Dit verhaal begon zo'n vijf jaar geleden. Of nee, eigenlijk nog negen jaar eerder. Veertien jaar geleden dus. 1994 moet het geweest zijn. Een goede vriend van manlief, die een beetje kinds bleef tegenover zijn leeftijdgenoten, had een vriendin. De man zelf was een specialleke. Een nalopertje. Hij deed de dingen waar anderen over fantaseerden omdat ze toch nooit waar zouden worden. Zoals dure auto's kopen omdat ze op dat moment in een populaire tv - show voorkwamen. Een gitaar kopen met alles erop en eraan, ook al had hij geen vezeltje muziekaal talent in zijn lijf. En dit allemaal om zijn beste vriend (manlief) te imponeren omdat hij wel gitaar kon spelen en omdat die op dat moment zelf bij een redelijk bekend groepje speelde, in de undergroundscene wel te verstaan. Geen wereld waar de doordeweekse senior thuis is. Enfin, die tijd is al lang voorbij. Die dromen verdwijnen met het ouder worden, op het moment dat de verantwoordelijkheid en de volwassen - zorgen de kop op steken.
Maar onze vriend weigerde om groot te worden. Een soort Peter Pan kun je hem misschien wel noemen. Hij ontmoette uiteindelijk een vrouw, met wie hij een serieuze relatie aanging. Zij had een dochtertje van drie jaar uit een vorig huwelijk, ze was ook enkele jaartjes ouder en al helemaal niet op haar mond gevallen. Net iets wat hij nodig had, vonden we met z'n allen. Iemand die hem in het gareel zou kunnen houden.
De vrouw werd onze vriendin en het dochtertje werd mijn vriendinnetje. Ze groeide op. Een mooi, slank en blond meisje. Een echt kind nog. Twaalf was ze op dat moment. Die zomer trokken we nogal veel met hen op. En we merkten wel een verandering aan hem en aan hoe hij zich tegenover de meisjes gedroeg. Ronduit vernederend. Wij zeiden er niets op, want je weet nooit wat er tussen een familie speelt. De vriend speelde bij een groepje. De andere bandleden waren allemaal bijna tien jaar jonger, want mensen van onze leeftijd staan volop in het leven. Zij trouwen, gaan bouwen, hebben een vaste baan, stichten een gezin ... Maar hij wilde beroemd worden en in zijn hoofd leefde hij al die wereld. Hij fantaseerde over aan de toog zitten met Alice Cooper. Over zijn nieuw beste vriend Axl Peleman ... In zijn wereld bestonden die gebeurtenissen echt.
Net als zijn tienerstiefdochtertje dat stond de headbangen op zijn optreden. Is het naar zijn hoofd gestegen dat zij naar hem opkeek? Het meisje van twaalf dat opkeek naar haar rockende vader ...
Op een zaterdag kregen we telefoon. Onze vriend zat in de gevangenis. Hij had zich aan zijn stiefdochter vergrepen. Ze was een week eerder dertien jaar geworden. Bij de politie verklaarde hij dat ze haar maandstonden had en dus een vrouw was ... Het was een vreselijke tijd. Niet alleen op mentaal gebied maar ook financieel. Hij vertrok en ze hadden geen geld meer. Niets. De huur kon niet betaald worden. Eten hadden ze niet ... Wij hielpen hen verder, maar dat konden we niet blijven doen. Uiteindelijk zijn ze door hulp van slachtofferhulp, de voedselbank en het centrum voor geestelijke gezondheidszorg weer in een beetje kalmer vaarwater gekomen.
Het meisje is 18 nu. Maar ze heeft veel problemen met relaties. Ze vertrouwd niemand meer, alleen haar dieren. Uitgaan met vriendinnen zegt haar niets. Af en toe heeft ze vriendjes, maar ze durft niet ... all the way.
Toen het pas gebeurd was, had die vriend zijn spullen komen halen. Hij mocht niet meer in de buurt komen, dus hij vroeg ons om de rest te brengen, naar zijn moeder thuis. De spullen die hij vroeg hebben we in een doos voor de deur van zijn moeder gezet. Hij had nog dingen zoals platen, CD's en een muziekinstallatie achtergelaten. Omdat de twee meisjes op dat moment geen geld hadden om eten te kopen, hebben wij geholpen om kopers te vinden voor die spullen, zodat ze toch weer enkele dagen verder konden.
Begin januari dit jaar stonden er plots twee politieagenten voor de deur. De vriend kloeg manlief en de moeder van het incestslachtoffertje aan voor diefstal voor wel een duizendtal kostebare lp's (hoop en al vijftig heavy metal platen en enkele cd's. ) En een heel dure hifi - installatie (waar we geen enkele weet van hebben) zijn gitaar en versterker en wat weet ik nog allemaal. Hij vroeg 9000 euro schade vergoeding + 3000 euro mentale compensatie ....
Vanmorgen is het voor gekomen. De rechter volgt de raad van de onderzoeksrechter op en de procureur volgt. De zaak wordt geseponneerd ... Alweer enkele spannende weken in een notendop verteld.
Roger, mijn nieuwe baas is een echte moppersmurf. De hele dag loopt hij te mopperen, kritiek te spuien en te vloeken in zichzelf. Tegelijkertijd heeft hij een enorme zin voor humor. Hij kan dingen zeggen op een ludieke manier, maar ondertussen weet je het wel.
Mijn eerste dag: Sandra bleek al drie dagen aan hetzelfde standje bezig te zijn. De orderbonnen klopten niet met de bestelling of zoiets. Ze kon er in alle geval niet goed aan uit en regelmatig ging er een ijselijke schreeuw door de winkel als ze het op haar zenuwen kreeg. Op een gegeven moment hoor ik Roger tegen haar zeggen: "Eigenlijk verdienen jullie nie slecht hier. Stel je voor dat je per stuk stond!"
En weg was Roger, een verbouwereerde kassierster achterlatend.
Gisteren, zaterdag, was het heel druk in de winkel. Maar Roger en de verantwoordelijke voor ons verkoopsters Rita, kan je niet bij elkaar zetten. Bij het minste krijgen ze woorden. Geen kletterende ruzie maar net het gekissebis tussen lang getrouwden. Een vrouw vroeg aan mij de prijs van een artikel. Ik weet natuurlijk nog van niets, ik als het groentje. Maar ik raadde haar aan om in de richting van het gekibbel te lopen, die twee weten alles. Wat ze dus ook deed. Een beetje later kwam ik haar tegen in de winkel en met een lakonieke knipoog vervolgde ze haar weg naar de kassa.
's Morgens is het koud in de speelgoedwinkel, dus ik doe maar een trui aan en een sjaal om. Na een uurtje zwoegen gaat de sjaal al uit. Rond de middag zwierde ik de trui ook aan de kant. "Amai, ge hebt het precies warm." merkte Sandra op die aan de kassa staat. Veel meer dan dat doet ze niet. Ze loopt wat gewichtig rond met orderbonnen om bestellingen na te kijken. Maar ik mag haar wel. Zij moet ook de klanten te woord staan. Zij is degene die afgeblaft wordt door ontevreden of ongeduldige klanten. En ongetwijfeld zal zij tijdens de drukke periodes de meeste stress hebben, buiten de verantwoordelijke natuurlijk. "Ik sta hier te bevriezen." voegt ze er nog aan toe. Ik lach en ik antwoord droogweg: "Tja, er zijn er hier die moeten werken..."
Sandra kon er niet mee lachen. Sandra heeft geen gevoel voor humor. Echt, geen sprankeltje, zo is mij later medegedeeld door een andere collega: Lies. Een leuke meid van 21 lentes die geen blad voor de mond neemt. Echt een vrouw naar mijn hart. Ik ben nog naar Sandra toegegaan om haar te verzekeren dat het een grapje was en dat ik er niks mee bedoelde.
Later op de dag kreeg ik van Lies te horen, die dezelfde zin voor humor heeft als ik, dat Sandra aan onze onmiddellijke baas had verteld wat ik gezegd had. Maar Roger die ook niet om een grap verlegen zit, had haar doodleuk geantwoord dat "die nieuwe" toch echt wel veel mensenkennis had. Nu is Sandra een beetje boos. Ze gaat in staking, zegt ze. Dan zullen we wel eens zien wat zij allemaal niet doet.
Ik heb net wat gesurfd in blogland en ik las iets over het overspoeld worden van negatieve voorgevoelens. Je zonder reden onrustig voelen. De drang hebben om te vluchten, ver weg van het onbekende naderende gevaar. Voor mij meer dan een bekend fenomeen.
Misschien ligt het voor een deel aan mijn Asperger, maar ik ben een hypergevoelig persoontje. Ik vang de emoties van anderen op. Mezelf afsluiten van anderen is de enige oplossing. Ik weet soms dingen van anderen, alleen maar door ze aan te kijken. Tussen manlief en mij is dat heel sterk. Wij moeten eigenlijk amper praten met elkaar. Zij gedachten komen zomaar bij me op, die ik dan direkt verwoord.
Boodschappen doen en plots zomaar iets kopen, waar ik niet over nadenk. Iets wat normaal gezien niet op mijn boodschappenlijstje staat. Verwonderd roept manlief dan uit, als hij de boodschappen uitpakt: "Had ik je verteld dat ik net daar zin in had?" Nee, hij had het niet verteld. Ik wist het gewoon.
Dit zijn alledaagse voorbeelden. Ik kan nog sterkere verhalen vertellen. Maar eentje zal me altijd bij blijven. Het is een heel creepy verhaal. Het gebeurde enkele jaren geleden in mei. Het ware mooie en warme meidagen. Ik voelde me al een tijdje heel slecht. Moe, veel spierpijn en de zin in het leven ontbrak me. Ik kon letterlijk amper enkele stappen lopen. Alles was me teveel. Manlief maakte zich natuurlijk grote zorgen.
Die avond zonk ik mentaal in een duister dal. Ik was afgedaald in de gedrochten van de hel, leek wel wel. Ik huilde constant, voelde me eenzaam en ik werd overmand door een onmenselijk verdriet. Manlief geraakte bijna in paniek. Ik zei hem letterlijk: "Het is alsof ik aan het sterven ben." Ik was die nacht onrustig maar tegelijk had ik er vrede mee. Ik viel in slaap, een heel diepe slaap bleek later.
De volgende ochtend voelde ik me een stuk beter. Goedgeluimd vertrok ik naar het tuincentrum en ik kocht me een heleboel nieuwe planten. Die dag ging ik in de tuin werken. Thuis gekomen laadde ik de auto uit, toen één van onze buurmannen voorbij reed. Hij stopt en met een zorgerlijk gezicht vraagt hij me: "Hebben jullie het al gehoord?" Ik wist van niets. Dus hij deed zijn verhaal. De man die naast hem woonde, vader van drie kinderen, had zichzelf die nacht opgehangen aan de schommel in hun tuin. Hij had hem gevonden en losgemaakt ...
Mijn dagje in de tuin werd uitgesteld, want plots begreep ik wat ik die vorige nacht had opgevangen.
Huismusje heeft gelijk. Eigenlijk ben ik een gelukzak. Maar geluk, maak je ook zelf. Dat besef ik maar al te goed. Ja, ik heb mijn studie, die ik dolgraag deed, op moeten geven. Maar ik heb er wel een hoop geleerd over hoe je sociaal met mensen moet omgaan, hoe je goed kan samenwerken met anderen en hoe je kritiek moet opvangen en relativeren. Door deze lessen kan ik me veel beter door het leven slaan. Ik ben er dankbaar voor.
Het is ook waar dat we een gigant van een belastingsbrief moeten afbetalen. Maar daardoor ben ik wel op zoek gegaan naar werk waardoor we het financieel een beetje breder zullen krijgen. Manlief en ik zetten ons samen onder onze toekomst. Samen strijden voor één doel. Ieder heeft zijn taak en onze relatie vaart er wel bij.
Het zijn stressie weken geweest. Van het ene moment op het andere werd mijn hele leven omgegooid. Maar heb ik geen geluk dat ik nu al werk gevonden heb? Minimumloon, dat wel. Maar het is fijn werk en volgens mij met fijne collega's in een heel losse sfeer. Wat zeg me nu eerlijk, vanaf vandaag werk ik in een speelgoedwinkel! Iedere dag mag ik het nieuwe speelgoed uitpakken en in de winkel stallen. Leuke hebbedingetjes ontdekken en bewonderen. Ik krijg de kans om opnieuw kind te worden en ik wordt er nog voor betaald ook! Ben ik geen geweldige gelukzak?
Vanochtend al heel vroeg, was ik op pad. Naar het interimkantoor, het papierwerk regelen voor mijn proefdag in de speelgoedwinkel morgen. Vreemd hoe mensen die op zo'n interimkantoor werken je bijna buiten kijken als je je komt inschrijven, maar zogauw ze merken dat je via hen aan het werk kan geraken worden ze plots poeslief. Het Jeckyl & Hyde syndroom. Nadat het contract getekend was en ik overladen met brochures, een te klein t-shirt en een soort flessenkoeler buiten kwam hoorde ik het ruisen van vleugels boven me. Je weet wel, als duiven over vliegen hoor je hun vleugels ook zoeven. Maar dit geluid was anders, hoger en het ritme was anders.
Ik kijk nieuwsgierig omhoog. Eerst zie ik een lange hals, maar de vogel was veel te groot voor een eend of zelfs een gans. Enorme grote vleugels en een heel lange bek. Ik stond stil en bewonderde zijn buik en lange poten vlak boven me en toen viel 'm ... mijn eurootje. Ik beleefde het voorrecht om gepasseerd te worden door een ooievaar. De derde die ik in mijn leven live mocht zien. Hij verdween al snel achter het gebouw. Op een drafje liep ik naar de hoek en ik zag zijn witte vleugels schitteren in de blauwe lucht. Met trage zelfzekere slag verwijderden ze zich.
De vorige keer verrasten ze me ook. Enkele jaren geleden wandelde ik in gedachten verzonken door het veld. Ik schrok op door een vreemd geluid en ook toen hoorde ik het ruisen van die vleugels.. Verstrooid keek ik omhoog en ze vlogen zij aan zij voorbij. Voor ik begreep waar ik eigenlijk getuige van was, was het al voorbij.
Vanmiddag reed ik met schoonma boodschappen doen. We waren onderweg naar huis. Schoonma bukte zich net om in haar tas haar sleutels te zoeken. Ik keek even omhoog en daar vloog hij opnieuw. Zijn karakteristieke hoofd tekende zich duidelijk af en opnieuw was ik onder de indruk van de grote van die vleugels. Verrukt riep ik uit dat er weer eentje voorbij vloog. Maar net toen schoonma opkeek vloog er een tortelduif voorbij. "Nee, dat is geen ooievaar." zei ze. Ook al verzekerde ik haar dat ze hem net gemist had, toch ben ik ervan overtuigd dat ze denkt dat ik ze zie vliegen.
Ik voel me moe, maar ik ben tevreden. Contenter dan dat ik in jaren geweest ben. Zelfs de school, waarvan ik dacht dat ik daar toch een hoger doel nastreefde, kon me deze voldoening niet geven. Mijn voeten doen pijn, mijn rug staat op breken en hij kraakt aan alle kanten. Mijn handen voelen droog aan maar ik voel me best goed. Mentaal ben ik nog helemaal niet moe. Het zijn lange dagen. Te lang eigenlijk= 10 lange uren. Zolang de klanten toe blijven stromen is het niets. Maar die momenten tussen de druktes, dan voel je de pijn knagen.
Gisterenavond belde de verantwoordelijke van de speelgoedwinkel me nog op. Met in mijn achterhoofd het feit dat ik door mijn aandoening dit werk geen volledig jaar zal kunnen volhouden, heb ik ingestemd om bij haar in de winkel een proefdag te doen. Het is om te beginnen al twee uur minder per dag werken. Met tweemaal per dag pauze. Over het loon kon gepraat worden, waarschijnlijk ook naargelang de ervaring en de verantwoordelijkheid die je krijgt. Maar harder werker dan ik nu doe, is volgens mij bijna onmogelijk.
Ik voel wel dat mijn lichaam vlugger recupereerd. Ik kom geradbraakt thuis, ik eet een beetje en leg me neer op de zetel. Na enkele uurtje kan ik alweer recht en zie ik de volgende dag weer vrolijk tegemoet.
Het is nu vier uur 's nachts ... Ik heb net een mail gestuurd dat ik ermee stop. Het werk is te zwaar. Ik ga me echt niet kapot werken voor die idiote belastingen. Ik wil werken: acht uren per dag kloppen en daarmee gedaan. En na die uren zou ik graag in mijn vrije tijd nog iets kunnen doen. Ik ken mezelf en mijn lichaam. Het is niet voor niets dat ik 33 % werkonbekwaam ben verklaard. Nee, ik neem vandaag een dagje rust en morgen zien we wel weer verder tijdens de proefdag in de speelgoedwinkel.
Zoals jullie al wel zullen gezien hebben, ben ik een winkeltje op Kapaza begonnen. Ik had nog allerlei spulletjes liggen voor de rommelmarkt, maar ik vondt de moeite te groot voor de verdienste die je eruit haalt. Om vijf uur opstaan op zondagochtend om rond twee uur 's middags uitgeput thuis te komen met amper dertig euro verdient ... Dus ik dacht: online verkopen. Rustig thuis achter de computer handelen.
Ik surf ook wel eens op Kapaza. Ik verzamel namelijk poezenbeeldjes. Niet de doordeweekse witte postuurekes, ze moet iets hebben. Maar op Kapaza kan je bieden. En een bod begin je bij voorkeur zo laag mogelijk, waar dient anders het bieden voor? Het is een sport. Dus ik surfte een beetje rond en ik vond een paar kattenbeelden die me in het oog sprongen. Ik bood vijf euro op een prachtig houten beeld van een kat. Ik geef toe, het is meer waard. Maar wie niet waagt die niet wint. Trouwens, ik was van plan om het een beetje in 't oog te houden, zodat ik misschien nog een beetje meer kon bieden indien er bovenop werd geboden. Groot was mijn verbazing toen ik volgend bericht in mijn mailbox vond:
Het is echt NIET onze bedoeling om GOEDKOPE PRODUKTEN te zoeken of te verkopen - die kan je overal vinden. Indien je eerste vraag de prijs betreft is een goed produkt helaas niet voor jou gemaakt...
We hebben meestal "slechts" een duizendtal produkten (of meer) op voorraad. Maar daar staat tegenover dat elk artikel "goed" is. U hoeft dus uw tijd niet te verdoen om tussen honderden produkten er enkele te vinden die goed lijken. Dit tijdrovende werk hebben wij voor u al gedaan, en als we er
één op de twintig hebben die ook jij mooi vind, is dit een deftig gemiddelde.
De prijs van onze produkten wordt bepaald door hun ouderdom, hun afwerking (handgemaakte produkten nemen tijd in beslag), hun uitzicht, en uiteraard de grootte. Vermits ieder produkt vrijuniek is, heeft ieder produkt uiteraard een eigen waarde dus ook prijs en geeft het geen zin lage prijzen te bieden voor produkten waar dagenlang aan gewerkt is.
Een goede produkt kost vanaf ? 20 tot ................... euro.
Effe slikken niet? Nu, ik ben fair en ik wil jullie mijn antwoord ook niet onthouden natuurlijk:
amai zeg, een mens mag ook eens proberen. Een gewoon: je bod wordt niet aanvaard, was wel voldoende. Wie weet had ik best wel meer willen geven. Wie weet ... je zal het nooit te weten komen.
Mijn eerste proefdag zit erop. En ik ben zo stijf als een plank. Amai ... Negen uur aan een stuk werken. En dan was het nog een kalme dag en stonden we met twee verkoopsters in de winkel. Als je een beetje bedreven bent, moet je al snel zelfstandig werken. Dat feit vind ik wel plezant. Dat je alleen een winkel mag openhouden. Het is keihard werken, je hebt niet eens tijd om vijf minuten te gaan zitten om je boterhammen op te eten. Maar het is zelfstandig werk en je hebt rechtstreeks contact met je klanten.
Volgens mij gaat het werk zelfs vlotter als het druk is in je winkel. Dan heb je geen tijd om erover na te denken wat er allemaal zeer doet of hoe moe je bent. Dat komt later wel, als je thuis in de zetel ligt. Ik heb het ergste afgezien van mijn sinusitis. Heeft dus helemaal niets te maken met het werk. Of ik nu thuis blijf of ga werken, die hoofdpijn komt toch altijd. Het is een gevolg van mijn zware allergie aan huisstofmijt. Chronische sinusitis. Niet te genezen, ook al steken ze me vol met tonnen antibiotica. De laatste maanden krijg ik andere pilletjes bij om in te nemen. Was normaal voorzien om tijdelijk in te nemen, maar vergeet ik één dag dat pilletje, dan is het weer zover. Hoofdpijn die te vergelijken is met migraine. Verschrikkelijk. Het enige wat er dan opzit is een zware pijnstiller nemen en stilletjes in mijn bed gaan liggen wachten tot het over is.
Het vervelendste bij sinusitis is dat de pijn erger wordt als je ligt (of als je vooroverbuigt). Dus in feite is in bed liggen pijnlijker dan rechtopzitten. Maar tegelijkertijd wordt je ook zo misselijk van de pijn, je bent echt ziek. Dus het enige wat ik op dat moment kan doen is in een verduisterde kamer, heel stilletjes gaan liggen en maar bidden dat de pijn overgaat.
Mijn "nieuwe" werk dus. Maandag (morgen) zullen ze me opbellen. Dat kennen we ondertussen. Opnieuw afwachten. Maar op dit moment vind ik het niet erg. Een extra vrije dag voor de drukte begint.
De kogel is door de kerk, de knoop is doorgehakt, het was een zware bevalling, morgen is de eerste dag van de rest van mijn leven, blablabla ...
IK HEB WERK!!! Voila, 't is gelukt. Mission impossible is geslaagd. Op één week tijd heb ik werk gevonden. Morgen doe ik een proefdag als vliegende verkoopster bij fruitmarkt Cools. Dat wil zeggen: de vaste mensen die verlof hebben of ziek zijn vervangen. Dus ik sta geregeld in een andere winkel. Het zou veel zelfstandig werken zijn, wat ik meer dan fijn vind. Lange werkdagen van 9h00, maar het zijn dus maar vier dagen werken in de week. Wel een dag permanentie, dus als er nog iemand op het laatste nippertje ziek belt moet ik wel invallen.
Het was een slopende week en ik ben blij dat er iets is uitgekomen. Ik had aanbiedingen genoeg om in de inpak te staan. Maar zoals ik gisteren al zei, dat zoiets mijn laatste toevlucht zou zijn. Vandaag begon het allemaal toch een beetje op mijn systeem te werken. Ik ben doodmoe van al het rondhotsen, de ontelbare sollicitatiegesprekken die ik gevoerd heb. Opnieuw al die stress, die onzekerheid ... Nu ga ik rusten, zodat ik morgen een goede beurt maak. Ik zie het echt wel zitten, fruitboer spelen ...
The soap continues ... Vannochtend had ik alweer een sollicitatie gesprek, voor keukenhulp. In eerste instantie was ik van plan om het af te zeggen. Gisteren kreeg ik tijdens een sollicitatie voor dezelfde betrekking een heel slecht gevoel. De man die trouwens een heel negatieve uitstraling bezat, beloofde me stress, druk, onderbetaald en 60h per week keihard werken. Ik ben niet lui, verre van. Maar ik ben van plan om nog enkele jaartjes mee te draaien en op zo'n tempo kan ik dat niet. Dus nee, bedankt.
Vanmorgen verwachte ik dus weer hetzelfde verhaal. Maar ik leerde een aangename, ontspannen man kennen. Ik kwam als een sceptisch persoontje, maar ik vertrok met een beetje hoop. Daar zou ik best willen werken, ook al was het horeca wat, begrijp me niet verkeerd, enorm plezant is om in te werken. Maar je weet meestal niet in wat voor een wespennest je terecht komt. De man beloofde me volgende week iets te laten weten. Eerst zien ... dan geloven.
De afspraak die ik deze namiddag had, was eigenlijk mijn favoriet: kassa in een tuincentrum vlak bij huis. Bijna tegelijkertijd met mij verscheen er nog een tweede sollicitant. Na een gesprek van amper tien minuten vertelde hij me terloops dat hij de uurrroosters nog moest maken maar dat hij die me vannavond nog ging doorbellen. Aarzelend vroeg ik hem dat het betekende of ik soms mocht beginnen. "Jaja..." zei hij, "... maandag kan je beginnen." Ik moet nogal verbaasd gekeken hebben, want hij voegde er onmiddellijk aan toe: "Ik heb twee kassiersters nodig, dus waarom zou ik nog langer aarzelen? Je kan maandag beginnen."
Okee, een beetje beduusd vertrok ik. Het zou, zoals tegenwoordig bijna overal, met interimcontracten verlopen. Dus ik reed uit voorzorg naar het bewuste interimkantoor. Mijn medesollicitant zat er al. Zij had in grote lijnen hetzelfde gesprek gevoerd met de man. Ook haar had hij botweg verteld dat ze maandag kon beginnen. Het interimkantoor zelf wist echter nog van niets. Het meisje kwam werkelijk uit de lucht vallen. Soit, we hebben ons ingeschreven en nu is het wachten. Wachten op een seintje van het interimkantoor of een belletje van onze "nieuwe baas". Het is bijna zeven uur en nog altijd heb ik niets gehoord. Het interimkantoor is ondertussen gesloten en ik ga weer een stressvolle nacht tegemoet. Zou het of zou het niet?
Ach, morgen heb ik nog enkele gesprekken op het programma staan, er zijn nog verschillende sollicitaties onderweg en er zijn nog tientallen interimkantoren die ik nog niet bezocht heb .
Ik heb er eens heel goed over nagedacht en een beetje gebrainstormd met een vriendin en ik heb een besluit genomen. Productiewerk doe ik alleen als er echt niets anders uit de bus komt. Uit ervaring weet ik dat ik me in zo'n industrieel gebouw opgesloten voel. Acht uur per dag afgesloten van de buitenwereld. Geen enkel straaltje zonlicht, alleen je colega's om mee te praten, als je dan al het geluk hebt dat je met die mensen kan opschieten of aanvaard wordt in hun team.
Meestal is ongeschoold werk ook saai en eentonig werk. Werk dat de geest doodt. Alleen het tempo telt. Ik ben, hoe gek het misschien ook klinkt voor diegene die mijn voorgeschiedenis een beetje kennen, een sociaal iemand. Ik geniet van het omgaan met allerhande mensen. Om zomaar eens een praatje te slaan. Om hen verder te kunnen helpen, het gevoel hebben dat je toch nog met die buitenwereld in contact staat. Een glimp van de vrijheid blijven vasthouden. Ook al zijn de lonen in de verkoop niet zo hoog als die in de productie, toch weegt het voor mij niet op. Ik zoek een job die ik bij wijze van spreken tot aan mijn pensioen zou kunnen volhouden. Dat betekent: nog 25 jaar! Dat is nog een hele tijd. En ik wil me nog niet vrijwillig levend laten begraven. Als ik binnen enkele maanden geen werk heb, verander ik misschien wel van gedachte. Dat zien we dan wel weer.
Voorlopig heb ik nog enkele vooruitzichten en sollicitaties lopen. Vandaag heb ik twee gesprekken achter de rug. Het eerste gesprek, dat zich er nog snel tussenwrong, is een mogelijkheid. Het openhouden van een fastfood ... hoe moet ik het noemen. Het is geen restaurant, niet eens een snackbar. Het is een winkelruimte die vol staat met automaten waar allerlei snacks in te verkrijgen zijn. Broodjes, hamburgers, kroketten, drank ... Ook frieten zouden er te krijgen zijn. Maar je ziet geen personeel. Het personeel werkt achter de schermen. Die staan in voor het onderhoud van de zaak en het klaarmaken van de snacks. Het is part - time werk wat full - time zou kunnen worden.
Van de Doe-het-zelf-zaak heb ik nog niets gehoord. En dat is het zenuwslopendste ... dat wachten.
Ik zal blij zijn als ik terug aan het werk ben. Dan krijg ik het een beetje rustiger. Pffff... Wreed vermoeiend, werk zoeken. Vanmorgen half tien begon de telefoon alweer te rammelen. Een interimbureau vroeg of ik voor een dag bij een industriële bakkerij hier in de buurt wilde gaan werken: taarten inpakken. onmiddellijk te beginnen. Had ik best willen doen, moest ik niet om twee uur verwacht worden op een sollicitatiegesprek. En voor één dag werk laat ik geen sollicitatiegesprek met kans op vast werk schieten. Niet dus.
Om twee uur werd ik verwacht. Ik was, naar goede gewoonte, een kwartiertje te vroeg. Geen probleem, ik keek wat rond in de winkel. Probeerde aan te voelen hoe de sfeer tussen de werknemers is. Vandaag kreeg ik er een goed gevoel bij. Gisteren in die speelgoedwinkel wist ik niet goed wat denken. Het waren stuk voor stuk vriendelijke mensen. Te vriendelijk misschien om een succesvolle zaak te runnen. Het meisje achter de kassa vertelde haar directe baas wat te doen. De vrouw waar ik bij op gesprek moest komen, wist ook al niet van aanpakken. Ze straalde onzekerheid uit. Terwijl ik stond te wachten, verliet een ontevreden klant scheldend de zaak. Het personeel reageerde er niet eens op. Alsof het iedere dag voorviel. De winkel was één chaos met lege rekken, onuitgepakte dozen, lege kapot gescheurde dozen ... Naar de toekomst toe vond ik niet dat er veel mogelijkheden zaten. Ik ben te dominant om tussen zulke mensen te werken. Ik zou al direkt het heft in eigen handen nemen en dat wordt meestal niet geaprecieerd. Ik heb liever met bekwame mensen te maken.
Vanmiddag, twee uur dus. Ik stond te wachten tot een verantwoordelijke met mee kon gaan naar de personeelsdienst. Op dat moment kwam er nog een vrouw de winkel binnen. Niet zo vreemd omdat die zaak nu eenmaal heel goed draait en er lopen constant klanten binnen en buiten. Maar deze vrouw kwam rechtstreeks naar de balie terwijl ze steels op een papiertje keek. Naar de naam van de man met wie ze een afspraak had. Jawel, nog een sollicitant. Ik hoorde haar zeggen dat ze voor de betrekking van administratief medewerkster kwam.
We volgden de verantwoordelijke. Zij leidde ons door een deel van het gebouw wat helemaal vernieuwd werd. Boven waren de burelen. De andere vrouw had ook een afspraak om twee uur. We moesten even op de gang blijven wachten. Ik glimlachte naar de vrouw (altijd de vriendelijkheid zelve) en vroeg haar of ze ook via de interim was gestuurd. Zij beaamde dat en vertelde me welk interimkantoor. Hetzelfde als het mijne. Ontzet keek ze mee aan. "Voor dezelfde betrekking?" riep ze uit. Ik verzekerde haar dat ik voor de verkoop kwam. Je zag haar opgelucht ademhalen.
Het gesprek ging goed. Morgen zou hij via de interim iets laten weten. Daarjuist kreeg ik van een ander interimbureau bericht. Normaal gezien kon ik gisteren ergens in ploegen beginnen werken. Op de laatste moment werd het afgeblazen. Wel, volgende week maandag zou ik er nu echt mogen beginnen. Veel beter betaald, afwisselend werk, dichter bij huis en met optie vast ... En nu?
Vanmorgen vijf uur (zomertijd) was ik klaarwakker. Vol plannen voor vandaag. Afgelopen weekend had ik verschillende email - sollicitaties verstuurd en vandaag had ik twee afspraken met interim-bureaus op het programma staan. Ik deed geen oog meer dicht. Kwart na vijf stond ik op en zette me voor de computer. Drie uur lang heb ik rondgesurft op zoek naar werk op de vdab - website. Een tiental sollicitaties heb ik verstuurd.
Het eerste interimbureau stelde me enkele aanbiedingen voor, waaronder een grote doehetzelfzaak. Een jaar of acht geleden had ik ook de kans om daar te beginnen. Het is hard werken, maar wel plezant. Full time, die gemakklijk anderhalve time kan worden. Het is een binnen en buiten gaan van nieuw personeel. Slechts enkelen blijven, omdat het ook weekendwerk betreft. Zondag is officieel vrij, maar maandelijks staat er altijd wel iets op de kalender zodat ze ook op zondag "vrijwilligers" zoeken. Toen heb ik die kans niet genomen omdat ik een deeltijdse baan zocht, die ik gemakkelijk kon combineren met mijn zelfstandige zaak. Een beslissing die ik sindsdien nog altijd betreur.
Ik heb wel meer slechte beslissingen genomen op dat gebied. Daarom dat we er financieel zo slecht voorstaan. Maar nu krijg ik opnieuw een kans. Morgenmiddag heb ik daar een gesprek. Net zoals ik vanmiddag een gesprek had in een speelgoedzaak. Woensdag in een restaurant, donderdagvoormiddag in een ander restaurant en dondernamiddag in een tuincentrum. Uiteindelijk ga ik weer teveel keus hebben. Ik ben nu al bang dat ik het verkeerde ga kiezen, zodat ik daar binnen acht jaar opnieuw spijt van zal hebben.
Ik heb terug tijd. Een voordeel van het vroegtijdig einde van mijn studententijd. Met de lente in aantocht, nam ik schoonma mee naar een tuincentrum. Met schoonma naar een "bloemenparadijs" gaan is hetzelfde als een kind in een speelgoedwinkel loslaten. Met grote ogen en vreugdevolle kreetjes kijkt ze rond. Ieder potje eens bekijken, ieder bloemetje bewonderen en ook al had ze zich voorgenomen om niets te kopen, toch staan twijfelen tussen de ontelbare keuzemogelijkheden. Ze is met een volle kar buiten gegaan. Eind volgende week komt haar nieuwe tuinman voor de eerste keer haar tuintje onder handen nemen. Nu schoonpa er niet meer is, moet ze het onderhoud van haar tuintje uitgeven. Het zal weer een hele aanpassing zijn, om een andere man in haar tuintje te zien werken.
Ik had ook enkele goedkope heesterplantjes meegebracht. Wij hebben een grote tuin. Te groot eigenlijk. Het achterste gedeelte is veranderd in een bos. Ik heb er de afgelopen tien jaar boompjes en struiken ingeplant. De meeste verstotelingen uit andere tuinen die ik met liefde geadopteerd heb. De kippen onderhouden het onkruid dat er tussen groeit, dus veel werk heb ik er eigenlijk niet aan. Maar rond het huis is het nog een kale woestenij. Een verwilderde brandnetelweide.
De laatste jaren heb ik al enkele schamele pogingen gedaan om ook dit gedeelte tot een waar vogelparadijs om te toveren. Ik wil geen mooi aangelegd tuintje. Maar een "wildtuin" met bomen, struiken en hier en daar een bloemetje en kruiden. Maar op dit moment is het echt een wildernis. Hoog tijd om die eens aan te pakken. Naast het huis begint mijn border aardig op te schieten. Aan de ene kant heb ik vorig jaar het begin van een heg geplant, dat duurt nog wel een jaartje voor die in de gang schiet. Aan de andere kant van het huis is echter nog niets gebeurd.
Vanmorgen vroeg, de zon scheen en de vogels floten uitbundig. De weersvoorspelling voorzag regen en wind. Maar zelfs in een uurtje zou ik al een hele hoop gedaan krijgen. Volle moed begon ik eraan. Ik plantte de heesterplanten die ik gekocht had. Een schamel begin van een nieuwe heg. De bloembakken schoongemaakt, onkruid uitgetrokken in mijn border en onze Stitch heeft flink geholpen moet ik toegeven. Stitch is een echte huishond, zoals er huisvrouwen en -mannen bestaan. Hij helpt mee poetsen, koken (ik noem hem soms mijn eigen Piet Huysentruitje). Hij is gek op de meest vreemde dingen, voor een hond. Zoals appel, peer, sla ... Hij lust werkelijk alles. En nu blijkt hij ook een talentvolle tuinman te zijn. Als hij het nog afleert om de kippen op te jagen, is hij de perfecte hond.
Vanochtend al heel vroeg speelde Lotje, onze driejarige poes, voor wekker. Zij heeft een heel irritante manier van wekken. Ze krabt heel luidruchtig met haar lange, scherpe nagels aan de matras. Aan de kant van manlief. Meestal trapt hij dan woest in het luchtledige, met als gevolg dat ik opsta en ons madame geef wat ze verlangt: de buitendeur openen, melkje geven of vleesje. Voor brokjes haalt ze je meestal niet uit je bed. Maar vanmorgen stond manlief grommend op.
Ik bleef nog enkele uurtjes in ons lekkere warme bed liggen, om uiteindelijk beneden een overspannen manlief te vinden en een ontevreden kat. De hele ochtend al speelde ze, volgens hem, met zijn voeten. Ze zette alle kastdeuren open, liep hem mauwend en klagend achterna. Als dat niet hielp, laadde ze alle kasten uit, gooide dingen op de grond, vloog in het rond, sprong overal op en haar laatste middel was gemeen krabben, bijten en grommen. Manlief was wanhopig en bijna op het oorlogspad. Wat was er aan de hand?
Lotje had zin in vlees ... Geen brokjes, geen melk ...maar lekkere, sappige vleesbrokje of nog beter ... paté. Maar ik had niets in huis voor mijn lieve poesjes. Alleen brokjes en wat melk. Maar dat was duidelijk niet naar haar zin. Naar buiten wilde ze ook niet. Bij de buren krijgt ze ook eten, heb ik sinds kort ontdekt. Soms gaat ze eerst daar eens een kijkje nemen, voor ze genoegen neemt met ons "goedkoop merk". Maar deze keer niet. Ze eiste bediening, en wel onmiddellijk. Demonstratief ging ze voor haar lege eetpotje zitten en ze keek me aan in een oorverdovend stilzwijgen. Voor mij veel erger dan grommen, krabben of bijten.
Uiteindelijk trok ik met een diepe zucht de ijskast open. Op zoek naar eventuele katvriendelijk restjes. En ja hoor, er lag nog een beetje leverpate met de vetrandjes er nog bij. Ik gooi de lekkernij in haar bakje en opgelucht heeft ze het opgesmikkeld. Lotje blij, ik blij en manlief opgelucht.
Wat een gedoe ... werk zoeken, vinden en houden! Vanmorgen trok ik met goede moed naar interimkantoren. Bij het tweede kantoor had ik geluk. Maandag kon ik beginnen in een bedrijf in Paal. In ploegen, wat wel zwaar is voor een cvs patientje als ik. Maar ja, alles voor de belastingen.
Ik kreeg al werkschoenen mee, inlichtingen over het bedrijf. Soit, klaar om te starten. Ik ben het al gaan zoeken, voor het geval ik maandagochtend om vijf uur verloren zou rijden. Al maar goed, want onderweg was er een brug onderbroken en in Limburg kennen ze het concept "omleiding" niet, laat staan straatnaambordjes ... Uiteindelijk, ik heb een meer dan uitstekend richtinggevoel wat naar het schijnt zeldzaam is bij vrouwen, heb ik het toch gevonden.
Net kreeg ik telefoon. Het gaat maandag niet door ... Misschien later op de maand maar ik sta eerst op de lijst. Maar daar geraken de belastingen niet mee betaald. Ze hadden echter ook een beetje beter nieuws. Ze waren op zoek naar iemand die part time wil werken. 25u/week. Ook in Paal bij een bedrjf die medicijnen voor dieren onder dierenatsen verdelen. Goed betaald en licht werk. Niet zoveel verdient als een full time in ploegen, maar wel een beetje beter vol te houden voor ondergetekende.
Ik heb toegestemd voor een sollicitatiegesprek, in de loop van volgende week. Maar zoals ik vroeger al heb geleerd en nu wordt ik er opnieuw met mijn neus bovenop gedrukt ... Nooit zeker zijn van werk voor ik ook effectief een contract getekend heb ...
Slecht en goed nieuws ... Gisteren een grote verrassing in de brievenbus gekregen. De nachtmerrie aller nachtmerries. Een belastingsbrief van ... 3000. Ik was zo zeker dat het een vergissing moest zijn, omdat onze "boekhouder" verleden jaar had uitgerekend dat manlief zo's slordige 700 zou terugtrekken. Het was ook een vergissing ... van onze "boekhouder". Zij had manliefs invaliditeitsinkomen vergeten bij te rekenen en de ziekenkas trekt blijkbaar zo goed als geen belastingen van de uitkering af. Hadden ze ons wel eens voor mogen waarschuwen ... niet?
Soit, effe paniek hier in huize Fiep. Al maar een chance dat ik nogal oplossingsminded ben. Ik blijf niet snel bij de pakken neerzitten en ik zoek onmiddellijk naar een oplossing. En de enige die ik vond was: ondergetekende heeft een job nodig. Een Full - time job. Geen tijd meer voor de studie of andere afleidingen. Onze bankrekening en manliefs tattoocariére heeft voorrang. Ik heb er alles voor over om hem daarin te steunen. Dus: vaarwel schoolcarière. De gedachte om een student te zijn was fijn. Ik zou het aankunnen, zeker weten, maar het mag niet zijn. Er zijn andere, belangerijkere dingen. En wie weet ... misschien komt het er ooit nog wel van.
Ondertussen heb ik alweer enkele vooruitzichten. Ik heb gesoliciteerd als parkeerwachter. Zie ik echt wel zitten, parkeerbonnen uitschrijven. Ondertussen heb ik ook een betalende opleiding van computertechnicus gevonden. Een jaarcontract, minimumloon betaald maar wel 85 % kans op vast werk nog voor het jaar om is. Manlief heeft met enkele schuldgevoelens te kampen omdat hij vind dat ik nu mijn dromen laat varen. Maar bij mijn dromen hoort ook het feit dat hij zijn tattoocarière kan uitbouwen. Dat we zonden geldproblemen kunnen leven. Dat we geld hebben om af en toe iets extra te doen en wie weet eens op vakantie te kunnen gaan. Om ontspannen door het leven te gaan en te kunnen en durven genieten.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Dit verhaal begon zo'n vijf jaar geleden. Of nee, eigenlijk nog negen jaar eerder. Veertien jaar geleden dus. 1994 moet het geweest zijn. Een goede vriend van manlief, die een beetje kinds bleef tegenover zijn leeftijdgenoten, had een vriendin. De man zelf was een specialleke. Een nalopertje. Hij deed de dingen waar anderen over fantaseerden omdat ze toch nooit waar zouden worden. Zoals dure auto's kopen omdat ze op dat moment in een populaire tv - show voorkwamen. Een gitaar kopen met alles erop en eraan, ook al had hij geen vezeltje muziekaal talent in zijn lijf. En dit allemaal om zijn beste vriend (manlief) te imponeren omdat hij wel gitaar kon spelen en omdat die op dat moment zelf bij een redelijk bekend groepje speelde, in de undergroundscene wel te verstaan. Geen wereld waar de doordeweekse senior thuis is. Enfin, die tijd is al lang voorbij. Die dromen verdwijnen met het ouder worden, op het moment dat de verantwoordelijkheid en de volwassen - zorgen de kop op steken.
Roger, mijn nieuwe baas is een echte moppersmurf. De hele dag loopt hij te mopperen, kritiek te spuien en te vloeken in zichzelf. Tegelijkertijd heeft hij een enorme zin voor humor. Hij kan dingen zeggen op een ludieke manier, maar ondertussen weet je het wel.
's Morgens is het koud in de speelgoedwinkel, dus ik doe maar een trui aan en een sjaal om. Na een uurtje zwoegen gaat de sjaal al uit. Rond de middag zwierde ik de trui ook aan de kant.
Ik heb net wat gesurfd in blogland en ik las iets over het overspoeld worden van negatieve voorgevoelens. Je zonder reden onrustig voelen. De drang hebben om te vluchten, ver weg van het onbekende naderende gevaar. Voor mij meer dan een bekend fenomeen.
Huismusje heeft gelijk. Eigenlijk ben ik een gelukzak. Maar geluk, maak je ook zelf. Dat besef ik maar al te goed. Ja, ik heb mijn studie, die ik dolgraag deed, op moeten geven. Maar ik heb er wel een hoop geleerd over hoe je sociaal met mensen moet omgaan, hoe je goed kan samenwerken met anderen en hoe je kritiek moet opvangen en relativeren. Door deze lessen kan ik me veel beter door het leven slaan. Ik ben er dankbaar voor.
Vanochtend al heel vroeg, was ik op pad. Naar het interimkantoor, het papierwerk regelen voor mijn proefdag in de speelgoedwinkel morgen. Vreemd hoe mensen die op zo'n interimkantoor werken je bijna buiten kijken als je je komt inschrijven, maar zogauw ze merken dat je via hen aan het werk kan geraken worden ze plots poeslief. Het Jeckyl & Hyde syndroom. Nadat het contract getekend was en ik overladen met brochures, een te klein t-shirt en een soort flessenkoeler buiten kwam hoorde ik het ruisen van vleugels boven me. Je weet wel, als duiven over vliegen hoor je hun vleugels ook zoeven. Maar dit geluid was anders, hoger en het ritme was anders. 
Zoals jullie al wel zullen gezien hebben, ben ik een winkeltje op Kapaza begonnen. Ik had nog allerlei spulletjes liggen voor de rommelmarkt, maar ik vondt de moeite te groot voor de verdienste die je eruit haalt. Om vijf uur opstaan op zondagochtend om rond twee uur 's middags uitgeput thuis te komen met amper dertig euro verdient ... Dus ik dacht: online verkopen. Rustig thuis achter de computer handelen.
Mijn eerste proefdag zit erop. En ik ben zo stijf als een plank. Amai ... Negen uur aan een stuk werken. En dan was het nog een kalme dag en stonden we met twee verkoopsters in de winkel. Als je een beetje bedreven bent, moet je al snel zelfstandig werken. Dat feit vind ik wel plezant. Dat je alleen een winkel mag openhouden. Het is keihard werken, je hebt niet eens tijd om vijf minuten te gaan zitten om je boterhammen op te eten. Maar het is zelfstandig werk en je hebt rechtstreeks contact met je klanten.
De kogel is door de kerk, de knoop is doorgehakt, het was een zware bevalling, morgen is de eerste dag van de rest van mijn leven, blablabla ...
Ik heb er eens heel goed over nagedacht en een beetje gebrainstormd met een vriendin en ik heb een besluit genomen. Productiewerk doe ik alleen als er echt niets anders uit de bus komt. Uit ervaring weet ik dat ik me in zo'n industrieel gebouw opgesloten voel. Acht uur per dag afgesloten van de buitenwereld. Geen enkel straaltje zonlicht, alleen je colega's om mee te praten, als je dan al het geluk hebt dat je met die mensen kan opschieten of aanvaard wordt in hun team. 
Ik zal blij zijn als ik terug aan het werk ben. Dan krijg ik het een beetje rustiger. Pffff... Wreed vermoeiend, werk zoeken. Vanmorgen half tien begon de telefoon alweer te rammelen. Een interimbureau vroeg of ik voor een dag bij een industriële bakkerij hier in de buurt wilde gaan werken: taarten inpakken. onmiddellijk te beginnen. Had ik best willen doen, moest ik niet om twee uur verwacht worden op een sollicitatiegesprek. En voor één dag werk laat ik geen sollicitatiegesprek met kans op vast werk schieten. Niet dus.
Ik heb terug tijd. Een voordeel van het vroegtijdig einde van mijn studententijd. Met de lente in aantocht, nam ik schoonma mee naar een tuincentrum. Met schoonma naar een "bloemenparadijs" gaan is hetzelfde als een kind in een speelgoedwinkel loslaten. Met grote ogen en vreugdevolle kreetjes kijkt ze rond. Ieder potje eens bekijken, ieder bloemetje bewonderen en ook al had ze zich voorgenomen om niets te kopen, toch staan twijfelen tussen de ontelbare keuzemogelijkheden. Ze is met een volle kar buiten gegaan. Eind volgende week komt haar nieuwe tuinman voor de eerste keer haar tuintje onder handen nemen. Nu schoonpa er niet meer is, moet ze het onderhoud van haar tuintje uitgeven. Het zal weer een hele aanpassing zijn, om een andere man in haar tuintje te zien werken.
Wat een gedoe ... werk zoeken, vinden en houden! Vanmorgen trok ik met goede moed naar interimkantoren. Bij het tweede kantoor had ik geluk. Maandag kon ik beginnen in een bedrijf in Paal. In ploegen, wat wel zwaar is voor een cvs patientje als ik. Maar ja, alles voor de belastingen.
Slecht en goed nieuws ... Gisteren een grote verrassing in de brievenbus gekregen. De nachtmerrie aller nachtmerries. Een belastingsbrief van ... 3000. Ik was zo zeker dat het een vergissing moest zijn, omdat onze "boekhouder" verleden jaar had uitgerekend dat manlief zo's slordige 700 zou terugtrekken. Het was ook een vergissing ... van onze "boekhouder". Zij had manliefs invaliditeitsinkomen vergeten bij te rekenen en de ziekenkas trekt blijkbaar zo goed als geen belastingen van de uitkering af. Hadden ze ons wel eens voor mogen waarschuwen ... niet?
