Nostalgische verhalen Over de oorlog, kindertijd, jeugd, verliefdheid, legerdienst en later leven.
16-10-2007
De Melktand
1946
Al dagen aan een stuk loopt Pierre met een koordje uit zijn mond. Zijn jongere broer Milleke lacht hem vierkant uit. Kijk onze Pierre nu toch eens, de schrikschijter. Hij heeft een koordje aan zijn tand gebonden en wou hem er zó uittrekken, maar hij is veel te bang. Onze pa zegt dat hij dat koortje aan de klink van de deur moet vastmaken en ze dan met een harde klap dichtslaan, dan is er hij ineens vanaf. De kleine pagadder heeft er duidelijk schik in om zijn oudere broer, Den Boike, bij de vrienden eens goed belachelijk te maken. De bijnaam Boike heeft niks te maken met het bengelende koortje over zijn kin maar wij noemden Pierre altijd zo en hebben nooit geweten waarom. Ik begrijp mijn vriend wel want ikzelf heb ook een loszittende melktand in mijn mond, onderaan rechts. De nieuwe tand komt er al door en heeft de oude een beetje opzij geduwd, dat voel ik als ik er voorzichtig met mijn tong langs ga. Eigenlijk ben ik dus even bang als Den Boike. Bij elke hap eten of onverwachtse beweging met mijn tong voel ik een pijnscheut in de rechterkaak. Trek die tand toch uit! Zegt ons ma. Het doet pijn zulle! Ik zal nog een beetje wachten tot hij wat losser staat Een week later zit de tand er nog en ma is mijn gezeur stilaan beu aan het worden. Kom hier, zegt ze resoluut en grijpt me bij de schouder. Doe uw mond open. Nee! Ik wil niet. Lenig glip ik onder haar hand door en blijf op een veilige afstand staan. Als die tand er volgende week nog niet uit is gaan we hem laten trekken bij dokter Stopie. Oei! Ik weet wat mij te doen staat. Door het keukenvenster zie ik mijn broer die op de koer aan 't spelen is. Vlug neem ik een draad van dik tamboerekens garen en knoop die rond mijn tand. Het andere uiteinde maak ik vast aan de deurklink. Dan schuif ik een stoel bij de deur, ga erop zitten en hou me stevig vast. Mil! Kom eens binnen. Wat is er? Ik moet u iets laten zien. Mijn stem beeft een beetje. Ik knijp mijn ogen dicht. Wat moet je me laten zien? Hij komt de keuken ingestormd maar... er gebeurt niks. De deur draait naar binnen open en het strak gespannen koordje valt slap... Wat doet gij daar? Plots begrijpt hij de situatie en begint hartelijk te lachen. Zonder een seconde te wachten rits ik vlug de draad van de klink en loop weg. Het ontbreekt mij aan moed om het vandaag nog eens te proberen. De garendraad berg ik op voor later, misschien...
Buiten zijn de vrienden aan het spelen en Pierre is er ook bij. Nog steeds hangt het koordje uit zijn mond en bengelt uitnodigend over zijn kin. Plots kan ik aan de verleiding niet weerstaan en geef er een ferme snok aan. Ik heb het touwtje in mijn hand en aan het uiteinde bengelt een wit tandje. Ik verwacht een huilconcert maar in de plaats daarvan komt het slachtoffer mij bedanken. Ik heb helemaal niks gevoeld! Ik denk dat hij me gaat omhelzen...
Voordat ik opnieuw de moed heb om mijn probleem op te lossen neemt ma mij mee naar dokter Stopie. Stopie is lange tijd de beste dokter in onze gemeente geweest, niet moeilijk als je weet dat hij ook de enige was. Hij had geen gebrek aan patiënten maar dat was pas na de dood van zijn voorganger Dr. Pierrard want aanvankelijk, na zijn terugkeer uit Belgisch Kongo, duurde het een hele tijd eer de mensen bij hem op consultatie wilden gaan. Een en ander had te maken met zijn manier van werken. Er werd verteld dat hij nogal bruut omging met zijn patiënten (Afrika - manieren misschien?) en nogal gemakkelijk een spuitje toediende, zelfs bij het behandelen van een banale verkoudheid. Daarom kreeg hij al vlug de bijnaam; 'Jef pikuur'.
Hoe hard ik ook tegenstribbel, moeder is vastberaden; die tand moet er uit! Ik krijg toch geen pikuur hé? Vraag ik smekend aan de dokter. Nee, nee, zegt hij geruststellend. Dat is niet nodig. Bevend neem ik plaats op de executiestoel en wil aanvankelijk mijn mond niet open doen. Jef Pikuur verliest zijn geduld en vraagt mijn moeder om me goed vast te houden. Wat daarna volgde zal ik mijn leven lang onthouden. Mijn moeder hield me in een wurggreep en Stopie wurmde een tang tussen mijn lippen en begon verwoed te wroeten in mijn mond. Het deed verschrikkelijk pijn en ik spartelde als een paling maar na enkele minuten stak de bruut triomfantelijk zijn trektang met een bloederige klomp tand-vlees omhoog. Die zat nog goed vast. Beweerde hij.
Vlug spoelen en nu naar huis. Nooit heb ik zoveel afgezien bij een tandarts. Thuisgekomen wil ik nog even wat bloed uitspuwen en mijn mond spoelen. Voorzichtig glijdt mijn tong naar de gevoelige plaats... er zit iets dat loskomt,... ik schrik me een aap als ik mijn rotte melktand uit mijn mond haal. Waar mijn nieuwe tand moet zitten is er een heel groot gat.
Ik ben nu 71 en heb nog al mijn eigen tanden... behalve één.
