You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
11-07-2007
MOPJE ?
Een school in Borgerhout... 1 september... de
directeur roept de namen af van de leerlingen. -Mustapha
El Ekhzeri -Aanwezig
-Achmed
El Cabul -Aanwezig
-Kadir
Sel Ohlmi -Aanwezig
-Mohammed
Endahrha -Aanwezig
-Ala In
Ben Oit Stilte in
de zaal. -Ala In
Ben Oit ? De zaal
blijft stil......
Voor de laatste maal: Ala In Ben Oit ??
Opeens
staat een jongen achteraan in de zaal recht en zegt tegen de directeur: Dat ben
ik, maar je moet het wel anders uitspreken: "Het is Alain Benoit!"
Je hebt zo van die mensen die
iedereen kunnen inpakken. Ze kunnen niets, of toch heel weinig. Het enige waar
ze echt in uitblinken is om jou te laten geloven dat ze capabel zijn in alles.
Ze komen op kousenvoeten zachtjes binnen gewandeld en binnen de kortste keren
hebben ze jou onderuit gehaald. Je hebt het niet eens in de gaten gehad, tot
het te laat is natuurlijk.
Ze praten je naar de mond, geven je complimentjes, intussen werkt hun minieme
brein op volle toeren, zoeken hun ogen jouw achillespees en planten ze daar hun
mes zonder mededogen.
Het is hun gave. Het is een gave als een ander natuurlijk, het is hun enige
gave.
Het is hun gave dat ze dit onopvallend
kunnen doen.
De kuiperijen die ze daarbij hanteren zijn meesterlijk. Je zou hen er haast om
bewonderen, ware het niet dat ze zo laaghartig zijn.
Ware het niet dat ze enkel bloedende slachtoffers achterlaten. Dat eens ze op
die hoogste plaats zijn aanbeland, hun ultieme doel hebben bereikt, ze niets
tot de mensheid bijdragen.
Maar ze doen dit meesterlijk. Ze doen dit met een elan waar je stom van staat.
Ze kletsen uit hun nek, en laten je geloven dat jij het volledig bij het
verkeerde eind hebt.
Het is tenslotte alles wat ze kunnen, uit hun nek kletsen en jouw woorden zo
verdraaien tot je niet meer weet wat links of rechts is.
En de meeste trappen er nog in
ook.
Maar niet ik.
Hoe intelligent ze zich ook willen voordoen, hun masker verbergt hun lelijke
trekken niet.
Ik zie hoe ze krampachtig wat krom is proberen recht te praten. Hoe ze daarbij
keer op keer door de mand vallen, en er zich wel degelijk van bewust zijn ook.
Het verklaart hun capriolen.
En ik zou heel graag lachen met hun belachelijke buitelingen, ware het niet dat
ze zo intriest zijn.
Ik doorzie hen van het eerste uur. En zij weten dat ik het weet. Dat is mijn
gave.
Voor de meeste studenten zal de
examenstress nu wel grotendeels voorbij zijn, behalve dan voor hen die tot de
conclusie komen dat ze een tweede zit nodig hebben.
Tropische hitte als excuus kunnen ze alvast niet aanhalen dit jaar. Verkleumd
van de kou misschien wel, want sommige kotmadammen hebben een sterke neiging om
de verwarming al uit te zetten op 1 april, een kwestie van winstmarge.
Nu was april 2007 toevallig een warme maand, zelfs heet op sommige dagen, dit
in tegenstelling tot de zomermaand juni.
Ik heb medelijden met de
vakantiegangers aan onze Belgische kust.
Juni ligt nog net buiten het hoogseizoen, maar een appartementje huren daar
kost toch al gauw tussen de 600 en héél veel meer per maand. Ik heb zelf
appartementen te huur gevonden waar men 400 per week voor vraagt.
En voor wat vraag ik mij af? Om in de kou en de regen te gaan zitten, verstoken
van je eigen geriefelijke spulletjes. Voeding en drank minstens tweemaal
duurder te betalen dan thuis, want aan de kust moeten handelaren de winter
overleven met wat ze in de zomer kunnen verdienen.
Voor datzelfde geld had je naar
een ver land kunnen trekken, een goedkoop land, Bulgarije bijvoorbeeld of
Egypte, Turkije. Doe je nog de indrukken op van vreemde culturen.
Maar ja, dat is ook al geen optie want momentheel vallen daar de mussen dood
van het dak door de extreme hitte. Mensen ook, helaas. 40° graden in de schaduw,
het iets teveel van het goede voor de neurotypical.
In andere landen heeft men dan weer kans om te verzuipen wegens een
overstroming.
Nee, laat mij maar lekker
thuisblijven.
De verwarming even op wanneer ik door het stilzitten aan de pc koude voeten
krijg, om na amper een kwartier te zitten hijgen en puffen van de warmte, omdat
mijn peeceeke als winteroffensief vlak naast de verwarming staat, hem weer uit
te zetten.
Ik geef daarbij gevolg aan het advies dat 'bewegen' goed voor je is, ik beweeg
mij heen en weer naar de thermostaat.
Tevens bevestig ik de nood van 'Electrabel' om de factuur met 20% te verhogen,
want wat we uitgespaard hebben door onze zachte winter, zullen we mogen
opstoken in de zomer als het zo verder gaat.
Ach het weer, een dankbaar
onderwerp in ons Belgenlandje als je eens niet weet over wat praten.
Over het weer valt altijd wel iets te zeggen. Het is goed of slecht, te droog
of te nat, te koud of te warm. Eén ding staat als een mijlpaal boven een
verzopen akker, het is nooit zoals we het willen.
Neem nou het tennistornooi van Wimbledon, hét tennisevenement van het jaar. Eén
van de weinig courts waar nog op gras wordt gespeeld.
Het is kost enorm veel euro's om dat grascourt te onderhouden, en zie, na amper
twee dagen lopen de organisatoren al met de handen in het haar.
De weergoden houden geen rekening met de hoge onderhoudskosten, na amper twee
dagen ligt het vooropgezette programma al aan diggelen.
Het gras is te nat, te glibberig om op te spelen en alzo ook te gevaarlijk voor
de gespierde snelle benen van de deelnemers. Dus zeil erover, wedstrijd nog
maar eens uitstellen of onderbreken.
En de toeschouwers die hun inkom ticket duur betaald hebben mogen hun eigen
paraplu opentrekken
Het gras kan dan wel groener zijn aan de overkant, het is minstens even nat als
hier.
Iedereen Moet Mooi Zijn,
Dat Maakt Me Ziek..
Van Ieder Mens Is Er Maar 1,
Dus Ik Ben Uniek...
Ik Ben Gewoon Wie Ik Ben,
Het Valt Niet Altijd Mee...
Als Ik Sterf Kan Ik Zeggen:
I Did It My Way!!
Ik Heb Een Grote Mond, Maar Mijn Hart Is Klein...
Ik Voel Jouw Woorden Prikken,
Ja, Ze Doen Pijn...
Maar Ik Geef Niet Op,
Ik Vecht Mijn Eigen Weg...
Schoonheid, Wat Stelt Dat Nou Voor...
Als Je Van Binnen Verrot Bent, Door & Door...
Noem Mij Maar Lelijk, Dom Of Te Klein...
Zo Ben Ik Geboren & Zo ZaL Ik Zijn...
Ik Ben Wie Ik Ben En Daar Kom Ik Eerlijk Voor Uit...
Want Ik Ben Een Mens,
Ik Ben Geen Freak.!!
Ik Leef Want Ik Adem Dus Ik Ben Uniek.!!
Ik weet niet door wie dit gedicht geschreven is, maar ik zou het wel graag weten.
Help, ik zoek een muze!
Eén die me inspiratie geeft om hier wat kunnen neer te poten, want het lijkt
wel of elk onderwerp dat ik wil aansnijden al door een andere blogger is
ingenomen. Je kunt het zo gek niet bedenken of een medeblogger heeft er een
posting van op zijn blog staan. Over katten en honden, ziekte en gezondheid, kinderen
en kleinkinderen, ouders en grootouders,
politiek, moppen, proza en poezie, fauna en flora.....enz. Allerlei onderwerpen vindt je op de blogs van seniorennet, zelfs over
straatstenen vond ik een posting!
Waarover kan ik dan nog schrijven? Waar kan ik de lezers nog mee verbazen?
Ik kan toch niet altijd over mezelf schrijven, ze gaan me nog verdenken van
narcistisch te zijn! Trouwens over mezelf schrijven doe ik al op mijn ander
blogje, en trop is teveel hè.
Toen werd er aan de bovendeur gebeld en geklopt, ik deed open en daar stonden
zij, maar liefst twee muzen! Waar heb ik dat aan verdiend, dacht ik stilletjes
bij mezelf. Twee knappe jonge dames, allebei
hoog blond en super gebruind, al dan niet door de zon. Allebei in een zwart
mantelpakje, de ene met minirok en superlange benen, de ander met net
even lange superbenen, in een lange broek.
"Mevrouw, wij komen even praten over uw laatste factuur van de
kabelmaatschappij!"
Het koude zweet breekt mij meteen uit, iets wat mij naast deze jonge
schoonheden al helemaal doet verbleken, want ik zie er sowieso al niet te florissant
uit in mijn afgedragen huisplunje en mijn weerbarstig kapsel van laat maar waaien want buiten mijn kat ziet niemand het.
"Het zal toch niet waar zijn
zeker dat ik die factuur ben vergeten te betalen!" Met mijn lamentabele hersenpan
van de laatste maanden zou dit niet eens een wonder zijn, langs de andere kant
ben ik altijd heel correct in het uitvoeren van mijn betalingen, ik wacht nooit
tot de uiterste datum.
"Euh.....ik.....euh....." In fracties van seconden gaan er tal van
gedachten door mijn hoofd..... men komt mij van de kabel afsnijden.... dat
brengt extra kosten mee....ik moet mijn map met betalingsbewijzen nemen......ik
ga vanavond geen nieuws kunnen kijken.....ik moet het vuur onder de pan lager
gaan zetten......mijn sigaret ligt op te branden.....de kat gaat seffens aan de
haal met mijn zalmfiletje.....!
De beide dames praten mijn
verwarring vrolijk en handig weg door te zeggen dat ze van Belgacom zijn en dat
ze mij een goedkoper tarief aan de hand kunnen doen. Modem is gratis, decoder
is gratis en dit alles voor slechts 75 per jaar ipv de 150 die ik nu betaal.
Mijn koud zweet gaat over in bloedheet, maar ook dat merken ze niet en ze
ratelen verder. Ik zeg hen vriendelijk dat ik momentheel geen interesse heb en
ook geen tijd, mijn pan staat op het vuur, maar ook dat wuiven ze vastberaden
weg.
"Wie wil er nu niet goedkoper leven?" vragen ze ietwat gemelijk, en
ik zie hen denken dat, aan mijn voorkomen te zien, ik het alvast niet te breed schijn
te hebben.
Eentje probeert zich zo onopvallend mogelijk langs me heen de hal in te wurmen,
haar collega haalt alvast een bundel papieren boven.
Maar ik heb ondertussen mijn apropos terug gevonden, ik bedank vriendelijk en
sluit vastberaden de deur.
Ik haast mij naar de keuken, mijn
sigaret is opgerookt, mijn boter in de pan is verbrand, de kat vind de keuze
van mijn avondmaal super en zit lekker te smullen in een hoekje van de living,
daarbij een spoor van stukjes vis achter zich latend.
En ik.....ik laat mij op een stoel zakken en begin te lachen.
Omdat ik hen dankbaar ben, mijn twee muzen, want nu heb ik tenminste iets om op
dit blogje te schrijven. Iets dat u nog niet hebt geschreven.
Of zijn ze bij jullie ook langs geweest, mijn muzen van Belgacom?
Ons aller Bojako heeft internet problemen op haar vakantiestekje. Misschien dat dit filmpje een oplossing kan bieden. Tenminste als ze de moed heeft om het uit te kijken. Hebben jullie die moed? Tril en huiver
Is dit een veel te laat aangekomen 1 aprilgrap, of is het waarheid!
Ik kreeg daarnet een mailtje doorgezonden
van een vriendin met als opschrift: "Très très important, code à l'envers" en daarbij de volgende
raadgeving: "Wanneer u gedwongen wordt aan een bankautomaat om geld af te
halen, tik dan uw bankcode in omgekeerde volgorde in. Dus als uw code 1234 is,
dan tikt u bij de automaat 4321 in. U krijgt dan wel het geld, maar de bank waarschuwt
dan automatisch meteen de politie, en als die snel zijn kunnen ze de dief nog
op heterdaad bij de lurven grijpen."
Nog volgens die mail, was deze raadgeving op tv geweest, maar weinig mensen die
ervan weten, wegens niet gezien.
Mijn bedenking daarbij is, hoe
kunnen we nu weten of dat inderdaad ook zo is, toch enkel maar door het uit te
proberen, niet!
En stel dat iedereen nu wel eens wil weten of dat werkelijk zo is, en iedereen
gaat dat uitproberen, en stel dat het waar is, dan gaat de politie nogal werk
hebben met over en weer vliegen van de ene bankautomaat naar de andere.
Volgens mij gaat de politie dat vlug beu worden, en de volgende keer dat het
werkelijk nodig is, zegt de politie, foert, niet meer met ons mannekes, wij
zijn nog moe van al die vorige keren dat we uitrukten. En dan sta je daar met
een lege bankrekening en een in de verte verdwijnende breed lachende dief.
Als dief zou ik dus nog een tijdje wachten, het komt vanzelf wel in de krant
wanneer de kust veilig is voor jullie. Ik gok na 1234 keren overbodige
interventie.
Volgens het mailtje zou ik best deze
waarschuwing aan al mijn vrienden doorzenden, maar ik zet het liever hier op
mijn blog, want hier passeren mijn vrienden toch regelmatig.
Kunnen jullie alvast niet zeggen dat je het niet wist.
Eneuh....laat mij eens weten of het werkt!
"En" vraagt Siegfried Bracke aan zijn collega, welke politieke partij heeft er nu gewonnen? "Wij" antwoorden alle politieke partijen in koor! Om maar te zeggen dat de circustent geopend is, en de voorstelling gaat beginnen. Send in the clowns please!!!
Nee, ik ga Antoon Coolen niet
achterna. Hij schreef de streekroman:"De goede moordenaar." Iets,
waar ik mij vele jaren terug, heb doorgeworsteld. Ten eerste was het verhaal
geschreven in een dialect, Brabants vermoed ik, en ten tweede moest ik steeds
enkele bladzijden herlezen omdat er verschillende verhaallijnen waren.
Nee, mijn verhaal over een lieve moordenaar is veel simpeler, het gaat namelijk
over mijn Snoes, mijn lieve kater.
Jaren geleden kreeg ik van mijn
dochter een kanarievogeltje, het zong prachtig en mijn snoes zat steeds heel gefascineerd
te luisteren, maar vooral te kijken. Je kon zo z'n gedachten aflezen van zijn
lichaamstaal die zei: "Hoe kan ik dat mormel het zwijgen opleggen?"
Op een morgen liep ik door de gang naar de leefkamer toe, en zag tot mijn
ontsteltenis dat die gang bezaaid was met gele pluimpjes. Mijn vermoedens
werden bevestigd toen ik het lege kooitje op de grond zag liggen. Het hing
nochtans hoog tegen het plafond aan een stevige haak. Ik wil mij dat gevecht op
leven en dood liever niet voor de geest halen. Liever troost ik mij met de
gedachten dat ons 'Pietje' is kunnen ontsnappen, want het was zomer en de ramen
stonden open, en ik heb nooit enige stoffelijke resten kunnen ontdekken. Hoewel
dat 'ontsnappen' ook wel geen goede afloop zal hebben gekend.
Snoes lag vredig en zich van geen kwaad bewust, te slapen in de zon, en zoals
hij bij elk ontwaken van mij doet, kwam hij me ook nu lieve kopjes geven. Het
liefst had ik hem eens flink door elkaar geschud, maar ik liet niets blijken,
het was tenslotte zijn natuur. Ik poetste de rotzooi op die Snoes had gemaakt,
bracht het kooitje naar zolder, keek Snoes daarbij met een strenge blik aan en
beet hem toe dat hij nooit nog de kans zou hebben om een vogel op te vreten.
'Pietje' was wijlen, R.I.P. Amen.
En Snoes leefde tevreden verder alsof er niets gebeurd was, al verdenk ik hem
ervan dat hij iets fierder rechtop liep met iets meer zelfvertrouwen.
Nu, zomer 2007. Weliswaar een
vroege zomer, maar de ramen staan weer wijdopen. Zo ook de deur naar mijn
terrasje waar Snoes steeds mijn tuinstoel inpalmt.
Hoog boven de bloembakken hangen nog steeds de voederkastjes voor de vogels en
die vogels (Koolmeesjes) maken nog steeds gretig en dankbaar gebruik van de Meesballen
die ik er in hang.
Mijn terrasje is klein maar het bruist van het leven. Het voortdurend af en
aanvliegen van de Koolmeesjes die met jongen liggen, de bezige bijtjes die mijn
bloemen bestuiven, en mijn snoes die vredig ligt te slapen in de zon, enkel het
puntje van zijn staart gaat langzaam heen en weer.
En dan plots gebeurt het!
My dutch lover en ik zitten gezellig aan tafel een kopje koffie te drinken
wanneer Snoes komt binnengelopen met een vogeltje in zijn bek.
Fier deponeert hij het aan mijn voeten en doet daarbij een ganse uitleg in zijn
kattentaal. Ik snap dat hij bedoeld dat dit een héél speciaal geschenk is, een
bewijs van zijn liefde en genegenheid voor mij.
En met pijn in mijn hart bekijk ik zijn gift. Het vogeltje is ontegensprekelijk
dood, het kleine nekje is gebroken. Het is nog een jonkske en het is misschien
vandaag voor de eerste keer mogen mee uitgaan met zijn mama en papa.
De voederkastjes hangen nu ook weer hoog zodat Snoes er niet bij kan, maar waarschijnlijk
is dit vogeltje de zaadjes komen oppikken die op de grond liggen, zijn
vleugeltjes en pootjes nog niet sterk genoeg om aan het kastje te blijven
hangen om te eten. Het is hem ook meteen fataal geworden, dank zij de natuur en
het jagersinstinct van mijn Snoes.
Weer voel ik de drang om hem een flinke pandoering te geven, maar in plaats
daarvan prijs ik hem en bedank ik hem voor zijn cadeautje. Ik weet tenslotte
iets van kattenopvoeding.
We wikkelen het vogeltje in keukenrol en begraven hem in de container voor
tuinafval.
Ondertussen eet mijn Snoes tevreden van zijn Tonijn en naderhand gaat hij zichzelf
tevreden zitten wassen. In vrede met zichzelf en de rest van zijn wereld.
Wanneer hij later op de dag op mijn schoot springt, kopjes komt geven en mijn
hand likt, kan ik niets anders doen dan hem vergeven.
Hij, mijn lieve moordenaar.
Nee, ik heb geen stokslagen
gekregen, het is een nieuw fenomeen op de seniorenblogs. Het stokje staat
symbool voor de vraag: Wat zou je nog willen doen voor je sterft?" Mijn
eerste gedacht was: "Nog zolang mogelijk leven!" Verder moest ik
denken aan wat één van mijn vroegere klanten steeds placht te zeggen: "Ik
ben niet bang om dood te gaan, maar het is die stijfheid achteraf die mij niet
zindt!"
Maar alle gekheid op dat doorgeefstokje, wat wil ik nu echt nog voor ik sterf? Aardesmoeilijke
vraag vind ik dat, want willen is één, effectief ook doen is een andere zaak.
1)Ik zou voor een
derde keer willen huwen, maar het huwelijk zolang mogelijk uitstellen zodat er
geen tijd meer rest om het tot een echtscheiding te laten komen.
2) Ik zou nog een baby willen, maar dan enkel de pogingen tot doen, de
zwangerschap en het baren overlaten aan mijn schoondochter.
3) Stoppen met roken, waarbij men mij in mijn stervensuur mijn laatste sigaret
gunt.
4) Ik zou een wereldreis willen maken, maar dan enkel in een langdurige steeds
weerkerende mooie droom, zodat ik de stress van het in en uitpakken niet hoef
te hebben.
5) Ik wil alles kennen qua informatica, maar dan via een chip die men me
inplant.
6) Ik wil nog duizenden boeken leren kennen, maar dan voorgelezen door Robin
Williams zodat ik onbedaarlijk kan lachen.
7) Ik wil nog lang gelukkig blijven, maar.......nee, geen maar, gewoon
simpelweg gelukkig blijven tot aan mijn dood.
Vermits het de
bedoeling is dat ik dit stokje doorgeef aan drie andere bloggers die op hun
beurt zichzelf de vraag stellen van: "Wat zou ik nog willen doen voor ik
sterf?" en het ons dan ook laten weten natuurijk, geef ik het door aan:
HOTLIPS BOJAKO NIDA / PRULLEMIEKE
Ik kijk al gretig
uit naar jullie wensen.
Liefs van Troubadoerke
Vandaag kreeg ik plots weer zin om
een boek te lezen. Twee jaar heb ik geen boek fatsoenlijk opengeslagen. Er
liggen er nochthans drie op mijn nachttafel te wachten op mij. Eén van mijn min
of meer favoriete schrijver Herman Brusselmans. Een boek dat ik kreeg met kerstmis 2005 van mijn schoondochter na
een duidelijke hint van mij, volgens haar,hahaha. De titel van het boek: 'Het
spook van Toetegaai'. Brusselmans wordt al eens als vrouwonvriendelijk
beschreven, maar ik smaak zijn humor wel en kan het relativeren, want ik voel
mij niet persoonlijk aangesproken. Tot aan hoofdstuk 11 bleef ik vlot lezen, in
de hoop dat het verhaal beter ging worden, maar helaas. Ik heb mij er dan maar
verder door gesleurd tot aan blz 292 en toen was mijn interesse echt helemaal
op. Dit verhaal is één van zijn slechtste dat ik ooit heb gelezen. Het boek
wacht nu op mij om op blz 334 de laatste zin te lezen.
Het tweede boek is van Virginia
Andrews. Het is het vierde deel van de 'Dollanganger-serie'.
Het eerste boek heet 'Bloemen op zolder' en dat verhaal greep mij zo danig aan
dat ik prompt alle delen heb gekocht. Ik moet toegeven dat ik heb gewacht tot
het boekenweek was bij 'Vroom & Dreesman'. Dan tik je daar soms boeken op
de kop voor maar 5. Dus voor 25 had ik gelijk vijf boeken.
De eerste drie delen heb ik verslonden, echter het vierde deel ligt nu ook op
mij te wachten op blz.88.
Het derde boek is een thriller van Les Standford en heet: "Over mijn Lijk."Klinkt
heel vastberaden en veelbelovend, niet! Op de achterflap staat als recensie:
"Snel, wreed, spannend". 'Over mijn lijk is nonstop-actie met een
ijzingwekkende spannende en verrassende finale. Ik beveel deze geweldige
thriller van harte aan, dixit Stephen King.
Ik ben echter nog niet verder dan blz.19. En dit dus reeds twee jaar.
Het is de schuld van mijn
onvermogen om geduldig in een zetel te gaan zitten en mij volledig over te
geven aan het verhaal. Het is de schuld van mijn onvermogen om mij te
concentreren, mijn gedachten blijven maar dwalen naar wat ik allemaal nog wil
doen in mijn huishouden.
Het is de schuld van mijn innerlijke onrust, een onrust die ik niet kan
verklaren, maar die altijd aanwezig is.
Het is de schuld van de tv en mijn nieuwsgierigheid naar de gebeurtenissen in de
wereld, want wanneer ik naar bed ga, gaat gelijk ook de tv aan. Dan wil ik
nieuws kijken op Eén en de plaatselijke zender ATV en als het dan nog effe wil
lukken, ook naar CNN.
Maar vooral is het de schuld van de pc! Er is hier op de blogs ook zoveel te
lezen dat mijn ogen te moe zijn om ook nog eens in een boek te gaan liggen
turen. Leuke verhalen, trieste verhalen, dagdagelijkse bedenkingen en eigen
visie op de wereld. Mooie gedichten en plaatjes waarbij ik verwonderd ben over
het kunnen van.
En dan het feit dat ik zelf zo graag schrijf. Dat ik in alle bescheidenheid
meen dat ik een verhaal te vertellen heb. Dat er mensen zijn die mijn verhaal
willen lezen. En je hebt de interactie bij de hand. Men kan reageren op het
eigenste moment zelf en ik kan een tegenreactie geven, en dat is iets dat met
een boek niet kan.
Telkens wanneer ik een boek uit heb gelezen ervaar ik een beetje een triest
gevoel. Het verhaal was mooi, maar nu is het uit, en er blijft een leegte in
mij achter. Allemaal heel heavy zou mijn dochter zeggen.
Maar vandaag was er dus, zoals
gezegd, de lust om een boek te lezen. Doch geen van de drie wachtende draagt
mijn voorkeur weg.
Liever zou ik een humoristisch verhaal willen lezen. Zo één waarvan je plots in
een schaterlach schiet en waarbij de kat mij met een slaperig oog verwonderd aankijkt,
en zich daarbij heel waarschijnlijk afvraagt of zijn dienares gek geworden is.
Zo een verhaal dat bladzijde na bladzijde urenlang puur genieten is. Een
verhaal zonder moord of doodslag, zonder geweld en bloed, zonder schrijnende
toestanden voor het hoofdpersonage.
Want geef toe, beste lezer, dat zie je toch elke dag in woord en beeld. Lachen
met de dingen des levens, zoals Toon Hermans ooit zei, dat is er vandaag de dag
niet veel meer bij.
Wie mij dus zo een onbekommerd humoristisch boek kan aanbevelen, heel graag.
Het is weer één grote treurnis op
seniorennet, althans toch bij mij.
Zonet wat blogjes gaan lezen, en minutenlang moeten wachten tot ze laden.
"Wachten op seniorennet" lees ik dan telkens. Omdat ik veeleer
nieuwsgieriger ben dan geduldig, wacht ik maar. En wacht.....en wacht.....soms
meer dan tien minuten lang.
Uiteindelijk opent het blog dan toch, maar o wee wanneer ik dan ook nog eens
een reactie wil ingeven, dan krijgt mijn ongeduld het flink te verduren.
De éne keer zegt seniorennet dat ik de code fout heb ingegeven......? Laat nu
op dat blog geen code staan!
Dan weer blijft mijn reactie ergens onderweg hangen tot ik een melding krijg
die gaat als volgt: "Request Timeout !" Vervolgens is mijn reactie in
lucht opgegaan en kan ik opnieuw beginnen.
En net nu had ik de energie en het plan opopgevat om nog eens wat te schrijven
op mijn blogjes. Er zit zoveel in mijn hoofd dat ik kwijt wil, maar ondertussen
is mijn energie echter al opgebruikt.
Het zal dus voor een andere keer zijn, morgen beter zal ik maar denken.....en
hopen.
Wens jullie alvast een fijne week, groetjes van troubadoerke
Sorry aan al wie hier tevergeefs
wacht op een nieuwe posting van mij.
Wie dit blogje leest weet dat ik recentelijk met enkele gezondheidsproblemen
kamp.
Dit noopt mij tot een hele andere aanpak van mijn huishouding. Zo moet ik veel
meer rusten en mijn huishoudelijke taken verdelen over een ganse dag. Dus niet
meer zoals vroeger fullspeed alles achter elkaar, maar alles zachtjesaan,
stoppen wanneer ik moe word om vervolgens wat op bed te gaan liggen. Dit alles wil ik niet geplaagd worden door
hevige spierpijnen.
Die aanpassingen gaan me nog niet gemakkelijk af, het is een heel andere
benadering van mijn dagdagelijkse routine. Maar ze schijnen wel verbetering te
brengen in mijn leven, de medicatie zal er natuurlijk ook wel toe bijdragen.
Er zijn momenten dat ik bergen kan verzetten, om dan plots van het één op het
andere moment als een plumppudding in elkaar te zakken. Heel vreemd allemaal.
Komt bij dat mijn nieuwe poetshulp al enkele keren forfait heeft gegeven wegens
ziekte, tel daarbij de feestdagen en haar vakantiedagen, en ik sta meer zelf te
poetsen dan wat anders de laatste weken. Dan knuffel die met de griep geplaagd
zat, dus van die kant ook geen hulp.
Dit alles om jullie te laten weten
dat er voor mij weinig tijd overbleef om te schrijven op mijn beide blogjes.
Men moet nu éénmaal zijn prioriteiten stellen en ik leef graag in een opgeruimd
huis.
Bedankt dat jullie mij niet vergeten. Ik vergeet jullie ook niet want dagelijks
komen lezen bij jullie laat ik mij niet afnemen.
Dus sorry lieve bezoeker dat ik zo weinig schrijf, maar ik beloof verbetering.
Na een beetje platte rust te
hebben genomen op mijn bed, zoals beloofd dus nu het vervolg.
Nog steeds met maag- en hoofdpijn, maar er is meer voor nodig om mij in bed te
houden. Trouwens de diaree is er ook nog en dan kan je maar beter uit je bed
komen, liefst nog heel snel ook.
Van wat zat ik nu zo perplex op mijn stoel bij de dokter? Wel......
In 1989 krijg ik baarmoederhals kanker
en onderga ik een 'Abdominale hysterectomie' ook 'Laparotomie' genoemd. Dit wil
zeggen dat de baarmoeder via een kleine snede in de buikwand wordt weggenomen.
Het litteken ligt onder de bikinilijn. Mijn eierstokken laat men intact.
Enkele maanden na de operatie voel ik mij ellendig, zweten als een rund,
opvliegers. Mijn gynaecoloog laat me weten dat ik in de menopauze zit. Meer dan
twee jaar heeft dit geduurd, maar ik spartel het moedig door zonder enig
medicament te nemen, al kon je mij soms uitwringen als een natte schotelvod, en
vaak leek ik ook op dat keukenattribuut, de mascara hing vaak tot onder mijn
oksels. Met een eigen zaak is dat geen lachertje.
Na die tropische jaren geen spatje last meer, en ik blij natuurlijk dat ik er
vanaf was, dikke oef.
Maar o wee, gisteren is gebleken dat ik een tweede keer in de menopauze zit want
nu zeggen mijn eierstokken foert!!! Nu had ik wel al enkele weken last van warme
opwellingen, maar ik relateerde dat aan de inspanningen die ik deed wanneer ik
in feite te moe was om verder te doen met wat ik bezig was. Ik ben tevens nogal
een zenuwpees, en dan krijg ik het ook makkelijk warm. Maar nee dus, ik zit
wederom in de menopauze.
Veel in mijn leven is dubbel, vooral mijn twijfels en mijn visie op het leven
algemeen, maar een dubbele menopauze had ik niet verwacht. Ik voel mij dubbel
genaaid.
Dit keer ben ik verplicht om
vrouwelijke hormonen te nemen. De dokter noemt het "dingen elimineren"
vooraleer men verdere onderzoeken kan doen voor mijn lichte graad van CVS.
CVS die ik alvast heb.
Daarvoor moet ik dan weer 'L-Carnitine' nemen, want dat zit te weinig in mijn
bloed.
Wie mij ooit in levendelijve ontmoet heeft, gaat nu heel erg hard beginnen
lachen wanneer ik de dokter zijn volgende uitspraak doe, want ik zit dik 13
kilo boven mijn ideaal gewicht, maar volgens de dokter ben ik ondervoed. Dat
blijkt uit het bloedonderzoek.
In feite klinkt dit absurd, maar het is het niet, want de oorzaak is de
volgende: Ik eet zoveel mogelijk gezond, maar heel kleine porties. Ik eet nooit
rood vlees en laat daar nu juist veel carnitine inzitten. In feite ben ik net
geen vegetariër want ik bijna nooit vlees. Ook fruit eet ik te weinig, het
fruit dat ik lekker vind is niet goed voor mijn dieet, en het andere zoals
appels en sinaasappels lust ik niet graag in zijn originele vorm. Ik eet ook zo
weinig mogelijk vet en dan nog plantaardige vetten.
Omdat ik kleine porties eet en te weinig vlees en fruit heb ik een te trage
darmtransit, dus daarvoor kreeg ik een siroop.
Tel het allemaal maar op, met mijn andere dagelijkse medicatie kom ik op acht (8)
verschillende medicamenten per dag, en daar is niet eens dat sporadisch
pilletje tegen kleine kwaaltjes bij..
Geen wonder dat ik maagpijn, hoofdpijn en diaree heb, een mens zou van minder!
Hoe hard ik ook protesteerde tegen
de dokter, de vrouwelijke hormonen ('Aacifeminin 2mg) moet ik alvast een
volledige maand nemen.
Toen ik gisteren van de apotheek thuiskwam begon ik de bijsluiters te lezen, iets
waar je al moe van wordt door de inspanning die je ogen moeten leveren om de superkleine
tekst te kunnen lezen, en je verstand tilt slaat om te proberen alles te
ontcijferen en te snappen Daarbovenop krijg je een hoop stress wanneer je probeert
om die bijsluiters terug in hun originele gedaante op te vouwen.
Alle bijsluiters beloofden mij verbetering bij mijn ziekte, behalve de
vrouwelijke hormonen.
Hier een kleine greep uit de mogelijke bijwerkingen en risico's bij het gebruik
van 'Aacifemine..... Risico's: Borstkanker???? Trombose, hartaanval (infarct)??? ?Beroerte????Symptomen
van Dementie???? Longembolie????
Mogelijke bijwerkingen: misselijkheid, zwelling en gevoeligheid van de borsten,
vochtretentie,, gezwollen enkels of voeten, vaginale afscheiding, beinvloeding
van goedaardige en kwaadaardige gezwellen, , huiduitslag zoals; geelbruine
pigmentvlekken, knobbeltjes, blaasjes of onderhuidse vochtophoping, pijnlijke
blauw/rode knobbels, puntvormige bloedinkjes in de huid. ????
En we gaan verder!
Stop onmiddellijk als volgende bijwerkingen optreden: Geelzucht, hoge
bloeddruk, migraine of hevige hoofdpijn, u raakt zwanger.????
Nou ja, op dat laatste is weinig
kans in mijn geval. Maar ik dacht dat men mij probeerde beter te maken, en volgens
mij slik ik nu een tijdbom.
Enkele bijwerken zijn er al zoals de hoofdpijn, en ik heb zelden last van
hoofdpijn, de maagpijn en de misselijkheid.
De diaree zal wel voortkomen door de siroop die ik moet nemen om mijn
darmtransit te bevorderen. Het werkt prima meneer doktoor!
Nu nog afwachten wat de 'Carnitine' gaat doen, enwat de gevolgen zijn van de combinatie van al mijn
pillen samen.
Daarom ga ik voor één keer afscheid nemen met de woorden van mijn maatje
'Hotlips':
Iemand zei me ooit "Meisje
blijf zo ver en zolang mogelijk uit de buurt van dokters en ziekenhuizen want
eens zij je in hun greep hebben maken ze je nog zieker dan je al bent!" En
ik moet hem gaan geloven, want vandaag zit ik met hevige maagkrampen, diaree en
schele hoofdpijn, iets dat ik gisteren nog niet had.
Hoe dat komt? Wel ik geef het jullie natuurlijk graag mee, of wat had je
gedacht, ik zou niet willen dat jullie met talloze vragen blijven zitten, en
vooral, het zou anders maar een korte posting worden, en ik ben van nature
graag langdradig, hahaha.
Dus lieve bezoeker, leun rustig achterover in uw bureaustoel, lees en verwonder
u met mij.
Eerst even iets over de medicatie
die ik sinds enkele jaren dagelijks moet nemen;
'Aldactazine ' 1 tablet per dag = tegen mijn ietwat verhoogde bloeddruk.
'Glucopage' 1 tablet per dag = tegen mijn ietwat verhoogde
bloedsuikerspiegel en in feite enkel ter preventie.
'Finistil' 2 tabletten per dag'= tegen mijn allergie voor: wol, katoen, allerlei
zepen ea lekkere geursmeersels, wasmiddelen en wasverzachters en polyester,
iets dat in de meeste kleding zit.
'Celebrex' = Voor mijn lamentabele rug en enkel te gebruiken bij hevige pijnen,
dus gelukkig niet (nog niet) dagelijks nodig.
'Magnesium en B6 vitaminen'= tegen mijn spierkrampen waar ik te pas en te onpas
dag en nacht last van heb.
Dat is dus al een hele boterham niet!
En van boterham gesproken! Als je weet dat ik héél moeilijk pillen kan doorslikken en daarom alles vóór het eten moet
doorspoelen met een groot glas water, dan kan je wel vermoeden dat mijn honger
al half gestild is en ik vervolgens heel kleine porties eet.
Ik geef jullie dit laatste enkel mee omdat het belangrijk is voor het vervolg
van mijn relaas.
Verder terug op dit blog konden
jullie al lezen over mijn vermoedelijke CVS en het daaraan gepaarde onderzoek
in het ziekenhuis.
Gisteren mocht ik het verdict van dit onderzoek gaan aanhoren bij mijn
huisdokter, en ik heb inderdaad een lichte vorm van CVS. Verdere onderzoeken
zullen later op het jaar plaats vinden in een daarvoor gespecialiseerd
ziekenhuis. Maar alvorens die onderzoeken plaats vinden, mag ik eerst wat
proefkonijn spelen: "We gaan eerst eens dit en dat uitproberen, en ik zie
u na een maand graag terug."
Maar er kwam nog wat uit de bus door het bloedonderzoek.
Iets dat ik nog steeds niet kan geloven en waardoor ik danig ondersteboven van
ben. Nee, geen nare ziekte, maak jullie niet ongerust, maar plezant is het ook
niet.
Maar toch iets waardoor ik even perplex op mijn stoel zat bij de dokter.
Maar van stoel gesproken, ik zal
dit relaas even moeten onderbreken. Ik krijg weer een acute aanval van diaree.
Daarna zie ik mij genoodzaakt om even dubbelgevouwen op mijn bed te gaan liggen
wegens maagkrampen.
Ondertussen hebben jullie dan de mogelijkheid om meer opbeurende blogs te gaan
lezen, ik wou dat ik dat ook even kon want een gemoedsoppepper zou ik nu echt wel
kunnen gebruiken.
Gisteravond liet mijn allerliefste weten dat hij dit weekend niet kon komen,
hij heeft namelijk de griep.
En ik kan niet naar hem toe om hem bij te staan, en dat is echt balen. Aan een
LAT relatie zijn voordelen, maar momentheel merk ik enkel de nadelen.
Enfin, straks of morgen, zoals jullie zelf verkiezen, kunnen jullie het vervolg
van dit relaas verder komen lezen.
Voor nu ga ik effe plat, letterlijk en figuurlijk.
Ajuus en tot later.
Wanneer, my dutch lover en ik,
een praatje maken, dan eindigt dit vaak met een discussie over wat we nou
eigenlijk bedoelen. Soms verstaat de één de ander niet, of soms verstaan we
elkaar mis.
Ik heb zo eens wat dialect woorden opgeschreven die tussen ons vaak worden gebruikt.
Je zou toch van minder de draad kwijt raken, niet!bakkie doen - kopje koffie
drinken.-Koemmeke zwarte jelap pakken ajuus, aju, jusies - tot ziens.-Salodder. boeie! - nou en! (van:
'kan me niet boeien')- Trekt oep gien float
daaro daar.-Gingderachter
hiero hier.-Tiesier gaar uitgeput.- Meurg goochem slim.-Knap koppeke gozer jongeman.-Joenk ventje houdoe - tot ziens.- Oudagoe jofel tof.- plesaaint kassiewijle dood.-kevendroager koude kant - aangetrouwde
familie.-schooinma/pa nokken-Ophouden-stoppen.-dimme joenge,outermejoep vutter gepensioneerde.-gepensjoenijrde zoab fluisterasfalt.-makadam sjek - tabak {van shag)-toebak flappentap geldautomaat-'t kaske akkevietje - onenigheid kleinigheid-Lageire-frulleke Leuteren -kletsen en babbelen.-zwetsen
Wij zijn ZoogDIEREN en we schijnen
af te stammen van de Apen. Ik ga het niet tegenspreken. De organen van het Varken
lijken het best op die van de mens, of is het omgekeerd? We kunnen werken als
een Muilezel, of minstens even koppig zijn. Sommige baasjes lijken op hun Honden,
en op sommige blogs hier zie je dat ook bevestigd. Met welk dier kan ik best mezelf
associëren? Misschien met een Kat, want ik lig graag languit loom in de zon. Of
met een Vogel want ik ben een Nachtraaf, een Nachtuil en eveneens ware Huismus.
Met wat voor absurde gedachten zit ze nu weer in haar gekke kop zie ik jullie
denken, wel ik geef jullie graag wat uitleg hierbij.
Zaterdag ga ik boodschappen doen
en ik loop een oude collega tegen het lijf waar ik jaren geleden met heb
samengewerkt in de horeca. Ik zie haar denken: "Goh, wat is ze oud geworden!"
Tja, het is dan ook bijna 25 jaar geleden dat we elkaar zagen. Zij echter, ziet
er stralend uit, ze is dan ook 10 jaar jonger dan ik.
Het is nogal winderig koud op straat en we besluiten om een koffie te gaan
drinken in een nabijgelegen taverne.
Zij vertelt me dat ze gescheiden is en dat ze daar een depressie had aan overgehouden.
Ik krijg het ganse verhaal te horen met naaldje en draadje alle pikante details
incluis. Maar van die depressie is ze volkomen genezen en nu en ze geniet volop
van haar vrijgezellen leven, weet ze me nog te vertellen, weer met alle pikante
details. "Goed van je" zeg ik haar en ik vertel haar op mijn beurt
van mijn vermoedelijke CVS. Nou, dat had ik beter niet gedaan want een oppepper
was het allerminst. Ze begint onbedaarlijk te lachen en neemt me jaren terug in
de tijd van onze samenwerking.
"Weet je nog wat jij altijd zei wanneer men jou een oneerbaar voorstel
deed?" Ja, dat weet ik nog.
Hoe zatter de klant wordt, hoe
begeerlijker een serveuse wordt voor hem. En wanneer dan zo'n zatlap voorstelde
om met hem het bed te delen (ik geef dat voorstel hier heel braafjes weer,
kwestie van de censuur) dan antwoordde ik steeds breed lachend dat hij zich dat
zou beklagen want dat ik daar veel te lui voor was en niet gewend was om te
werken. Eveneens wanneer we danig in het zweet de benen van onder onze kont
liepen om de klanten op het terras te bedienen en daarbij blijkbaar nog niet
vlug genoeg waren, dan zei ik weer al lachend "Ja meneer/mevrouw, je ziet
zo dat ik te lui ben om te werken, ik kan er dus echt niets aan doen."Dat
snoerde hen dan vaak de mond waarbij ik bovenop nog excuses kreeg voor hun
gemopper want de zaak waar ik toen werkte werd veelal bezocht door werklozen
daar ze dicht bij de toenmalige RVA gevestigd was.
Die anekdotes lokte aan mijn vroegere collega de uitspraak dat CVS dus typisch een
ziekte was voor mij."Ze noemen dat toch de luie wijvenziekte hé!"
Ik lachte mee, maar ik lachte een beetje groen, want zo wordt die ziekte in de
volksmond blijkbaar genoemd, en dat vind ik heel denigrerend.
Als ik dan toch moet worden
vergeleken met een dier, en als we dan toch veel dingen gemeen hebben met de
dieren, dan opteer ik liever om vergeleken te worden met het LUIpaard in plaats
van met de aap met de bewuste naam LUIaard
Het Luipaard is een mooi en elegant dier, en het gaat enkel op jacht wanneer
het honger heeft.
En dat deed ik zaterdagmiddag dus ook, boodschappen omdat ik honger had naar
iets lekker.
Misschien had ik beter als een aap gewacht tot ze me een banaan toegooiden, dan
had ik alvast die uitspraak niet moeten aanhoren. Het ligt allemaal nog een
beetje gevoelig zie je.
Want het heeft niet echt bijgedragen tot mijn humeur, maar het leverd wel weer
een stukje op om hier neer te poten, en dat is ook mooi meegenomen.
Maar het liefst was ik een tijger geweest, dan zou ik in mijn Jaguar zijn
gesprongen en er als een haas vandoor zijn gegaan. Dan had zij mooi voor Aap
kunnen staan!
Mijn blogvrienden lieten mij via een reactie weten dat mijn blog helemaal uit zijn voegen was getrokken, waarvoor dank en dikke kussen, want zelf zag ik het niet. Ik surf namelijk met Mozilla Firefox en met die browser leek mijn blogje volkomen normaal. Na hun melding startte ik dan maar eens Iexplorer op, en ja toen zag ik het ook, het middenstuk van mijn blog liep helemaal door in de rechterkolom van het blog. Help!
Ik heb geen flauw idee wat er kan gebeurt zijn. Ben naar mijn paginabron gaan kijken bij "Design wijzigen" heb daar een half uurtje zitten turen op de html codes tot die begonnen te dansen voor mijn ogen. Maar helaas, geen muziek erbij, en die had ik nu net wél nodig om te kunnen volgen. Dan maar het originele design gekozen en op 'wijzigen' geklikt, met mijn ogen stijf dichtgeknepen van de schrik. Schrik omdat ik vreesde dat ik alles kwijt zou zijn zoals al twee keer gebeurd is bij mijn maatje 'Hotlips' en vroeger een keer bij 'Labo', maar dat bleek gelukkig niet te zijn, (effe afkloppen) oef.
Vermits ik het design van sennet niet mooi vind, wel het zwart maar niet samen met het felle groen, ben ik dan maar begonnen met het terug naar mijn eigen smaak te maken. Daar was ik dan om en nabij nóg een uur zoet mee! Gelukkig heb ik al een beetje know how van HTML. Dat heb ik in de eerste plaats te danken aan mezelf en mijn grijze massa, maar ook aan de bloggers die hier een blog hebben met klare en duidelijke uitleg hierover voor dummies zoals ik. Dank u wel bollebozen! Het "akkefietje" (humhum, nek zwelt op) dat ik nu heb klaargespeeld in plus minus een uur, zou ik twee jaar geleden niet hebben aangedurft, laat staan dat ik het tot een goed eind had weten te brengen..
Enfin, eind goed, al goed. Mijn blogje is terug in orde, en ik hoop dat dit zo blijft. Ik hou van mysteries en horror, maar dan liever op tv of in een boek, zeker niet op mijn blog. Als nu ook nog de buttonplanters gaan beseffen dat hier niks te zaaien valt omdat ik geen html toelaat op dit blog, dan zijn we helemaal rond. Spijtige maatregel vind ik dit wel, vooral voor mijn trouwe bezoekers en diegene die hier misschien nieuw zijn en voor de eerste keer komen, om echt te lezen, en niet enkel om reclame te maken voor hun eigen blog. Ach, ik heb het al zo vaak geschreven, en ik lees het ook vaak op andere blogs, dat die supergrote buttons problemen veroorzaken en dat ze niet gewenst zijn, maar een mens kan vaak hardleers zijn en koppig blijven volhouden in de boosheid. Trouwens ze behalen echt niet het beoogde doel met hun actie. Je gaat misschien uit nieuwsgierigheid één keer naar zo'n blog kijken, maar wanneer de inhoud van dat blog jou niet interesseert, dan ga je geen tweede maal terug. En het is toch heel typerend dat bloggers die goed zijn in hun ding dat ze doen, geen buttons in het wilde weg gaan plaatsen her en der, dat ook niet hoeven te doen, zij krijgen immers bezoekers genoeg zonder al dat gefoeffel (gesjoemel/geflikflooi voor Thea,hahaha.)
Ik duim dat het nu in orde blijft, want ik zou niet graag elke dag deze klus moeten overdoen. Fijne zondag gewenst aan allen, troubadoerke.
Pffff, een mens zou van minder moe worden! Het is bijna 16h en ik ben net thuis van een dagje ziekenhuis. Vandaag moest ik tussen 08u en 09u in het ziekenhuis zijn voor een bloedafname. Dat is voor mij dus weer een slapeloze nacht vermits de slaap mij pas overmand tegen 05u. Gisteravond neem ik uitzonderlijk een slaappil, ga voor mijn normen vroeg naar bed, maar de slaap komt niet. Tegen de morgen word ik moe, maar ik sluit maar één oog en met het andere houd ik mijn wekker in de gaten, want ik moet bijna opstaan. Eten en drinken mag niet, ik moet nuchter blijven, dat alleen al houd mij uit mijn slaap vermoed ik want ik ben het gewend om 's nachts nog wat te eten en te drinken, ik leef immers meer in de nachtelijke uren dus mijn eetpatroon is daar op afgesteld, maar vanaf middernacht mag ik niets meer hebben. Ik kan maar beter vroeg gaan denk ik, dan ben ik vlug weer thuis, kan eten en drinken en mijn bed inkruipen. Ik ga onder de douche, schmink mij een beetje want ik weiger om met een ziekelijk uitzicht in het ziekenhuis te verschijnen. Enkele maanden terug met mijn razende tandpijn die een maand duurde was dat wel anders, toen mocht heel de wereld zien dat ik helse pijnen leed,hahaha, maar nu voel ik het anders. Drie keer nakijken of ik alles bij me heb, mijn siskaart, mijn paspoort en de verwijsbrief van de dokter en dan op weg met koude wind op kop. Gelukkig woon ik maar enkele stappen van het ziekenhuis.
Aan de balie weer een massa volk, trek braaf een nummertje, 42 lees ik en men is aan 27. Uit de nabij gelegen cafetaria komt een lekkere lucht van verse koffie en brood en ik neem mij voor om daar seffens na de bloedafname meteen binnen te springen. Eindelijk is het mijn beurt en alle formaliteiten lopen van een leien dakje, tja, ik spreek dan ook duidelijk Vlaams, dat maakt het voor de mensen achter de balie wel iets makkelijker. Ik krijg een meterslang blad met klevers mee en ik mag naar boven. Boven aangekomen moet ik maar enkele minuutjes wachten, ik ben de eerste. De bloedafname verloopt vlot, 10 tubes hebben ze nodig. Ik moet even wachten op de gang en ik proef in gedachten al de lekkere koffie en het broodje dat ik zo meteen ga nuttigen. Maar dat is buiten de waard gerekend! De verpleegster komt terug, met mijn, nu iets minder lang klevertjesblad maar in de plaats krijg ik een resem formulieren met codes, en zegt me dat ik naar het vierde verdiep moet. Ik begrijp het niet goed en vraag uitleg, blijkbaar moet ik naar de Cardioloog?
Daar zit al meer volk te wachten, maar er liggen tijdschriften. Bij de cardioloog moet ik eerst een resem vragen beantwoorden aan de assistente, mijn gans ziektebeeld moet ze weten over gans de jaren heen. Nou, dat is al wel wat ondertussen. Wanneer we daar mee klaar zijn moet ik mij uitkleden: "Al je spannende kledij verwijderen" laat ze me weten. Zij verdwijnt en ik zit verkleumd van de kou te wachten tot eindelijk de dokter binnenkomt. Er wordt een cardiogram genomen, dat gaat vlot, maar dan zegt die piepo dat ik op de fiets moet gaan zitten. Er worden weer allerlei tjoeppekes met draden aan me vastgemaakt en ik moet fietsen. Ik bedenk mij dat ik hier helemaal niet op gekleed ben en probeer zo elegant mogelijk en met zo min mogelijk deining van mijn 'Lovehandles' die trappers rond te krijgen. Ik visueer mij een weg naar de cafetaria waar ik mijn ondertussen groter geworden honger en dorst kan lessen. Maar de weg is lang en steil en net voor ik denk dat ik ter plekke ga doodvallen, zegt de dokter dat ik mag stoppen. Ik ben nat van het zweet, mijn haren kleven tegen mijn hoofd en ik hijg als een paard dat net 1000 hectaren akker heeft omgeploegd. Ik mag mij terug aankleden en in de wachtzaal gaan zitten. De assistente komt mij vertellen dat ik naar weer een ander verdiep moet, en ik word een beetje wrevelig, mijn maag knort hoorbaar, het is ondertussen 11u voorbij. Waarom heeft mijn huisarts mij niet gewaarschuwd dat ik een resem onderzoeken moest ondergaan? Maar ik ga gelaten op weg met een ondertussen dikker geworden stapeltje papieren.
Weer een andere gang en weer een andere wachtzaal en dezelfde tijdschriften vermoed ik, want ze interesseren mij niet meer. Weer de één of andere assistente of verpleegster komt mij halen, men gaat een FMRI scan doen laat ze me weten. Ik moet mij dit keer niet uitkleden maar wel al mijn juwelen afdoen. Dat brengt wat stress mee want mijn handen zijn koud en de sluitinkjes van mijn halskettingen klein. Die krijg ik niet meer terug aan denk ik, of wat voor absurde en irrelevante gedachten een mens op dat moment kan hebben. De scan verloopt vlot, "Niet bewegen" hoor ik van ergens uit het niets komen, want er is geen mens in de kamer. Dat is geen probleem, stil liggen gaat mij goed af, ik heb immers moeite om wakker te blijven. Knorde mijn maag maar niet zo hoerend hard! Wat later zit ik, nog maar eens, in de wachtzaal, ik ruik dat men het middagmaal voor de ziekenhuispatiënten aan het ronddragen is. Het ruikt volgens mij naar een vijf sterren menu. En weer komt men me zeggen dat ik naar het volgend onderzoek moet, op nog maar eens een andere verdieping, en met alweer een dikker pak papieren.
Gelukkig is het Erasmusziekenhuis van Borgerhout niet zo groot, maar ik heb ondertussen toch al wel veel meters gang bewandeld. Nu moet ik weer naar beneden, dit keer geen wachtzaal maar een gang met stoeltjes. Op de gang komen verschillende deuren uit, naast elke deur de naam en de bevoegdheid van de dokter. Ik lees op de deur voor mij "Neuropsyhiatrie" en ik krijg nu echt de kriebels. Ik heb een enorme aversie van psychiaters, overgebleven vanuit mijn jeugd in het internaat waar we elke maand verplicht naar zo'n man toe moesten. Een man die naast me zit vertelt me dat de dokter pas om 13u zijn praktijk begint, dus nog bijna een uur wachten. Ik overweeg om naar de cafetaria te gaan, maar de man raad het mij af want dan ben ik mijn beurt kwijt en ik ben de tweede in rij.. Gestaag sijpelen er nog patiënten binnen en het wordt een gezellige boel. Hier wordt, in tegenstelling tot de andere wachtzalen, vrolijk gebabbeld. De conversaties lopen ver uiteen en van de hak op de tak. Er is iemand met een hersentumor, schrijnend verhaal. Er is iemand die de ziekte van Pfeiffer heeft, ook niet zo opmonterend. Maar er zijn ook een man en vrouw aanwezig die ik, met alle respect, toch knettergek verklaar en zij brengen de vrolijke noot in het gesprek. Gek zijn lijkt zo gek nog niet denk ik even. Eindelijk ben ik aan de beurt, het is ondertussen bijna 14u. Weer lijk ik honderden vragen te moeten beantwoorden aan een assistente, maar ditmaal zijn de vragen specifiek gericht op CVS. Zij stelt de vragen, en op bijna alle vragen moet ik bevestigend antwoorden. Wanneer ik dan bij de dokter zelf kom en hij de vragenlijst en mijn antwoorden overloopt, knikt hij voordurend met zijn hoofd van ja.
De resultaten van het onderzoek worden naar mijn huisdokter gezonden, in de loop van de tweede helft van volgende week mag ik hem bellen. De dokter geeft mij alvast mee dat ik heel waarschijnlijk een lichte vorm van CVS heb. Maar ik moet niet panikeren, eerst maar het resultaat van alle testen afwachten, zegt hij me nog. "En luisteren naar je lichaam mevrouwtje, gaan rusten wanneer je moe bent"! En of ik moe ben! Dus zal ik direct gaan rusten als ik thuiskom, nadat ik wat gegeten heb, en nadat ik enkele koppen koffie heb gedronken, en nadat ik aan mijn dosis nicotine behoefte heb voldaan, en nadat ik dit stukje heb geschreven en op mijn blog gezet. Maar geef toe, je zou van minder moe worden na zo'n dag, toch!
Ik zit hier, een beetje van de
hand Gods geslagen!
Hoewel dit een verkeerde woordkeuze is, want ik zou duchtig terug meppen indien
dit zo was. Laat mij het anders verwoorden, ik zit hier een beetje beduusd,
verbijsterd.
Ik kom net van de huisdokter.
Moest ernaartoe om mijn broodnodige dosis 'stuff' aan te vullen. Een gesprek
met hem gaat meestal als volgt: "Dag mevrouw mus, hoe gaat het?"(geeft
een warme stevige handdruk).Ik: "Goed dokter, maar mijn pillen zijn op."
Hij: "ok" (gaat achter zijn pc zitten, klopt op enkele toetsen en
enkele seconden later komt mijn recept uit zijn printer gerold.)Ik:
"Bedankt dokter, hoeveel moet ik u?" Hij: "Tweeëntwintig euro
aub." Ik: "Aub, dokter" Hij: "Dank u wel, en tot
ziens." Geeft stevige warme handdruk, leidt mij naar buiten en roept:
"De volgende!"
Maar zo af en toe heb ik toch enkele klachten, zoals; vlug moe, vergeetachtig (
kort geheugen) concentratieproblemen. Spierpijnen die plots op komen vanuit het
niets, heel occasioneel hoofdpijn, veel slapen maar nooit een verkwikkende
slaap.
Nu ga ik al zeventien jaar bij dezelfde huisdokter, hij heeft dus al een lijvig
dossier van me, en weet verdomd goed dat ik geen klager ben. Bovengenoemde
klachten heb ik al meermaals meegedeeld en ook vandaag geef ik hem die
informatie.
Hij neemt mijn dossier erbij en merkt op dat ik ondertussen al jaren die
klachten bezit, dat ik al talloze vitaminepreparaten heb geslikt, waaronder
ijzer en calcium. Tja, dat weet ik ook, zo vergeetachtig ben ik nog niet, dus
ik beaam. Dat mijn haren uitvallen, dat mijn nagels broos zijn, dat mijn zicht
verminderd, dat ik gewrichtsartrose heb, al tweemaal ben geopereerd van een
Hernia ......het klopt allemaal, en dus knikken we beide in harmonie bevestigend
met ons hoofd. Ik verwacht dat hij, zoals hij meestal doet, gaat zeggen dat dit
de symptomen zijn van het ouder worden, dat ik er zal moeten mee leren leven, één
van zijn geijkte en geliefde uitspraken, maar dat doet hij niet, integendeel,
hij uit zijn diagnose, ik heb ofwel CVS, ofwel M.E.
Ik ben dan maar eens gaan lezen
over die ziekte, en het zou kunnen kloppen. Veel van de klachten die CVS of
M.E. patienten hebben, heb ik ook. 80% van de symptomen heb ik ook. Oorzaak en
gevolg zouden ook kunnen kloppen, want trauma's heb ik genoeg te verwerken
gekregen. Een depressie die out off the blue kwam, net op een moment dat ik
aan, nog maar eens, een nieuw begin stond en waarbij ik mij in feite heel
gelukkig bij voelde. 'Een nasleep' noemde mijn toenmalige dokter het. Een jaar
lang heb ik voor pampus gelegen, geveld door tranquillizers en slaappillen,
alleen ik sliep niet. Kon het mij ook niet langer permitteren om te rusten, als
alleenstaande moeder moet er brood op de planken komen.
Roofbouw op mijn lichaam heb ik gans mijn leven gepleegd, mijn afwijkend
bioritme is de grote oorzaak. Wanneer je 32 uren nodig hebt om te recupureren,
en een etmaal telt slechts 24 uren, dan kom je in de problemen met jezelf en de
rest van de wereld. 10 uur slaap heb ik nodig na een klaarwakker zijn van 22
uur. Tel zelf maar uit. Mijn slaappatroon verschuift zich elke dag, soms slaap
ik 's morgens, soms in de namiddag of de vroege avond, maar nooit slaap ik 's
nachts, hoe raar dit ook moge zijn. En vermits je mee moet met de massa, slaap
ik ook nooit de voldoende uren die ik nodig heb. Daar is niets aan te doen,
daar moet ik mee verder leven, ik ben er tenslotte mee geboren. Als baby reeds verwisselde
ik de dag met de nacht, en dat is altijd zo gebleven.
Het maakte het er allemaal niet eenvoudiger op.
En nu dit!
De dokter verwijst mij naar het ziekenhuis om een bloedafname, maar hij is
vrijwel zeker dat hij het bij het rechte eind heeft.
En dus zit ik hier een beetje beduusd dit te schrijven. Want hoe moet het nu
verder? Net nu ik kan doen en laten wat ik wil, geen verplichtingen meer heb om
te moeten werken om den brode, net nu ben ik doodmoe. Vaak te moe om wat te
ondernemen, zoals een wandeling of fietstochtje, niettegenstaande het mij zou
ontspannen. Ach, we zien wel. Het zit hem wellicht tussen de oren.
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!