25 april '07.
Op sommige dagen heb ik 't gevoel of ik niet in de gewone wereld leef maar in een stripverhaal rondwandel...  Ik laat u even meegenieten van mijn dinsdag...
Gisterenmiddag was ik in Antwerpen met mijn kameraad Nand, en aangezien mijn auto nogal bejaard aan 't worden is gingen we eens rustig uitkijken naar de nieuwe modellen die er op de markt gekomen zijn.
We kwamen in een Volkswagen-garage waar een verkoper ons een hele uitleg deed over een Sharan. Ik zocht namelijk een grote auto waar veel muziekmateriaal in kon. Toen ik de Sharan toch iets te klein vond vroeg de man mij : "In wat vervoert u momenteel heel de geluidsinstallatie?"
Tot mijn grote schaamte kon ik daar niet zo direkt op antwoorden want onze auto's hebben namelijk... namen.
Wij hebben ons "Saffie", een Renault Saffrane, en ons "Marcelleke", een klein wit bloemisten-camionetje waar ik zelfs nog nooit heb bij stilgestaan welk merk het is. Het is een 10 jaar geleden tweedehands gekocht autoke, ikzelf rij er zelden mee want het stuur loopt veel te zwaar, en het gaat al, jaar en dag, door 't leven als "ons Marcelleke".
Dus ik zit daar te stotteren omdat ik niet op de naam "Renault Saffrane" kan komen, gelukkig springt Nand direkt voor mij in de bres en zegt het merk. Waaraan ik spontaan toevoeg : "Maar ja, daar geraakt ook al 't materiaal niet in, dus gebruiken we meestal onze andere auto."
Waarop die verkoper natuurlijk : "En welk merk en type is die andere dan madam?"
Tja, ons Marcelleke dus... Maar dat kunt ge tegen zo'n mens toch niet zeggen wil die u voor de rest van 't gesprek nog au serieux nemen?...
Ik keek eens rap naar Nand in de hoop dat die 't merk zou weten maar die zat daar ook met zijn mond vol tanden.
Dus het enige dat er uit mij uit kwam was : "Wel, euh,... dat is zo'n wit oud bloemistenwagentje... Euh,... een Citroënneke misschien?..."
Pijnlijk wel als ge moet toegeven dat ge 't merk van uw tweede auto niet kent...
Enfin, alles kan altijd erger.
Om toch nog te tonen dat ik echt wel íets van auto's kende merkte ik op dat 't wel jammer was dat zo'n Sharan waarschijnlijk niet kon spreken...
Die mens bekeek mij alsof ik van Mars kwam!
Maar mijn auto spréékt!!! Die spreekt écht! Echt waar!
In onze vorige, een Renault 25, zat een Franse mannen-stem (daarom noemde die auto ook onze "Lowie") en in ons Saffie zit een Hollandse madam. Elke keer als ik vertrek en mijn gordel niet aan heb of mijn handrem nog op staat dan zegt mijn madam dat! Die vertelt mij ook wanneer ik moet gaan tanken, of als ik uitstap en mijn lichten laat branden! Die voert heelder conversaties met mij! Ik verzin dat niet!
De man bekeek mij nog eens goed en zei :"Ja madam, ik weet wel dat in de oudere Renault-modellen een stemcomputer zat. Maar u gaat toch niet beweren dat u die stem echt laat opstaan?"
Waarop ik oprecht verontwaardigd riep : "Natuurlijk meneer! Ik zou niet zonder kunnen! Elke keer als ik met de auto van een kameraad rij dan vertrek ik met de handrem op, gewoon omdat die auto mij dat niet gezegd heeft!"
Tja, toen zag die mens mij helemaal niet meer voor vol aan.
Ik zag hem dan ook nog eens vanuit zijn ooghoek een blik op ons Irma (mijn rugzakske in de vorm van een schaap) werpen, die netjes naast mij op de grond zat...
Hm. Die mens wist die avond thuis weer wat te vertellen aan 't tafel... 
Maar "ons Marcelleke" heeft al wel voor meer misverstanden gezorgd.
Mijn gewone klusjesman, Jef, kent en gebruikt Marcelleke al jaren om grote dingen mee te vervoeren. Maar op een dag ging er een nieuwe klusjesman mee, Floris, omdat er nogal een groot werk moest gebeuren.
Jef en ik stonden op zekere dag het werk te bespreken en ons af te vragen hoe Floris en hij, met hun tweetjes, die grote chauffage op 't bewuste appartement gingen kunnen binnendragen.
Ikke : "Ge rijdt dan morgen eerst naar Antwerpen met Marcelleke en ge gaat eerst die chauffage installeren. Maar Jef, er is wel een probleem denk ik. Ge gaat dat loodzwaar ding nooit met jullie tweetjes naar het eerste verdiep krijgen..."
Jef : "Nee, ik vrees daar ook een beetje voor..."
Ikke : "Misschien kunt ge er bepaalde delen afhalen zodat het gewicht wat vermindert?..."
Jef : "Ja, dat kunnen we wel eens bekijken. Maar ik zou ze niet graag beschadigen..."
Waarop Floris, de nieuwe, er ineens tussen wierp : "Maar natúúrlijk krijgen we die boven!"
Jef : "Nee Floris, dat betwijfel ik, voor twee man is dat toch wel een heel zwaar ding hoor..."
Floris : "Maar néé, we zijn immers met zijn drieën!"
Ik stond daar met diepe vraagrimpels in mijn voorhoofd en Jef keek ook al heel vreemd : "Hoe met drieën? We gaan toch maar onder ons getweeën?"
Floris : "Maar nee! Ge zegt toch zelf juist dat "Marcelleke" ook meegaat! Dan zijn we toch met drie! Met drie man krijgen we dat ding gemakkelijk naar boven hoor!"
Jef en ik lagen bijna te rollen van 't lachen terwijl de arme Floris zich totaal niet bewust was dat "Marcelleke" geen extra klusjesman was maar ons autoke.
Maar om nu voort te gaan met het verhaal van dinsdag...
Na die Volkswagengarage, gingen we naar een Mercedes-garage om een Vito te bekijken. Die auto zou beslist meer laadcapaciteit hebben dan een Sharan.
De verkoper was in gesprek met klanten en we moesten een half uurtje wachten. Ondertussen kregen we al een stapel brochures over de Vito en het camper-model de "Marco Polo".
We zaten aan een tafeltje met een drankje - met tussen ons in, ons Irma natuurlijk - rustig te bladeren en te vergelijken.
En opeens sla ik in het boekje van de "Marco Polo" een blad open waarop een heel grote kleurenfoto staat van het interieur van de wagen en, ongelofelijk maar waar, wie zit daar op die bank?? Den broer van ons Irma!!!!
Irma op de parking van de garage bij de brochure.
Ik heb nog nóóit ergens een tweede rugzakske in de vorm van een schaap gezien! En in die brochure stond toch wel een kopie van mijn sacoche zeker!!! Ik viel bijna achterover!
De broer van Irma is identiek aan haar. Alleen heeft hij een strikske rond zijn nek.
In 't rode cirkeltje ziet ge haar tweelingbroerke.
Dus als er nu nog ooit eens iemand durft beweren dat ons Irma geen sjieke handtas is dan sla ik hem met dat boekske rond zijn oren. Haar broer is begot fotomodel voor een autotype van 45.000 euro!!!! Dat kan de eerste de beste Vuitton-handtas niet beweren hoor! 
Detail uit de foto van de brochure.
Het is echt haar tweelingbroer. OK, ik geef toe hij is properder en zijn haar staat netjes recht. Maar alle fotomodellen hebben hun kapster bij tijdens een fotosessie, dus dat zal hij ook wel gehad hebben.
Om deze onwaarschijnlijke dag te besluiten gingen we op ons gekend adres een hapje eten. Ik zit daar aan tafel te wachten op mijn asperges, met Irma op de stoel naast mij. En ineens komt daar een serveuse en wat heeft die onder haar arm?!
Een grote pluchen uil!!! Ik barst heel spontaan uit : "Oooooooooh, kijk! Die madam heeft een sacocheke in de vorm van een uil!!!! Hoe origineel!!!"
Waarop mijn kameraad kurkdroog mompelt : "Nee kind, dat is dat meiske haar sacoche niet. Dat is de grote pluchen uil waar ge hier met gefotografeerd wordt als ge jarig zijt. De naam van de taverne is "Den Uil" weet ge nog wel?..."
Alweer een prachtige moment, gelukkig had ik mijn asperges toen nog niet want anders was ik er zeker in gestikt van 't lachen.
Ik heb de dames dan ook nog zover gekregen om met hun uil te poseren!
't Was niet makkelijk, want de eerste reactie was alweer : "Oh nee, ikke toch niet op een foto?!!! Daar ben ik veel te lelijk voor!!!"
Nee meisjes, jullie zijn MOOI! Jullie gibberen en lachen en jullie ogen stralen!
Meer is echt niet nodig om mooi te zijn.
De serveersters van "Den Uil" met de uil.
Geef nu toe, dit is toch echt weer een dag uit een stripverhaal?
25-04-2007 om 00:00
geschreven door Laathi
|
