"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
09-10-2009
Bedankt!
Bedankt voor jullie lieve wensen voor mijn 92ste verjaardag. Ik ben heel slecht met cijferkes, maar nee dit is toch geen typfout. Ik voel me echt meer 92 geworden dan 52. Laten we dit jaar en deze dag maar snel vergeten. Maar toch ben ik geroerd door de mooie verjaardagskaarten en buttons die jullie zo persoonlijk en creatief voor mij ontworpen hebben. Toch fijn te zien dat ik zo'n creatieve lezers heb! Bedankt en dikke kus! En nu, hop, naar een hopelijk ietwat beter jaar...
Dit weekend was het "Open Bedrijven"-dag in Vlaanderen. Totaal onverwacht kwam ik op de opendeurdag van een crematorium terecht. Heel boeiend maar ik had uit respect mijn camera in de wagen laten liggen. Jammer, en waarschijnlijk overbodig, want die mensen zouden zeker geen bezwaar gemaakt hebben tegen enkele foto's. Ze lieten ons zo trots, buiten de publieke plaatsen, ook alle technische ruimtes zien en ik heb heel veel bijgeleerd. Ook hier moeten zeer strenge vervuilingsnormen nageleefd worden dus de zuiveringsinstallaties van de rook zijn erg uitgebreid en enorm verfijnd. Allemaal zeer interessant om te bekijken.
Ik dacht altijd dat zowel de as van de houten kist als de as van de overledene in één pot terecht kwam. Niets is minder waar. De kist wordt in een gloeiende stenen oven van rond de 1000° geschoven. Door de hitte schiet het hout spontaan in brand. Er komt geen vuur van buitenaf aan te pas. (Helemaal geen Aziatische toestanden dus waar men tewerk gaat met benzine, gasbranders, oude autobanden en wat ze nog allemaal kunnen opstoken om de brandstapel in gang te houden. Toch wel jammer dat ik van al die reizen geen digitale foto's heb... Misschien maar beter want niet iedereen houdt van dat soort fotoreportages... )
Na de verbranding worden de stoffelijke resten zo snel mogelijk gekoeld en vervolgens worden de beenderen - die nu een fijne broze structuur, vergelijkbaar met krijt, hebben - verzameld. Enkel de beenderen, aangezien dat het enige is dat overblijft van een lichaam, worden dan vermalen en in een urn gegoten. Die asse kan dan uitgestrooid of begraven worden. Althans vroeger. Nu zijn er veel meer mogelijkheden. Tegenwoordig mag je zelfs de asse - geheel of gedeeltelijk - meenemen, om er een juweel van te laten maken, ze in een sierurn bij je thuis te zetten, of de asse uitstrooien op de lievelingsplek van je overledene.
Op de terugweg wandelde ik eens over 't kerkhof. Niet direct een van mijn favoriete plaatsen omdat ik nu eenmaal niet veel geef om graven, mijn dierbare geliefden zitten in mijn hart en daar zitten ze goed. Maar sommige mensen vinden een graf wél belangrijk, en daar heb ik alle begrip voor. Vandaar dat ik 't ook altijd zo triest vond dat zelfs op een begraafplaats alles zo overgereglementeerd was. Er was geen plaats voor persoonlijkheid of creativiteit. Op sommige kerkhoven was het zelfs al zo ver gekomen dat een horizontale deksteen verboden was en dat de vertikale steen enkel nog mocht gekozen worden uit vier modellen of een kruisvorm. Helemáál triest. Dan werd uw geliefde overledene zo helemaal een serieproduct...
Maar zie, ik wandelde daar rond en kon mijn ogen niet geloven... Welke enorme veranderingen zijn er de laatste jaren gebeurd in onze begraaf-cultuur! Echt héél tof! Wat betreft onze omgang met afscheid, euthanasie, crematie,... is er misschien nog wel een lange weg te gaan maar hij wordt de laatste jaren wel met reuze schreden afgelegd.
Zeven jaar geleden werd de asse van mijn ma gewoon op een strooiweide uitgestrooid. OK, een graf of een urn hoefde voor mij echt niet, maar als dat toen al zou gemogen hebben dan had ik mijn ma haar stoffelijke resten wel ergens op een veel toffere plek gaan verstrooien. En ik had het zélf gedaan, op een persoonlijke manier, en het niet door een onbekende man in zwarte jas laten doen. Maar ja, toen mocht dat nog allemaal niet. Dus we maken vorderingen. Al maar goed.
Ik heb over de evolutie van een kerkhof een fotoreportage gemaakt. Ergens op een begraafplaats in Vlaanderen. Ik heb getracht dat zo discreet mogelijk te doen. Op vele foto's heb ik de naam vervaagd of geprobeerd hem weg te laten. Bij andere foto's was dat niet mogelijk omdat anders ik het doel van de foto kompleet miste.
In dit eerste deel van de reportage bekijken we het "oude" deel van het kerkhof... In 't volgende deel zullen jullie merken naar wat een mooie en creatieve grafmonumenten en herdenkingswijzen we momenteel aan 't evolueren zijn.
Allemaal op een rij...
Zo triest, zo stram, zo kleurloos...
Geen creativiteit toegelaten... Zelfs dat werd de nabestaanden nog afgenomen.
Daarna begon de tijd van de crematies en de urnes... En zo mogelijk werd alles toen nóg triester...
Graven als brievenbussen in een muur...
Met als enige toegift een vaasje waar hooguit een plastic bloem in kon gedijen...
Maar de mensen willen méér dan dat stomme vaasje. Zij en hun kinderen willen op een creatieve manier hun liefde en verdriet tonen.
Maar deze droeve muren hebben nu een véél toffere, creatievere en vooral emotioneel warmere opvolging gekregen... Dat zien jullie in deel 2!
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 8 deel 2.
Hoofstuk 7 Deel 2 : Alle seizoenen op een paar uur tijd...
De tender werd geacht ons in rechte lijn naar het kleine keienstrand van Magdalenenfjord te brengen maar wegens perikelen met t aanleggen van de drijvende steiger moest er wat tijd gewonnen worden en kregen we als bonus een komplete rondvaart van de baai! We vaarden langs de blauwe gletsjers en de afbrokkelende ijsschotsen! We zagen zelfs een groepje tentjes staan, mensen van de universiteit van Gdansk die daar onderzoek aan t doen waren. Of dat nu zo leuk is weet ik wel niet goed We deden er wel een vol uur over eer we langs het drijvend piertje aan land konden. Een héérlijke meevaller. Althans voor mij.
Een tender in de buurt van de gletsjer...
De muur van ijs die langzaam afbrokkelt... Dichter in de buurt varen mag jammergenoeg niet. Als er plots een groot stuk afbreekt ontstaat er een vloedgolfje... En dat willen we bij nader inzien toch liever niet meemaken in deze frisse zee.
Een regenboog omspant de fjord. Het weer verandert hier om de paar minuten. Van bewolkt, over miezerige regen, flinke windstoten tot prachtige zonneschijn. En dan weer heel 't gamma opnieuw... Telkens met andere belichtingen voor de foto's....
Ge ziet de ijsschotsen voor uw ogen in water veranderen... Fascinerend...
Het Magdalenenstrandje...
... met het houten vlondertje en het loopbrugje. En flink wat bemanning om geen passagiers kwijt te spelen...
Hoewel heel deze reis voorzien is voor mensen met mobiliteitsproblemen en ze aan alle uitstappen tot hiertoe konden deelnemen - enorm vriendelijk geholpen door de bemanning was hen voor deze ochtendtrip wel ten stelligste afgeraden mee aan land te gaan. Met looprekken, krukken en rolstoelen over een drijvend, wiebelend piertje en vervolgens over een loopbrugje van nog geen meter breed stappen is te gevaarlijk. Op een keienstrand kan je trouwens met looprekken nog weinig aanvangen. Uiteindelijk konden de minder mobiele mensen op de twee volgende haltes op Spitsbergen zonder problemen wel aan land gaan want daar wordt aangelegd aan vaste kades. Toch lapten veel mensen de dringende suggestie aan hun laars - of beter gezegd hun looprek - hoewel het panorama evengoed te zien was vanop het cruiseschip zelf. De landing werd hierdoor enorm vertraagd en t mag een mirakel heten dat er geen ongelukken gebeurd zijn. Die vertraging zorgde er natuurlijk wel voor dat de tenders veel langer moesten wachten om te kunnen aanleggen omdat het afladen van zon bootje nu wel heel veel tijd in beslag nam.
Ondertussen konden wij heerlijk zwalpend rondkijken en genieten en ijsbergjes van dichtbij fotograferen. Zo blauw als we ze op National Geographic zien zijn ze dus echt! Niet iedereen was even gelukkig met dat gedobber, want rond mij werd er wel een beetje gekleumd en voor mensen die gevoelig zijn aan zeeziekte is zoiets ook niet ideaal. Maar ondertussen werd er ook goed gelachen. Tussen al die sportief ingeduffelde mensen zat een Italiaanse vrouw met open schoentjes waarin ultrakorte sneakersokjes, met als mantel een wolven- of zeehondenpelsjas en een muts die ook ooit het vel van een of ander zeldzaam dier was geweest. Een Nederlander naast ons stelde zijn kleine dochtertje voor : En? Zullen we deze hier naast ons ook maar gezellig doodknuppelen? Het werd een hilarische toestand want de vrouw in kwestie snapte toch niks van onze gesprekken. Op de duur was t zo ver gekomen dat ik suggereerde in haar muts twee gaatjes te maken zodat ze een monokini had en we haar in de fjord konden dumpen. Ge kunt er wel mee lachen maar t is toch wel sick, naar zeehondjes komen kijken en ondertussen in hun voorouder zijn vel rondlopen.
Echt dè ideale kleding om aan deze excursie deel te nemen...
Mathurin : "Hier liggen ook nog vijzen. En een papierke. Misschien zou het nuttig zijn moest ge dat papierke eens nauwkeurig le-" Pa : "Ik hèb dat papierke al gelezen Mathurin. Ik weet hoe 't moet."
Mathurin : "Maar ge zijt wel verkeerd bezig. Ons ma zegt dat die hoes tussen de paal en 't plafond moet geklemd worden want dat wij die anders los gaan trekken en dan staat dat ding daar in uw living als als een, euh dinges, met een afgezakt condoomke, dus als ik u was dan zou ik eerst-" Pa : "Als ik u was dan zou ik nu zwijgen. Héél stillekes zwijgen."
Mathurin : "Ons ma gaat reclameren als hij niet 100% recht staat en ge weet dat ze dan-" Pa : "Ik ken uw moeder al 30 jaar dus ge moet mij niet meer voorlichten Mathurin." Mathurin : "Luister!!! Hoort ge haar? Ze heeft het al gezien dat 't niet klopt en als ze zich gaat komen moeien dan gaat het er niet beter op worden, ik zou toch maar dat papierke nog eens bekijken..."
Pa : "Mathurin, soms weet ik niet wie me méér tot wanhoop drijft... Gij of uw moeder." Mathurin : "Ons moeder pa! Zeker weten."
Zou hij nu extra gereedschap gaan halen? Of laat hij dat flodderke gewoon los hangen? Nee, dat laatste kan haast niet. Pa is Steenbok. Helemáál niet koppig vanzelfsprekend, maar wel perfectionist.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 8 deel 1.
Vrijdag, 17 juli 2009. Costa Luminosa, Magdalenenfjord en Ny Alesund, Spitsbergen.
8. Een omgekeerde striptease in een decor van wolken met zilveren randjes.
Toen we wakker werden - af en toe moet je toch ook eens wat probéren te slapen - lagen we reeds in de Magdalenenfjord. Ik opende de gordijnen en kreeg tranen in mijn ogen van de schoonheid waarin we ons bevonden.
We lagen middenin in een kleine fjord omringd door spitse bergen waarin wel 6 gletsjers uitmondden! Als nietig menske zagen we een verlaten poolzee met bijna azuurblauw water waarin nog enkele kleine ijsschotsen dreven die we voor onze ogen zagen afbrokkelen. Binnen twee dagen zullen ze waarschijnlijk helemaal verdwenen zijn. Op ons terrasje was geen wind, het was er zelfs niet echt koud hoewel het toch maar 2 graden is. Aan dek daarentegen was het om te bevriezen, de wind maakte dat we de pooltemperaturen tot in onze ziel voelden.
Vandaag gaat hij het goed aanpakken... of beter gezegd : "inpakken". Dat ziet ge zo!
... maar hij moet de klus wel helemaal afwerken natuurlijk.
Jaja, in deze kajuit zijn de laatste dagen zware lessen geleerd wat betreft winterkleding... Fervente Azië-reizigers die voor de eerste keer de koude meemaken... Dat is wel een avontuur. 't Is soms boeiend om onszelf bezig te zien hulpeloos dabbend in een stapel dikke kleren.
Ik pels me aan zoals altijd, als een poolbeer met een griepke. Laag over laag over laag... Als ge me hier een striptease laat doen dan heb ik niet genoeg aan 1 liedje... maar moeten ze minstens een volledige dubbel LP draaien... En krijgt 't publiek pijn aan zijn poep van 't te lang op zijn barkruk te moeten zitten tot ik daar eindelijk als 'grande finale' - met de armpjes fier en sexy in de lucht gespreid - ta-da-da-dááá!!! ...sta te blinken in ... mijn lange wollen Damart-onderbroek .
Het lange aanschuiven van gisteren had ons een ticketje voor de tender van 8 uur opgeleverd. Ik was te geëmotioneerd door de schoonheid van de omgeving om eerst snel iets te gaan eten en vond fotograferen en genieten van deze wonderlijke baai véél dringender en belangrijker. Ik zou wel nuchter vertrekken. t Werd zogezegd maar een kort tripje, want we mochten maar 10 minuutjes aan land blijven. Maar dat zou héél anders uitdraaien
Vanop ons terrasje zien we de shift van 7 uur vertrekken.
Als de tenders als uitstapbootjes gebruikt worden bieden ze plaats aan 120 personen. Moesten ze ooit als reddingssloep dienen dan worden hier 150 sardientjes in geperst. Niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht...
Ik probeer altijd als laatste aan boord van de tender te gaan, dan kan je aan de open deur zitten. Heel koud en winderig, maar de enige plek om niet door getint glas te moeten fotograferen en een unieke plek om echt ver naar buiten te kunnen gaan hangen en foto's te nemen zonder al te veel rommel op de voorgrond. Flink aangepelsd : met een collant, extra sokken, zware schoenen, een dikke broek, polar ondergoed, een wollen trui, een fleece, een windjack, de muts van mijn fleece over mijn kop en daarover de kap van het windjack en dat allemaal bij elkaar gehouden met een dubbel omwonden wollen sjaal rond mijn nek. Volgens mij kan je er dan wel tegen. De gevoerde wollen fotografenhandschoenen maakten het af. De kou kon me niet meer deren. En de vogel die hier doorheen zou willen bijten moet echt wel de moeder van alle albatrossen zijn.
Leeft de moeder van alle albatrossen nog? En woont ze hier? Dat zien jullie in de volgende aflevering.
Beloofd is beloofd... De eerste kleurenfoto! Ik maak me waarschijnlijk belachelijk om nog met dit raadsel door te gaan, maar ge kent me : Ik ledig de kelk tot op de bodem. In Antwerpen zeggen ze : "Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten." Ik had maar een moeilijker raadsel moeten bedenken. Volgende week zal ik beter mijn best doen.
Ondertussen genietend en grijnzend opgelost door Luk, Ron, Nand, Marleen, Redpoppy, Ritje, Yvette, Kathleen, Shajongen, Ingrid, Opapat, Lilith, Klaproosje, Lange Lou, Tineke, Veveke, Mieke, Kaatje, Wim, Andromeda, Geert, Rikavensis, Dolfijn, Nadine, Nilleke, Steven, Rita en Sus!
Nemuri Neko : "Oh moeder! Ge zijt precies "Bomma met de knots", een echte holbewoonster! Ge verwent ons toch nogal..."
Nemuri Neko : "Maar 't was wel nodig want inderdaad deze was voor in de living toch wel heel klein... En 't was ook niet bepaald een 'familie'-model." Mathurin : "Jaja, de nieuwe is veel meer onze maat!"
Mathurin : "Weet ge wat ik ook zo dapper van hen vindt Muri? Dat is dat ze eindelijk van dat krankzinnig idee zijn afgestapt dat alles in orde moet zijn en dat alle kleurkes bij mekaar moeten passen. Eíndelijk hebben ze ingezien dat organisch leven veel leuker is. Vooral als al dat organisch leven óns ten goede komt." Nemuri Neko : "Das waar. Ge ziet, senioren zijn nooit te oud om bij te leren. Dat hadden we van die van ons toch niet meer verwacht hè Mathu?!"
Mathurin : "Nee in die van ons zit precies toch nog een klein beetje pit. Seg kom eens kijken! 't Is degelijk spul zenne! Maar 't wiebelt nog wel wat... Daar moeten ze nog iets aan doen. Maar dat is prima dan hebben ze hun bezigheid. Het verzet hun zinnen zo'n beetje. Dat is heel gezond op hun leeftijd. Ik zal onze pa wel wat aanwijzingen geven... Want we gaan dat hier weer niet door vakmannen laten verprutsen hè Muri?!"
Mathurin : "Oei. Hier liggen nog een paar vijzen..."
Mathurin : "Pa hier liggen nog een paar vij-" Pa : "Ja. Geduld. Ik ben bezig."
Mathurin : "Hij staat ook nog niet echt stevig." Pa : "Nee Mathurin, daar ben ik nu dus mee bezig..."
Nemuri Neko : "Ge zijt hem aan 't afjagen Mathurin, en ge weet daar kunnen ze op hun leeftijd niet meer tegen... Dat werkt contraproductief."
Zou het? Dat is dan voor een volgende aflevering...
Amai!!! Iedereen kent dat zo goed! Zelfs in den donkere!!! Wat moet ik daar nu weer uit afleiden?... Wat zit ge daar in de schemering allemaal uit te spoken? Wat ik hier al wél zeker uit afleid is dat ik een heel naïef kieken ben om jullie zo zwaar te onderschatten. Ik durf nu nog amper een kleurenfoto laten zien.... 't Gaat stillekes worden op mijn blog de rest van de week vrees ik... aangezien maar liefst 27 mensen het van de eerste miezerige foto geraden hebben. Ik word oud. Jullie ogen worden jonger en jonger...
Proficat Luk, Ron, Nand, Marleen, Redpoppy, Ritje, Yvette, Kathleen, Shajongen, Ingrid, Opapat, Lilith, Klaproosje, Lange Lou, Tineke, Veveke, Mieke, Kaatje, Wim, Andromeda, Geert, Rikavensis, Dolfijn, Nadine, Nilleke, Steven en Rita!
Voor diegenen die het verkeerd geraden hebben spelen we gewoon verder... Eerst nog een zwart-witje, morgen in kleur. Overbodig erbij te zeggen dat 't dus echt niet echt moeilijk is.
Maar zelfs als is 't fotoraadsel deze week een komplete mislukking aan 't worden ik zou toch af en toe nog eens binnenwippen want net nu verschijnen de mooiste foto's van de reis, die van het overweldigende Spitsbergen, op mijn blog... Met de nodige bangelijke reisverhalen natuurlijk.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 7 deel 2.
Hoofdstuk 7 Deel 2 : Cowboys op de Noordpool.
Dan was het tijd voor de lunch, maar ook dat moest snel gaan want, aangezien we sinds gisterenavond weten dat de regering toestemming heeft gegeven om in Spitsbergen aan land te gaan, werden we verplicht om te gaan aanschuiven voor ticketjes om op de tenders mee te kunnen Een rij wachtenden van de boeg tot de achtersteven (300 meter ) Wat wilt ge?! 2500 mensen die speciaal deze cruise geboekt hebben om eens tot in Spitsbergen te geraken willen dan ook écht wel allemaal aan land gaan. De kaartjes werden uitgereikt in het theater...
En maar aanschuiven, langs psychedelische gangen... (In welk jaar leven wij hier eigenlijk?... 1968?... Een teletijdschip?...)
... door onwereldse casino's...
... via de "luisterrijke" lobby waar ge omhoog "gebeamd" wordt... (Soms voel ik mij hier alsof ik in een goedkope SF-film terecht gekomen ben. Allez, "goedkoop"...)
... om uiteindelijk vooraan in 't theater de tickets te kunnen afhalen...
... en dat allemaal terwijl er buiten zoveel moois te bewonderen valt. Zoals hier een vlucht pinguïns...
Wat een organisatie toch weer, en dat allemaal op een "vrije dag op zee"...
Na lang aanschuiven waren de ticketjes voor de excursie van morgenvroeg in ons bezit en konden we weer twee uurtjes onze zin doen - in mijn geval flink aangepelst zitten schrijven op mijn beschut terrasje en ondertussen de voorbijglijdende sneeuwbergen van het eiland Spitsbergen bewonderen. Ik begon zo stilaan mijn doel te bereiken... Ik kreeg het warm en koud tegelijk van emotie... Eindelijk sneeuwbergen... Die enorme verlatenheid... Die stilte... Dat eindeloze zicht op die mensvijandige omgeving...
Nog voor ik tegoei in vervoering kon geraken en mijn indrukken lyrisch kon beginnen neerpennen was 't alweer gedaan met de fun. Ja, deze reis zal er echt geen gedichtje uitgeperst worden, zelfs mijn berenverhalen vorderen niet eens. We moesten om vier uur alweer paraat staan om naar 't theater te vertrekken voor de voorllichtingsles over ons bezoek van morgen.
We werden - met recht en reden - flink de les gelezen hoe ons daar te gedragen. Vanzelfsprekend mocht er niets op de grond gegooid worden of gerookt worden. We moesten hoofddeksels dragen om ons te beschermen tegen aanvallende vogels. Als de man met het geweer die meegaat het sein geeft dat hij een ijsbeer ziet moeten we zo snel mogelijk terug naar de boot lopen. En mensen die minder mobiel zijn worden met aandrang verzocht aan deze ene trip niet deel te nemen want morgen zal aan land gegaan moeten worden via een drijvende pier die het personeel van de boot zelf ineen zal steken. Het wordt een smal en wiebelend geval en is dus zeer gevaarlijk voor mensen met looprekjes en rolstoelen. Die mensen kunnen even goed het panorama bewonderen vanop het cruiseschip dat midden in de fjord zal liggen.We mogen ook maar 10 minuten aan land want dan zullen we t al koud genoeg hebben, en we mogen de toendra niet betreden om ook de kleinste vormen van leven niet te verstoren, we mogen enkel even over het keienstrand stappen.
Allemaal vrij normale richtregels vind ik, uiteindelijk is t geen wandelingetje over de Scheldekaaien dat we gaan maken.
Ze probeerden ons natuurlijk ook weer een boel leugens wijs te maken als zouden wij t enige cruiseschip zijn dat de toestemming krijgt aan land te gaan dit jaar. We zullen morgen wel weer zien hoeveel schepen er liggen
De les over de "do and don't-s" in Spitsbergen, in het theater.
Zo vroeg mogelijk in Samsara gaan dineren om snel in ons nestje te liggen want - zoals haast elke dag moeten we alweer vroeg uit de veren - wij hebben een ticketje gekregen voor de tender van 8 uur. Maar er zijn grotere pechvogels, want de eerste bootjes beginnen al om 7 uur te varen. Dus in zekere zin hebben we nog geluk. Nu de gordijntjes goed dicht trekken en doen alsof t nacht is.
Terwijl anderen country-dansles volgen in de Poolcirkel... Dit is toch wel een vreemde combinatie. There's a time and a place voor everything.
Of... toch nog even rap aan dek gaan genieten van de eenzaamheid, de rust, de stilte en de meer dan wonderlijke natuuur?... En weer een paar uur slaap opofferen?...
Als je zo'n dingen ziet voorbijglijden is de keuze alweer snel gemaakt natuurlijk...
Trouwens... waarom nog slapen? Ik heb nu toch wonderzalfkes tegen de wallen?....
Een klein handig dingske, vooral voor singles... Een pizzasnijder! Maar ge kunt er ook deeg mee snijden, met wat moeite zelfs Gyproc-platen, hoewel daar waarschijnlijk andere messen beter voor geschikt zijn.
Zeker niet iedereen die het opgelost heeft heeft het ding in huis maar ze hebben het toch allemaal maar weer herkend! Dus... dikke proficiat Jan, Chrisje, Luk, Kaatje, Ron, Geert, Nilleke, Lilith, Steven, Veveke, Marleen, Lange Lou, Renee, Derktje, Opapat, Dolfijn, Mieke, Rudy, Kathleen, Klaproosje, Redpoppy, Nand, Maria, Ritje, Lisette, Sus, Fernanda en Vif!
Die reuze kattenklimpaal stond me in diverse dierenwinkels al maanden hypnotiserend aan te staren en telkens ik voorbij kwam fluisterde hij me zachtjes toe. Zijn diepe verleidende stem fezelde : "Neem mij mééééé!!! Kóóp mij!!! Uw kroost gaat u zóóóóó dankbaar zijn... Néé, ik ben écht níet lelijk... Ik ben van de laatste generatie krabpalen, wij worden niet meer noodzakelijk in bordeelroze of fluogeel gemaakt... Ik ben zacht beige... Een kleur die nu eens écht bij àlles past... Ik ben zelfs mooi... Kom, laadt me in uw auto, ik kan er makkelijk in... Met uw druk leven verwaarloost ge uw kroost, ik kan hun de broodnodige troost bieden... Ik zal uw geweten ontlasten... Uw zonden vergeven... Kóóóóóp mij!!!..."
De laatste weken stond hij zelfs in aanbieding. Aan -25%... Toen sprak de paal : "Speciáál voor úúúúú hebben ze mij afgeprijsd... Zoudt gij voor een prikje uw zogenaamd 'geliefde' kroost mij nu nóg niet gunnen?... Ge kunt toch niet zóóó zuinig zijn dat ge gaat wachten op nóg een afprijzing?... Dat kunt ge toch niet maken?... Want dan begint uw zuinigheid op die van uw mama zaliger te trekken en dat is toch wel 't láááátste wat ge zou willen? Nietwáááár?.... Vraag míj... Mij persoonlijk... zoals ik hier sta... Ge moet me dan zelfs niet eens meer monteren... Wat een besparing van werk en tijd toch weer... daar zijt ge wel gevoelig aan in deze drukke tijden hè?... Komáán, geef nu toe... Denk eens aan die dankbare oogskes van uw beestjes waar ge weer zo verliefd naar gaat zitten kijken..." En toen deed die paal plots een stommiteit, hij fluisterde : "Ik zal zelfs uw meubelen redden... Uw lievelingen zullen met mij in huis nóóóóit aan uw zetels krabben, uw huis gaat éééééuwig onbeschadigd blijven." Dát was er nu echt over. Ik heb de paal eens heel vies bekeken en geantwoord : "Daar had ge dan maar vroeger mee moeten afkomen. Mijn salon ís al een krabpaal. Een krab-ensemble zelfs. In 't schoon blauw dan nog. 't Past bij mijn salon. Ah nee, sorry, 't is mijn salon." En weer liet ik de paal staan. Boos, en blij dat ik van zijn gezaag vanaf was.
Tot de volgende ontmoeting de paal mij timide met zachtjes geloken ogen aankeek en zijn zwoelste pluchen stem liet klinken : "Sorry van die uitspraak van vorige week... Maar ge moet naar de toekomst kijken... Ik weet het schatteke, dat kunt ge in uw huidige situatie moeilijk, ge zijt een beetje depri, maar toch... Luisssssster... Als uw katten nú aan mij leren krabben dan weten ze dat dat mag. Ze gaan uw salon niet meer boeiend vinden en 't gewoon links laten liggen. Of rechts natuurlijk, dat hangt er van af waar ge mij gaat zetten. En dan... dan... kunt gij een nieuw salon kopen! Eindelijk eens een kado voor uzelf... Een nieuw ongerafeld salon dat voor de ééééééuwigheid zo netjes gaat blijven omdat uw lievelingen in mij hangen te zwieren... Wat een toekomstbeeld toch hè?... Kunt ge 't u al voorstellen?... In een zacht salon - misschien best geen blauw maar een beige of een bruin, want dat past dan wel beter bij mij. Ge kunt dan ineens de gelegenheid te baat nemen eens opnieuw te behangen ook. En eens over nieuwe gordijnen denken - zit gij dan prinseshééééérlijk te genieten van enkele poezen die op mij zitten te ravotten... Oóóóóverlopend van dankbaarheid gaan die dan af en toe van mij op u springen - vanzelfsprekend met ingetrokken nagels - om zich op uw schoot te nestelen en u spinnend te bedanken... Ziet ge dat leven al voor u?... Púúúúúúúúr genot... Onversneden lúúúúúst..." En weer had de paal het verkeerd aangepakt, weer had hij een verkeerde snaar geraakt : "Watte? Wat denkt gij wel? Dat ik voor een stomme kattepaal mijn salon ga vervangen, ga behangen, nieuwe gordijnen ga laten maken terwijl ik zelf al niet meer weet waar mijn kop staat van 't werk?!!! Gij zijt zot zeker?! Sukkelaar! Gelijk gij kunt verleiden zoudt ge zelfs een paaldansclub nog failliet laten gaan." En weer kon ik opgelucht buiten gaan. Zonder paal.
Maar bij de volgende ontmoeting ben ik bezweken. Toch zweeg de paal toen in alle talen. Maar toen sprak Paal, sorry Paul, : "Amai schat, is hem dat nu?! Jawadde das inderdaad knap! Daar zouden onze boys zéker blij mee zijn! En die is nu toch niet zó lelijk van kleur dat hij niet in de living kan staan? Ja, die pakken we mee! En denk eens aan de tijdswinst omdat we hem niet meer zelf moeten monteren?!!!" Waar had ik die woorden onlangs nog gehoord?...
Omdat ik in die winkel nogal een goede klant ben (ah ja, 7 monden die moeten gevoed worden, om over de bekken van mijn visbestand nog te zwijgen) moest ik niet wachten tot de nieuwe voorraad binnenkwam en kreeg ik inderdaad 't etalagemodel mee. Het stond een beetje wankel in mekaar maar het spaart toch een uurtje onderdeel-uitzoek-plezier uit...
Ta-da-da-dáááááá!!... Hier is hij dan! Maar ik heb de verleiding toch lang kunnen weerstaan deze keer hé?
De bomma aller klim- en krabpalen!!! (Niet de linkse op de foto hè!) Aangezien mijn echtgenoot de nieuwe aanwinst zo charmant vindt dat hij hem zelfs een plaats in de living wou geven moest het gevaarte wel door de tuin, door heel onze lege winkel, via de trap naar de eerste verdieping, vervoerd worden... Op zo'n moment is een voorgemonteerde paal al iets minder interessant. Nog voor we met ons monster boven waren had Nemuri Neko al niet aan de verleiding kunnen weerstaan er in te klimmen...
Toen 't gevaarte door de living gedragen werd zat Mathurin al in 't holletje.
Misschien vinden ze een bewegende kattenpaal nóg leuker en kunnen we onze oude dag vullen door met die paal rond te gaan wandelen. Ge moet toch íets doen om 't leven van uw beesten wat aangenaam te maken?
Nu moet hij nog wel vastgezet worden natuurlijk. En er zit ook nog een los zakske met vijskes bij...
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 7 deel 1.
Donderdag, 16 juli 2009.
Costa Luminosa, op zee
7. Rust roest. Zeker op een boot.
Eén van de vele schermen aan boord. Onderweg van Noordkaap naar Spitsbergen.
Gisterenavond hebben we t een beetje gezellig laat gemaakt met onze Hollandse kennissen. Tja, t blijft altijd maar licht dus je verliest alle besef van tijd. Nu zijn we doodmoe. Het is een "dag op zee" maar dat betekent helemaal niet dat het een rustdag is. In tegendeel. Het alarm op mijn gsm heeft vandaag tot vier maal toe moeten verwittigen voor een belangrijke afspraak. Op reis heb ik normaal zelfs niet eens een gsm op zak...
Iets wat voor yoga-les moest doorgaan. Wegens groot succes gevolgd door 8 mensen. Op een totaal van 2500 passagiers.... Volgens mij is yoga toch een meditatieve bezigheid?... Vanwaar dan weer die keiharde new-age-muziek en het dansfilmpje op 't scherm?...
Geef deze les op een iets intiemer plekje zonder keihard lawaai en er zouden veel meer mensen opdagen. Maar maak dat eens wijs aan een Italiaan...
We moesten vroeg uit bed wilden we de passage langs Bereneiland zien. Hoewel t hier allemaal aan boord te doen was werd dat toch weer een avontuur op zich
Jammergenoeg hadden ze het uur op ons dagelijks informatieblad dan ook nog verkeerd gedrukt. Stonden we nog een uur te vroeg aan de koude reling te turen ook! Hadden we ons dus weer voor niets gek gehaast met ons ontbijt. Ik was dan aan een officier gaan vragen of we het eiland langs stuurboord of bakboord gingen passeren. In t eerste geval kon ik lekker van op mijn eigen terrasje kijken en moest ik niet boven op dek gaan staan uitwaaien om het te kunnen fotograferen. En ja, we hadden geluk! Dus wij lekker terug naar huis en maar wachten Plots horen we een lage sonore Toet en roepen ze via de intercom dat Bereneiland in zicht is. En waar ligt het? Aan bakboord! Dat werd dus rennen en zoals gewoonlijk naar de verkeerde kant.
In onze haast kwamen we aan de verkeerde lifthall waar de liften maar tot op de 9de verdieping gaan, vervolgens belandden we op een verdieping waar we geen deur naar 't dek vonden. Wéér terug een trap afgecrosst om uiteindelijk helemaal tot achteraan de boot te moeten lopen om een deur naar buiten te vinden. En wat zagen we dan? Een bar en dor eiland met enkele gletsjers dat enkel gebruikt wordt voor wetenschappelijke onderzoeken. Echt veel was er dus niet aan te zien. Maar het had ons wel een goede fitness opgeleverd. Veel trappen, lange gangen, en dat allemaal al rennend. Dat kan niet slecht zijn voor de cholesterol. Het was ronduit ijzig aan dek. Je waaide weg en je neus vroor ter plekke af. Langer dan 10 minuten was t niet vol te houden.
Zonder sjaal, zonder muts, zonder handschoenen... Alleen met een knalrode neus. Dat zijn de échten.
Toen ik even later nog vanop de zwembadverdieping een foto wou nemen en een paar seconden een raampje op een spleetje zette, om niet door de getinte ramen te moeten fotograferen, stond de boot bijna op stelten! De Italiaanse senioren gilden als mezzo-sopraantjes dat ze tijdens die 5 seconden een verkoudheid zouden kunnen oplopen. Tja, dan moet je echt wel een cruise doen die bijna tot aan de noordpool gaat Zo zitten er ook steeds mensen in t restaurant die persé de middernachtzon willen zien maar als ze dan heel even schijnt 't tijdens 't diner moet de maître dhotel wel onmiddellijk de gordijnen dicht doen want anders schijnt de zon in hun ogen . Gaat met zon soldaten naar den oorlog
En dat was dan Bereneiland. Veel land weinig beer.
Voor al dat verloren geloop aan boord hebben we zelfs al enkele dagen geleden een nieuwe manier van poseren uitgevonden. Japans poseren is momenteel even out. Nu poseer ik als De Schreeuw van Munch. Ik vind dat dit in Noorwegen, en zeker op zon stress-cruise, beter gepast is. Op het schilderij van Munch staat een gezicht met de mond wijd, het slaakt een wanhoopskreet. Het figuurtje drukt zijn wangen samen met zijn handen en zo wordt zijn mond een langerekte O. Dus zo poseer ik nu, en ik moet zeggen ik heb al een leuke verzameling Munch-jes. Zeker op dagen als vandaag groeit die flink aan.
Eentje uit de collectie "Munch"-skes.
Na het ontbijt hadden we recht op onze gratis gezichtsbehandeling in de Samsara Wellness. Best leuk, ware het niet dat die mensen je uiterlijk nogal erg afkraken om achteraf toch maar zoveel mogelijk produkten te kunnen verkopen. t Is hun deze keer nog gelukt ook want inderdaad, ik hèb gigantische wallen onder mijn ogen, mijn huidís veel te droog en de aders op mijn wangen beginnen te springen. (Hoe zou dat hier nu toch wel komen? In deze aangename droge gierende poollucht?...) Dus ja, ik ben met open ogen - en de zakken eronder - in de commerciële val gelopen en ben met enkele wondermiddellen buitengekomen. Ik heb me dus deze keer letterlijk én figuurlijk dingen laten aansmeren. Maar vanaf nu blijf ik daar ver uit de buurt want de kapper heeft ook al opmerkingen gemaakt over mijn haardracht en van mijn loswapperende pels blijven ze af. Zeker weten. Toen ik Paul de mannenafdeling zag verlaten kwam hij ook enigszins beschaamd met een zakske vol duur spul aangestapt Zelfs de stoersten gaan hier dus voor de bijl.
Zeg nu zelf... Zo'n kereltje vráágt toch gewoon om een serieuze klimpaal...
Hier kan geen ladderke staan of binnen de minuut wordt het beklommen... Ik denk dat mijn jongens in hun vorig leven vakmannen geweest zijn. Hopelijk betere dan diegenen waar ik de laatste tijd mee te maken heb gekregen... Ooit... als ik terug wat moed heb laat ik wel eens foto's zien van de "meer-dan-dramatische" binnenafwerking van 't "verandake". Maar momenteel heb ik wel ergere katten te geselen dan een stom mislukt verandake.
Nemuri Neko : "Tja, de rest van uw problemen zijn zelfs voor ons een beetje zwaar, maar dat verandake willen wij met liefde en plezier terug slopen hoor... 't Is natuurlijk pvc, dat duurt wel wat langer.... Wij werken persoonlijk liever met hout... Maar met de binnenafwerking kunnen we toch wel binnen de week klaar zijn als ge wilt. Zullen we een offerte sturen of beginnen we er gewoon al aan? Ah ge schrikt?! Jaja wij zijn rappe aannemers en direkt beschikbaar! Dat zijt ge ook niet gewoon natuurlijk..."
En morgen... hopelijk nog eens tijd voor een brokje reisverhaal...
Bedankt en dikke kus!
)
