"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
15-10-2009
De evolutie van een kerkhof - deel 3.
De treurigheid van de eenvormige grafstenen is voorbij...
Creatief, mooi, sober...
... kinderlijk naïef... álles vindt je hier terug.
Tuurlijk staan er nog veel engeltjes. Die horen daar ook, maar...
... er is nu ook plaats voor grappige muizen!
En er is plaats voor iedereen...
Op de kinderbegraafplaats is tederheid troef. Gedaan met sombere effen stenen. Hier verschijnen clowns, konijntjes, beertjes, vlinders en bijtjes...
Zonder woorden.
Vroeger mocht een ongeboren kind niet eens op een "kerk"-hof begraven worden. Ah nee! Want het kind was niet gedoopt! Die regeling die voor zoveel verdriet gezorgd heeft is gelukkig ook opgeheven.
Een herdenkingsplaat voor ongeboren kindjes waar iedereen zijn eigen herdenkingsmonumentje mag achterlaten.
Met deze evolutie kan een kerkhof terug een mooi park worden waar mooie liefde overheerst in plaats van sfeer van dood en verlatenheid. Ik heb deze reeks gemaakt in de hoop dat ze wat troost schenkt en misschien sommigen op ideeën brengt om een grafmonument eens op een andere manier aan te pakken. Zodat een kerkhofbezoek ook voor kinderen geen nare beleving hoeft te zijn. Maar ik blijf erbij. Voor mij hoeft het allemaal niet. Mijn lieverds zitten in mijn hart en daar blijven ze ook.
Wie graag de volledige reportage met iets persoonlijkere foto's wil zien kan dit in mijn album. Dit is een delicate materie. De foto's zijn met eerbied voor die onbekende mensen genomen en met bewondering voor 't werk van hun nabestaanden. Gelieve ze dan ook met 't nodige respect te bekijken. http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/DeEvolutieVanEenKerkhof?authkey=Gv1sRgCMrV1e3NgLepCw#
Nemuri Neko : "Wat is hier nu toch de pa zijn probleem? Waarom lukt de installatie hem eigenlijk niet?" Mathurin : "'De pa is een 'sans-papiers'... Hij denkt dat hij 't zonder 't papierke van de handleiding kan... "
Nemuri Neko : "Gelijk altijd dus. Volgens mij durft hij niet toegeven dat hij niet kan lezen..." Mathurin : "Hij kan wel lezen. Hij zit uren achter zijn krant..." Nemuri Neko : "Ja, maar dat is niet om te lezen. Dat is om gerust gelaten te worden." Mathurin : "Hm misschien wel. Hij zit ook lang en veel op zijn kattenbak..." Nemuri Neko : "Dat is typisch 't gedrag voor een kater wiens kattin altijd aan zijn kop zaagt om dingen te doen. Kattenpalen ineen knutselen enzo..." Mathurin : "Oei, dat gaat hij voor de rest van de week niet meer uit de badkamer komen vrees ik..."
Nemuri Neko : "Hij zal wel moeten want die paal staat nog niet goed vast..." Mathurin : "Wel ja!! Ik wéét het! Ik ben blij dat gij 't ook constateert!!! Dat probeer ik hem nu al een uur uit te leggen!!"
Mathurin : "Ik zal eens gaan kijken wat hij nu weer verkeerd gedaan heeft..." Nemuri Neko : "Val niet hé Muri, anders brengen ze ons weer naar de dierenarts... En ge kent ze, dan worden we weer van snor tot staartpunt onderzocht..."
Nemuri Neko : "Ik zie 't probleem al. Die hoes had tussen de paal en 't plafond geklemd moeten zitten..." Mathurin : "Awel já!! Dat was wat ons ma ook al zei..."
Nemuri Neko : "Hij zou meer naar ons ma moeten luisteren..." Mathurin : "Dat vindt zij ook..."
Er zijn tot hiertoe nog maar drie dames die al min of meer op de juiste weg geraakt zijn... Zij waren tenminste toch al tot aan de waterkant gesukkeld... Komaan, ge hebt het niet in huis, maar ge hebt het al heel dikwijls gezien! Concentreer u niet op dat groen-wit ding want dat kan alle kleuren hebben en zelfs uit andere materialen bestaan. Het oranjerode onderdeel is veel belangrijker!
Voor ik mijn reisverhaal verder op 't blog zet moet ik eerst nog iets vertellen dat veel duidelijk gaat maken. Onder andere waarom ik die handschoenen kwijtraakte... Ik heb lang gedacht dat ze gewoon in de zakken van mijn vestje zaten... En waarom ik eens een hele groep passagiers naar mijn bril heb laten zoeken terwijl ik heel ijdel naast een trol in Geiranger stond te poseren zónder bril. Dat vitale onderdeel meende ik op een picknicktafel in de buurt gelegd te hebben... En ook dat werd teruggevonden in mijn jaszak... Vandaar eerst dit verhaal als intermezzo :
Mijn David Copperfield-vestje.
Mijn beige regenjasje is een verhaal apart.
Omdat ik nog nooit op sneeuwvakantie geweest ben bezit ik ook geen echt aangepaste kleding. Eén van mijn kameraden wist best dat ik niet speciaal een sneeuw-wind-regen-en-ijs-dichte outfit zou gaan kopen voor die ene keer dat ik de koude opzoek dus die was zo slim geweest om al in de lente op een rommelmarkt een warm regenjasje voor me op de kop te tikken.
Zokwam ik in t bezit van mijn onafscheidelijke vriendje van deze reis. Een complex vriendje waar ik in t begin de nodige wrijvingen mee gehad heb
In juni bezochten we Park Paradisio en dat vond ik een unieke gelegenheid om mijn nieuwe aanwinst eens te testen. t Was een grauwgrijze regendag.
Ik stapte uit de auto en laadde al wat ik die dag zou nodig hebben in de zakken van mijn jasje.
Alles, maar dan ook álles wat ik wou kreeg ik er in. Zelfs mijn fotoapparaat. Elk ding ging in een ander zakje. Voor alles een plaats en alles op zijn plaats. Mijn zakdoekjes, mijn aansteker, mijn sigaretten, mijn gsm, mijn muntjes, mijn identiteitskaart, wat briefjesgeld (om t gewicht te beperken), mijn reserve batterij, een doekje om mijn lens te poetsen, Kortom, Ordnung muss sein en ik stapte zo fier als een gieter Paradisio binnen.
Ik was nog niet aan de kassa of de ellende begon al. Waar had ik nu mijn briefje van 50 euro gestoken?... Gelukkig stond er geen volk aan te schuiven of ik had daar een revolutie veroorzaakt door mijn hopeloos gezoek. Het eindigde ermee dat mijn maat mijn ticket ineens mee betaalde.
Van pure alteratie wou ik daarna een sigaret aansteken. Het pakje vond ik haast onmiddellijk maar in welk zakje had ik die aansteker nu gestoken?... Ik heb mezelf daar staan aftasten alsof ik in een striptease-bar aan de Noordpool werkte. Ik vond hem niet meer. Ik ben vuur aan iemand anders gaan vragen
Een kwartier later wou ik een muntje in mijn mond stoppen. Läkerol. Die zitten verpakt in een piepklein kartonnen doosje. Gezocht maar ook niet meer terug gevonden. Dit vond ik eigenlijk nog t ergerlijkste. Want zonder mijn snoepje kan ik niet. Ik wandelde daar dus door dat park en ondertussen maar ritsen open en dicht trekken, nieuwe zakken ontdekkend, soms iets voelen dat op dat klein doosje leek en dan beginnen dabben in die jas, mezelf afkloppend langs de voorkant, langs mijn zijkanten. Op den duur mezelf láten afkloppen door mijn maat. Die vest onderzoeken langs de buitenkant, in de binnenkant. Ook daar vond ik nog een zak ter hoogte van mijn achterwerk. Op de duur begon ik aan mijn geestelijke vermogens te twijfelen en vreesde ik dat ik mijn geliefde snoepdoos in de auto had laten liggen. Gelukkig was er in t park 1 klein winkeltje open en daar verkochten ze Haribo snoepjes. Die kan je los kopen en eigenhandig in zon witte puntzak scheppen. Eerst wou ik een klein doosje muntjes kopen maar dat dierf ik al niet meer. Ik besloot voor de grote witte puntzak te gaan, waarvan ik niet verwachtte die in mijn "David Copperfield"-jas te kunnen laten verdwijnen.
Ondertussen was het beginnen regenen en bleek mijn jas ook een regenkap te bezitten. Een geweldig ontdekking! Maar wat er nog veel geweldiger aan was was dat er aan die regenkap ook nog een soort afdak (een zonneklep???) hing! Zalig! Ik kon in de regen fotograferen, mijn snuit bleef droog en mijn camera zat knus onder een afdak!
Aanschouw het wonder! Ge ziet de kap hangen en daaraan een halfrond ding (net boven de kop van Irma). Dat ding is dus de ingebouwde paraplu voor mijn cameraatje!! Dankzij dat afdakje kan je dus wel onderstaande foto's nemen zonder écht moesnat te worden... Gesteld dat je niet zo dom bent om ondertussen een kwartier... met je manchetten in 't water te hangen...
Toch was mijn lens achteraf nat en zocht ik mijn lensdoekjes. Ik diepte mijn 50 euro briefje op. Waar ik op dat moment echt niks mee kon aanvangen. Ik vond ook mijn aansteker. Op zich best een interessante ontdekking als t niet zo zou gegoten hebben dat ik toch geen sigaret kon aansteken. Maar die lensdoekjes kwamen niet meer te voorschijn. Dan maar in een toilet papier gaan halen. Ondertussen wel al zo verstandig geworden dat ik véél papier nam en dat over diverse zakken verdeelde, een onderneming die er voor zorgde dat ik me plots kon verheugen op het blij weerzien met mijn zakdoek!
Alles wat ik vanaf dat moment terugvond stak ik wel wijselijk in 1 zak. De grootste die ik kon vinden : de onderste bovenste (want er zitten er nog drie onder) rechterzak met de rits langs boven. (Als vierde laag zou ik er later nog een grote ontdekken die zijn opening in de zijkant heeft.) Al die eerst - o zo praktisch geachte - kleinere zakjes liet ik vanaf nu onbenut. Later zou blijken dat de vorige eigenaar van dit jasje ook zo geredeneerd had want net in die grote rechterzak bleek een gat te zitten Ik begon te beseffen dat de vorige eigenaar misschien een ongeduldig man was geweest en dat daarom dit, toch wel dure, ding op een rommelmarkt geëindigd was. Maar ík zou mijn jasje wel temmen.
Toen de tijd aanbrak om mijn reservebatterij te gaan zoeken ben ik ergens binnen gaan zitten om op mijn gemak aan mijn expeditie te beginnen. Ondertussen had ik al drie gsm-oproepen gemist omdat ik t ding altijd wel hoorde rinkelen en voelde bibberen maar hem toch niet gelokaliseerd kreeg.
Op t einde van de dag, net toen ik in de auto stapte en mijn jas uittrok, ontdekte ik de gewone zijzakken, de ritsloze met de open zij-ingang En daar zat mijn piepklein doosje Läkerol. Zomaar voor t grijpen
Ik zwierde mijn jas op de achterbank en zag plots tot mijn grote ontzetting dat er in de voering een heus grondplan van de jas ingenaaid zat!!!!
Kortom, t was even wennen aan mijn Copperfieldjasje en ik was heel blij dat ik enkele dagen kon proefdraaien voor ik er mee op de cruise vertrok. Als mijn jasje en ik mekaar hadden moeten leren kennen tijdens die reis had ik het waarschijnlijk uit ongeduld en razernij over boord geflikkerd. En nu ben ik er héél gelukkig mee geweest.
Een schat van een jasje, mijn beminde Copperfield. Maar wel eentje met karakter. En met véél - maar liefst 26!!! - onderdelen. (Zelfs de mouwen kunnen er afgeritst worden!) 't Heeft meer dan 20 "bergplaatsen"... Echt een ideaal cadeau om aan mij te geven, een mens met een geheugen als een zeef... Maar wel een van de tofste cadeaus die ik ooit heb gekregen en zeker eentje uit de top 5 van de nuttigste!
Ondertussen ben ik er op getraind nog slechts 4 zakken te gebruiken. De mouwen zijn iets ingekort en het gat in de nuttigste zak is dichtgenaaid. De 22 overige zakken en zakjes laat ik ongebruikt. Het prachtige ding is regen- en winddicht. Later zal zelfs blijken sleehondenpis-dicht. Maar dat is een apart verhaal... voor een van de volgende dagen!
Beestachtig moeilijk moet het nu ook niet worden , dus maar een veel makkelijkere foto, want uiteindelijk heb ik nog geen enkele goede oplossing aangekregen...
De tijd van de eenvormige grafstenen lijkt voorbij. Ook het succes van de urnenmuren lijkt te tanen. Er blijven veel vakjes leeg. Maar achter de kille muren verschijnt er iets veel organischers! Ik wist eerst niet goed wat ik zag, op 't eerste zicht kwam het zelfs heel rommelig over. Tot je 't van dichtbij gaat bekijken...
En dan zie je dat je een urn nu ook mag begraven. Je krijgt er maar een bescheiden plekje voor maar wat een prachtige, liefdevolle dingen doen mensen met dat "minder dan een vierkantje metertje" grond!...
Elk plekje krijgt zijn persoonlijke toets. En eindelijk, eindelijk wordt zoiets toegelaten. Eindelijk kan een kleinkind een geplastifiëerde tekening bij zijn oma gaan leggen. Of een gedichtje. Of een zelfgekozen beeldje uit den "Blokker"...
De persoonlijkheid van de overledene mag terug aan bod komen! Hield hij van zijn hondje? Dan mag er een tekening van zijn beestje op zijn zerk.
Of wat het een drummer? Dan leg je toch een set houten drumsticks tegen die prachtige rots!
Iemand die van "modern" hield hoeft nu eindelijk niet meer met een barokke engel op zijn buik te rusten.
Hier werden uit stukjes berkenhout "bloempjes" gemaakt... Zo teder en liefdevol ineengeknutseld...
Sommige miniperceeltjes zijn echt kleine tuintjes vol verrassingen en verstopte tederheid...
Er wordt op allerhande manieren "contact" gehouden met een geliefde.
Ik toon jullie binnenkort meer mooie, vertederende creaties in deel 3! Maar niet ongerust zijn als ge dit onderwerp triest zou vinden. Eerst trakteer ik nog op grappige "katten in aktie" en "bibberende Laathi's" in de poolcirkel.
Ik hoor 't u al grommelen tot hier : "Maar dat is begot dezelfde foto als nummer 1!!!" Nee. Dat is níet dezelfde foto als nummer 1. Ze is zelfs kleiner en er staat minder op. Maar nu kunt ge uw aandacht richten op 't detail dat u een belangrijke aanwijzing gaat geven... Een héél belangrijk onderdeel van de foto dat tot uw "Aha!-Erlebnis" zou moeten leiden...
Tja,... mijn zwart-wit maisveld van vorige week was blijkbaar niet zo'n best idee... Ik snap nog altijd niet hoe 't komt dat iedereen onmiddellijk die duistere maïs herkende. Veel tijd in zo'n velden doorgebracht misschien? Maar met welk doel?... Om jonge maïskolfjes te roven die zo ge zo lekker kunt stoven in een panneke met boter? Een misdrijf dat onder de verrukkelijke naam "moeskopperij" bekend staat en waar ik me vroeger ook wel eens schuldig aan durfde maken. Of waren de maïsveld-avonturen misschien iets erotischer getint? Een criminele daad gekend als "openbare zedenschennis". Een vergrijp waar ik mij in mijn jeugd ook wel eens schul- Maar nee, dit doet hier eigenlijk niks ter zake. Waar het op neer komt is dat er vorige week veel is gelachen. Door jullie. Met mij. Met reden. Maar deze week ga ik proberen slimmer te zijn. Ik ben nu ondertussen ook al een jaartje ouder, misschien helpt dat wel. Dit raadsel wordt dus moeilijker. Hoop ik. Bid ik. Deze week wordt er hopelijk ook gelachen - want dat is 't doel van dit blog natuurlijk - maar dan wel aan de andere kant van de lijn. Iedereen kent dit ding, de vraag is, hebt ge 't ooit al eens van heel dichtbij bekeken?...
Komaan, laat uw fantasie de vrije teugel, zet maar de zotste reacties onder de foto's... Ik weet het, ge hebt fantasie, massa's, gebruik ze! Please... laat ons allemaal samen lachen. Ik ben er aan toe.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 8 deel 3.
Hoofdstuk 8. Deel 3 : Een verlies dat een grote winst oplevert.
De tijd aan land werd niet meer beperkt tot een kwartier maar we kregen nu al 20 minuten. t Was schitterend om de weerspiegelingen van de besneeuwde berpspitsen in een bruingroene plas te fotograferen. Want ja, zelfs op die barre plek groeien nog mosjes en taaie graspolletjes. De extra tijd gaf me ook de kans om enkele berenopstellingen te maken. Ik zocht enkele goede steunpunten tussen de flinke keien en kon mijn beren op die manier makkelijk in positie houden. Ze gloriëerden tegen de achtergrond van een ijzige desolate natuur. Liggend op mijn buik nam ik de zaligste fotos. Blijkbaar moet ik zonder het op te merken dichtbij het ei van een vogel gelegen hebben want hij probeerde me aan te vallen. De vogels maken hier geen nesten, bij gebrek aan takjes, ze droppen hun grijs ei eenvoudigweg tussen de grijze keien. Gelukkig waren we gisteren tijdens de briefing nadrukkelijk gewaarschuwd iets op ons hoofd te dragen om ons niet te laten verwonden door aanvallende vogels. Blijkbaar komen er elke cruise wel enkele mensen met gezichtswonden terug aan boord. Met mijn muts en kap had ik zelfs niet eens opgemerkt dat ik belaagd werd, ik was ook veel te geconcentreerd bezig met fotograferen. Enkele andere mensen rond mij hebben er blijkbaar wat leuke actiefotos aan overgehouden van een achteloos liggende fotografe met een grote vogel cirkelend boven haar lijf. Mij is t in mijn opperste concentratie alleszins kompleet ontgaan. Alleszins die vogel zal gedacht hebben : "Aan zoiets begin ik niet te pellen. Voor ik daar aan 't vlees ben is de tijd voor mijn middagmaal al lang voorbij."
De bewuste foto : Mijn berenfamilie met de boot op de achtergrond.
Zoekplaatje. Zoek de nestelende vogels. 'k Zal helpen : 't Zijn er twee.
Heel de situatie met de aanvallende vogels deed me denken aan een avontuur op de Galapagos-eilanden jaren geleden. Toen maakten we een cruise door de eilandengroep met een klein bootje. De anderen van t gezelschap rustten meestal wat uit aan dek na t middagmaal maar voor mij was dat verloren tijd ik was nooit te houden en dook alvast in zee om te gaan snorkelen. Voor mij was die zee daar t aards paradijs Zwemmen tussen leguanen, zeeleeuwen en robben . Op een middag was ik dus weer helemaal alleen aan t snorkelen ver van t bootje. De 12 andere reizigers zaten wat aan dek te rusten en met verrekijkers naar de natuur te kijken. De Galapagos zijn een vogelparadijs. Sommige van die vogels duiken van 10-tallen meters hoog met volle kracht in t water om soms op wel 10 meter diep een vis te pakken. Ge ziet er echt spectaculaire duikvluchten. Ik lag dus lekker in t water te dobberen in een fluo wetsuit met mijn camera te spelen. Totaal geen benul van wat er boven of naast me gebeurde. Oortjes ook onder water dus horen deed ik ook niks. De mensen die op de boot rustig genietend hun maaltijd lieten verteren voelden hun diner plots terug naar boven komen van schrik Opeens zien ze een grote Jan van Gent-meeuw boven mij cirkelen, plots omhoog schieten en in een razende vaart op mij af duiken. Ze begonnen te schreeuwen, maar ik hoorde natuurlijk niks. Het enige wat ik meemaakte was dat er vlak voor mijn duikbril plots een dikke zware vogel verscheen, die eerst enkele meters in een woeste warreling van vleugels wegzakte en vervolgens naar t oppervlak zwom om dan zijn kop terug onder water te steken en mij recht in de ogen te kijken met een blik van : Tja, ik wou u eerst toch eens tegoei van dichtbij bekijken voor ik u aan mijn snavel ging rijgen Voor mij een heerlijke ervaring die ook nog een leuke foto opleverde, voor mijn kameraden aan boord een zicht waar ze bijna een hartstilstand aan overhielden. Zij waren er van overtuigd dat het dier mij midden in mijn rug ging spietsen. Ge ziet ge de wereld en de gebeurtenissen blijven altijd wel wat ze zijn maar t hangt gewoon van de plaats waar ge u bevindt af hoe ge ze ervaart
Maar nu terug naar hier, naar Spitsbergen met zijn véél koudere zee met veel minder vogels. Hoewel ik echte fotografenhandschoenen droeg (waarvan de toppen openklappen en de vingers vrij laten om makkelijker op knopjes te kunnen drukken) vond ik die dikke wanten niet echt handig. Ik legde dus mijn grijze wanten even tussen de grijze keien en zag ondertussen iets verder weer iets anders dat mijn aandacht trok. Toen we terug naar de tender wandelden merkte ik plots dat mijn wanten ontbraken, ik liep nog terug maar begin maar iets grijs tussen even grijze keien te zoeken Mijn zoektocht liep op niets uit. Op zich niet zo erg maar die handschoenen waren een kerstkadootje van een goede vriend geweest en dat maakte ze zo bijzonder.
OK, de handschoenen zijn ondertussen verdwenen maar mijn berenfoto werd wel goed...
... ge kunt niet alles hebben.
Toen ik de tender verliet maar alvorens de buik van het cruiseschip binnen te stappen vroeg ik aan de supervisor of mijn probleem nog op te lossen was. De behulpzame man contacteerde onmiddellijk via zijn walkie talkie de crew op t strandje en vroeg of ze daar op de plek die ik beschreven had mijn wanten zagen liggen. Jammergenoeg werden ze niet gevonden. Maar aan elke wolk zit een zonnig randje : ik kreeg wél toestemming om direkt terug mee naar t strand te varen om ze zélf te gaan zoeken!! Ongelofelijk! Wat een onverwachte meevaller!! Ik moest wel dringend plassen en had honger en dorst maar dat kon me eigenlijk niet schelen, zon kans om deze enige tocht nog een keer te maken zou ik nooit meer krijgen. Paul wou jammergenoeg ook persé mee terug en die was al zo verkleumd en uitgehongerd Geen al te best idee dus. De overtocht duurde deze keer door de landing van de looprekjesmensen nog veel langer dan de eerste maal. Ik was aan de andere kant van de tender gaan zitten om wat andere gezichtspunten te kunnen fotograferen. Lekker aan t open deurtje waar maar weinig mensen willen zitten. Het duurde en duurde en Paul veranderde in een versteven, uitgehongerde ijsbeer met bijhorend humeur.
Here we go again!
Geef toe! Dat wilt ge toch met plezier voor een tweede keer van dichtbij bekijken! Zelfs als is 't een beetje fris...
Toen uiteindelijk weer heel de volgende Lourdesreis aan land gesukkeld was ging ik op zoek naar mijn handschoenen maar vond ze niet. Ook de crew had ze niet gevonden. Ik hoopte ergens stiekum een plasje te kunnen gaan planten en liep voorbij de bewaker met het geweer - die ons tegen mogelijke ijsberen moet beschermen - maar ik mocht jammergenoeg niet verder. Tja, en plassen op een strandje vol volk kan je natuurlijk moeilijk doen. Zeker niet als je zoveel lagen uit moet trekken eer het doel bereikt is.
Uit een zwart-wit landschap in een kleurenfoto stappen...
Op sommige plekken zit het ijs ook vol rozige vlekken en strepen en ik dacht eerst dat dat ex-pick-nickplekjes van ijsberen waren, uiteindelijk zijn dit de grootste vleesetende zoogdieren op deze wereld. Later bleek dat het een soort van mos was, of volgens weer anderen, een bepaald mineraal.
De chaos om terug op de tender te gaan was zo mogelijk nog groter dan voorheen. Hoe langer hoe meer gehandicapten waren toch meegekomen en de verkleumde crewleden die daar al uren stonden om de mensen over dat zwalpend piertje te loodsen konden hun pret nu echt niet meer op. Eerst vonden ze t heel leuk dat ze mee van dit uitje konden genieten - ander personeel dat vrij had mocht trouwens ook mee op excursie - maar nu begon het voor hen ook wel lang te duren. Sta daar maar als Filippino of Hondurees 7 uur aan een stuk op een wiebelend ding, in de snijdende wind met af en toe motregen, mensen met hun toebehoren in en uit een bootje te trekken Het gebeurde allemaal met de obligate glimlach maar hij werd toch wat doorzichtig. Gelukkig hadden ze voor die sukkelaars enkele thermossen warme drank laten aanvoeren. Ik had er echt medelijden mee. Ik hoop dat ze die mensen een van de volgende dagen een extra uitje of een andere beloning geven want die hebben vandaag verdraaid hard gewerkt in moeilijke omstandigheden. Voor Paul kon ik minder medelijden opbrengen want die had die tweede tocht helemaal niet hoeven mee te maken, het extra rondje kleumen en plas ophouden was zijn vrije keuze geweest.
Terug aan boord ben ik regelrecht naar mijn kajuit gerend en aangepelsd als een eskimo op mijn toilet terechtgekomen. De koude begon ik nu pas te voelen, nu ik me niet meer hoefde te concentreren op t fotograferen. Het was dus wel héél fijn aan te komen in een warme en luxueuze kajuit.
Het vertrek van de boot werd maar liefst met anderhalf uur vertraagd door de choas bij de landingen op het strandje en door de moeilijkheden die er rezen om de tenders terug aan boord te hijsen met de plots opkomende wind. Dat gaf ons de tijd om een uitgebreid middagmaal te gaan nemen in t Samsara restaurant vanwaar we door de grote ramen de bergen en de gletsjers verder konden bewonderen. Maar waarom ik na die verfrissende ochtenlijke uitstap aan t tafel nog een glas ijswater bestelde en als dessert een sorbet genomen heb weet ik toch niet zo goed.
Van een succesvol fotoraadsel gesproken... Nog nooit zoveel juiste inzendingen na de eerste foto aangekregen als deze keer... Ik zal toch terug beter mijn best moeten beginnen doen! En ik hoopte zo dat jullie je na die eerste zwart-wit foto gingen laten misleiden en aan visseneitjes en zeewier zouden gaan denken of aan iets van plastic... Niets was minder waar. Iedereen zat bij nacht en ontij in 't maïsveld. Wat te doen weet ik niet. Maar iedereen heeft er blijkbaar zijn ervaringen mee...
Deze mensen hebben alleszins hun best gedaan. Zij het op hun sokken. Luk, Ron, Nand, Marleen, Redpoppy, Ritje, Yvette, Kathleen, Shajongen, Ingrid, Opapat, Lilith, Klaproosje, Lange Lou, Tineke, Veveke, Mieke, Kaatje, Wim, Andromeda, Geert, Rikavensis, Dolfijn, Nadine, Nilleke, Steven, Rita, Sus, Jan, Fernanda en Moederke Melanie!
Bedankt voor jullie lieve wensen voor mijn 92ste verjaardag. Ik ben heel slecht met cijferkes, maar nee dit is toch geen typfout. Ik voel me echt meer 92 geworden dan 52. Laten we dit jaar en deze dag maar snel vergeten. Maar toch ben ik geroerd door de mooie verjaardagskaarten en buttons die jullie zo persoonlijk en creatief voor mij ontworpen hebben. Toch fijn te zien dat ik zo'n creatieve lezers heb! Bedankt en dikke kus! En nu, hop, naar een hopelijk ietwat beter jaar...
Dit weekend was het "Open Bedrijven"-dag in Vlaanderen. Totaal onverwacht kwam ik op de opendeurdag van een crematorium terecht. Heel boeiend maar ik had uit respect mijn camera in de wagen laten liggen. Jammer, en waarschijnlijk overbodig, want die mensen zouden zeker geen bezwaar gemaakt hebben tegen enkele foto's. Ze lieten ons zo trots, buiten de publieke plaatsen, ook alle technische ruimtes zien en ik heb heel veel bijgeleerd. Ook hier moeten zeer strenge vervuilingsnormen nageleefd worden dus de zuiveringsinstallaties van de rook zijn erg uitgebreid en enorm verfijnd. Allemaal zeer interessant om te bekijken.
Ik dacht altijd dat zowel de as van de houten kist als de as van de overledene in één pot terecht kwam. Niets is minder waar. De kist wordt in een gloeiende stenen oven van rond de 1000° geschoven. Door de hitte schiet het hout spontaan in brand. Er komt geen vuur van buitenaf aan te pas. (Helemaal geen Aziatische toestanden dus waar men tewerk gaat met benzine, gasbranders, oude autobanden en wat ze nog allemaal kunnen opstoken om de brandstapel in gang te houden. Toch wel jammer dat ik van al die reizen geen digitale foto's heb... Misschien maar beter want niet iedereen houdt van dat soort fotoreportages... )
Na de verbranding worden de stoffelijke resten zo snel mogelijk gekoeld en vervolgens worden de beenderen - die nu een fijne broze structuur, vergelijkbaar met krijt, hebben - verzameld. Enkel de beenderen, aangezien dat het enige is dat overblijft van een lichaam, worden dan vermalen en in een urn gegoten. Die asse kan dan uitgestrooid of begraven worden. Althans vroeger. Nu zijn er veel meer mogelijkheden. Tegenwoordig mag je zelfs de asse - geheel of gedeeltelijk - meenemen, om er een juweel van te laten maken, ze in een sierurn bij je thuis te zetten, of de asse uitstrooien op de lievelingsplek van je overledene.
Op de terugweg wandelde ik eens over 't kerkhof. Niet direct een van mijn favoriete plaatsen omdat ik nu eenmaal niet veel geef om graven, mijn dierbare geliefden zitten in mijn hart en daar zitten ze goed. Maar sommige mensen vinden een graf wél belangrijk, en daar heb ik alle begrip voor. Vandaar dat ik 't ook altijd zo triest vond dat zelfs op een begraafplaats alles zo overgereglementeerd was. Er was geen plaats voor persoonlijkheid of creativiteit. Op sommige kerkhoven was het zelfs al zo ver gekomen dat een horizontale deksteen verboden was en dat de vertikale steen enkel nog mocht gekozen worden uit vier modellen of een kruisvorm. Helemáál triest. Dan werd uw geliefde overledene zo helemaal een serieproduct...
Maar zie, ik wandelde daar rond en kon mijn ogen niet geloven... Welke enorme veranderingen zijn er de laatste jaren gebeurd in onze begraaf-cultuur! Echt héél tof! Wat betreft onze omgang met afscheid, euthanasie, crematie,... is er misschien nog wel een lange weg te gaan maar hij wordt de laatste jaren wel met reuze schreden afgelegd.
Zeven jaar geleden werd de asse van mijn ma gewoon op een strooiweide uitgestrooid. OK, een graf of een urn hoefde voor mij echt niet, maar als dat toen al zou gemogen hebben dan had ik mijn ma haar stoffelijke resten wel ergens op een veel toffere plek gaan verstrooien. En ik had het zélf gedaan, op een persoonlijke manier, en het niet door een onbekende man in zwarte jas laten doen. Maar ja, toen mocht dat nog allemaal niet. Dus we maken vorderingen. Al maar goed.
Ik heb over de evolutie van een kerkhof een fotoreportage gemaakt. Ergens op een begraafplaats in Vlaanderen. Ik heb getracht dat zo discreet mogelijk te doen. Op vele foto's heb ik de naam vervaagd of geprobeerd hem weg te laten. Bij andere foto's was dat niet mogelijk omdat anders ik het doel van de foto kompleet miste.
In dit eerste deel van de reportage bekijken we het "oude" deel van het kerkhof... In 't volgende deel zullen jullie merken naar wat een mooie en creatieve grafmonumenten en herdenkingswijzen we momenteel aan 't evolueren zijn.
Allemaal op een rij...
Zo triest, zo stram, zo kleurloos...
Geen creativiteit toegelaten... Zelfs dat werd de nabestaanden nog afgenomen.
Daarna begon de tijd van de crematies en de urnes... En zo mogelijk werd alles toen nóg triester...
Graven als brievenbussen in een muur...
Met als enige toegift een vaasje waar hooguit een plastic bloem in kon gedijen...
Maar de mensen willen méér dan dat stomme vaasje. Zij en hun kinderen willen op een creatieve manier hun liefde en verdriet tonen.
Maar deze droeve muren hebben nu een véél toffere, creatievere en vooral emotioneel warmere opvolging gekregen... Dat zien jullie in deel 2!
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 8 deel 2.
Hoofstuk 7 Deel 2 : Alle seizoenen op een paar uur tijd...
De tender werd geacht ons in rechte lijn naar het kleine keienstrand van Magdalenenfjord te brengen maar wegens perikelen met t aanleggen van de drijvende steiger moest er wat tijd gewonnen worden en kregen we als bonus een komplete rondvaart van de baai! We vaarden langs de blauwe gletsjers en de afbrokkelende ijsschotsen! We zagen zelfs een groepje tentjes staan, mensen van de universiteit van Gdansk die daar onderzoek aan t doen waren. Of dat nu zo leuk is weet ik wel niet goed We deden er wel een vol uur over eer we langs het drijvend piertje aan land konden. Een héérlijke meevaller. Althans voor mij.
Een tender in de buurt van de gletsjer...
De muur van ijs die langzaam afbrokkelt... Dichter in de buurt varen mag jammergenoeg niet. Als er plots een groot stuk afbreekt ontstaat er een vloedgolfje... En dat willen we bij nader inzien toch liever niet meemaken in deze frisse zee.
Een regenboog omspant de fjord. Het weer verandert hier om de paar minuten. Van bewolkt, over miezerige regen, flinke windstoten tot prachtige zonneschijn. En dan weer heel 't gamma opnieuw... Telkens met andere belichtingen voor de foto's....
Ge ziet de ijsschotsen voor uw ogen in water veranderen... Fascinerend...
Het Magdalenenstrandje...
... met het houten vlondertje en het loopbrugje. En flink wat bemanning om geen passagiers kwijt te spelen...
Hoewel heel deze reis voorzien is voor mensen met mobiliteitsproblemen en ze aan alle uitstappen tot hiertoe konden deelnemen - enorm vriendelijk geholpen door de bemanning was hen voor deze ochtendtrip wel ten stelligste afgeraden mee aan land te gaan. Met looprekken, krukken en rolstoelen over een drijvend, wiebelend piertje en vervolgens over een loopbrugje van nog geen meter breed stappen is te gevaarlijk. Op een keienstrand kan je trouwens met looprekken nog weinig aanvangen. Uiteindelijk konden de minder mobiele mensen op de twee volgende haltes op Spitsbergen zonder problemen wel aan land gaan want daar wordt aangelegd aan vaste kades. Toch lapten veel mensen de dringende suggestie aan hun laars - of beter gezegd hun looprek - hoewel het panorama evengoed te zien was vanop het cruiseschip zelf. De landing werd hierdoor enorm vertraagd en t mag een mirakel heten dat er geen ongelukken gebeurd zijn. Die vertraging zorgde er natuurlijk wel voor dat de tenders veel langer moesten wachten om te kunnen aanleggen omdat het afladen van zon bootje nu wel heel veel tijd in beslag nam.
Ondertussen konden wij heerlijk zwalpend rondkijken en genieten en ijsbergjes van dichtbij fotograferen. Zo blauw als we ze op National Geographic zien zijn ze dus echt! Niet iedereen was even gelukkig met dat gedobber, want rond mij werd er wel een beetje gekleumd en voor mensen die gevoelig zijn aan zeeziekte is zoiets ook niet ideaal. Maar ondertussen werd er ook goed gelachen. Tussen al die sportief ingeduffelde mensen zat een Italiaanse vrouw met open schoentjes waarin ultrakorte sneakersokjes, met als mantel een wolven- of zeehondenpelsjas en een muts die ook ooit het vel van een of ander zeldzaam dier was geweest. Een Nederlander naast ons stelde zijn kleine dochtertje voor : En? Zullen we deze hier naast ons ook maar gezellig doodknuppelen? Het werd een hilarische toestand want de vrouw in kwestie snapte toch niks van onze gesprekken. Op de duur was t zo ver gekomen dat ik suggereerde in haar muts twee gaatjes te maken zodat ze een monokini had en we haar in de fjord konden dumpen. Ge kunt er wel mee lachen maar t is toch wel sick, naar zeehondjes komen kijken en ondertussen in hun voorouder zijn vel rondlopen.
Echt dè ideale kleding om aan deze excursie deel te nemen...
Mathurin : "Hier liggen ook nog vijzen. En een papierke. Misschien zou het nuttig zijn moest ge dat papierke eens nauwkeurig le-" Pa : "Ik hèb dat papierke al gelezen Mathurin. Ik weet hoe 't moet."
Mathurin : "Maar ge zijt wel verkeerd bezig. Ons ma zegt dat die hoes tussen de paal en 't plafond moet geklemd worden want dat wij die anders los gaan trekken en dan staat dat ding daar in uw living als als een, euh dinges, met een afgezakt condoomke, dus als ik u was dan zou ik eerst-" Pa : "Als ik u was dan zou ik nu zwijgen. Héél stillekes zwijgen."
Mathurin : "Ons ma gaat reclameren als hij niet 100% recht staat en ge weet dat ze dan-" Pa : "Ik ken uw moeder al 30 jaar dus ge moet mij niet meer voorlichten Mathurin." Mathurin : "Luister!!! Hoort ge haar? Ze heeft het al gezien dat 't niet klopt en als ze zich gaat komen moeien dan gaat het er niet beter op worden, ik zou toch maar dat papierke nog eens bekijken..."
Pa : "Mathurin, soms weet ik niet wie me méér tot wanhoop drijft... Gij of uw moeder." Mathurin : "Ons moeder pa! Zeker weten."
Zou hij nu extra gereedschap gaan halen? Of laat hij dat flodderke gewoon los hangen? Nee, dat laatste kan haast niet. Pa is Steenbok. Helemáál niet koppig vanzelfsprekend, maar wel perfectionist.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 8 deel 1.
Vrijdag, 17 juli 2009. Costa Luminosa, Magdalenenfjord en Ny Alesund, Spitsbergen.
8. Een omgekeerde striptease in een decor van wolken met zilveren randjes.
Toen we wakker werden - af en toe moet je toch ook eens wat probéren te slapen - lagen we reeds in de Magdalenenfjord. Ik opende de gordijnen en kreeg tranen in mijn ogen van de schoonheid waarin we ons bevonden.
We lagen middenin in een kleine fjord omringd door spitse bergen waarin wel 6 gletsjers uitmondden! Als nietig menske zagen we een verlaten poolzee met bijna azuurblauw water waarin nog enkele kleine ijsschotsen dreven die we voor onze ogen zagen afbrokkelen. Binnen twee dagen zullen ze waarschijnlijk helemaal verdwenen zijn. Op ons terrasje was geen wind, het was er zelfs niet echt koud hoewel het toch maar 2 graden is. Aan dek daarentegen was het om te bevriezen, de wind maakte dat we de pooltemperaturen tot in onze ziel voelden.
Vandaag gaat hij het goed aanpakken... of beter gezegd : "inpakken". Dat ziet ge zo!
... maar hij moet de klus wel helemaal afwerken natuurlijk.
Jaja, in deze kajuit zijn de laatste dagen zware lessen geleerd wat betreft winterkleding... Fervente Azië-reizigers die voor de eerste keer de koude meemaken... Dat is wel een avontuur. 't Is soms boeiend om onszelf bezig te zien hulpeloos dabbend in een stapel dikke kleren.
Ik pels me aan zoals altijd, als een poolbeer met een griepke. Laag over laag over laag... Als ge me hier een striptease laat doen dan heb ik niet genoeg aan 1 liedje... maar moeten ze minstens een volledige dubbel LP draaien... En krijgt 't publiek pijn aan zijn poep van 't te lang op zijn barkruk te moeten zitten tot ik daar eindelijk als 'grande finale' - met de armpjes fier en sexy in de lucht gespreid - ta-da-da-dááá!!! ...sta te blinken in ... mijn lange wollen Damart-onderbroek .
Het lange aanschuiven van gisteren had ons een ticketje voor de tender van 8 uur opgeleverd. Ik was te geëmotioneerd door de schoonheid van de omgeving om eerst snel iets te gaan eten en vond fotograferen en genieten van deze wonderlijke baai véél dringender en belangrijker. Ik zou wel nuchter vertrekken. t Werd zogezegd maar een kort tripje, want we mochten maar 10 minuutjes aan land blijven. Maar dat zou héél anders uitdraaien
Vanop ons terrasje zien we de shift van 7 uur vertrekken.
Als de tenders als uitstapbootjes gebruikt worden bieden ze plaats aan 120 personen. Moesten ze ooit als reddingssloep dienen dan worden hier 150 sardientjes in geperst. Niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht...
Ik probeer altijd als laatste aan boord van de tender te gaan, dan kan je aan de open deur zitten. Heel koud en winderig, maar de enige plek om niet door getint glas te moeten fotograferen en een unieke plek om echt ver naar buiten te kunnen gaan hangen en foto's te nemen zonder al te veel rommel op de voorgrond. Flink aangepelsd : met een collant, extra sokken, zware schoenen, een dikke broek, polar ondergoed, een wollen trui, een fleece, een windjack, de muts van mijn fleece over mijn kop en daarover de kap van het windjack en dat allemaal bij elkaar gehouden met een dubbel omwonden wollen sjaal rond mijn nek. Volgens mij kan je er dan wel tegen. De gevoerde wollen fotografenhandschoenen maakten het af. De kou kon me niet meer deren. En de vogel die hier doorheen zou willen bijten moet echt wel de moeder van alle albatrossen zijn.
Leeft de moeder van alle albatrossen nog? En woont ze hier? Dat zien jullie in de volgende aflevering.
Nog nooit zoveel juiste inzendingen na de eerste foto aangekregen als deze keer... Ik zal toch terug beter mijn best moeten beginnen doen! En ik hoopte zo dat jullie je na die eerste zwart-wit foto gingen laten misleiden en aan visseneitjes en zeewier zouden gaan denken of aan iets van plastic... Niets was minder waar. Iedereen zat bij nacht en ontij in 't maïsveld. Wat te doen weet ik niet. Maar iedereen heeft er blijkbaar zijn ervaringen mee... 
