|
Dinsdag, 18 januari 2011.
11. Hazen zijn rapper dan Klazen.
Ons ontbijt kan je zelfs niet in een 6-sterren hotel krijgen. (Ah nee, want dan zou een of andere roomboy alles op een kar met rammelende wieltjes binnen komen rijden en moesten we ook altijd aangekleed zijn.) Deze manier is super de luxe. Paul kan van 't buffet kiezen waar hij zin in heeft en voor mij is fruit en yoghurt al voldoende. Er komen geen vreemde mensen aan te pas en we kunnen puur natuur zitten eten met zicht op niet meer of niet minder dan een oceaan vol vissenaktie.
Akkoord, de andere toeristen mogen zoiets niet. Het is volgens de reglementen niet toegelaten om eten uit de restaurants, of drinken uit de bars, naar de kamers mee te brengen. Hier speelt natuurlijk weer het feit dat wij Prems Vip-vriendjes zijn. Maar ik ben er 100% zeker van, dat moest hier nog iemand op vakantie komen met hyper-accusis of een andere ziekte waarmee ze moeilijk onder de mensen kunnen komen, en ze het op voorhand zouden aanvragen, ze dezelfde voorrechten zouden kunnen krijgen.
Ondanks het springtij en de wobbelige zee had er veel moois te fotograferen kunnen zijn onder water, want het licht was prima. Had. Verleden tijd dus. Het werd het een rampzalige snorkelpartij. Binnen de korste keren dampten zowel mijn scherm als mijn lens aan en was het gedaan met fotos nemen. Wreed frustrerend want we waren speciaal naar een gebied vol enorme koraalschotels gezwommen waar we met laag tij niet geraken zonder het risico te lopen om begroeiïngen te beschadigen.
Ik heb dan maar wat rondgezwommen met het ding onder mijn oksel in de hoop het te ontdampen. Madam met haar sjakoske op stap onder water... Grrrrrrrr.
Twee blauwe visjes voerden een paringsdans uit. Ze blijven eindeloos - kop aan staart - als beelden op een kermiscarrousel rondjes draaien. Het leek wel een snel bewegend, driedimensionaal kunstwerk van Escher!
We zagen ook een groep flink uit de kluiten gewassen anemonen bewoond door clownsvissen, die ons zoals steeds met grote ogen aankeken, en zich terugtrokken tussen de tentakels van hun huis als we te dichtbij kwamen.
Al dat moois, zoals steeds omringd door enorme scholen vis die voorbijflitsen, en vele solitairen die ofwel aan de rotsen graasden ofwel op rooftocht waren.
Eens terug in de warmere lagune ontdampte mijn ding een beetje in t midden van de lens en kon ik er toch nog wat David Hamiltons uitpersen. Met zon camera hebt ge voor special effects geen photoshop meer nodig. Die apparaatjes hebben toch al voor frustraties gezorgd ja...
Als ik ooit nog op snorkelvakantie kan gaan zal het met een echte onderwatercamera zijn - zoals al die andere mensen die hier de modernste kleinste dingen rond hun pols hebben bengelen. In plaats van met oude bovenwatercameras in plastic bakjes die langs alle kanten licht doorlaten en uw scherm door de weerkaatsingen meestal zo goed als onzichtbaar maken. Fotograferen op den tast, verdomme. OK, om heel eerlijk te zijn, die bakjes staan ook al jaren vol krassen omdat ik er al ontelbare fotos mee gemaakt heb tussen rotsen en tussen de scherpe zijkanten van doopvontschelpen, en meer van die dingen waar ze eigenlijk niet echt horen tegen te kunnen. Laten we stellen dat ze, euh, geleefd hebben.
Ik droom van een camera die automatisch zijn kleur aanpast omdat hij weet dat rood de eerste kleur is die onderwater niet meer zichtbaar is, van eentje waarvan ik tenminste kan zien en zelf kan instellen op welke snelheid ik trek, in plaats van op een golfer of een sneeuwman moeten te zitten klikken en dan de EV bij te regelen. Ik ben het beu om anderhalve minuut op 5 meter diepte te hangen stikken omdat ik vier menus moet openklikken om mijn licht aan te passen omdat er net toen ik beneden aankwam een wolkje voor de zon schoof, en dat ik dan amper 1 fotoke kan nemen omdat mijn flash zich niet kan herladen voordat ik kompleet verzopen ben. Ik weet het zeker, Sinterklaas gaat me dat brengen. Ik denk zelfs de Paashaas al. Hazen zijn rapper dan Klazen.
Toen wij rond half drie onze lunch beëindigden kwam Prem aangestapt, hij schepte snel een bord vol eten en kwam bij ons zitten. Al sinds zes uur was hij op gang en had nog geen hap gegeten. Nu moest hij wel rap een hap bijeengrabbelen want de keuken ging sluiten. En hij wil onder geen voorwaarde dat voor hem een uitzondering op de regel wordt gemaakt. Telkens weer valt het me op hoe lief en attent hij zich gedraagt tegenover de mensen die hem bedienen. Voor het kleinste lepeltje dat ze hem brengen bedankt hij hen. Het is niet voor niets dat hij door zijn mensen op handen gedragen wordt.
Eindelijk had hij eens een half uurtje om wat bij te praten alvorens zijn telefoon hem weer op pad joeg. We praatten over Selina die sinds de tsunami niet meer de teruggetrokken vrouw van den baas is maar aan een blitzcarrière begonnen is in de hulpverlening aan vluchtelingen. Momenteel zit ze in India, ze heeft de controle over het beleid van World Concern in Sri Lanka en Bangladesh en regelmatig wordt ze ook naar Viëtnam gestuurd. Hij verlangde er naar zijn vrouw zaterdag weer te zien en dan samen een paar weken te kunnen doorbrengen, alvorens ze weeral naar een congres in Seattle vertrok.
Hij vertelde trots dat dit hotel, sinds de 7 maanden dat het in zijn handen was, al van de 37ste naar de 24ste plaats op de ranglijst van de in totaal 163 Maldiviaanse hotels gestegen was. En hij wil nog hoger geraken. Maar het gaat wel een vier sterren hotel blijven. Om er een vijf ster van te maken zou teveel aan infrastructuur kosten. En de huur van het eiland loopt nog maar 10 jaar. (In de Malediven kunnen buitenlanders, zoals in de meeste Aziatische landen geen grond kopen, er kan alleen gehuurd worden). Stel dat ge hier vanalles herbouwt, en het huurcontract wordt niet verlengd en uw kosten zijn niet afgeschreven, zijt ge wel ferm gezien. Een eiland huren is ook niet goedkoop, ge betaalt jaarlijks meer dan een miljoen euro, dus ge moet wel goed uitkijken om het rendabel te maken. Tenandere een vijf ster maakte niet noodzakelijk meer winst dan een vier ster.
Een vier sterren hotel is ook fijner. De mensen doen normaler. (Behalve ik dan.) En de sfeer is lekker relax. Iedereen loopt hier constant op blote voeten, dat kan omdat de vloer van alle gebouwen overdekt is met een dikke laag zand. Niemand loopt hier super opgekleed, of echt ordinair, tijdens de maaltijden, qua kleding is het de gulden middenweg. In bikini eten hoort niet, maar zelfs s avonds zijn bermuda-shorts geen ongewoon zicht. Een kostuum boven blote voeten zou ook maar een raar zicht zijn.
Hij vertelde ook hoe tof het hier geweest was met kerstmis, maar dat hij het zo spijtig had gevonden dat de douane de beeldjes voor zijn kerststal vernietigd had. Hij kan hier ocharme zijn geliefde Jesus-prentjes niet op zijn bureau hangen waar het vroeger op zijn kantoren in Sri Lanka vol van hing. De Maldivianen zijn nogal strikt op gebied van godsdienst. Het is en blijft een moslimland.
Vanzelfsprekend kwamen ook de problemen met personeelsbeleid aan bod en toen zag ik mijn kans om even te lobbyen voor het zwemmen van de jongens. Hij viel uit de lucht, en wist niet eens dat ze graag zouden willen gaan zwemmen, want ze hadden het hem nooit gevraagd. De niet-zwemmen-voor-personeel-regel was er op dit eiland altijd al geweest omdat rondom rond elke plek benut is voor een gastenkamer. En uiteindelijk was dit de mannen hun werkplaats en geen vakantieplek, en ze hadden toch een fitnessruimte om te sporten!...
Jaja mijne lieve vriend, natuurlijk, dat is allemaal wel zo, maar als ge uw personeel nóg gelukkiger kunt maken, dan werkt het misschien nóg beter?...
Ik legde hem het systeem op Velidhoo uit, waar het personeel mag zwemmen achter de pier na hun naam genoteerd te hebben bij de security.
Hij was direct bereid de zaak te onderzoeken om eerst uit te vissen waarom hier ooit een zwemverbod gekomen was. Hadden de jongens de gasten lastig gevallen? Was er eentje verdronken? Hadden ze misbruik van de situatie gemaakt
Hij zei dat ze maar een woordvoerder moesten aanstellen en hun verzoek overmaken en dat hij er dan het nodige voor zou doen. Ja, Sri Lankanen en officiële documentjes... dat is toch wel een zeer geslaagd huwelijk.
Maar kom, ik was al tevreden dat de basis gelegd was.
Bij een volgende zitting lobby ik voor de heraanleg van hun voetbalveldje.
Toen tenslotte toch de fanfare van zijn gsm begon te spelen sprong hij recht, alweer met de onnodige verontschuldigingen : "Ge neemt het me toch niet kwalijk dat ik hier zo weinig tijd bij u kan zijn hé?... Maar ik heb hier zoveel werk... Het is hier niet zoals vroeger begrijpt ge?..."
Alsof we dat verschil niet zouden snappen! Nee, 't is hier zeker niet zoals vroeger, toen we soms de twee enige gasten in zijn hotel in het Tamilgebied waren, nogal logisch dat er toen veel meer tijd was om samen op te trekken. Hier is elke kamer constant volzet. Hier moet de mens van 's ochtends tot 's avonds een klein dorp aan de gang zien te houden!
Prem vertrok naar zijn kantoor en wij naar het onze. Ieder zijn job. Wij moesten onze foto's op de computer gaan zetten. Het moet gezegd : ons bureau is wel iets knusser. Lekker winderig en koel, zonder airco, al onze ramen en schuifdeuren open, en zicht op zee langs overal. En als onze telefoon rinkelt is 't enkel om te vragen of we wel gelukkig genoeg zijn.
Na "het werk" in zee geploft. Gaan rondhangen tussen de grazende vissen die in het zachte avondlicht met honderdtallen hun buik zitten te vullen door de rotsen af te knabbelen. Ge hoort de papegaaien de stenen met hun snavels vermalen. Machtig! Het is zo eens iets anders dan een weide vol grazende koeien. Maar het maakt wel veel stof. Uiteindelijk : wat ze opeten moet er ook terug uitkomen. In wolkskes.
Van boven op onze vlonder kon ik twee inktvissen zien. Ik probeerde hun op verschillende manier te fotograferen want de zon was al onder en het water heel rimpelig. Ik kreeg als resultaat een prachtige reeks surrealistische schilderijen! Gefragmenteerde inktvissen! Honderden puzzelstukken die een inktvis zouden moeten voorstellen! Allemaal strak afgetekende blokjes waar de kleur van afspat! Van deze serie komt er zeker eentje aan mijn muur te hangen.
Net voor we naar het diner vertrokken deden we een heerlijke ontdekking : als de wind en de sterren en de maan en het getij goed staan, en vooral als een van ons twee met gestrekte arm de draadloze antenne in de lucht houdt, reikt het bereik van het internet tot in ons huis!!! We moeten het systeem nog wel wat perfectioneren want hier telkens een half uur als Vrijheidsbeeld gaan staan is nu ook niet echt praktisch. Maar dat komt wel in orde.
Na het eten zaten we even met Prem in de overdekte, rustige salon een kokosnoot te drinken. De NGO-meisjes kwamen ons arrack brengen, het was hun laatste avond en ze gingen volledig uit hun bol. Zó verdrietig dat ze niet voor een langere tijd geboekt hadden. Heel stilletjes zat ik blij te wezen dat wij slimmer waren geweest.
De rest van de avond zijn we met onze pc's op wandel geweest. Van hotspot naar hotspot, maar nergens was er internetverbinding. Dus al zeker niet op ons afgelegen schiereiland.
Arme Donald kwam voorbij geraced, zo hees als een krab. Ik grabbelde hem even vast en toen vertelde hij dat niemand het mocht weten, maar dat hij lumbago had en al geopereerd was. Reden te meer om het wat kalmer aan te doen vond ik, maar daar wou hij niet van horen! Hij zou Prem steunen door dik en dun want het was dankzij hem dat hij hier was kunnen komen werken. Voor het Sri Lankaanse personeel is dit vanzelfsprekend een paradijs, hun loon wordt uitbetaald in dollars... Ze verdienen hier een veelvoud van wat ze in Sri Lanka zouden kunnen verdienen en zijn dan ook bereid zich ervoor uit de naad te werken.
Ik heb zo'n medelijden met Donald. Hij kijkt nog altijd met zijn trouwe oogjes naar de hemel als hij aan zijn ma denkt. Hij vertelde dat hij enkele weken voor haar dood verlof had genomen om voor de verjaardag van zijn vrouw thuis te zijn. Hij was amper terug op post en toen stierf zijn mama. Dus moest hij onvoorzien plots terug naar huis vliegen. Prem is dan zo lief geweest om voor hem een vliegtuigticket te regelen. Ik denk dat hij hem daar eeuwig dankbaar voor gaat zijn. Nu begrijp ik alleszins waarom hij de nacht na de begrafenis al terug op het vliegtuig zat om weer te komen werken.
Ik ben naar huis gegaan om keelpastilles voor hem te halen. Ik kan al zo weinig voor hen terug doen.
Trouwens, iemand die de hele dag tussen de twee restaurants heen en weer moet krabbelen en bovenop nog zo hees is als een krab, kan toch moeilijk de wekelijkse "crab-race" aan mekaar gaan praten?...
Morgen het vervolg!
28-01-2011 om 00:00
geschreven door Laathi
|
