Een man vertelt..

De oven

Ik ben geboren in een moslim familie, toen ik jong was ben ik een aantal keer mee geweest naar de moskee, voor de rest heb ik nooit iets gedaan aan mijn geloof. Mijn vader liet mij vrij, mijn moeder spoorde mij altijd aan om meer met mijn geloof bezig te zijn. Ik geloofde wel in Allah , maar leefde tegen de regels van mijn geloof. Heel soms dacht ik aan het hiernamaals en de Dag des Oordeels, maar omdat de gedachte daarover mij beangstigde wilde ik niet te veel over na denken. Ik maakte mijzelf altijd wijs dat Allah mij toch wel zou vergeven, maar diep in mijn hart wist ik dat ik mijzelf in de maling nam.

Na mijn huwelijk leefde ik zo voort, zonder gebed, zonder gedachtenis aan Allah. Mijn bekering tot de islam gebeurde op een heel bijzondere manier:

Ik werkte in een gemeente bakkerij in Ankara. Gemeente bakkerijen zijn speciaal voor de arme mensen gebouwd om goedkoop brood te maken. Het zijn grote geautomatiseerd bakkerijen waar elke nacht duizenden broden worden gebakken. De ovens zijn kamers waar het brooddeeg met een karretjes worden ingereden.

We werkten in de nacht zodat de broden vroeg in de ochtend vers en warm klaar waren voor de verkoop.
Na het gebruik van de oven werd het door een vaste werknemer schoon gemaakt. Op een dag was hij ziek, niemand dacht aan het schoonmaken van de oven, behalve ik.

Ik ging de oven in om het schoon te maken, één van mijn collega's wist niet dat ik binnen was en deed de ovendeur dicht. Hij sloot de bakkerij af en ging als laatste weg. Ik was zo intens bezig dat ik niet had gemerkt dat hij dikke metalen deur had dicht gemaakt. Ik klopte op de deur, maar tevergeefs. Ik klopte nog een keer en bonkte keer op keer, maar er was niemand meer in de bakkerij. Uiteindelijk begon ik te geloven dat iedereen echt weg was.

Vanaf dat moment werd ik bezeten door grote zorgen, mijn benen begonnen te trillen van angst, want de eerste persoon di in de bakkerij zou komen, zou op de ontvlamming knop van de oven drukken. Pas wanneer de oven heet genoeg was, zouden de deeg karretjes erin gereden worden.

Ik werd hopeloos, mijn laatste uren waren geslagen,de hitte van de oven zou mij dood bakken. Een plotselinge dood zou niet zo erg zijn. De hitte zou mijn vel tot en met mijn ingewanden roosteren, het vet aan mijn lichaam zou als braadvet dienen.
Het was alsof ik een voorproefje van de hel zou krijgen.

Bij de gedachte aan de hel werd mijn angst nog groter. Ik zou niet alleen in de oven branden, maar ook in de hel, want tot op dat moment had ik bijna nooit iets aan mijn geloof gedaan.
Ik wist dat ik moest bidden en vasten, Ik mocht geen alcohol drinken en geen ontucht plegen ........ maar toch deed ik alles wat niet mocht.
Ik dacht: "Zou Allah mij vergeven.... kon ik maar uit de oven, kreeg ik maar nog een kans....."

Ik opende mijn handen en smeekte om vergiffenis bij Allah . Ik maakte soedjoed e smeekte keer op keer voor een kans.
Ik begon te bidden, maar hoe kon ik in een paar uut tijd het gebed inhalen van de afgelopen jaren. En dat was niet het enige wat ik had verzaakt, er waren nog veel meer dingen die ik niet deed. Daar zou ik keer op keer hetgeen meemaken wat ik in de oven beleven. En nog wel erger dan dat.

Ik was totaal overgeleverd aan de genade van Allah , alleen Hij zou een wonder kunnen veroorzaken en mij redden uit de oven.

Intussen was een van mijn collega's thuis aan het slapen, hij droomde dat ik in een oven in moeilijkheden verkeerde.
Enige uren later was hij wakker geworden en kwam naar de bakkerij om te werken. Hij deed de deur open en liep meteen naar de knop van de oven. Net op het moment dat zijn vinger naar de knop ging, dacht hij aan zijn droom.
"Zou er echt iemand in de oven zitten? Ach, nee, ...het was alleen maar een droom..."
Hij twijfelde,.... net op het moment dat hij de knop wilde indrukken, besloot hij toch t kijken.

De deur ging open, ik kon het bijna niet geloven. We stonden stom verbaasd naar elkaar te kijken, het leek alsof ik in een wazige droom was. Als hij iets later was gekomen, zou ik waarschijnlijk doorgedraaid zijn.

O wat was ik opgelucht, ik ging meteen naar de sjoedjoed en dankte Allah keer op keer Allah voor de nieuwe kans die ik had gekregen. Nu kon ik mijn leven verbeteren en als een goede moslim leven.

Ik ging vanaf die dag bidden en sla nooit de Ramadan over om te vasten. Ik betaalde mijn zakaat en doe alles wat in mijn vermogen ligt.

Na de ervaring in de oven was het alsof ik terug kwam uit de hel en een nieuwe kans kreeg om mijn leven te beteren. Ik kan wel zeggen dat ik een stukje hel heb ervaren, natuurlijk was het niet de echte hel, maar wel een voorproefje van de toestand van een mens die naar het vuur dreigt te gaan.

Ik werd door mijn ervaring gedwongen stil te staan bij de dreigingen van de hel. De meesten van ons willen er niet aan denken, maar diep in onze harten schuilt toch de angst ervoor. Zelfs bij mensen die er niet in geloven.

Wassalaam

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.

Hij vertelt:
“ Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachtten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.

Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: “Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah…Heb toch vrees voor Allah!” en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.

Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.

De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: “Wees Allah dankbaar voor het geven van zo’n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde.”

Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.

Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.

Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: “Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst.” Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Alhamdolillah wassalato wassalam ala mawlana rassoel allah wa ala aalihi wa as-habihi ajmaain waman tabi3ahom bi ihssan ila yawmi addin

Bismi Allah Arrahman Arrahim

In één van de avonden zat een vrouw in een vliegveld te wachten op haar vlucht.
Tijdens het wachten, ging zij naar een winkel en kocht een boek en een zak snoep om zo de tijd door te brengen in het lezen.
Plotseling terwijl zij geconcentreerd aan het lezen is, merkte zij op dat er een meisje naast haar zat en een snoepje uit een zak, die tussen hen lag, pakte en opat.
Ze besloot eerst haar te negeren, maar ze raakte snel geïrriteerd omdat het meisje telkens snoep van de zak pakt en in haar horloge kijkt.

De vrouw dacht bij zichzelf:
“als ik nou ongemanierd en niet goed opgevoed was, dan had ik dit meisje een pak slaag verkocht”.

Zo ging het verder, elke keer als de vrouw een snoepje pakt, pakt het meisje ook een snoepje, terwijl de vrouw haar met een boze blik aankijkt.
Op een gegeven moment was het meisje vlug dat ze het laatste stukje snoep pakte en deze deelde in tweeën, waarna ze met een glimlach op haar gezicht de ene helft aan de vrouw gaf en de andere helft zelf at.

De vrouw dacht bij zichzelf:
“wat een stumperd, naast dat zij niet gemanierd is, bedankt zij mij ook niet.”

Vervolgens hoorde ze een oproep dat de vliegtijd aangebroken is.
Ze stond woedend op, zonder achterom te kijken naar de plek waar de dief zat, en stapte het vliegtuig in. Toen ze heerlijk op de stoel zat en van plan was het boek dat zij bijna afkreeg in haar tas neer te leggen, schrok ze bij het zien van de zak snoep die in haar tas was.

Ze begon na te denken:
“Oh mijn Allah, de zak snoep was van dat meisje en zij liet mij toe om met haar te eten!!”

Toen besefte ze met pijn in haar hart, dat zij juist de stumperd is, niet gemanierd is en ook nog de dief is in deze situatie.

Hoe vaak denken wij niet dat wij gelijk hebben in een zaak, terwijl dat achteraf niet zo is?
Hoe vaak hebben wij niet ons vertrouwen in iemand verloren omdat we ons vastklampen aan onze meningen die achteraf niet waarheid bleken te zijn?
Dit moet de reden zijn om twee keer na te denken voordat we anderen veroordelen.
Laten we de anderen duizenden kansen geven, voordat wij hen veroordelen!

Wa alaikom assalam warahmatu Allah wabarakatuh

De oude man

Er was eens heel lang geleden een man die bekend stond als een aardig en rustig persoon. Op een dag verliet deze man zijn huis op weg naar een bekende die zo'n 30 kilometer van zijn dorp woonde. Hij liep en liep......totdat hij bij een dorpje aankwam waar een appelboom stond die zijn hoofd op hol deed slaan. Hij had erge honger.....hij had tenslotte al een halve dag gelopen. De appelboom wist hem te verleiden, hij klom de boom in en plukte een appel. Na deze gegeten te hebben begon hij na te denken: "Wat heb ik gedaan...? Bij Allah ik heb gezondigd, ik heb gestolen, ik heb andermans bezit gegeten...!"

Hij had zo'n spijt en kon de spijt niet meer verdragen, hij kon zijn reis niet meer voltooien, voordat hij vergiffenis zou krijgen van de eigenaar van de appelboom. Hij besloot de eigenaar van de appelboom te gaan zoeken, in de verte zag hij een Moskee, dit was de plaatselijke moskee, iedereen kende elkaar daar waarschijnlijk en zo dacht hij dacht sneller succes te kunnen boeken. Eenmaal daar aangekomen vroeg hij aan de mensen of zij wisten van wie die appelboom was. Hij kreeg meteen antwoord op zijn vraag, de boom behoorde toe aan een oude man die niet ver van de appelboom een huisje had. Nu hij wist van wie de appelboom was, was de volgende stap vergiffenis vragen. Hij had nog steeds een schuldgevoel, en hij moest het kwijtraken....

Hij liep naar het kleine armoedig huisje dat gemaakt was van klei en zink. Hij klopte aan en een oude man deed de deur open. "As Salaamoe alaikoem wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh" :zei de oude man, "Wa alaikoem salaam wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh" :antwoordde de man. "Wat kan ik voor je doen" :vroeg de oude man. Hij antwoordde en zei: "Ik kom mijn schuld bekennen en u om vergeving vragen." De oude man vroeg: "Wat heb je gedaan, dan?" Hij zei: "Ik heb een appel uit uw appelboom gegeten. Hoe kunt u mij voor mijn daad vergeven." De oude man antwoordde: "Ik ben oud en kan niet meer op het land werken, ik heb een stukje land 5 kilometer hier vandaan, werk op mijn land en ik zal je vergeven." De man antwoordde: "Als ik dit moet doen om van uw vergeving te krijgen, dan doe ik dat."

Zo gezegd zo gedaan. Acht lange jaren waren voorbij....en de oude man was niet meer de oude, hij begon sterk achteruit te gaan in zijn gezondheid. Op een dag klopte de man, na 10 uur op het land te hebben gewerkt, aan de deur van de oude man. De oude man deed de deur open, en nodigde hem uit binnen te komen, marhaba. De man liep naar binnen en nam plaats op een kleine zelfgemaakte stoel. Hij vroeg de oude man hoelang hij nog op het land moest werken, voordat hij vergeven zou worden. De oude man antwoordde: "Ik vergeef je als je met mijn dochter trouwt." De man antwoordde: "Als dit de enige manier is om vergeving van u te krijgen dan trouw ik met uw dochter." De oude man zei: "Maar......wacht er is nog iets, mijn dochter is blind, stom, doof en kan niet lopen....." De man zei: "Als het echt moet, en als ik hierdoor van uw vergeving krijg dan trouw ik met haar!"

Alles was geregeld, de oude man nodigde hem een paar dagen later bij hem thuis uit, en ze zaten aan tafel. De oude man zei: "Kijk hier is mijn dochter, degene met wie je gaat trouwen." Waarop de man antwoordde: "Hoe kan dit nu uw dochter zijn als ze gewoon kan zien, want ze kijkt recht in u ogen. En ze gewoon kan horen want ze reageerde toen u haar net riep. En ze gewoon kan praten want ze gaf u antwoordt. En ze gewoon kan lopen want ik zie haar nu lopen. Was uw dochter niet doof, blind, stom en kon ze niet lopen?"

De oude man antwoordde hierop: "Ja inderdaad,.....mijn dochter is blind, want zij ziet alleen wat goed is, hetgeen wat slecht is ziet zij niet, mijn dochter hoort niets, want ze hoort alleen wat goed is, hetgeen wat slecht is hoort zij niet. Mijn dochter is stom, want ze praat alleen over goede dingen, hetgeen wat slecht is daar praat zij niet over. Mijn dochter kan niet lopen, want ze loopt van huis naar de Moskee en van de Moskee naar huis........verder loopt zij niet. Waar vind je tegenwoordig nog zulke vrouwen en zulke mannen? Welke man zou 8 jaar op het land werken in ruil voor vergeving. Welke man zou trouwen in ruil voor vergeving. Welke man zou trouwen met een vrouw die blind, doof en stom is en die niet kan lopen."

------------------------------

En waar vind je tegenwoordig nog zo'n vrouw of man. De vrouwen en mannen van tegenwoordig zijn blind voor geluk en gezondheid, maar hun ogen staan wijd open voor luxe, (auto's en goud). De vrouwen en mannen van tegenwoordig zijn doof en stom als het gaat om de Islam en om het verkondigen hiervan, maar hebben genoeg gesprekstof als het gaat om roddels, vloeken en andere slechte zaken gaat. De vrouwen en mannen van tegenwoordig kunnen niet lopen als het gaat om het lopen van huis naar de Moskee, maar lopen wel heel hard en snel achter de wereldse geneugten, pleziertjes en disco's aan.....

Maar het is nog niet te laat. Denk na, en leg eens rekenschap af over hoe je je tijd gebruikt -de lange uren, ja zelfs de dagen weken of jaren- in het najagen van triviale doelen (zonder wezenlijke betekenis). Het inventarisatieproces en het verbeteren vereist een volledige eerlijkheid ten opzichte van jezelf en we weten dit kan buitengewoon moeilijk zijn als het om zonden als trots of egoïsme gaat. Het herkennen en erkennen er van is de eerste stap tot verbetering. Want iedereen zal beoordeeld worden door het overwicht aan het goede of slechte in hem/ haar. In dit verband wordt het opstellen van de Miezân (weegschaal) in de Qor'aan beschreven.

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Alhamdolillah wassalato wassalam ala mawlana rassoel allah wa ala aalihi wa as-habihi ajmaain waman tabi3ahom bi ihssan ila yawmi addin

Bismi Allah Arrahman Arrahim



Mijn moeder had maar één oog.
Ik had echt een hekel aan haar, omdat ik altijd verschut stond door haar uiterlijk.
Ze werkte als schoonmaakster op de school waar ik op zat.

Op een dag kwam ze mijn les binnen en vroeg mijn leraar of ik wel mijn best doe in de les.
Ik schaamde me dood.
Hoe durfde ze mijn klas binnen te komen???
Ik deed alsof ik haar niet kende en keek haar aan met haat in mijn ogen.

Een dag later begon een klasgenoot mij te pesten.
HAHAHA jouw moeder heeft maar één oog.

Op dat moment voelde ik me gepest en had ik graag levend begraven willen worden.
Ik wou mijn moeder graag dood hebben.

Toen ik thuis kwam begon ik boos te schreeuwen,,,
Val dood, door jou word ik op school gepest met je lelijke gezicht.

Ze zei helemaal niks terug en ik twijfelde niet met mijn woorden, omdat ik heel erg boos was.

Geen één seconde had ik na gedacht hoe ze zicht voelde door mijn harde praatjes.
Op school deed ik mijn best en ik had mijn besluit genomen om in Amsterdam te gaan studeren.

Na dat ik mijn diploma had behaald ben ik gaan trouwen en kreeg ik kinderen.
Ik leefde heel erg gelukkig met mijn vrouw en mijn kinderen.

Op een dag belde mijn moeder aan mijn deur.
Mijn kind deed de deur open en was geschrokken van mijn moeders de uiterlijk.
Het was ongeveer 10 jaar dat ik haar niet had gezien en gesproken.

Ik was boos geworden en stuurde haar weg.
Wat kom je nou hier doen? Mijn kinderen worden bang van je ga weg van hier.
Heel zachtjes zei ze toen,,,

Oh sorry ik ben naar het verkeerde adres gekomen en ze liep weg.

Maanden later werd ik op een dag wakker van mijn slaap midden in de nacht.
Ik droomde over mijn moeder.

Ik had besloten om weer naar mijn oude dorp te gaan om te kijken hoe het met mijn moeder gaat.
Ik kwam aan ik belde maar niemand deed de deur open.
De buurvrouw hoorde dat en kwam naar buiten.
Ze vroeg aan mij wie ik was, want ze had me niet herkend na al die jaren.
Zij vertelde mij dat mijn moeder overleden was en dat ze een brief had achter gelaten.

Er stond het volgende:

Mijn lieve zoon.

Zolang heb ik aan jou moeten denken.
Zolang heb ik jou moeten missen.
Zolang heb ik zitten huilen, omdat jij niet bij me was en omdat ik je nodig had.
Ik was al die tijd eenzaam en werd maar zieker en zieker.

Het spijt me dat jij door mij werd gepest toen je nog op school zat.
Het spijt me dat je door mij elke keer verschut stond als jouw vrienden wisten dat ik jouw moeder was. Het spijt me dat ik naar je huis ben gekomen en dat jouw kinderen bang werden door mijn uiterlijk.

Één ding moet je nog weten, wat jij nog niet weet.

Toen jij nog twee jaar oud was heb jij en je vader een auto-ongeluk gehad.
Je vader was toen dood gegaan en jij had je rechter oog verloren.
En ik als moeder kon het niet hebben dat jij met één oog zou opgroeien.
Daarom heb ik jou mijn oog gegeven.

Ik was zo blij dat de operatie gelukt was.
Ik was zo blij en trots dat jij met mijn oog de wereld kon zien.

Met veel liefde voor jou mijn zoon.
Jouw moeder die altijd van je heeft gehouden.
Veel succes in je leven......

......

ken de waarde van je moeder.......

De parelketting.

Het blijde kleine meisje met de springende blonde krullen was bijna vijf. Terwijl ze op haar moeder wachtte bij de kassa, zag ze hen, een cirkel van glinsterende parels in een roze plastic doosje. “ Oh alsjeblieft mama. Mag ik die hebben? Alsjeblieft, mama, alsjeblieft?” Snel keek haar moeder op de achterkant van het plastic doosje en keek toen weer in de smekende blauwe ogen van het opgeheven gezichtje van haar dochtertje. “Eén euro vijfennegentig. Dat is bijna € 2,00. Als je ze echt wilt hebben, dan bedenk ik wel wat extra klusjes voor je en dan heb je snel genoeg geld om ze zelf te kopen. Het is nog maar een week voor Eid en misschien krijg je nog wel een mooie euromunt van oma.”
Zodra Aisha thuiskwam, leegde ze haar spaarpot en telde 17 eurocent. Na het eten deed ze meer dan haar eigen klusjes en ging ze naar de buren. Ze vroeg Tante Jamshed of ze paardenbloemen mocht plukken voor 10 cent. Op Eid-ul-Fitr gaf haar oma haar een mooie nieuwe euromunt en eindelijk had ze genoeg geld om de parelketting te kopen. Aisha was dol op haar parels. Ze gaven haar het gevoel dat ze mooi aangekleed was en heel volwassen. Ze droeg ze altijd. Naar Koranles op zondag, naar de kleuterschool en zelfs als ze naar bed ging. De enige keer dat ze de parels afdeed was als ze ging zwemmen of in bad ging. Haar moeder had gezegd dat als ze nat werden, ze misschien groen zouden worden.
Aisha had een hele lieve vader en elke avond wanneer ze klaar was om naar bed te gaan, hield hij op met wat hij ook aan het doen was en kwam hij naar boven om haar een verhaal uit de Koran voor te lezen. Op een avond toen hij het verhaal voorgelezen had, vroeg hij Aisha “Hou je van mij?” “Oh ja papa. Je weet toch dat ik van je houdt?” “Geef me dan je parels.” “Oh papa, niet mijn parels! Je mag de Prinses hebben, de witte schelp uit mijn verzameling, die met de roze schaduw. Weet je wel papa? Die jij me gegeven hebt. Dat is mijn favoriet.” “Dat is goed Aisha. Papa houdt van jou. Allah-hafez.” En hij gaf haar een zoen op haar wang.
Ongeveer een week later, na het voorlezen van een verhaal, vroeg haar vader Aisha weer “hou je van mij?”. “Papa, je weet toch dat ik van je hou?” “Geef me dan je parels.” “Oh papa, niet mijn parels! Je mag mijn pop hebben. Die nieuwe die ik gekregen heb omdat ik lief geweest ben. Ze is heel mooi en je mag ook het gele dekentje hebben die bij haar bedje past.”
“Dat is goed. Welterusten. Mag Allah je zegenen en beschermen, Aisha. Papa houdt van jou.” En zoals altijd kuste hij haar wang zacht.
Een paar avonden later toen haar papa binnen kwam, zat Aisha op haar bed met haar benen gekruist in de kleermakerszit. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat haar kin trilde en er een stille traan over haar wang gleed.
“Wat is er, Aisha? Wat is er aan de hand?” Aisha zei niets maar opende haar handje naar haar vader. En terwijl ze hem opende, lag daar haar parelketting. Met een lichte beving zei ze “Hier papa, dit is voor jou.” Met tranen in zijn ogen strekte Aisha’s papa zijn hand uit om de goedkope ketting te pakken en zijn andere hand stak hij in zijn zak en haalde daar een blauw fluwelen doosje uit met een ketting van echte parels en gaf die aan Aisha.
Hij had ze al die tijd al. Hij wachtte alleen nog op Aisha om hem het goedkope ding te geven, zodat hij haar de echte schat kon geven.
Zo is het ook met Allah, de Almachtige. Hij wacht op ons om de goedkope dingen op te geven zodat hij ons kan zegenen met prachtige schatten.
Is Allah niet groots? Hou jij vast aan dingen waarvan Allah wil dat je het loslaat?
Hou jij vast aan schadelijke of onnodige partners, relaties, gewoontes en activiteiten waar je zo gehecht aan geraakt bent dat het onmogelijk lijkt om ze los te laten? Soms is het zo moeilijk om te zien wat er in de andere hand is, maar geloof één ding. Allah neemt nooit iets weg zonder je er iets beters voor in de plaats te geven.

.

In mijn graf...

Selaam Aleikoem, broeders en zusters

afgelopen zomer was mijn nicht op een bruiloft en daar was een
meisje die haar het volgende vertelde:
Ik noem dit meisje even in dit verhaal malika.

malika woonde in marokko bij haar ouders, ze droeg een
hoofddoek
en bidde netjes 5x per dag enz.
Maar zoals elk ander meisje kwam ook iemand haar om haar hand
vragen, de jongen die om haar hand kwam vragen kwam uit
frankrijk,
en dat betekende dus voor haar dat ze in frankrijk moest gaan
toen ze getrouwd waren kreeg ze van haar man te horen dat ze
haar hoofddoek af moest doen,en dat ze zich moest kleden als de
meisjes
in frankrijk,hij tegen haar je bent nu in europa en ik wil niet
dat mensen me uitlachen dat mijn vrouw een hoofddoek draagt.
Tegen haar zin
in heeft ze
gedaan wat haar man eiste, ze deed haar hoofddoek
af,heeft haar haar geknipt en geverft,liep met
korte rokjes en mouloze truitjes en jurkjes enz.
Zo is het ongeveer 2jaar gegaan,tot dat ze op een nacht droomde
dat er een man naar haar toe kwam en tegen haar zei:je hebt nog
maar een week te leven en dan is het voorbij.
Ze vertelde haar man wat ze gedroomd had en dat ze zich zorgen
maakt,maar haar man zei tegen haar dat ze niet moet aanstellen.
En de zelfde droom kreeg ze de volgende nacht weer,ze nam het
nu
wel serieus en besloot om naar marokko te gaan om haar ouders
te
zien en afscheid te nemen,want ze had het gevoel dat er iets
zou
gebeuren...

ze is is haar eentje naar marokko
gegaan,want haar man nam het
niet serieus wat ze had gedroomd.
Eenmaal in marokko begonnen de gevoelens sterker te worden dat
ze
echt doodgaat,ze heeft haar ouders niks
over haar droom verteld zodat ze niet bezorgd zullen zijn.
Het enige wat door haar hoofd ging was dat ze aar hoofdoek af
heeft gedaan en dat ze kleren droeg die niet toegestaan zijn
voor
vrouwen in de islaam,die hele week dat ze in marokko was
droomde
ze elke nacht hetzelfde.
De vijfde dag dat ze in marokko was ging haar moeder naar haar
kamer om haar wakker te maken om te ontbijten, en ja hoor Allah
heeft haar ziel die ochtend niet terug gegeven.
Ze is dus echt overleden meskina,haar ouders waren er kapot
aan,het was hun
enige dochter.
Haar ouders hebben toen de man van malika gebeld en hebben hem
verteld dat malika in
haar slaap is overleden.
Haar man was er helemaal kapot van en haatte zich zelf om het
feit
dat hij haar dromen niet serieus nam.
hij is toen naar marokko gegaan om zijn vrouw daar te
begraven,hij
is daar ongeveer 2weken gebleven.
Hij
bezocht elke dag haar graf en vroeg om vergivenis,maar toen hij
op
een dag naar haar graf ging en aan het bidden was hoorde hij
ergens geluid vandaan komen......

Hij was er 100% zeker van dat hij de stem van zijn vrouw
hoorde.het geleid kwam echt uit het graf van zijn vrouw,hij
raakte
helemaal in paniek en is naar de moskee gerent
en heeft er iemand
bij gehaald.
Het geluid kwam inderdaad uit de graf van malika,ze was keihard
aan het schreeuwen dat ze pijn heeft.
Iedereen raakte in paniek(was dit een teken van Allah)...
Ze besloten de graf open te maken,en tot hun verbazing zagen ze
malika liggen en ze leefde nog(ik krijg echt kippevel).
Ze was keihard aan het schreewen van de pijn,ze herhaalde wel
100x
HET SPIJT ME,allah het spijt me...
ze zag er niet meer hetzelfde uit als toen ze nog leefde,haar
haren die ze had geknipt en geverft waren helemaal
afgebrand,haar wenkbrauwen die ze had geepileerd waren
afgebrand,haar armen en benen die ze aan de buiten
wereld liet zien in mouwloze truitjes en korte rokjes waren
helemaal verbrand.
ze schreeuwde keihard: Allah is groot,allah is
groot!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ze wou haar man niet meer zien,en ze was doodsbang.
ze vertelde de mensen om haar heen wat er was gebeurd.
Toen jullie mij begraafden leefde ik nog,maar ik kon mezelf
niet
bewegen ik kon niks,alsof ieman me stevig vast hield.
toen jullie eenmaal weg gingen van mijn graf,kwam er iemand
naar
me toe en die zei,HEB JE GOED GELEEFD! ben je blij met wat je
hebt
gadaan!!!!!!!
Je moet boeten voor wat je hebt gedaan!!!
Wat er met jou in je graf gaat gebeuren moet jij vertellen aan
elk
mans dat je tegenkomt,en jou man zal nog zwaarder gestraft
worden dan jou!!!!!!!!!!!!!!!!!

Het meisje dat dit aan
mijn nicht vertelde was malika zelf,ze heeft haar brandwonden
laten zien,en ze zei: Allah heeft mij genomen om alle
anderen te laten zien dat je moet leven zoals allah het wil..
Mijn nicht was er een hele tijd kapot van,en toen ik het heb
gehoord heb ik echt gehuild.
malika heeft gevraagt dit door te vertellen aan alle anderen
mensen zodat andere mensen het weer door zullen vertellen
enzovoorts.

En dit is echt gebeurd mensen, BEDEK JE LICHAAM DUS VOOR DAT
HET TE LAAT IS

Wa Aleikoum Selaam.. Mij broeders&zusters

(dit heb ik gekregen via een mailtje) 

De oude man en zijn 3 zonen

Er was eens een oude man met drie zonen.

De Fakir En De Ryke Man

Bismillah Irahman Irahiem, Alhamdolilahi Rabil Alamien
Wasalatu wasalamu 'ala khairy khaliqihi Muhamadin wa 'ala aalihi wa sahbihi adjma'ien
(In de Naam van Allah de Barmhartige, de Genadevolle. Alle lof zij Allah, de Heer der Werelden. Vrede en zegeningen zij met de beste schepping Mohammed en op zijn afstammelingen, metgezellen en allen)

Ondankbaar

Dit verhaal gebeurde tijdens het feest 'Ied ul Fitr' (afsluting van de vastenmaand Ramadan). Er was iemand die erg welgesteld was. hij was erg rijk en had een overvloed aan goederen. op die dag kwam een straatarme man (Fakir) en hij belde bij de rijke man aan; de arme zei dat hij op reis was en graag wat wilde eten.
de rijke man duwde hem opzij en schold hem uit; joeg hem weg van zijn huis. Hij zei dat hij zijn Ied ul Fitr verstoorde. de rijke man was met zijn vrouw en kinderen aan het feesten.
de Fakir voelde zich zeer bedroefd, met zijn totale ziel en geest sprak hij tot Allah (SWT):
"O Allah, geef mij ook zulke rijkdommen en ik verzoek U mij ook zo'n dag te schenken, opdat ik in UW naam kan weggeven en dat ik dankbaarheid kan tonen en dat UW arme dienaren kan helpen."

Allah's Wil geschiedde en binnen 1 jaar kreeg de rijke man grote ( ook financiële) tegenslagen.
Hij werd uiteindelijk ook een fakir. De eens arme Fakir had echter in 1 jaar tijd zo'n groot succes door Allah's Wil. Toen hij na 1 jaar het ied ul Fitr feest vierde werd er op zijn deur geklopt. Hij vroeg wie aan de deur was. Een stem zei: "Ik ben een Fakir en ik ben arm, ik wil graag iets hebben om te eten" De nieuwe rijke man herkende de Fakir. het was dezelfde man, bij wie hij een jaar gelden had aangebeld." de fakir kreeg zoveel te eten. na het eten zei de rijke man: "Nu mag je ook nog van mijn bezittingen nemen, zoveel als je wenst. Ik was het die een jaar geleden bij jou thuis aangebeld had en jij hebt mij weggezonden. Ik heb Allah (SWT) beloofd, dat als ik iets van Allah's rijkdom zou bezitten, ik de armen zou helpen.
Vandaag is het moment aangebroken dat juist u nu bij mijn huis aanbelt. U bent deelgenoot van mijn rijkdom omdat ik toen bij jou had aangeklopt. Je had mij weggejaagd. En vandaag heeft Allah (SWT) mij verrijkt."

Toen hij dat hoorde, begon hij te huilen. Hij begon zich te richten tot Allah (SWT)

Allah (SWT) openbaard in de Heilige Koran 3: 26
Zeg: "O Allah, Heerser van het Koninkrijk. U geeft de heerschappij aan wie U wilt en U ontneemt de heerschappij van wie U wilt. U maakt machtig wie U wilt en U vernedert wie U wilt. Slechts in UW handen is al het goede. Waarlijk, U hebt macht over alles. "

De boodchap bij deze gebeurtenis (Waki'a) is dat Allah (SWT) zelf uitmaakt wie HIJ tot rijke maakt en wie HIJ tot een Fakir maakt.
De lering die wij hieruit kunnen trekken, is dat wij ongeacht de situatie en in welke omstandigheden wij ook mogen verkeren, wij Allah soubhana wa ta'ala dankbaar moeten zijn.
En dat wij goed met elkaar moeten omgaan, ongeacht de status van de mens dat je met liefde en respect met elkaar moet omgaan.
Bij Allah, heeft elke mens, ongeacht de status, kleur of uiterlijk, een eigen plaats. Allah is HIJ, die weet wat wij in onze harten hebben. deze eigenschap heeft de mens niet.
Insha Allah, zullen wij lering trekken uit deze gebeurtenis

wasalam muhaleikom warahmatolah

De drie vrouwen uit het leven van Moussa

(vrede zij met hem)

Anas levert over dat de Boodschapper van Allah (Allah's vrede en
zegeningen zij met hem) zei: `De beste vrouwen van het mensdom zijn vier: Mariam de dochter van `Imraan, Aasiaah de vrouw van Fir'aun, Kadidja de dochter van Khoewailid, en Faatima de dochter van de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zij met hem) .'
[Boekhaarie en Moesliem].

Overgeleverd door Aboe Hoerayrah: "Djibreel [Gabriël] (vrede zij met
hem) kwam bij de profeet (Allah's vrede en zegeningen zij met hem)
en zei, `O Allah's Apostel! Het is Khadidja die naar je toekomt met
een vleessoep-schotel (of iets te eten of drinken). Wanneer ze bij
jou arriveert, groet haar dan namens haar Heer (d.w.z. Allah) en
namens mij en geef haar de goede tijding dat ze een Qasab (paleis in
het Paradijs) zal hebben, waarin noch enige herrie noch enige
vermoeienis (problemen) zullen zijn.' [Sah'ieh' Al-Boekhaarie].

Zoals velen op deze aardbol, heeft elke mens een voorbeeldfiguur.

Hierbij een paar vrouwen die voor elke moslimvrouw een voorbeeld moet zijn en blijven. Deze vrouwen hebben lange tijd geleden geleefd, maar toch kan hun manier van leven de dag van vandaag nog steeds erg inspirerend zijn en zeker wel nagebootst moeten worden wa alhamdulilah.

In de tijd van Moussa (vrede zij met hem) bestonden zeker 3 vrouwen
met een voortreffelijke karakter.

De eerste vrouw is de moeder van Moussa (vrede zij met hem), de
tweede vrouw is de vrouw van de Fir'aun Aasiaah de dochter van
Mozaahim en de derde was zijn vrouw. Deze 3 vrouwen zijn een
voorbeeld voor elke moslimvrouw, en elke moslimvrouw zou moeten


weten hoe deze vrouwen geleefd hebben en hoe hun karakter hun niet in de steek liet tijdens moeilijke momenten.

Moussa (vrede zij met hem) was geboren in de tijd dat de fir'aun
heerste, de Qor-aan leert ons dat hij een hoogmoedige man was. Hij
onderdrukte een groep in de land waar hij heerste. Er zou een kind
geboren worden uit de volk van de Kinderen van Israiel (Banie
Israiel), die een profeet zou zijn, om dat te voorkomen werden alle
jongetjes die in dat jaar geboren werden vermoord.

De moeder van Moussa (vrede zij met hem) hield erg veel van haar
kind, haar liefde voor Moussa (vrede zij met hem) was een
bovennatuurlijke liefde, haar liefde voor hem overtrof alles en was
erg groot. Ze was erg bang voor haar kind en wist niet wat ze moest
doen.

Ze kreeg een visioen, Allah zegt in de Qor-aan "En wij inspireerden
aan de moeder van Moussa: "Zoog hem", maar als jij voor hem vreest,
werp hem dan in de rivier, en vrees niet en treur niet: voorwaar,
Wij zullen hem bij jou terugbrengen en hem tot één van de
Boodschappers maken."(Soerat al Qasas vers 7)

De moeder van Moussa (vrede zij met hem) had twee keuzes óf hem bij haar houden en de laatste momenten met haar kind doorbrengen voordat de Fir`aun haar zoon komt doden, óf op Allah vertrouwen en doen wat haar opgedragen is.

Hoe kan een moeder haar kind in een rivier leggen wetend dat het
onveilig is, ze weet niet waar haar kind terechtkomen zal en of haar
kind veilig en wel zal zijn. Zou een moeder haar kind niet willen
behoeden tegen de vijand? Zou een moeder die zoveel liefde heeft
voor haar kind, haar kind niet op allerlei manieren willen
beschermen?

De moeder van Moussa (vrede zij met hem) vertrouwde op Allah en


vreesde en treurde niet. Om haar zoon te redden deed ze wat haar
opgedragen werd en legde hem in de rivier.

Echter, Moussa (vrede zij met hem) werd opgepikt door de mensen van de fir'aun bij zijn paleis (vers8).

De vrouw van de fir'aun Aasiaah de dochter van Mozaahim was een
goede gelovige vrouw, zij had geen kinderen maar wenste die wel,.
Toen de vrouw van de fir'aun, Aasiaah bint Mozaahim, Moussa (vrede
zij met hem) zag zei ze "Hij is een verkoeling voor mijn en jouw
oog." (Soerat al Qasas vers 9).

Het was duidelijk dat Moussa (vrede zij met hem) een baby was van de Kinderen van Israiel, de Fir'aun wilde hem doden maar Aasiaah hield hem tegen "Doodt hem niet, moge hij ons baten, of kunnen wij hem als zoon aannemen" (Soerat al Qasas vers 9).

Zodoende hebben ze hem in hun gezin opgenomen. Zoals elke mens op de wereld hoort ook een baby voedsel binnen te krijgen.

Echter Moussa (vrede zij met hem) weigerde het melk van elke vrouw
die hem probeerde te zogen, en wilde absoluut niet drinken. Dit
verontrustte het echtpaar natuurlijk. Allah zegt in de Qor-aan: "En
wij hebben hem daarvóór zoogmoeders verboden" (Soerat al Qasas vers 12)

Toen hij het water van Madyan bereikte, vond hij daar een groep
mensen die hun vee te drinken gaven. Hij zag ook twee vrouwen die
zussen van elkaar waren die hun vee tegenhielden en vroeg hen wat er met hen aan de hand was. "Zij zeiden: "wij laten het vee pas drinken als de herders weggaan". (Soerat al Qasas vers 23)

Moussa (vrede zij met hem) gaf hun vee te drinken en trok zich terug
in de schaduw en deed een smeekbede naar Allah toe "Mijn Heer, ik
heb behoefte aan het goede dat U tot mij neerzendt"(Soerat al Qasas


vers 24)


Ondertussen werd het hart van de moeder van Moussa leeg, en had het geheim bijna onthuld, maar Allah had haar hart sterker gemaakt en zo behoorde de moeder van Moussa tot de gelovigen.


Soebhanna Allah, zou een moeder niet gek worden als zij dit mee zou
maken? Zou ze niet achter haar kind gaan en haar kindje bij haar
nemen, zou een moeder de straat niet oprennen en zoeken naar haar
zoon?

De moeder van Moussa toont ons hoe sterk haar imane was en hoe
geduldig zij was. De moeder van Moussa (vrede zij met hem) stuurde
haar dochter, de zus van Moussa (vrede zij met hem), op pad om te
zien waar haar zoon terechtgekomen was. (vers 11).

De zus van Moussa (vrede zij met hem) zag dat Moussa melk weigerde
van iedere vrouw en zei: "zal ik jullie een huisgezin wijzen dat hem
voor jullie zal verzorgen en hem opvoeden?" (Soerat al Qasas vers 12)

Daarop kwam zijn moeder en zoogde hem, tot verbazing van iedereen,
dronk Moussa (vrede zij met hem) de melk van zijn eigen moeder
op. "Toen deden Wij hem tot zijn moeder terugkeren, opdat haar oog
verkoeld werd en zij niet bedroefd was, en opdat zij wist dat de
belofte van Allah waar is. Maar de meesten van hen weten dat niet."
(Soerat al Qasas 13)

Zo was de moeder van Moussa (vrede zij met hem) toch nog altijd
dichtbij hem. Hij werd opgevoed door 2 vrouwen die erg veel van hem
hielden. Hij was dicht bij zijn echte moeder en dicht bij de vrouw
die volmaakt was, Aasiaah de dochter van Mozaahim.

Door een ongeluk doodde Moussa (vrede zij met hem) iemand. Een man berichtte Moussa (vrede zij met hem) dat ze hem wilden vermoorden, waarna Moussa (vrede zij met hem) vertrok. Hij vertrok richting Madyan terwijl hij zei: "Moge mijn Heer mij op de rechte pad
leiden." (Soerat al Qasas vers 22)




Een van die vrouwen die Moussa (vrede zij met hem) kort daarvoor was tegengekomen bij het water, liep verlegen en vol schaamte naar hem toe om een boodschap van haar vader door te geven aan hem. "Zij zei: "voorwaar, mijn vader roept jou om te komen, om jou te belonen, omdat jij ons (vee) te drinken hebt gegeven."(Soerat al Qasas vers 25)

Zij had een opvallende schaamtevolle en verlegen karakter. Moussa
(vrede zij met hem) liep voor haar, Zij vertelde hem links of rechts
te gaan.

Een van de twee zussen vroeg haar vader: "O vader, neem hem toch in dienst. Voorwaar, de beste die je in dienst kan nemen is de
betrouwbare sterke" (Soerat al Qasas vers 26)

De vader van de meisjes vroeg Moussa om met een van hun te trouwen.
Echter, Moussa bezat niets, hij was tenslotte vertrokken uit zijn
land. Allah zegt in de Qor-aan: "Hij zei: "voorwaar, ik wens dat jij
met een van deze dochters van mij trouwt, op voorwaarde dat jij acht
jaar bij mij in dienst komt. Maar als jij er tien vervult, dan is
dat aan jou. Ik wil het jou niet moeilijk maken." (Soerat al Qasas
vers 27)

En zodoende trouwde Moussa met haar.

Moussa werd ondertussen profeet en kreeg steun van alle 3 vrouwen.
Toen Moussa (vrede zij met hem) met de kinderen van Israël de
emigratie maakten, kwam de leger van de Fir'aun en de Fir'aun zelf
achter hun aan.
Aasiyaah was gewend te zeggen ik geloof in de heer van Moussa en
Haroen, op een keer zei Firaoun tegen zijn bediendes: `ga op zoek
naar de grootste steen en als Aasiyah standvastig blijft in haar
geloof, gooi de steen op haar en als ze haar dien opgeeft is ze mijn
vrouw., Aasiyah keek naar de lucht en zag haar huis in het Paradijs.
Ze bleef standvastig en haar ziel ging eruit. De steen werd gegooid
op haar levenloze lichaam.

"En de gelovigen heeft Allah de vrouw van Firaoun als voorbeeld
gegeven, toen zij zei: "Mijn Heer, bouw voor mij een huis aan Uw
Zijde in het Paradijs, en red me van Firaoun en zijn daden en red
mij van het onrechtvaardige volk." (Soerah At Tahrim: 11)

Brief aan Allah (s.w.t.)

U bent Waarheid, U bent Arrahmaan en U bent Arrahiem. Alleen U neem ik aan als mijn Heer en Mohammed als mijn Profeet, de laatste van alle Profeten.

Ya Allah, aan U schrijf ik deze brief en voor U alleen wil ik leven, U weet het beste wat er in ons harten zit. Allah, vergeef mijn zonden en zegen mijn goede daden. Laat mij niet behoren tot de zondaars, Allah laat mij niet sterven in zonde!!! (ahoedoe billaah)

Geef mij kracht ya Allah om te weerstaan tegen de verleidingen op deze aarde. Laat mij niet streven naar het wereldse leven maar naar het Leven in het Hiernamaals (inshaAllah). Geef mij geduld ya Allah, om door te komen in moeilijke tijden en om door te gaan en niet op te geven.

Allah, verlicht mijn hart met Al-Quraan met Al-Islaam en met Al-Imaan. Aanvaard mijn berouw en bescherm mij om te hervallen naar het slechte. U bent Almachtig, U bent Al-Horend, bescherm mijn "ummah", bescherm hen en geef hen kracht. Verlicht hun harten met geduld, met Al-Islaam en Al-Imaan. Laat hen niet teveel waarde hechten aan het leven hier op aarde, maar laat hen allen streven naar het Leven in het Hiernamaals (amien). Ya Allah, laat ons toe tot diegenen die U mogen ontmoeten in het Paradijs. Bescherm mijn gemeenschap tegen Djahannam (Het Hellevuur). Allah, laat onze Liefde voor U groter zijn, vervul ons harten met Liefde voor U.

Laat mij dankbaar zijn en ons moslims voor al datgeen waarvoor U ons gezegend hebt in dit leven. Allah, bescherm mijn broeders en zusters in Palestina, Nigeria, Tsjechië en overal waar dan ook ter wereld. Laat ons dankbaar zijn voor het eten dat wij op tafel krijgen en laat ons niet behoren tot de Verkwistenen.

Allah het doet mij pijn om mijn "ummah" te zien lijden, laat ons dankbaar zijn voor elke dag dat wij leven, voor elke keer dat U ons berouw aanvaard en onze zonden vergeeft. Schud onze broeders en zusters wakker, NU, voor het te laat is. Zegen onze vasten!! Bescherm ons van het doen en zeggen van slechte dingen. Verlicht het leed van mijn "ummah", U wil alleen aanvaarden Wij.

Bescherm onze ouders, bescherm hen voor de last die wij hen veroorzaken. Laat ons onze moeders behandelen met liefde die zij ons gegeven hebben en waarmee zij ons opgevoed hebben. Het Paradijs ligt aan hun voeten. Zegen onze families, onze vrienden en onze gemeenschap. Straf diegene die ons gemeenschap onrecht aandoen Ya Allah. Laat onze Liefde voor U zo groot zijn en voor onze profeten (Vrede Zij Met Hen) en de metgezellen (Moge Allah tevreden met hen zijn).

Laat ons streven naar de "Sunnah" van onze Profeet Mohammed . Allah, Ya Allah, U bent Prachtig, Alle lof behoort alleen U toe. Noch bent U verwerkt, noch hebt U verwerkt (mashaAllah). U en alleen U heeft macht over alle dingen, U weet het beste wat er in ons omgaat of het nu goed of slecht is. U hoort en U ziet alles, niets ontglipt aan U en niets kunnen wij voor U verstoppen. U bent Al-Malik, de koning van alles en iedereen.

Alhamdoelilah, Alhamdoelilah, ya Allah dat wij gezegend zijn met AL-Islaam, een religie van pracht en praal, een religie van "echte" waarheid. Allah aanvaard onze salaat en onze vasten, weet dat wij zonder U behoren tot de ongelukkigen en tot de dwalenden, bescherm ons hiertegen. Laat ons geen woeker koesteren in ons harten, behoed ons tegen jaloezie en tegen haat.

Allah, ik hou van U, ik hou zoveel van U, laat mij ook liefde koesteren voor mijn "ummah". Laat mij geen haat noch jaloezie koesteren tegen mijn volk. Ik hou van U oh Allah en alleen voor U zal en is mijn liefde zo Groot. Ik wil U zo graag ontmoeten en uit dankbaarheid richt ik deze brief aan U voor elke dag dat ik mijn Liefde voor U kan betuigen. "Laa illaaha illa laah, mohammadoen rasoel allah, salla laahoe ‘alaihi wa salaam".

Vergeef ons onze zonden en laat onze "ummah" ons vergeven voor de zonden die wij begaan, zodat wanneer ons Uur aangekomen is wij geen moeite zullen ondervinden met het zeggen van "Talqien" (laa illaaha illa laah, mohammadoen rasoel allah).

Bij deze sluit ik mijn brief af alhoewel ik U nog zoveel zou willen zeggen. Maar U bent Alwetend en Alhorend, U alleen weet wat er in ons harten is (SubhaanAllah)

Allah ik hou zoveel van U en ik wil nog meer van U houden. Mijn Liefde is zo Groot voor U en insha'allah dat het met de dag mag groeien insha'allah voor heel onze moslimgemeenschap!!!

Mag Allah met ons zijn bij elke stap of beslissing die wij nemen, Mag Hij ons beschermen tegen de influisteringen van shaytaan, Mag Hij ons zegenen in hetgeen we doen (amien)

Alqamah en zijn moeder

"Zal ik jullie," vroeg de Profeet , "eens vertellen, wat de zwaarste van alle grote zonden is?"Dat is aan God deelgenoten toeschrijven en ongehoorzaam zijn aan de ouders."

Er leefde een jonge man in de tijd van de profeet , die Al-qamah heette.
Hij bracht veel tijd met aanbidding door, hij verrichtte de salaat, vastte en gaf sadaqa. Toen hij ernstig ziek werd, werd zijn vrouw wanhopig. Zij ging naar de profeet en zei:
"Mijn man is heel erg ziek en ik wil u over zijn toestand vertellen, o boodschapper van Allah."
De profeet riep drie van zijn betrouwbaarste metgezellen bij zich; Bilaal, soehayb en 'ammar,(Radia Allahu 3anhum) en hijzei hen:
"Ga naar Al-qamah en laat hem de shahada reciteren."
Ze gingen naar hem toe en vonden hem in een zeer kritische toestand. Ze probeerden om hem de shahada - "Laa ilaaha illa Allah" - te laten zeggen, maar de woorden wilden maar niet uit zijn mond komen. Zij vertelden dit aan de profeet en die vroeg hen:
"leeft er nog èèn van zijn ouders?" Hem werd verteld dat zijn moeder nog leefde, maar heel oud was. De profeet stuurde iemand om te vragen of zij niet bij hem kon komen, maar als zij daartoe niet in staat was, zou hijwel naar haar toe gaan. Zij antwoorde onmiddelijk, en dit liet zien hoeveel respect zij wel voor de profeet had:
"Wel allemachtig, ik ben degene die naar hem toe moet gaan." langzaam, met haar stok lopend, naderde zij de profeet . Zij groette hem en hij gaf haar de vredesgroet terug en zei tegen haar:
"vertel mij de waarheid. Hoe is jou zoon Al-qamah?"
"boodschapper van God," zei ze, "hij verricht veel salaat, hij vast en geeft veel sadaqa."
"En hoe ben jij nu met hem?" vroeg de Profeet

"Boodschapper van God, ik ben boos op hem."

"Waarom?" vroeg de Profeet


"O boodschapper van God, hij vindt zijn vrouw belangrijker dan mij en is mij ongehoorzaam."
Toen zei de profeet : "De woede van Al-qamah´s moeder heeft vast en zeker Al-qamah's tong tegen gehouden om de shahada uit te spreken." Toen vroeg hij Bilal om een grote bundel brandhout te halen.
"Boodschapper van God, wat ga je daar mee doen?" vroeg Al-qamah´s moeder.
"Ik zal hem voor jou ogen in het vuur verbranden." zei de Profeet

"O boodschapper van God! Mijn zoon! Mijn hart kan het niet verdragen als hij voor mijn ogen verbrand wordt." zei de moeder van Alqamah


"Moeder van Al-qamah! God´s (straf) is veel zwaarder en duurt veel langer.
Als je echt wilt, dat God hem vergeeft, dan moet je laten zien dat je tevreden over hem bent".
"Bij degene in wiens hand mijn ziel is, Al-qamah zal niets goeds uit zijn gebed, zijn vasten en zijn sadaqah, krijgen als jij boos op hem blijft." zei de Profeet



"O boodschapper van God.Zei de Moeder van Alqamah.." Ik roep God, de engelen en de Moslims, die hier aanwezig zijn, op als getuige, dat ik tevreden met mijn zoon Al-qamah ben."

Daarna kon Al-qamah zijn tong weer bewegen en hij herhaalde de woorden van de shahada - "ik getuig dat er geen God is dan Allah en ik getuig dat Mohammed de boodschapper van Allah is." Die dag overleed hij. De profeet zelf verrichte het janaazah(begravenis) gebed en herinnerde de Moslims aan de zwaarste van de zonde om een moeder boos te maken en aan de beloning om haar tevreden en verheugd te maken.

10 adviezen van een moeder aan haar bruidje



In naam van Allah de Barmhartige, de Genadevolle

Lieve zusters lees het volgende verhaal, over wat een wijze moeder haar dochter adviseerde, toen ze ging trouwen. Soebhanallah, moge Allah de Verhevene ons ook zoveel wijsheid schenken, amien.

‘Abd al-Malik (moge Allah tevreden over hem zijn) zei: Toen ‘Awf ibn Muhallim al-Shaybani, een van de meest gerespecteerde Arabische leiders tijdens de tijd van jahilliyyah, zijn dochter Umm Iyas liet trouwen met al-Harith ibn ‘Amr al-Kindi en zij zich klaar maakte om naar de bruidegom gebracht te worden, kwam haar moeder, Umamah, om haar te adviseren en zei:


• Oh mijn dochter, als het geacht wordt als zijnde onnodig om jou dit advies te geven vanwege je goede manieren en nobele afkomst, dan zal het onnodig voor je zijn, maar dan zal het dienen als een herinnering voor degenen die vergeetachtig zijn, en zal degenen die wijs zijn helpen.

• Oh mijn dochter, als een vrouw in staat zou zijn zonder echtgenoot te leven vanwege haar vaders rijkdom en omdat haar vader haar nodig heeft, dan ben jij van alle mensen het meest in staat om zonder echtgenoot te leven, maar vrouwen zijn geschapen voor mannen, net zoals mannen voor hen geschapen zijn.

• Oh mijn dochter, je staat op het punt het huis te verlaten waarin je bent opgegroeid, waarin je voor het eerst leerde lopen, om te gaan naar een plek die je niet kent, naar een metgezel bij wie je niet bekend bent. Door hem te trouwen, wordt hij als een meester over jou, dus wees als een dienaar voor hem, en hij zal als een dienaar voor jou worden.

• Neem van mij tien kwaliteiten, die als voorziening en herinnering voor jou zullen zijn.
De eerste en tweede zijn: wees tevreden met zijn gezelschap, en luister en gehoorzaam hem, want tevredenheid brengt vrede in de gedachten, en het luisteren naar en gehoorzamen aan je echtgenoot stelt Allah tevreden.

• De derde en de vierde zijn: wees er zeker van dat je goed ruikt en er goed uitziet; hij hoort niet iets lelijks in jou te zien, en hij moet niets anders dan een aangename geur van je ruiken. Kohl is de beste versiering die je kan vinden, en water is beter dan de meest zeldzame parfum.

• De vijfde en zesde zijn: maak zijn eten op tijd klaar, en wees rustig wanneer hij slaapt, want razende honger is als een brandende vlam, en het verstoren van zijn slaap zal hem boos maken.

• De zevende en achtste zijn: zorg voor zijn bedienden en kinderen, en zorg voor zijn bezittingen, want als je voor zijn bezittingen zorgt, toont dat aan dat je hem waardeert en het zorgen voor zijn kinderen en bedienden toont goed management.

• De negende en de tiende zijn: maak nooit een van zijn geheimen openbaar, en wees hem nooit ongehoorzaam, want als je een van zijn geheimen onthult zal je je nooit veilig voelen voor zijn mogelijke verraad, en als je ongehoorzaam aan hem bent, zal zijn hart zich met haat tegenover jou vullen.

• Wees voorzichtig, Oh mijn dochter, met het tonen van vreugde wanneer hij geschokt is, en toon geen droefheid wanneer hij blij is, want de eerste laat gebrek aan oordelingsvermogen zien en de laatste zal hem ongelukkig maken.

• Toon hem zoveel mogelijk eer en respect als je kan, zodat hij verheugd is met jouw gezelschap en gesprek.

• Weet Oh mijn dochter, dat je niet voor jezelf zal bereiken wat je wenst te bereiken, totdat je zijn tevredenheid voor die van de jouwe zet, en zijn wensen voor die van de jouwe zet in alles waar je wel en niet van houdt. En moge Allah het beste voor jou kiezen en jou beschermen.

• Lieve zusters, niet al deze adviezen zijn makkelijk voor ons op te volgen, maar we horen zeker ons best te doen om zoveel mogelijk onze echtgenoot tevreden te stellen, want hierdoor stellen we ook Allah de Verhevene tevreden! We horen onze echtgenoot te gehoorzamen in alles wat volgens Islaam toegestaan is.

Tot slot wil ik jullie de volgende belangrijke hadieth meegeven:
Ibn Hibban heeft overgeleverd dat de Profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem) het volgende heeft gezegd: “Als een vrouw haar vijf dagelijkse gebeden bidt, vast tijdens de maand Ramadan, haar eer beschermt en haar echtgenoot gehoorzaamt; dan zal haar (op de Dag des Oordeels) worden gezegd: betreed het Paradijs door een van de (acht) deuren.“

Je bent verstandelijk en religieus beperkt

“Je bent verstandelijk en religieus beperkt” zei mijn kleine broer toen wij over een onderwerp in discussie waren. Hij probeerde mij met alle macht van zijn mening te overtuigen, en ik probeerde hetzelfde bij hem. Toen hij de hoop verloren had en al zijn pogingen om mij te overtuigen mislukt waren, zei hij het tegen mij alsof hij mij beschuldigde. En alsof hij de waarde van mijn mening daarmee wilde verminderen.

Voor een moment had woede mij overmand. Door de beschuldiging van mijn broertje dat ik verstandelijk en religieus minder zou zijn. Hij had geen recht om te bepalen of het niveau van mijn geloof hoog is of beperkt. Of dat mijn verstand zijn denkwijze niet zou kunnen volgen omdat mijn verstand beperkt zou zijn.

Ik wilde echter niet dat mijn woede mijn manier van discussiëren met hem zou beheersen. Ik zweeg een poosje zodat mijn woede zou verminderen en ik mijn gedachten kon ordenen. Zodat ik in staat zou kunnen zijn om hem te overtuigen dat het niet juist is om mij zo te beschuldigen.

Na een moment van rationeel denken zei ik hem rustig en met een glimlach: “Ja, ik geef het toe. Ik ben beperkt in mijn verstand en geloof. En hoe kan ik de overlevering (hadith) van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) ontkennen?”

Verbaasd groeide mijn broertje in zelfvertrouwen na mijn erkenning. Zijn glimlach symboliseerde zijn “overwinning”. Hij dacht dat ik mij aan zijn mening had overgegeven en dat ik had toegegeven dat het mij niet zou passen om een mening te hebben. Omdat ik “beperkt” was in mijn verstand. En hiermee leek het onderwerp in zijn voordeel beslist.

Terwijl hij genoot van zijn “overwinning” op mij stelde ik hem de volgende vragen:

“Broeder, kun je mij uitleggen hoe ik “beperkt” ben in mijn verstand en in mijn geloof?” Mijn broertje zweeg en dacht na. Ik vervolgde: “En kun je de rest van de overlevering noemen die je gebruikt hebt voor de opmerking die je hebt gemaakt?”

Zijn glimlach verminderde bij elke vraag die ik stelde totdat het geheel verdwenen was. Het werd vervangen door verwarring. Hoe moest hij deze vragen beantwoorden? Hij begon te stotteren en te stotteren. Van zijn vele uitdrukkingen begreep ik niet meer dan “eigenlijk kan ik mij de nobele overlevering niet herinneren”. Ik negeerde zijn antwoorden en ging verder met vragen stellen.

“Denk je dat Allah jouw gebeden en aalmoezen wel accepteert maar niet die van mij?” “En krijg jij als je bidt, schenkt of goede daden doet meer beloning dan als ik dat doe omdat ik als vrouw “beperkt” ben in mijn geloof?”

Zelfverzekerd antwoordde hij: “Nee natuurlijk niet, dit heb ik niet gezegd.”

Ik zei: “Wat wordt er dan bedoeld met “beperkt in mijn geloof”?”

Om niet weer zijn gestotter aan te moeten horen ging ik verder zonder zijn antwoord af te wachten.

“En hoe denk je dat mijn verstand “beperkt” is?” “Denk je dat jou hersens anders zijn dan die van mij? Dat Allah mannen complete hersens heeft gegeven en dat vrouwen de helft hebben gekregen?”

Hij schudde nee. Alsof hij goed wist dat ik genoeg had van zijn gestotter. Of misschien voelde hij dat hij zich in een positie had gewerkt waar hij niet heelhuids uit kon komen.

Ik zweeg eventjes en keek vervolgens goed naar het gezicht van mijn verwarde broertje. Ik probeerde de muren van zijn geest te doorbreken en te ontdekken waar hij nu aan dacht. Ik keek naar hoe zijn blik van de ene plek naar de andere reisde. Hij durfde mij niet in de ogen te kijken. Hij vatte mijn zwijgen op als een teken om op mijn vragen te antwoorden en hij begon weer te stotteren. Ik kreeg medelijden met hem. Ik ging dichtbij hem zitten en pakte zijn hand vast en zei: “Ik weet dat je niet begrijpt wat je gezegd hebt”. Misschien heeft hij sommige mannen de uitspraak op een manier horen zeggen die de indruk wekt dat vrouwen minderwaardig zijn.

Ik zei: “Mijn dierbare ik vraag je nu om goed naar mij te luisteren en mij niet te onderbreken totdat ik klaar ben met wat ik wil zeggen. Daarna mag je zeggen wat je wilt en zal ik naar je luisteren. Afgesproken?”

Het was alsof ik nu voor hem een weg had vrij gemaakt om gered te worden van mijn vragen. Hij glimlachte en zei: “Met plezier!”

Ik zei: “Luister nu naar de nobele overlevering die ik je ga vertellen.”

Abi Saa’id Al Khudri zei: “De profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) ging op de eid el adha (offerfeest) of de eid el fitr (feest na Ramadan) naar de gebedsruimte. Hij kwam langs wat vrouwen en zei: “O vrouwen, doe giften. Ik heb jullie als de meerderheid in de hel gezien”. Ze zeiden: “Waardoor O boodschapper van Allah?” Hij zei: “Jullie vloeken veel. Ik heb geen enkele verstandelijk en religieus beperkte gezien die meer door een serieuze man bewonderd wordt dan jullie”. Ze zeiden: “Wat is onze beperktheid van geloof en verstand O boodschapper van Allah?” Hij zei:“Is de getuigenis van een vrouw niet de helft van de getuigenis van een man?” Zei zeiden: “Ja”. Hij zei: “Dit is van de beperktheid van haar verstand”. Hij zei: “Is het niet zo dat wanneer zij menstruatie heeft zij niet kan bidden en niet kan vasten?” Zij zeiden: “Ja”. Hij zei: “Dit is van de beperktheid van haar geloof”.”

Met “beperktheid van verstand” wordt hier bedoeld dat vrouwen over het algemeen minder goed hun emoties kunnen bedwingen en zelfbeheerst kunnen blijven dan mannen. Haar getuigenis is de halve getuigenis van een man omdat zij meer beïnvloed wordt door haar gevoel van medeleven en ze daardoor sneller iets vergeet. Dit is wat er met “beperktheid van verstand” wordt bedoeld.

Met “beperktheid van geloof” wordt hier bedoeld dat de man per maand 150 verplichte gebeden moet bidden (5 per dag) terwijl dat bij de vrouw minder is. Dit komt vanwege de Islamitische regel die zegt dat als een vrouw menstruatie heeft zij niet mag bidden. Iets soortgelijks geldt voor de vastentijd (Ramadan): de man dient deze periode helemaal te vasten maar de vrouw mag niet tijdens haar menstruatie vasten. Alle gemiste dagen moeten later worden ingehaald (gebeden hoeven niet worden ingehaald).

“Alle dagen?” zei mijn broertje verbaasd.

“Ja, het is verder bekend dat over het algemeen geldt dat vrouwen die geen menstruatie (meer) krijgen niet (meer) zwanger kunnen worden of een kind kunnen baren. Allah heeft het bloed als voedsel gemaakt voor de ongeboren baby”. Ibn Al Qayim heeft gezegd: “De menstruatie van een vrouw is heel belangrijk voor haar en maakt haar compleet. Het niet menstrueren is hierom onnatuurlijk en maakt haar incompleet.”

“Dit vermindert niet de waarde van de vrouw. “Beperkt van verstand” is zij omdat ze gevoeliger is voor haar emoties. “Beperkt in religie” is zij omdat zij soms niet mag bidden. Dit maakt een vrouw niet beperkt in het niveau van haar geloof. Het woord “beperkt” moet dus niet verkeerd worden opgevat.”

De boodschapper van Allah (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) heeft de waarheid gesproken toen hij zei: “Ik heb geen enkele verstandelijk en religieus beperkte gezien die meer door een serieuze man bewonderd wordt dan jullie.”

“Om deze reden, beste broertje, moet je goed weten dat het niet voor je is toegestaan om te zeggen “Vrouwen zijn beperkt in geest en religie” op een manier alsof je je hoger voelt dan vrouwen. En je op deze manier haar recht plundert op het religieus zijn en het hebben van een scherpe geest. Dit is voor jou als moslimman niet toegestaan.”

“Je neemt het stukje wat je wilt van de overlevering en je negeert de rest.”

“Dat is alsof je het stuk uit de Qor’an leest “Kom niet tot het gebed” (An Nisa vers 43) en dan stopt of het stuk “Wee de mensen die bidden” (Al Ma’un vers 4 ) en dan stopt!”

“Als je op die momenten stopt, verandert de betekenis van de verzen. Jij hebt iets soortgelijks gedaan. Je hebt van de overlevering enkel genomen wat je beviel en de rest heb je genegeerd. Hierdoor kreeg het een totaal andere betekenis.”

De profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) heeft gezegd: “vrouwen zijn de zusters van mannen”. (Genoemd door Imam Ahmed en anderen. De hadith is hassan).

Mijn broertje verontschuldigde zich voor zijn verkeerde begrip van de betekenis van de overlevering. Wat was ik daarmee verheugd! Maar wanneer zullen de rest van de mannen (die een verkeerde houding hebben) de overlevering goed begrijpen?

Ik sta soms verbaasd wanneer ik zie dat een man (met veel kennis en scholing) niet de juiste betekenis weet van deze eenvoudige overlevering. Of negeert hij het gewoon? Het is een ramp wanneer mensen de woorden van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) uitleggen op de manier zoals het ze uitkomt!!!

Een doe’aa die het hart raakt.

Wanhoop nooit

Bijna iedereen heeft er wel eens last van. Het gaat even niet zo goed, je voelt je niet zo best en de dingen lopen niet zoals je zou willen. Of misschien zit het je wel een hele tijd tegen. Sommige mensen kunnen zelfs depressies krijgen of nog erger.

Wanhoop is een geestelijke pijn waar veel mensen liever een fysieke pijn voor in zouden ruilen als ze konden kiezen.

Beter dan het inruilen van de ene pijn voor de ander is er iets dat de mens kan doen om de wanhoop als sneeuw voor de zon te doen smelten. Wat is dit wondermiddel waardoor er rust kan komen in het hart?

Een kort maar zeer krachtig en altijd werkend antwoord: hulp zoeken bij Allah.

Het maakt namelijk niet uit hoe diep je in de put zit, of wat je voor fouten hebt gemaakt: wanhopen is nooit een optie. NOOIT. En al zouden je zonden zo veel zijn dat je ze niet eens meer allemaal weet. Of al zouden alle mensen om je heen je slecht behandelen. Ongeacht je situatie moet je één ding heel goed weten:

Er is Iemand bij Wie je altijd terecht kunt. ALTIJD. Iemand die je niet om je uiterlijk beoordeelt. Niet om je afkomst of leeftijd. Iemand die jou beter kent dan je jezelf kent en Iemand die het goede voor je Wenst.

Het is Allah, de Schepper die altijd het oprechte berouw van zijn dienaren accepteert zolang ze nog niet zijn gestorven. De eigenschappen van Allah zijn met niets te vergelijken. Tegen zijn Kracht kan bijvoorbeeld niets op en Zijn Wijsheid is de grootste. Zo groot dat het ons nietige menselijke brein te boven gaat. Zo is het ook met Zijn Genade, Barmhartigheid en Zijn Vergevingsgezindheid, die zijn met niets te vergelijken.

In de Heilige Qur'an worden de mensen opgeroepen om niet te wanhopen en om Allah om hulp te vragen. Zie de volgende vertaalde betekenissen van verzen in de Qur'an:

En wanneer Mijn dienaren u (O Mohamed vrede en zegeningen van Allah zij met hem) over Mij vragen, Ik ben nabij. Ik verhoor het gebed van de smekeling, wanneer hij Mij aanroept. Laat hen dan Mij gehoorzamen en in Mij geloven, opdat zij geleid zullen worden. (Soura 2, Al Baqara, vers 186)

"O mijn zonen, gaat en zoekt naar Jozef en zijn broeder en wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Niemand wanhoopt aan Allah's Genade dan het ongelovige volk." (Soura 12, Yusuf, vers 87)

Hij (Abraham) zei: "Wie kunnen aan de Genade van hun Heer wanhopen, dan de dwalenden?" (Soura 15, Al Hijr, vers 56)

Zeg: "O mijn dienaren die tegen zichzelf buitensporig zijn geweest, wanhoopt niet aan de Genade van Allah, voorzeker Allah vergeeft alle zonden, waarlijk, Hij is de Vergevensgezinde, de Genadevolle." (Soura 39, Az Zumar, vers 53)

De Schepper staat altijd voor ons klaar. Maar zijn wij bereid om Hem om hulp te vragen, of denken we dat we het zelf wel kunnen?

Sommige mensen die getroffen zijn door wanhoop zoeken hun hulp enkel bij mensen en vergeten hun Schepper om hulp te vragen ook al weten ze dat de Schepper de Meest Genadevolle is. Maar als de mens even nadenkt over mensen en hun zwakheid en de Almachtige Schepper dan zal er snel begrepen worden dat enkel als Allah iemand helpt, deze persoon zal genezen van welke kwaal hij/zij ook heeft.

Voor wat meer illustratie het volgende:

Stel je eens voor dat iemand een gruwelijke zonde heeft begaan. De mensen zullen die persoon verafschuwen en ook al krijgt de persoon oprecht berouw en heeft hij grote spijt over wat hij heeft gedaan, zullen er altijd mensen zijn die het hem niet zullen vergeven. En zelfs als sommige mensen het hem vergeven, bij de meeste mensen zal voor altijd in hun geheugen de gruweldaad gegrift staan. Ook al heeft de persoon spijt. Dit is menselijk. Echter dit is niet te vergelijken met hoe de Schepper met ons omgaat. Al zouden we bergen aan zonden hebben, als wij oprecht berouw hebben en de Schepper om vergiffenis vragen, dan zal Hij ons altijd accepteren. Op de voorwaarde dat we echt berouw hebben en enkel Hem aanbidden. Wie kun je dan het beste om hulp vragen?

Stel je iemand anders voor die altijd mensen om hulp vraagt. Voor de kleinste dingen. Veel mensen zijn best bereid iemand te helpen maar als iemand te vaak gaat vragen dan gaat het irriteren bij de mensen. De een kan het langer volhouden dan de ander maar in alle gevallen is hun geduld eindig. Maar hoe zit het met iemand die altijd Allah om hulp vraagt? Een feit is het dat Allah nooit moe wordt van onze vragen en altijd voor ons klaar staat. Bij wie kun je dan het beste terecht?

Stel je eens voor dat de zonden die de mens pleegt voor andere mensen zichtbaar zouden zijn... Zou er nog iemand met iemand anders om willen gaan, wetende dat geen mens zonder zonden is? Zou jij om willen gaan met iemand als je bijvoorbeeld weet dat hij/zij een keer slecht over je gesproken heeft? Het zou in elk geval altijd in je achterhoofd rondspoken. Dit is maar een simpel voorbeeld maar Hij die alles over je weet, je diepste gedachten, Hij is Vergevensgezind en Hij laat andere mensen veel van onze zonden niet zien. In wie kun je dan het beste vertrouwen?

Stel je eens de meest barmhartige persoon voor. Stel je eens de barmhartigheid van een moeder voor haar kind voor. Probeer je het hoogste in barmhartigheid voor te stellen. De barmhartigheid van je Schepper is onvoorstelbaar veel groter. Is dat niet geweldig?

Wanneer je dit alles weet en wanneer je weet dat je Schepper over alles macht heeft en Hij nooit iemand onrecht aandoet (dit doen de mensen zelf) en wanneer je weet dat Hij je ALTIJD zal helpen als je Hem oprecht om hulp vraagt. Wanneer je weet dat Hij altijd leeft en geen enkele zwakte heeft. Waarom zou je dan wanhopig zijn?

De Heer der werelden, Allah de Verhevene, Wil niet dat wij ons wanhopig voelen. Hij Wenst voor ons het goede. Als wij gelukkig willen zijn in ons hart dan kunnen wij in de Qur'an daarvoor de oplossing vinden:

Degenen die geloofden, en wiens harten rust vinden in het gedenken van Allah. Waarlijk! in het gedenken van Allah kunnen de harten rust vinden. (Soura 13, Ar Ra'd, vers 28)

Vond je dit artikel nuttig en ken je iemand die last heeft van wanhoop? Stuur dit artikel dan a.u.b. door naar de betreffende persoon. Wie weet, misschien zal het hem/haar met de toestemming van Allah helpen om rust te vinden in het hart.

Zit het tegen en voel je je niet zo best?
Heb je geen hoop meer of is je hart gevuld met pijn?
Weet dan: wat je meemaakt is een tijdelijke test.
Gedenk Allah om ervoor te slagen: er is geen beter medicijn!

Na drieëndertig jaar studie

Een geleerde vroeg eens aan één van zijn studenten: "Hoe lang studeer je nu bij mij?"

De student zei: "drieëndertig jaar!"

De geleerde zei: "en wat heb je in deze periode geleerd?"

De student zei: "Ik heb acht dingen geleerd...!"

De geleerde zei verbaasd: "bijna mijn hele leven heb ik besteed aan het onderwijzen van jou en je hebt alleen acht dingen geleerd!"

De student zei: "o mijn leraar, ik heb niets anders geleerd en ik houd niet van om te liegen."

De geleerde zei: "laat mij dan horen wat je hebt."

De student zei:

"De eerste:
Ik keek naar de schepping. Iedereen heeft een geliefde. Wanneer hij het graf in gaat, laat hij zijn geliefde achter. Daarom heb ik mijn goede daden tot mijn geliefde gemaakt; op die manier zullen ze bij me zijn in het graf.

De tweede:
Ik keek naar het vers 'Doch voor hem die vreesde voor zijn Heer te staan, en die zijn ziel van begeerten onthield,' (79:40) en worstelde daarom tegen mijn verlangens zodat ik Allah kon blijven gehoorzamen.

De derde:
Ik zag dat als iemand iets waardevols bij zich heeft, hij het zal beschermen. Toen dacht ik aan het vers 'Hetgeen gij hebt, zal voorbijgaan maar hetgeen bij Allah is, is blijvend.' (16:96) Daarom wijdde ik alles wat me iets waard was toe aan Hem zodat het bij Hem zou zijn voor mij.

De vierde:
Ik zag de mensen zoeken naar rijkdom, eer en posities en het was me niets waard. Toen dacht ik aan Allah's woorden 'Voorwaar, de meest edele van jullie is bij Allah degene die het meest (Allah) vreest' (49:13) dus deed ik mijn best om bewust te worden van Allah om edel te zijn in Zijn ogen.

De vijfde:
Ik zag de mensen jaloers zijn op elkaar en ik keek naar het vers 'Wij zijn het, Die in het tegenwoordige leven middelen van bestaan onder hen uitdelen,' (43:32) dus verliet ik jaloezie.

De zesde:
Ik zag de mensen vijandigheid hebben en ik dacht aan het vers 'Voorwaar, Satan is een vijand van u, behandelt hem daarom als vijand' (35:6) dus verliet ik vijandigheid en nam de Satan als mijn enige vijand.

De zevende:
Ik zag dat ze zichzelf verlaagden op zoek naar voorzieningen en ik dacht aan het vers 'En er is geen schepsel dat op aarde kruipt, of zijn voorziening berust bij Allah,' (11:6) dus hield ik mezelf bezig met mijn verantwoordelijkheden tegenover Hem en ik liet mijn eigendom bij Hem.

De achtste:
Ik zag dat ze vertrouwden op hun zaken, gebouwen en gezondheid en ik dacht aan het vers 'En voor hem, die zijn vertrouwen in Allah stelt, is Allah toereikend,' (65:3) en daarom plaats ik mijn vertrouwen alleen in Allah."

De geleerde zei knikkend: "moge Allah jou zegenen, mijn zoon."

Salem

Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld… men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen… Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid.

Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere “talent” dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen.

Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo’s van mijn “grap” vulden de markt.

Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: “Rashed, waar was je?” Ik zei met spot: “op mars… bij mijn vrienden natuurlijk!” Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: “Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!” Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.

Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.

Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.

Schreeuwend zei ik ze: “Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!” Ze zeiden: “Ga eerst langs de arts”. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: “Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!”

Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah “Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!”. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.

Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: “Spot niet met mensen!”

We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden!

Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.

De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.

Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.

Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan.

Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur ’s ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig.

Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: “Salem! Waarom huil je?!”.

Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te verplaatsen!! Alsof hij zei: “merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?” Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.

Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.

Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: “Salem, is dit waarom je huilde??” “Ja” zei hij.

Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: “Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?” Hij zei: “Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat” Ik zei: “Nee… ik zal met je mee gaan”.

Salem was totaal verrast… hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei: “De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.” Ja, dit zei hij.

Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat… of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.

Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina’s en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd!

Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan… Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem!!

Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: “Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is” Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.

We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.

Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte “vrienden” en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.

De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.

Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!

Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.

Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.

…Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders.

Ik zei tegen haar: “Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.” “InshaaAllah” antwoordde zij. En ze bleef stil.

Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd). Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: “Papa… Papa..” Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging… Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.

Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: “Wat is er met je?”, “Niets” zei ze.

Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: “Waar is Salem?” Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik naar haar te schreeuwen: “Salem! Waar is Salem???”

Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: “Papa…Thalem is naal Jennah… Bij Allah…”. Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.

Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de geweldige troon.

De visser de vis

Het wordt verteld dat er ooit een visser was met vrouw en kinderen, aan wie al een paar dagen geen vangst was geschonken. De etensvoorraden begonnen voor het gezin op te raken maar de visser was geduldig en vroeg Allah om hulp.

De honger begon zijn tol te eisen van de kinderen. De visser ging elke dag naar de zee maar telkens kwam hij met lege handen terug. Dit duurde een paar dagen voort.

Op een dag verloor de visser zijn hoop om die dag nog wat te vangen vanwege zijn vele mislukte pogingen. Hij besloot voor de laatste keer zijn net nog te werpen. Als hij niets ving, zou hij terugkeren naar huis om het de volgende dag weer te proberen.

Hij vroeg Allah om hulp en gooide het net. Toen hij het net begon terug te trekken voelde het zwaar aan. Verheugd haalde hij het net binnen en vond een hele grote vis. Nog nooit in zijn leven had hij zo een grote vis gezien!

“Op het meest benauwde moment waarop ik (de visser) machteloos stond, kwam de verlossing waarvan ik dacht dat die er niet meer zou komen.”

Hij hield de vis met zijn handen vast terwijl hij begon te dagdromen met de vraag: Wat zou hij met deze grote vis doen?

Hij begon tegen zichzelf te praten.

“Ik zal mijn kinderen van deze vis te eten geven” “Ik zal een stuk van de vis bewaren voor andere benodigdheden” “Ik zal een stuk aan de buren geven” “De rest zal ik verkopen”

Zijn droom werd ruw verstoord door de stemmen van de soldaten van de koning. Ze eisten dat hij hen de vis zou overhandigen omdat de koning het een mooie vis vond. Het lot was namelijk zo bepaald dat de koning en zijn konvooi de visser passeerden op het moment van de grote vangst. De koning zag de vis en bewonderde deze zo dat hij zijn soldaten opdracht gaf om het bij hem te brengen.

De visser weigerde de vis te overhandigen. De vis was aan hem gegeven en het was het eten voor zijn kinderen. Hij vroeg de soldaten om eerst de prijs voor de vis te betalen. De soldaten namen de vis echter met geweld in beslag!

In het paleis van de koning:

De koning vroeg aan de kok om de grote vis klaar te maken zodat hij het tijdens het avondeten kon nuttigen.

Na een aantal dagen werd de koning getroffen door een ziekte (Gangreen: een infectie waarbij gezond weefsel afsterft. In die tijd werd de ziekte anders genoemd). De koning schakelde artsen in en zij ontdekten de ziekte. De artsen vertelden hem dat zijn tenen van zijn getroffen voet geamputeerd moesten worden zodat de ziekte niet verder zijn been in kon verspreiden.

De koning weigerde echter krachtig en gaf de opdracht om een medicijn voor hem te zoeken. Na een tijd schakelde de koning artsen van buiten de stad in. De artsen vertelden hem dat nu zijn hele voet geamputeerd moest worden omdat de ziekte er zich had verspreid. Echter ook nu weigerde de koning.

Na een niet al te lange tijd ontdekten de artsen voor de derde keer dat de ziekte verspreid was. Nu tot aan de knie van de koning. De artsen drongen bij de koning aan om zijn been te amputeren zodat de ziekte niet nog meer zou verspreiden… De koning stemde in en zijn been werd geamputeerd.

Ondertussen vonden er allerlei opstanden in het land plaats en begon de bevolking te klagen. De koning was verbaasd over al deze gebeurtenissen. Eerst de ziekte en toen de opstanden. Hij vroeg een van de wijzen van de stad bij hem te komen en vroeg hem wat zijn mening was over alles wat er gebeurd was.

De wijze man antwoordde: “Het kan niet anders dan dat u iemand onrecht heeft aangedaan!”

Verbaasd antwoordde de koning: “Maar ik kan mij niet herinneren dat ik een van mijn onderdanen onrecht heb aangedaan!”

De wijze man: “Denk goed na, datgene wat er gebeurd is, is het gevolg van uw onrecht tegen iemand. Het kan niet anders.”

De koning herinnerde zich de grote vis en de visser en hij gaf opdracht aan zijn soldaten om de visser te zoeken en hem onmiddellijk bij hem te brengen. De soldaten begaven zich naar de kust, vonden daar de visser en brachten hem naar de koning.

De koning sprak tot de visser zeggende: “Vertel mij de waarheid, wat heb je gedaan toen ik je de grote vis afnam?”

Vol angst zei de visser: “Ik heb niets gedaan!!!”

De koning: “Spreek, je veiligheid is gegarandeerd.”

De visser was een beetje gerustgesteld en zei: “Ik richtte mij tot Allah met een smeekbede zeggende: "Oh Allah U heeft mij zijn (de koning) macht over mij laten zien, laat mij nu Uw macht over hem zien"

Ook al heb je de macht, zorg ervoor dat je geen onrecht verricht.
Immers het eindresultaat is altijd spijt.
Je oog slaapt terwijl je slachtoffer aandachtig een smeekbede tegen jou aan Allah richt.
En Allah slaapt nooit, dat is een feit.