Ik surf al enkele jaren op sennet, en toen de blogs zijn intrede deden op dit medium kon ik mijn pret niet meer op, ik lees namelijk heeeel graag.
Pareltjes van blogs kwam ik tegen, om naar te kijken, om mee te lachen, om te bewonderen maar ook om door ontroert te worden.
Onlangs nog kwam ik op een blog van een man die als opschrift had: "Ik kan niet schrijven zoals u leest" en ik dacht, wat een wijze man, want het is zo waar, de interpretatie van de lezer heb je als schrijver niet in de hand. Helaas, ik heb zijn url vergeten te noteren en vind het blog niet meer weer. Dus beste man, als je hier toevallig moest langs komen, laat mij dan even uw url weten, ik smaakte uw blog enorm.

Helaas, driewerf helaas, kom je af en toe ook een blog tegen dat je het apezuur bezorgt.
Zo was er ooit het "Vuurpeloton", de meeste bloggers zullen zich het blog en de polemiek er rond nog wel herinneren.
Ik smaakte hun schrijfstijl en de zinsbouw van hun items wel, echter in één ding gingen ze me te ver, ze kraakten andere bloggers af. Wezen hen op hun tekortkomingen, hun schrijffouten en hun layout. Niet op een vriendelijke manier, ze wezen de blogger er niet op waar hij fout zat of wat hij in de plaats dan beter zou kunnen doen nee, ze boorden sommige bloggers letterlijk de grond in.
Het was niet hun bedoeling om de mens achter het blog wijzer te maken of om met hem/haar hun kennis te delen, nee het was hen enkel te doen om zo vlug mogelijk en zo hoog mogelijk in de rangschikking te komen, door stokslagen toe te dienen op de rug van onschuldige bloggers. Dat lukte hen nog vrij aardig ook, tot er zo'n grote aversie kwam tegen dat blog, dat het door de webmaster himself werd verwijderdt.
En de rust keerde weer.

Als beginnend blogger wil je natuurlijk aan je medebloggers laten weten dat je bestaat. Je doet dat door een reactie te geven of door een button te plaatsen in een gastenboek.
Als beginnend blogger hebben we dat allemaal gedaan nadat we uren gezweet hadden om zo'n button voor elkaar te kunnen krijgen. Gaandeweg leerde we meer over HTML en de buttons werden groter, mooier geraffineerder, en we waren fier op onze creaties.
Tot iemand ons diets maakte dat die supergrote buttons veel plaats innamen, vaak te zwaar waren voor een blog en het uit zijn voegen trok, omdat een blog geen website is. Je kon het lezen op het forum, je moet natuurlijk wel de moeite willen nemen om te gaan lezen. En vooral moet je bereid zijn om te willen luisteren naar goede raad.

De meeste van ons 'oudgediende' hebben dat al lang begrepen, en we handelen er dan ook naar.
We hebben de html kennis om van alles en nog wat te doen op onze eigen blogs en op de blogs van anderen, maar we moeten niet meer zo nodig. We streven al lang niet meer naar een hoge plek in de rangschikking. We hoeven geen punten te krijgen op onze schrijfsels, we verwijderen de mogelijkheid daartoe, we zitten tenslotte niet in een kleuterklas.
Wij hebben begrepen waar het echt om draait, om gewoon je ding te doen zoals jij wilt. Voor de ene zal dat schrijven zijn, voor de andere gedichten of mopjes neerpoten, of foto's of PPS'jes. Maar één ding hebben we gemeen, we gaan geen plakaten van buttons plakken in andere blogs en alzo het blog van een ander verknoeien.
Maar niet iedereen begrijpt het zo.

Onlangs kwam ik weer zo'n blog tegen, het vuurpeloton in het klein.
Waarom in het klein? Omdat de man qua layout en zinsbouw nog niet tot aan de enkels komt van het VP.
Het blog van een man, een vrouwonvriendelijke kerel, al brengt hij het heel subliem en daarom dat de vrouwen die zijn blog bezoeken het niet snappen. Een povere imitatie van Herman Brusselmans, iets wat hem penisnijd geeft, want hij beseft wel degelijk de tekortkomingen tegenover Brusselmans, al zal hij liever doodvallen dan dat openlijk te bekennen.
Je moet al tussen de regels kunnen lezen om te beseffen hoe de man werkelijk denkt over vrouwen, en tussen de regels lezen kunnen de meeste niet, en daar is de man zich ook bewust van.

Een 'Hedonist' noemde iemand hem, en dat is treffend weergegeven.. Voor wie niet weet wat een Hedonist is: "Iemand die als richtsnoer voor zijn geestelijke handelingen genotzucht als zijn enige en hoogste goed ziet." M.a.w. de man lapt zijn laars aan wie of wat hij kwetst, zolang hij maar bezoek op zijn blog krijgt die hem paaien.
Want zo vlug mogelijk hoog in de blograngschikking komen is zijn ultieme doel en daarom ging hij buttons plaatsen in het wilde weg.
Buttons met de naam 'Kletsmuizeke' en de afbeelding van een bord soep????
Zonder lezen wat er op de blogs geschreven stond, want dat interesseert hem geen zier.
Het liet mij even terugdenken aan een overleden blogger en alwaar talloze blogers hun button gingen plaatsen met de vermelding "Mooi blog heb je, kom je ook eens bij mij op bezoek?"
DE MAN WAS DOOD, VERDORIE! Maar dat interesseerde hen niet, ze lazen niet wat er op het blog stond, nee, zij wilden omhoog. Niet zo hoog als de overleden man, enkel omhoog in de blograngschikking. Wekenlang kwamen er van die buttons binnen. De man zelf moest de onverschilligheid gelukkig niet meer meemaken. Maar hoe zouden zijn nabestaanden zich daarbij gevoeld hebben, zo vraag ik mij af?

Wel, deze man, deze blogger die ik recentelijk tegenkwam op sennet zou dat ook worst wezen. Zo een man is hij.
Een man die denkt de wijsheid in pacht te hebben en een krak in HTML te zijn. Alleen vergeet de man dat er bloggers zijn die surfen met een andere browser dan Iexplore, en dat die zijn bloglayout kris kras door elkaar zien lopen.
Een man die, wanneer je hem op zijn miskleun wijst, de rollen omkeert en jou de schuld geeft.
Een rancuneuze man die ten einde raad, omdat hij geen tegenspraak duldt, gaat manipuleren.
Een man die twee stenen kan laten vechten, althans daartoe doet hij zijn uiterste best.
Alleen zijn er vriendschappen die standvastiger zijn dan zijn gekonkel, en dat lijd dan weer tot hevige frustratie bij de man.
Een man die als een tsoektsoek een vrouw gebruikt als een goedkoop tapijt. Ze regelmatig over de wasdraad hangt om ze uit te kloppen, en ze verder gebruikt om met zijn vuile voeten over heen te lopen.

Het vraagt wat inzicht in het menselijk handelen en denken om de man te kunnen doorgronden. Gelukkig heb ik dit inzicht.
Ik hoop u ook als u toevallig op zijn blog moest terecht komen, of het moest zo zijn dat u zich graag als voetveeg laat gebruiken.
©

Wellicht vragen jullie zich af hoe mijn dagje Amsterdam s geweest
En voor diegene die het geen barst kan schelen, pech, want hier volgt toch een klein verslagje.
Wel, ik kan jullie meedelen dat het 'hartstikke leuk' was, om in 'Hollandse' termen te blijven.
Natuurlijk vertrok ik zonder die nacht ook maar één oog dicht te doen. Hoe goed ik zo'n uitstap ook probeer voor te bereiden, de laatste nacht helpt het wel om zeep.
Op zulk moment zou ik wel kunnen janken en heb ik altijd zin om alles maar af te blazen, maar ik ben niet alleen..... of the things I do for love.

Na twee uur rijden op een overvolle autosnelweg, onderbroken door wegenwerken, en een T(d)om-T(d)om die dat maar niet wil snappen, komen we aan bij ons Jetske.
Het was een vrolijk weerzien na een jaar, en we hebben dan ook honderduit bij gekletst.
Hoewel zij het kletsen deed en wij het luisteren, of hoe broer en zus kunnen verschillen want mijn knuffel is een ingetogen stille man. Of zou dat nu net komen door zijn zusters, hij heeft er vier, ik ken er maar twee, maar het zijn beide taterwaters.

Het weer viel reuze mee, zon afgewisseld met bewolking, maar geen spatje regen, en zwoel, heel zwoel. Je kunt je dus wel inbeelden dat we talloze terrasjes hebben gedaan. Ik heb het wijselijk gehouden op vers geperst sinaasappelsap en Ice tea.
Kilometers hebben we gewandeld, nadat we eerst van Noord naar Zuid het IJ hebben overgestoken met het veerpond.
En voor diegene die de 'Hollanders nog steeds gierig vinden, deze oversteek is volledig gratis, zowel voor de inwoners als voor de toeristen. Dat is bij ons op de Schelde met de St Annekesboot wel anders. Misschien moeten we daarvoor onze Patrick eens op prospectie naar Amsterdam sturen, maar ja, hij zit natuurlijk met ons uitgesteld vuurwerk van zoveel duizenden euro's, de sukkelaar.

Het enige minpuntje van die dag was dat Amsterdam geplaagd zat met duizenden vliegende mieren. Ze zaten overal op en aan, ik voelde ze na een nachtelijke douche precies nog over mijn lijf kruipen. Maar dat kon de pret toch niet drukken.
We hebben urenang rondgewandeld langs De dam, het Waterlooplein. Het Rembrandplein, De herengracht, de walletjes, de Waarmoestraat, want mijn knuffel is een danige fan van Baantjer, De Cock met Cee OO Cee Kaa, en natuurlijk moest ik ook even flaneren door de winkelstraten. En met twee gidsen die hun jeugd in Oud Amsterdam en de Jordaan hebben doorgebracht, heb ik geen gebrek aan informatie.

Doodmoe viel ik in een diepe slaap een stuk na middernacht, maar ik heb genoten van mijn dagjeAmsterdam, genoten met grote G.

Ik had jullie graag laten meegenieten door een resem kiekjes die ik genomen heb, maar helaas. Mijn lamentabele lage downloadsnelheid (O,1 Mbps) maakt dat ik na meer dan twee uur (ja ik ben af en toe een geduldig mens) geen foto's kan oploaden naar een uploader. Net wanneer ik denk: "oef, het gaat me lukken" zegt mijn verbinding foert, en is alles weg en kan ik opnieuw beginnen. Heb ik dus ook gedaan (twee uur lang) maar toen was mijn koek op, mijn geduld is niet oneindig.
Ik probeer het vannacht nog wel eens, misschien lukt het dan wel, of anders veel later wanneer ik weer thuis ben en mijn eigen snelle verbinding heb.

02:31u en het is me gelukt om de foto's op te laden.
Kijk maar even mee.
Ik verwijder ze wel na enkele dagen want ze vertragen het laden van mijn blogje.

Voor de meeste studenten zal de examenstress nu wel grotendeels voorbij zijn, behalve dan voor hen die tot de conclusie komen dat ze een tweede zit nodig hebben.
Tropische hitte als excuus kunnen ze alvast niet aanhalen dit jaar. Verkleumd van de kou misschien wel, want sommige kotmadammen hebben een sterke neiging om de verwarming al uit te zetten op 1 april, een kwestie van winstmarge.
Nu was april 2007 toevallig een warme maand, zelfs heet op sommige dagen, dit in tegenstelling tot de zomermaand juni.

Ik heb medelijden met de vakantiegangers aan onze Belgische kust.
Juni ligt nog net buiten het hoogseizoen, maar een appartementje huren daar kost toch al gauw tussen de 600€ en héél veel meer per maand. Ik heb zelf appartementen te huur gevonden waar men 400€ per week voor vraagt.
En voor wat vraag ik mij af? Om in de kou en de regen te gaan zitten, verstoken van je eigen geriefelijke spulletjes. Voeding en drank minstens tweemaal duurder te betalen dan thuis, want aan de kust moeten handelaren de winter overleven met wat ze in de zomer kunnen verdienen.

Voor datzelfde geld had je naar een ver land kunnen trekken, een goedkoop land, Bulgarije bijvoorbeeld of Egypte, Turkije. Doe je nog de indrukken op van vreemde culturen.
Maar ja, dat is ook al geen optie want momentheel vallen daar de mussen dood van het dak door de extreme hitte. Mensen ook, helaas. 40° graden in de schaduw, het iets teveel van het goede voor de neurotypical.
In andere landen heeft men dan weer kans om te verzuipen wegens een overstroming.

Nee, laat mij maar lekker thuisblijven.
De verwarming even op wanneer ik door het stilzitten aan de pc koude voeten krijg, om na amper een kwartier te zitten hijgen en puffen van de warmte, omdat mijn peeceeke als winteroffensief vlak naast de verwarming staat, hem weer uit te zetten.
Ik geef daarbij gevolg aan het advies dat 'bewegen' goed voor je is, ik beweeg mij heen en weer naar de thermostaat.
Tevens bevestig ik de nood van 'Electrabel' om de factuur met 20% te verhogen, want wat we uitgespaard hebben door onze zachte winter, zullen we mogen opstoken in de zomer als het zo verder gaat.

Ach het weer, een dankbaar onderwerp in ons Belgenlandje als je eens niet weet over wat praten.
Over het weer valt altijd wel iets te zeggen. Het is goed of slecht, te droog of te nat, te koud of te warm. Eén ding staat als een mijlpaal boven een verzopen akker, het is nooit zoals we het willen.
Neem nou het tennistornooi van Wimbledon, hét tennisevenement van het jaar. Eén van de weinig courts waar nog op gras wordt gespeeld.
Het is kost enorm veel euro's om dat grascourt te onderhouden, en zie, na amper twee dagen lopen de organisatoren al met de handen in het haar.
De weergoden houden geen rekening met de hoge onderhoudskosten, na amper twee dagen ligt het vooropgezette programma al aan diggelen.
Het gras is te nat, te glibberig om op te spelen en alzo ook te gevaarlijk voor de gespierde snelle benen van de deelnemers. Dus zeil erover, wedstrijd nog maar eens uitstellen of onderbreken.
En de toeschouwers die hun inkom ticket duur betaald hebben mogen hun eigen paraplu opentrekken
Het gras kan dan wel groener zijn aan de overkant, het is minstens even nat als hier.

Vandaag kreeg ik plots weer zin om een boek te lezen. Twee jaar heb ik geen boek fatsoenlijk opengeslagen. Er liggen er nochthans drie op mijn nachttafel te wachten op mij. Eén van mijn min of meer favoriete schrijver Herman Brusselmans. Een boek dat ik kreeg  met kerstmis 2005 van mijn schoondochter na een duidelijke hint van mij, volgens haar,hahaha. De titel van het boek: 'Het spook van Toetegaai'. Brusselmans wordt al eens als vrouwonvriendelijk beschreven, maar ik smaak zijn humor wel en kan het relativeren, want ik voel mij niet persoonlijk aangesproken. Tot aan hoofdstuk 11 bleef ik vlot lezen, in de hoop dat het verhaal beter ging worden, maar helaas. Ik heb mij er dan maar verder door gesleurd tot aan blz 292 en toen was mijn interesse echt helemaal op. Dit verhaal is één van zijn slechtste dat ik ooit heb gelezen. Het boek wacht nu op mij om op blz 334 de laatste zin te lezen.

Het tweede boek is van Virginia Andrews. Het is het vierde deel van de 'Dollanganger-serie'.
Het eerste boek heet 'Bloemen op zolder' en dat verhaal greep mij zo danig aan dat ik prompt alle delen heb gekocht. Ik moet toegeven dat ik heb gewacht tot het boekenweek was bij 'Vroom & Dreesman'. Dan tik je daar soms boeken op de kop voor maar 5€. Dus voor 25€ had ik gelijk vijf boeken.
De eerste drie delen heb ik verslonden, echter het vierde deel ligt nu ook op mij te wachten op blz.88.
Het derde boek is een thriller van Les Standford en heet: "Over mijn Lijk."Klinkt heel vastberaden en veelbelovend, niet! Op de achterflap staat als recensie: "Snel, wreed, spannend". 'Over mijn lijk is nonstop-actie met een ijzingwekkende spannende en verrassende finale. Ik beveel deze geweldige thriller van harte aan, dixit Stephen King.
Ik ben echter nog niet verder dan blz.19. En dit dus reeds twee jaar.

Het is de schuld van mijn onvermogen om geduldig in een zetel te gaan zitten en mij volledig over te geven aan het verhaal. Het is de schuld van mijn onvermogen om mij te concentreren, mijn gedachten blijven maar dwalen naar wat ik allemaal nog wil doen in mijn huishouden.
Het is de schuld van mijn innerlijke onrust, een onrust die ik niet kan verklaren, maar die altijd aanwezig is.
Het is de schuld van de tv en mijn nieuwsgierigheid naar de gebeurtenissen in de wereld, want wanneer ik naar bed ga, gaat gelijk ook de tv aan. Dan wil ik nieuws kijken op Eén en de plaatselijke zender ATV en als het dan nog effe wil lukken, ook naar CNN.
Maar vooral is het de schuld van de pc! Er is hier op de blogs ook zoveel te lezen dat mijn ogen te moe zijn om ook nog eens in een boek te gaan liggen turen. Leuke verhalen, trieste verhalen, dagdagelijkse bedenkingen en eigen visie op de wereld. Mooie gedichten en plaatjes waarbij ik verwonderd ben over het kunnen van.
En dan het feit dat ik zelf zo graag schrijf. Dat ik in alle bescheidenheid meen dat ik een verhaal te vertellen heb. Dat er mensen zijn die mijn verhaal willen lezen. En je hebt de interactie bij de hand. Men kan reageren op het eigenste moment zelf en ik kan een tegenreactie geven, en dat is iets dat met een boek niet kan.
Telkens wanneer ik een boek uit heb gelezen ervaar ik een beetje een triest gevoel. Het verhaal was mooi, maar nu is het uit, en er blijft een leegte in mij achter. Allemaal heel heavy zou mijn dochter zeggen.

Maar vandaag was er dus, zoals gezegd, de lust om een boek te lezen. Doch geen van de drie wachtende draagt mijn voorkeur weg.
Liever zou ik een humoristisch verhaal willen lezen. Zo één waarvan je plots in een schaterlach schiet en waarbij de kat mij met een slaperig oog verwonderd aankijkt, en zich daarbij heel waarschijnlijk afvraagt of zijn dienares gek geworden is.
Zo een verhaal dat bladzijde na bladzijde urenlang puur genieten is. Een verhaal zonder moord of doodslag, zonder geweld en bloed, zonder schrijnende toestanden voor het hoofdpersonage.
Want geef toe, beste lezer, dat zie je toch elke dag in woord en beeld. Lachen met de dingen des levens, zoals Toon Hermans ooit zei, dat is er vandaag de dag niet veel meer bij.
Wie mij dus zo een onbekommerd humoristisch boek kan aanbevelen, heel graag.

Sorry aan al wie hier tevergeefs wacht op een nieuwe posting van mij.
Wie dit blogje leest weet dat ik recentelijk met enkele gezondheidsproblemen kamp.
Dit noopt mij tot een hele andere aanpak van mijn huishouding. Zo moet ik veel meer rusten en mijn huishoudelijke taken verdelen over een ganse dag. Dus niet meer zoals vroeger fullspeed alles achter elkaar, maar alles zachtjesaan, stoppen wanneer ik moe word om vervolgens wat op bed te gaan liggen.  Dit alles wil ik niet geplaagd worden door hevige spierpijnen.
Die aanpassingen gaan me nog niet gemakkelijk af, het is een heel andere benadering van mijn dagdagelijkse routine. Maar ze schijnen wel verbetering te brengen in mijn leven, de medicatie zal er natuurlijk ook wel toe bijdragen.
Er zijn momenten dat ik bergen kan verzetten, om dan plots van het één op het andere moment als een plumppudding in elkaar te zakken. Heel vreemd allemaal.
Komt bij dat mijn nieuwe poetshulp al enkele keren forfait heeft gegeven wegens ziekte, tel daarbij de feestdagen en haar vakantiedagen, en ik sta meer zelf te poetsen dan wat anders de laatste weken. Dan knuffel die met de griep geplaagd zat, dus van die kant ook geen hulp.

Dit alles om jullie te laten weten dat er voor mij weinig tijd overbleef om te schrijven op mijn beide blogjes. Men moet nu éénmaal zijn prioriteiten stellen en ik leef graag in een opgeruimd huis.
Bedankt dat jullie mij niet vergeten. Ik vergeet jullie ook niet want dagelijks komen lezen bij jullie laat ik mij niet afnemen.
Dus sorry lieve bezoeker dat ik zo weinig schrijf, maar ik beloof verbetering.

Na een beetje platte rust te hebben genomen op mijn bed, zoals beloofd dus nu het vervolg.
Nog steeds met maag- en hoofdpijn, maar er is meer voor nodig om mij in bed te houden. Trouwens de diaree is er ook nog en dan kan je maar beter uit je bed komen, liefst nog heel snel ook.
Van wat zat ik nu zo perplex op mijn stoel bij de dokter? Wel......

In 1989 krijg ik baarmoederhals kanker en onderga ik een 'Abdominale hysterectomie' ook 'Laparotomie' genoemd. Dit wil zeggen dat de baarmoeder via een kleine snede in de buikwand wordt weggenomen. Het litteken ligt onder de bikinilijn. Mijn eierstokken laat men intact.
Enkele maanden na de operatie voel ik mij ellendig, zweten als een rund, opvliegers. Mijn gynaecoloog laat me weten dat ik in de menopauze zit. Meer dan twee jaar heeft dit geduurd, maar ik spartel het moedig door zonder enig medicament te nemen, al kon je mij soms uitwringen als een natte schotelvod, en vaak leek ik ook op dat keukenattribuut, de mascara hing vaak tot onder mijn oksels. Met een eigen zaak is dat geen lachertje.
Na die tropische jaren geen spatje last meer, en ik blij natuurlijk dat ik er vanaf was, dikke oef.
Maar o wee, gisteren is gebleken dat ik een tweede keer in de menopauze zit want nu zeggen mijn eierstokken foert!!! Nu had ik wel al enkele weken last van warme opwellingen, maar ik relateerde dat aan de inspanningen die ik deed wanneer ik in feite te moe was om verder te doen met wat ik bezig was. Ik ben tevens nogal een zenuwpees, en dan krijg ik het ook makkelijk warm. Maar nee dus, ik zit wederom in de menopauze.
Veel in mijn leven is dubbel, vooral mijn twijfels en mijn visie op het leven algemeen, maar een dubbele menopauze had ik niet verwacht. Ik voel mij dubbel genaaid.

Dit keer ben ik verplicht om vrouwelijke hormonen te nemen. De dokter noemt het "dingen elimineren" vooraleer men verdere onderzoeken kan doen voor mijn lichte graad van CVS.
CVS die ik alvast heb.
Daarvoor moet ik dan weer 'L-Carnitine' nemen, want dat zit te weinig in mijn bloed.
Wie mij ooit in levendelijve ontmoet heeft, gaat nu heel erg hard beginnen lachen wanneer ik de dokter zijn volgende uitspraak doe, want ik zit dik 13 kilo boven mijn ideaal gewicht, maar volgens de dokter ben ik ondervoed. Dat blijkt uit het bloedonderzoek.
In feite klinkt dit absurd, maar het is het niet, want de oorzaak is de volgende: Ik eet zoveel mogelijk gezond, maar heel kleine porties. Ik eet nooit rood vlees en laat daar nu juist veel carnitine inzitten. In feite ben ik net geen vegetariër want ik bijna nooit vlees. Ook fruit eet ik te weinig, het fruit dat ik lekker vind is niet goed voor mijn dieet, en het andere zoals appels en sinaasappels lust ik niet graag in zijn originele vorm. Ik eet ook zo weinig mogelijk vet en dan nog plantaardige vetten.
Omdat ik kleine porties eet en te weinig vlees en fruit heb ik een te trage darmtransit, dus daarvoor kreeg ik een siroop.
Tel het allemaal maar op, met mijn andere dagelijkse medicatie kom ik op acht (8) verschillende medicamenten per dag, en daar is niet eens dat sporadisch pilletje tegen kleine kwaaltjes bij..
Geen wonder dat ik maagpijn, hoofdpijn en diaree heb, een mens zou van minder!

Hoe hard ik ook protesteerde tegen de dokter, de vrouwelijke hormonen ('Aacifeminin 2mg) moet ik alvast een volledige maand nemen.
Toen ik gisteren van de apotheek thuiskwam begon ik de bijsluiters te lezen, iets waar je al moe van wordt door de inspanning die je ogen moeten leveren om de superkleine tekst te kunnen lezen, en je verstand tilt slaat om te proberen alles te ontcijferen en te snappen Daarbovenop krijg je een hoop stress wanneer je probeert om die bijsluiters terug in hun originele gedaante op te vouwen.
Alle bijsluiters beloofden mij verbetering bij mijn ziekte, behalve de vrouwelijke hormonen.
Hier een kleine greep uit de mogelijke bijwerkingen en risico's bij het gebruik van 'Aacifemine.....
Risico's: Borstkanker???? Trombose, hartaanval (infarct)??? ?Beroerte????Symptomen van Dementie???? Longembolie????

Mogelijke bijwerkingen: misselijkheid, zwelling en gevoeligheid van de borsten, vochtretentie,, gezwollen enkels of voeten, vaginale afscheiding, beinvloeding van goedaardige en kwaadaardige gezwellen, , huiduitslag zoals; geelbruine pigmentvlekken, knobbeltjes, blaasjes of onderhuidse vochtophoping, pijnlijke blauw/rode knobbels, puntvormige bloedinkjes in de huid. ????
En we gaan verder!
Stop onmiddellijk als volgende bijwerkingen optreden: Geelzucht, hoge bloeddruk, migraine of hevige hoofdpijn, u raakt zwanger.????

Nou ja, op dat laatste is weinig kans in mijn geval. Maar ik dacht dat men mij probeerde beter te maken, en volgens mij slik ik nu een tijdbom.
Enkele bijwerken zijn er al zoals de hoofdpijn, en ik heb zelden last van hoofdpijn, de maagpijn en de misselijkheid.
De diaree zal wel voortkomen door de siroop die ik moet nemen om mijn darmtransit te bevorderen. Het werkt prima meneer doktoor!
Nu nog afwachten wat de 'Carnitine' gaat doen, en  wat de  gevolgen zijn van de combinatie van al mijn pillen samen.
Daarom ga ik voor één keer afscheid nemen met de woorden van mijn maatje 'Hotlips':

Tot de volgende, BIJ LEVEN EN WELZIJN!!!

Iemand zei me ooit "Meisje blijf zo ver en zolang mogelijk uit de buurt van dokters en ziekenhuizen want eens zij je in hun greep hebben maken ze je nog zieker dan je al bent!" En ik moet hem gaan geloven, want vandaag zit ik met hevige maagkrampen, diaree en schele hoofdpijn, iets dat ik gisteren nog niet had.
Hoe dat komt? Wel ik geef het jullie natuurlijk graag mee, of wat had je gedacht, ik zou niet willen dat jullie met talloze vragen blijven zitten, en vooral, het zou anders maar een korte posting worden, en ik ben van nature graag langdradig, hahaha.
Dus lieve bezoeker, leun rustig achterover in uw bureaustoel, lees en verwonder u met mij.

Eerst even iets over de medicatie die ik sinds enkele jaren dagelijks moet nemen;
'Aldactazine ' 1 tablet per dag = tegen mijn ietwat verhoogde bloeddruk.
'Glucopage' 1 tablet per dag = tegen mijn ietwat verhoogde bloedsuikerspiegel en in feite enkel ter preventie.
'Finistil' 2 tabletten per dag'= tegen mijn allergie voor: wol, katoen, allerlei zepen ea lekkere geursmeersels, wasmiddelen en wasverzachters en polyester, iets dat in de meeste kleding zit.
'Celebrex' = Voor mijn lamentabele rug en enkel te gebruiken bij hevige pijnen, dus gelukkig niet (nog niet) dagelijks nodig.
'Magnesium en B6 vitaminen'= tegen mijn spierkrampen waar ik te pas en te onpas dag en nacht last van heb.
Dat is dus al een hele boterham niet!
En van boterham gesproken! Als je weet dat ik héél moeilijk pillen  kan doorslikken en daarom alles vóór het eten moet doorspoelen met een groot glas water, dan kan je wel vermoeden dat mijn honger al half gestild is en ik vervolgens heel kleine porties eet.
Ik geef jullie dit laatste enkel mee omdat het belangrijk is voor het vervolg van mijn relaas.

Verder terug op dit blog konden jullie al lezen over mijn vermoedelijke CVS en het daaraan gepaarde onderzoek in het ziekenhuis.
Gisteren mocht ik het verdict van dit onderzoek gaan aanhoren bij mijn huisdokter, en ik heb inderdaad een lichte vorm van CVS. Verdere onderzoeken zullen later op het jaar plaats vinden in een daarvoor gespecialiseerd ziekenhuis. Maar alvorens die onderzoeken plaats vinden, mag ik eerst wat proefkonijn spelen: "We gaan eerst eens dit en dat uitproberen, en ik zie u na een maand graag terug."
Maar er kwam nog wat uit de bus door het bloedonderzoek.
Iets dat ik nog steeds niet kan geloven en waardoor ik danig ondersteboven van ben. Nee, geen nare ziekte, maak jullie niet ongerust, maar plezant is het ook niet.
Maar toch iets waardoor ik even perplex op mijn stoel zat bij de dokter.

Maar van stoel gesproken, ik zal dit relaas even moeten onderbreken. Ik krijg weer een acute aanval van diaree. Daarna zie ik mij genoodzaakt om even dubbelgevouwen op mijn bed te gaan liggen wegens maagkrampen.
Ondertussen hebben jullie dan de mogelijkheid om meer opbeurende blogs te gaan lezen, ik wou dat ik dat ook even kon want een gemoedsoppepper zou ik nu echt wel kunnen gebruiken.
Gisteravond liet mijn allerliefste weten dat hij dit weekend niet kon komen, hij heeft namelijk de griep.
En ik kan niet naar hem toe om hem bij te staan, en dat is echt balen. Aan een LAT relatie zijn voordelen, maar momentheel merk ik enkel de nadelen.
Enfin, straks of morgen, zoals jullie zelf verkiezen, kunnen jullie het vervolg van dit relaas verder komen lezen.
Voor nu ga ik effe plat, letterlijk en figuurlijk.
Ajuus en tot later.