Nostalgische verhalen Over de oorlog, kindertijd, jeugd, verliefdheid, legerdienst en later leven.
17-08-2007
In blijde verwachting...
1959
Omdat we samen hadden afgesproken om dadelijk na ons huwelijk aan kinderen te beginnen hoopt mijn vrouwtje elke maand dat haar maandstonden zullen wegblijven maar aanvankelijk lukt het niet zo best. Tineke begint zich al zorgen te maken, doch als ze na een zestal teleurstellingen meer dan een week over tijd is groeit onze hoop. We zijn dolgelukkig en maken al plannen voor de toekomst. Na drie maanden lijkt het of het gelukt is maar dan raak ik zonder werk, (of dat er iets mee te maken heeft weet ik niet) Tineke krijgt opnieuw bloedverlies en de paniek slaat toe. De huisdokter zegt dat dit kan gebeuren maar twee dagen later is het euvel geschied. Mijn vrouwtje krijgt een miskraam en wordt - 11 dec. 1959 - opgenomen in het Elizabeth ziekenhuis te Ukkel voor een curettage. Tineke voelt zich schuldig en denkt dat ze het miskraam zelf heeft veroorzaakt doordat ze de dag voordien in haar winkeltje met twee zware bakken vol kruidenierswaren heeft zitten sleuren. Ik doe mijn uiterste best om haar ervan te overtuigen dat ze zichzelf niets mag verwijten maar haar angst voor een tweede miskraam gaat pas over wanneer...
Precies één jaar later, dag op dag, Tineke opnieuw in hetzelfde ziekenhuis ligt om te bevallen van haar eerste kindje. Dr. Duperoy, de gynaecoloog van dienst, is een beetje nors. Het is zondag en hij is niet zo gelukkig dat men hem heeft opgeroepen. Bovendien ligt dat vrouwtje hier al meer dan drie uren en heeft ze nog geen twee centimeter opening. Hij wil terug naar huis en gebiedt de verpleegster om hem niet op te bellen voordat er minstens acht centimeter ontsluiting is. Tineke ziet af. Het langverwachte moment is aangebroken maar door de opkomende weeën kan ze er nu niet van genieten. Ik blijf heel de tijd aan haar zijde en loop af en toe in de gang op zoek naar een verpleegster om te vragen naar water of iets om te eten. Het is al avond en er komt maar geen schot in de bevalling. Om middernacht is de dokter er weer en kan maar niet verstaan dat er nog niet meer dan enkele centimeters opening zijn. Mijn vrouwtje moet zich op de rand van haar bed zetten en haar voeten laten hangen. Ze krijgt een inspuiting in haar gekromde rug om de baarmoedercontracties vlugger te laten verlopen en ik voel mijn maag samentrekken van compassie als ik zie hoe ze afziet. Duperoy vraagt mij of ik de bevalling ga bijwonen en als ik zeg dat ik dat heel graag wil kijkt hij bezorgd naar mijn lijkbleek gelaat. We zullen wel zien. Zegt hij en verlaat opnieuw de kamer. Nu komen de weeën vlugger en kort na elkaar. De verpleegster brengt een groen schort en bind het me voor. Het zweet staat op mijn voorhoofd maar ik probeer me stoer te houden. Ze gaat nu naar Tineke. Nog even kijken mevrouwtje...oei, je vliezen zijn al gescheurd en je water is gebroken. Gescheurd..? Gebroken..? Het wordt een beetje zwart voor mijn ogen. Het is tijd, zegt ze, de dokter wacht op ons in de verloskamer. Samen duwen we het bed de kamer uit. Ik probeer diep te ademen maar boots mijn vrouwtje na die nu wordt aangemaand om met korte krachtige rukjes in en uit te ademen. We zijn er bijna! De verpleegster kijkt me aan. Gaat het? Vraagt ze onzeker. Ja,...ja,... Ik strompel achter het bed aan. Als we in de verloskamer komen heeft de dokter meer oog voor mij dan voor mijn vrouw. Zal het gaan? Hij loert achterdochtig over zijn brilglazen. Zet een muts op. Gebiedt hij. De verpleegster geeft me een exemplaar en wanneer ik onhandig zoek hoe ik dat hoofddeksel op mijn kop moet zetten verlies ik een seconde mijn evenwicht en schudt de arts bedenkelijk met zijn hoofd. Dat gaat niet, zegt hij gedecideerd tegen de verpleegster zet hem buiten! Met mijn excuses hoor, maar we gaan meer last hebben met u dan met uw vrouw. Hij maakt een verontschuldigend gebaar in mijn richting.
Met zachte dwang wordt ik uit de kamer geleidt en achter mij sluit zich de deur. Daar sta ik. In het midden van de nacht in een lege gang. Mijn misselijkheid gaat langzaam over en ik ga luisteren aan de deur. Als ik na tien tellen niks hoor wordt ik ongerust en ga op mijn hurken zitten om door het sleutelgat te kijken. Het enige wat ik kan zien is het raam aan de andere kant van de kamer. Nu hoor ik zacht gekreun en de dokter die zegt dat hij zal moeten knippen. KNIPPEN? De schrik slaat in mijn benen maar als ik wil gaan kijken overvalt me opnieuw die misselijkheid en ik ga met mijn rug tegen de muur op de vloer zitten en wacht tot het over gaat. Ik hoor twee korte pletsen op een blote poep en onmiddellijk daarop een kind dat luidkeels begint te huilen. Mijn hart springt op in mijn keel en ik sta wankelend recht. De deur gaat open. Kom nu maar binnen en wens je vrouwtje proficiat. Je hebt een flinke dochter van drie kilo zevenhonderd!
