|
Voor ik mijn reisverhaal verder op 't blog zet moet ik eerst nog iets vertellen dat veel duidelijk gaat maken. Onder andere waarom ik die handschoenen kwijtraakte... Ik heb lang gedacht dat ze gewoon in de zakken van mijn vestje zaten...
En waarom ik eens een hele groep passagiers naar mijn bril heb laten zoeken terwijl ik heel ijdel naast een trol in Geiranger stond te poseren zónder bril. Dat vitale onderdeel meende ik op een picknicktafel in de buurt gelegd te hebben... En ook dat werd teruggevonden in mijn jaszak... Vandaar eerst dit verhaal als intermezzo :
Mijn David Copperfield-vestje.
Mijn beige regenjasje is een verhaal apart.
Omdat ik nog nooit op sneeuwvakantie geweest ben bezit ik ook geen echt aangepaste kleding. Eén van mijn kameraden wist best dat ik niet speciaal een sneeuw-wind-regen-en-ijs-dichte outfit zou gaan kopen voor die ene keer dat ik de koude opzoek dus die was zo slim geweest om al in de lente op een rommelmarkt een warm regenjasje voor me op de kop te tikken.
Zo kwam ik in t bezit van mijn onafscheidelijke vriendje van deze reis. Een complex vriendje waar ik in t begin de nodige wrijvingen mee gehad heb
In juni bezochten we Park Paradisio en dat vond ik een unieke gelegenheid om mijn nieuwe aanwinst eens te testen. t Was een grauwgrijze regendag.
Ik stapte uit de auto en laadde al wat ik die dag zou nodig hebben in de zakken van mijn jasje.
Alles, maar dan ook álles wat ik wou kreeg ik er in. Zelfs mijn fotoapparaat. Elk ding ging in een ander zakje. Voor alles een plaats en alles op zijn plaats. Mijn zakdoekjes, mijn aansteker, mijn sigaretten, mijn gsm, mijn muntjes, mijn identiteitskaart, wat briefjesgeld (om t gewicht te beperken), mijn reserve batterij, een doekje om mijn lens te poetsen,
Kortom, Ordnung muss sein en ik stapte zo fier als een gieter Paradisio binnen.
Ik was nog niet aan de kassa of de ellende begon al. Waar had ik nu mijn briefje van 50 euro gestoken?... Gelukkig stond er geen volk aan te schuiven of ik had daar een revolutie veroorzaakt door mijn hopeloos gezoek. Het eindigde ermee dat mijn maat mijn ticket ineens mee betaalde.
Van pure alteratie wou ik daarna een sigaret aansteken. Het pakje vond ik haast onmiddellijk maar in welk zakje had ik die aansteker nu gestoken?... Ik heb mezelf daar staan aftasten alsof ik in een striptease-bar aan de Noordpool werkte. Ik vond hem niet meer. Ik ben vuur aan iemand anders gaan vragen
Een kwartier later wou ik een muntje in mijn mond stoppen. Läkerol. Die zitten verpakt in een piepklein kartonnen doosje. Gezocht maar ook niet meer terug gevonden. Dit vond ik eigenlijk nog t ergerlijkste. Want zonder mijn snoepje kan ik niet. Ik wandelde daar dus door dat park en ondertussen maar ritsen open en dicht trekken, nieuwe zakken ontdekkend, soms iets voelen dat op dat klein doosje leek en dan beginnen dabben in die jas, mezelf afkloppend langs de voorkant, langs mijn zijkanten. Op den duur mezelf láten afkloppen door mijn maat. Die vest onderzoeken langs de buitenkant, in de binnenkant. Ook daar vond ik nog een zak ter hoogte van mijn achterwerk. Op de duur begon ik aan mijn geestelijke vermogens te twijfelen en vreesde ik dat ik mijn geliefde snoepdoos in de auto had laten liggen. Gelukkig was er in t park 1 klein winkeltje open en daar verkochten ze Haribo snoepjes. Die kan je los kopen en eigenhandig in zon witte puntzak scheppen. Eerst wou ik een klein doosje muntjes kopen maar dat dierf ik al niet meer. Ik besloot voor de grote witte puntzak te gaan, waarvan ik niet verwachtte die in mijn "David Copperfield"-jas te kunnen laten verdwijnen.
Ondertussen was het beginnen regenen en bleek mijn jas ook een regenkap te bezitten. Een geweldig ontdekking! Maar wat er nog veel geweldiger aan was was dat er aan die regenkap ook nog een soort afdak (een zonneklep???) hing! Zalig! Ik kon in de regen fotograferen, mijn snuit bleef droog en mijn camera zat knus onder een afdak!
Aanschouw het wonder!
Ge ziet de kap hangen en daaraan een halfrond ding (net boven de kop van Irma).
Dat ding is dus de ingebouwde paraplu voor mijn cameraatje!!
Dankzij dat afdakje kan je dus wel onderstaande foto's nemen
zonder écht moesnat te worden...
Gesteld dat je niet zo dom bent om ondertussen een kwartier...
met je manchetten in 't water te hangen...
Toch was mijn lens achteraf nat en zocht ik mijn lensdoekjes. Ik diepte mijn 50 euro briefje op. Waar ik op dat moment echt niks mee kon aanvangen. Ik vond ook mijn aansteker. Op zich best een interessante ontdekking als t niet zo zou gegoten hebben dat ik toch geen sigaret kon aansteken. Maar die lensdoekjes kwamen niet meer te voorschijn. Dan maar in een toilet papier gaan halen. Ondertussen wel al zo verstandig geworden dat ik véél papier nam en dat over diverse zakken verdeelde, een onderneming die er voor zorgde dat ik me plots kon verheugen op het blij weerzien met mijn zakdoek!
Alles wat ik vanaf dat moment terugvond stak ik wel wijselijk in 1 zak. De grootste die ik kon vinden : de onderste bovenste (want er zitten er nog drie onder) rechterzak met de rits langs boven. (Als vierde laag zou ik er later nog een grote ontdekken die zijn opening in de zijkant heeft.) Al die eerst - o zo praktisch geachte - kleinere zakjes liet ik vanaf nu onbenut. Later zou blijken dat de vorige eigenaar van dit jasje ook zo geredeneerd had want net in die grote rechterzak bleek een gat te zitten
Ik begon te beseffen dat de vorige eigenaar misschien een ongeduldig man was geweest en dat daarom dit, toch wel dure, ding op een rommelmarkt geëindigd was. Maar ík zou mijn jasje wel temmen.
Toen de tijd aanbrak om mijn reservebatterij te gaan zoeken ben ik ergens binnen gaan zitten om op mijn gemak aan mijn expeditie te beginnen. Ondertussen had ik al drie gsm-oproepen gemist omdat ik t ding altijd wel hoorde rinkelen en voelde bibberen maar hem toch niet gelokaliseerd kreeg.
Op t einde van de dag, net toen ik in de auto stapte en mijn jas uittrok, ontdekte ik de gewone zijzakken, de ritsloze met de open zij-ingang
En daar zat mijn piepklein doosje Läkerol. Zomaar voor t grijpen
Ik zwierde mijn jas op de achterbank en zag plots tot mijn grote ontzetting dat er in de voering een heus grondplan van de jas ingenaaid zat!!!!
Kortom, t was even wennen aan mijn Copperfieldjasje en ik was heel blij dat ik enkele dagen kon proefdraaien voor ik er mee op de cruise vertrok. Als mijn jasje en ik mekaar hadden moeten leren kennen tijdens die reis had ik het waarschijnlijk uit ongeduld en razernij over boord geflikkerd. En nu ben ik er héél gelukkig mee geweest.
Een schat van een jasje, mijn beminde Copperfield. Maar wel eentje met karakter. En met véél - maar liefst 26!!! - onderdelen. (Zelfs de mouwen kunnen er afgeritst worden!) 't Heeft meer dan 20 "bergplaatsen"... Echt een ideaal cadeau om aan mij te geven, een mens met een geheugen als een zeef... Maar wel een van de tofste cadeaus die ik ooit heb gekregen en zeker eentje uit de top 5 van de nuttigste!
Ondertussen ben ik er op getraind nog slechts 4 zakken te gebruiken. De mouwen zijn iets ingekort en het gat in de nuttigste zak is dichtgenaaid. De 22 overige zakken en zakjes laat ik ongebruikt. Het prachtige ding is regen- en winddicht. Later zal zelfs blijken sleehondenpis-dicht.
Maar dat is een apart verhaal... voor een van de volgende dagen!
14-10-2009 om 01:02
geschreven door Laathi
|
Dit voorwerp heeft echt wel iedereen in huis.
)
