezelfde zin voor humor heeft als ik, dat Sandra aan onze onmiddellijke baas had verteld wat ik gezegd had. Maar Roger die ook niet om een grap verlegen zit, had haar doodleuk geantwoord dat "die nieuwe" toch echt wel veel mensenkennis had. Nu is Sandra een beetje boos. Ze gaat in staking, zegt ze. Dan zullen we wel eens zien wat zij allemaal niet doet.
Ik heb net wat gesurfd in blogland en ik las iets over het overspoeld worden van negatieve voorgevoelens. Je zonder reden onrustig voelen. De drang hebben om te vluchten, ver weg van het onbekende naderende gevaar. Voor mij meer dan een bekend fenomeen.
Misschien ligt het voor een deel aan mijn Asperger, maar ik ben een hypergevoelig persoontje. Ik vang de emoties van anderen op. Mezelf afsluiten van anderen is de enige oplossing. Ik weet soms dingen van anderen, alleen maar door ze aan te kijken. Tussen manlief en mij is dat heel sterk. Wij moeten eigenlijk amper praten met elkaar. Zij gedachten komen zomaar bij me op, die ik dan direkt verwoord.
Boodschappen doen en plots zomaar iets kopen, waar ik niet over nadenk. Iets wat normaal gezien niet op mijn boodschappenlijstje staat. Verwonderd roept manlief dan uit, als hij de boodschappen uitpakt: "Had ik je verteld dat ik net daar zin in had?" Nee, hij had het niet verteld. Ik wist het gewoon.
Dit zijn alledaagse voorbeelden. Ik kan nog sterkere verhalen vertellen. Maar eentje zal me altijd bij blijven. Het is een heel creepy verhaal. Het gebeurde enkele jaren geleden in mei. Het ware mooie en warme meidagen. Ik voelde me al een tijdje heel slecht. Moe, veel spierpijn en de zin in het leven ontbrak me. Ik kon letterlijk amper enkele stappen lopen. Alles was me teveel. Manlief maakte zich natuurlijk grote zorgen.
Die avond zonk ik mentaal in een duister dal. Ik was afgedaald in de gedrochten van de hel, leek wel wel. Ik huilde constant, voelde me eenzaam en ik werd overmand door een onmenselijk verdriet. Manlief geraakte bijna in paniek. Ik zei hem letterlijk: "Het is alsof ik aan het sterven ben." Ik was die nacht onrustig maar tegelijk had ik er vrede mee. Ik viel in slaap, een heel diepe slaap bleek later.
De volgende ochtend voelde ik me een stuk beter. Goedgeluimd vertrok ik naar het tuincentrum en ik kocht me een heleboel nieuwe planten. Die dag ging ik in de tuin werken. Thuis gekomen laadde ik de auto uit, toen één van onze buurmannen voorbij reed. Hij stopt en met een zorgerlijk gezicht vraagt hij me: "Hebben jullie het al gehoord?" Ik wist van niets. Dus hij deed zijn verhaal. De man die naast hem woonde, vader van drie kinderen, had zichzelf die nacht opgehangen aan de schommel in hun tuin. Hij had hem gevonden en losgemaakt ...
Mijn dagje in de tuin werd uitgesteld, want plots begreep ik wat ik die vorige nacht had opgevangen.
Huismusje heeft gelijk. Eigenlijk ben ik een gelukzak. Maar geluk, maak je ook zelf. Dat besef ik maar al te goed. Ja, ik heb mijn studie, die ik dolgraag deed, op moeten geven. Maar ik heb er wel een hoop geleerd over hoe je sociaal met mensen moet omgaan, hoe je goed kan samenwerken met anderen en hoe je kritiek moet opvangen en relativeren. Door deze lessen kan ik me veel beter door het leven slaan. Ik ben er dankbaar voor.
Het is ook waar dat we een gigant van een belastingsbrief moeten afbetalen. Maar daardoor ben ik wel op zoek gegaan naar werk waardoor we het financieel een beetje breder zullen krijgen. Manlief en ik zetten ons samen onder onze toekomst. Samen strijden voor één doel. Ieder heeft zijn taak en onze relatie vaart er wel bij.
Het zijn stressie weken geweest. Van het ene moment op het andere werd mijn hele leven omgegooid. Maar heb ik geen geluk dat ik nu al werk gevonden heb? Minimumloon, dat wel. Maar het is fijn werk en volgens mij met fijne collega's in een heel losse sfeer. Wat zeg me nu eerlijk, vanaf vandaag werk ik in een speelgoedwinkel! Iedere dag mag ik het nieuwe speelgoed uitpakken en in de winkel stallen. Leuke hebbedingetjes ontdekken en bewonderen. Ik krijg de kans om opnieuw kind te worden en ik wordt er nog voor betaald ook! Ben ik geen geweldige gelukzak?
Vanochtend al heel vroeg, was ik op pad. Naar het interimkantoor, het papierwerk regelen voor mijn proefdag in de speelgoedwinkel morgen. Vreemd hoe mensen die op zo'n interimkantoor werken je bijna buiten kijken als je je komt inschrijven, maar zogauw ze merken dat je via hen aan het werk kan geraken worden ze plots poeslief. Het Jeckyl & Hyde syndroom. Nadat het contract getekend was en ik overladen met brochures, een te klein t-shirt en een soort flessenkoeler buiten kwam hoorde ik het ruisen van vleugels boven me. Je weet wel, als duiven over vliegen hoor je hun vleugels ook zoeven. Maar dit geluid was anders, hoger en het ritme was anders.
Ik kijk nieuwsgierig omhoog. Eerst zie ik een lange hals, maar de vogel was veel te groot voor een eend of zelfs een gans. Enorme grote vleugels en een heel lange bek. Ik stond stil en bewonderde zijn buik en lange poten vlak boven me en toen viel 'm ... mijn eurootje. Ik beleefde het voorrecht om gepasseerd te worden door een ooievaar. De derde die ik in mijn leven live mocht zien. Hij verdween al snel achter het gebouw. Op een drafje liep ik naar de hoek en ik zag zijn witte vleugels schitteren in de blauwe lucht. Met trage zelfzekere slag verwijderden ze zich.
De vorige keer verrasten ze me ook. Enkele jaren geleden wandelde ik in gedachten verzonken door het veld. Ik schrok op door een vreemd geluid en ook toen hoorde ik het ruisen van die vleugels.. Verstrooid keek ik omhoog en ze vlogen zij aan zij voorbij. Voor ik begreep waar ik eigenlijk getuige van was, was het al voorbij.
Vanmiddag reed ik met schoonma boodschappen doen. We waren onderweg naar huis. Schoonma bukte zich net om in haar tas haar sleutels te zoeken. Ik keek even omhoog en daar vloog hij opnieuw. Zijn karakteristieke hoofd tekende zich duidelijk af en opnieuw was ik onder de indruk van de grote van die vleugels. Verrukt riep ik uit dat er weer eentje voorbij vloog. Maar net toen schoonma opkeek vloog er een tortelduif voorbij. "Nee, dat is geen ooievaar." zei ze. Ook al verzekerde ik haar dat ze hem net gemist had, toch ben ik ervan overtuigd dat ze denkt dat ik ze zie vliegen.
Ik voel me moe, maar ik ben tevreden. Contenter dan dat ik in jaren geweest ben. Zelfs de school, waarvan ik dacht dat ik daar toch een hoger doel nastreefde, kon me deze voldoening niet geven. Mijn voeten doen pijn, mijn rug staat op breken en hij kraakt aan alle kanten. Mijn handen voelen droog aan maar ik voel me best goed. Mentaal ben ik nog helemaal niet moe. Het zijn lange dagen. Te lang eigenlijk= 10 lange uren. Zolang de klanten toe blijven stromen is het niets. Maar die momenten tussen de druktes, dan voel je de pijn knagen.
Gisterenavond belde de verantwoordelijke van de speelgoedwinkel me nog op. Met in mijn achterhoofd het feit dat ik door mijn aandoening dit werk geen volledig jaar zal kunnen volhouden, heb ik ingestemd om bij haar in de winkel een proefdag te doen. Het is om te beginnen al twee uur minder per dag werken. Met tweemaal per dag pauze. Over het loon kon gepraat worden, waarschijnlijk ook naargelang de ervaring en de verantwoordelijkheid die je krijgt. Maar harder werker dan ik nu doe, is volgens mij bijna onmogelijk.
Ik voel wel dat mijn lichaam vlugger recupereerd. Ik kom geradbraakt thuis, ik eet een beetje en leg me neer op de zetel. Na enkele uurtje kan ik alweer recht en zie ik de volgende dag weer vrolijk tegemoet.
Het is nu vier uur 's nachts ... Ik heb net een mail gestuurd dat ik ermee stop. Het werk is te zwaar. Ik ga me echt niet kapot werken voor die idiote belastingen. Ik wil werken: acht uren per dag kloppen en daarmee gedaan. En na die uren zou ik graag in mijn vrije tijd nog iets kunnen doen. Ik ken mezelf en mijn lichaam. Het is niet voor niets dat ik 33 % werkonbekwaam ben verklaard. Nee, ik neem vandaag een dagje rust en morgen zien we wel weer verder tijdens de proefdag in de speelgoedwinkel.
Zoals jullie al wel zullen gezien hebben, ben ik een winkeltje op Kapaza begonnen. Ik had nog allerlei spulletjes liggen voor de rommelmarkt, maar ik vondt de moeite te groot voor de verdienste die je eruit haalt. Om vijf uur opstaan op zondagochtend om rond twee uur 's middags uitgeput thuis te komen met amper dertig euro verdient ... Dus ik dacht: online verkopen. Rustig thuis achter de computer handelen.
Ik surf ook wel eens op Kapaza. Ik verzamel namelijk poezenbeeldjes. Niet de doordeweekse witte postuurekes, ze moet iets hebben. Maar op Kapaza kan je bieden. En een bod begin je bij voorkeur zo laag mogelijk, waar dient anders het bieden voor? Het is een sport. Dus ik surfte een beetje rond en ik vond een paar kattenbeelden die me in het oog sprongen. Ik bood vijf euro op een prachtig houten beeld van een kat. Ik geef toe, het is meer waard. Maar wie niet waagt die niet wint. Trouwens, ik was van plan om het een beetje in 't oog te houden, zodat ik misschien nog een beetje meer kon bieden indien er bovenop werd geboden. Groot was mijn verbazing toen ik volgend bericht in mijn mailbox vond:
Het is echt NIET onze bedoeling om GOEDKOPE PRODUKTEN te zoeken of te verkopen - die kan je overal vinden. Indien je eerste vraag de prijs betreft is een goed produkt helaas niet voor jou gemaakt...
We hebben meestal "slechts" een duizendtal produkten (of meer) op voorraad. Maar daar staat tegenover dat elk artikel "goed" is. U hoeft dus uw tijd niet te verdoen om tussen honderden produkten er enkele te vinden die goed lijken. Dit tijdrovende werk hebben wij voor u al gedaan, en als we er
één op de twintig hebben die ook jij mooi vind, is dit een deftig gemiddelde.
De prijs van onze produkten wordt bepaald door hun ouderdom, hun afwerking (handgemaakte produkten nemen tijd in beslag), hun uitzicht, en uiteraard de grootte. Vermits ieder produkt vrijuniek is, heeft ieder produkt uiteraard een eigen waarde dus ook prijs en geeft het geen zin lage prijzen te bieden voor produkten waar dagenlang aan gewerkt is.
Een goede produkt kost vanaf ? 20 tot ................... euro.
Effe slikken niet? Nu, ik ben fair en ik wil jullie mijn antwoord ook niet onthouden natuurlijk:
amai zeg, een mens mag ook eens proberen. Een gewoon: je bod wordt niet aanvaard, was wel voldoende. Wie weet had ik best wel meer willen geven. Wie weet ... je zal het nooit te weten komen.
Mijn eerste proefdag zit erop. En ik ben zo stijf als een plank. Amai ... Negen uur aan een stuk werken. En dan was het nog een kalme dag en stonden we met twee verkoopsters in de winkel. Als je een beetje bedreven bent, moet je al snel zelfstandig werken. Dat feit vind ik wel plezant. Dat je alleen een winkel mag openhouden. Het is keihard werken, je hebt niet eens tijd om vijf minuten te gaan zitten om je boterhammen op te eten. Maar het is zelfstandig werk en je hebt rechtstreeks contact met je klanten.
Volgens mij gaat het werk zelfs vlotter als het druk is in je winkel. Dan heb je geen tijd om erover na te denken wat er allemaal zeer doet of hoe moe je bent. Dat komt later wel, als je thuis in de zetel ligt. Ik heb het ergste afgezien van mijn sinusitis. Heeft dus helemaal niets te maken met het werk. Of ik nu thuis blijf of ga werken, die hoofdpijn komt toch altijd. Het is een gevolg van mijn zware allergie aan huisstofmijt. Chronische sinusitis. Niet te genezen, ook al steken ze me vol met tonnen antibiotica. De laatste maanden krijg ik andere pilletjes bij om in te nemen. Was normaal voorzien om tijdelijk in te nemen, maar vergeet ik één dag dat pilletje, dan is het weer zover. Hoofdpijn die te vergelijken is met migraine. Verschrikkelijk. Het enige wat er dan opzit is een zware pijnstiller nemen en stilletjes in mijn bed gaan liggen wachten tot het over is.
Het vervelendste bij sinusitis is dat de pijn erger wordt als je ligt (of als je vooroverbuigt). Dus in feite is in bed liggen pijnlijker dan rechtopzitten. Maar tegelijkertijd wordt je ook zo misselijk van de pijn, je bent echt ziek. Dus het enige wat ik op dat moment kan doen is in een verduisterde kamer, heel stilletjes gaan liggen en maar bidden dat de pijn overgaat.
Mijn "nieuwe" werk dus. Maandag (morgen) zullen ze me opbellen. Dat kennen we ondertussen. Opnieuw afwachten. Maar op dit moment vind ik het niet erg. Een extra vrije dag voor de drukte begint.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Britse ouders dwingen hun kinderen van vaak slechts vijf jaar oud tegen elkaar te kickboxen. Dat onthult de zondagskrant News of the World, en de foto's van huilende kinderen die door hun vaders worden aangespoord zonder hoofdbescherming de boksring in te gaan, zijn ronduit schokkend. De nieuwe rage wordt omschreven als 'Baby Fight Club'.
Werkmannen hebben een lugubere vondst gedaan in de tuin van Catherine McGuigan in het Britse South Mimms. Ze vonden er tien kisten met menselijke resten. "Ik schrok me rot en vreesde dat de werkmannen zouden gaan lopen", aldus McGuigan. 
Twee weken werk ik nu in de "speelgoedwinkel". En ik heb me nog geen moment verveeld. Is het niet door het speelgoed of de tonnen werk die je iedere dag tegemoet komen, dan is het wel door de verwikkelingen bij het personeel.
Dit verhaal begon zo'n vijf jaar geleden. Of nee, eigenlijk nog negen jaar eerder. Veertien jaar geleden dus. 1994 moet het geweest zijn. Een goede vriend van manlief, die een beetje kinds bleef tegenover zijn leeftijdgenoten, had een vriendin. De man zelf was een specialleke. Een nalopertje. Hij deed de dingen waar anderen over fantaseerden omdat ze toch nooit waar zouden worden. Zoals dure auto's kopen omdat ze op dat moment in een populaire tv - show voorkwamen. Een gitaar kopen met alles erop en eraan, ook al had hij geen vezeltje muziekaal talent in zijn lijf. En dit allemaal om zijn beste vriend (manlief) te imponeren omdat hij wel gitaar kon spelen en omdat die op dat moment zelf bij een redelijk bekend groepje speelde, in de undergroundscene wel te verstaan. Geen wereld waar de doordeweekse senior thuis is. Enfin, die tijd is al lang voorbij. Die dromen verdwijnen met het ouder worden, op het moment dat de verantwoordelijkheid en de volwassen - zorgen de kop op steken.
Roger, mijn nieuwe baas is een echte moppersmurf. De hele dag loopt hij te mopperen, kritiek te spuien en te vloeken in zichzelf. Tegelijkertijd heeft hij een enorme zin voor humor. Hij kan dingen zeggen op een ludieke manier, maar ondertussen weet je het wel.
's Morgens is het koud in de speelgoedwinkel, dus ik doe maar een trui aan en een sjaal om. Na een uurtje zwoegen gaat de sjaal al uit. Rond de middag zwierde ik de trui ook aan de kant.
Ik heb net wat gesurfd in blogland en ik las iets over het overspoeld worden van negatieve voorgevoelens. Je zonder reden onrustig voelen. De drang hebben om te vluchten, ver weg van het onbekende naderende gevaar. Voor mij meer dan een bekend fenomeen.
Huismusje heeft gelijk. Eigenlijk ben ik een gelukzak. Maar geluk, maak je ook zelf. Dat besef ik maar al te goed. Ja, ik heb mijn studie, die ik dolgraag deed, op moeten geven. Maar ik heb er wel een hoop geleerd over hoe je sociaal met mensen moet omgaan, hoe je goed kan samenwerken met anderen en hoe je kritiek moet opvangen en relativeren. Door deze lessen kan ik me veel beter door het leven slaan. Ik ben er dankbaar voor.
Vanochtend al heel vroeg, was ik op pad. Naar het interimkantoor, het papierwerk regelen voor mijn proefdag in de speelgoedwinkel morgen. Vreemd hoe mensen die op zo'n interimkantoor werken je bijna buiten kijken als je je komt inschrijven, maar zogauw ze merken dat je via hen aan het werk kan geraken worden ze plots poeslief. Het Jeckyl & Hyde syndroom. Nadat het contract getekend was en ik overladen met brochures, een te klein t-shirt en een soort flessenkoeler buiten kwam hoorde ik het ruisen van vleugels boven me. Je weet wel, als duiven over vliegen hoor je hun vleugels ook zoeven. Maar dit geluid was anders, hoger en het ritme was anders. 
Zoals jullie al wel zullen gezien hebben, ben ik een winkeltje op Kapaza begonnen. Ik had nog allerlei spulletjes liggen voor de rommelmarkt, maar ik vondt de moeite te groot voor de verdienste die je eruit haalt. Om vijf uur opstaan op zondagochtend om rond twee uur 's middags uitgeput thuis te komen met amper dertig euro verdient ... Dus ik dacht: online verkopen. Rustig thuis achter de computer handelen.
Mijn eerste proefdag zit erop. En ik ben zo stijf als een plank. Amai ... Negen uur aan een stuk werken. En dan was het nog een kalme dag en stonden we met twee verkoopsters in de winkel. Als je een beetje bedreven bent, moet je al snel zelfstandig werken. Dat feit vind ik wel plezant. Dat je alleen een winkel mag openhouden. Het is keihard werken, je hebt niet eens tijd om vijf minuten te gaan zitten om je boterhammen op te eten. Maar het is zelfstandig werk en je hebt rechtstreeks contact met je klanten.
