|
Woensdag, 13 november 2002 - 22.15u.
Voor Phuket.
17. The Man with the Golden Arm.
Rond een uur of tien opgepikt door 4 speedboten. Serieuze. Ik was bang dat we heel de dag als sardinnekes opeen gingen zitten, maar niks was minder waar. We hadden room to move, konden liggen, zitten, hangen en staan. Twee Yamaha V6 200 pk motoren erachter en wijle weg. Keifak.
Aan 70 per uur naar de baai van Ao Phang Nga. Schitterende tocht!
Het eerste doel was dus dat onnozel James Bond eiland, waar enkele minuten van "The man with the golden gun" waren opgenomen. Godbetert 30 jaar geleden. En heel die streek leeft hier dus nu nog van! Stel dat die film nooit gemaakt was, dan stonden er dus duizenden Thai extra aan den dop. Een ongelofelijke commerce! Het Scherpenheuvel van James Bond. Hilarisch.
Loopt er een Amerikaan voor ons en die begint heel serieus tegen zijn vrouw te vertellen over "The man with the golden arm". Heerlijk moment.
Het rechtopstaand rotske in zee is echt niet veel bijzonder. Het is zelfs vrij klein in verhouding tot de rest van de kartsrotsen die toch wel 100 meter hoog zijn. Errond hebben ze een soort boardwalk gemaakt, zodanig dat ge van daarop het rotske nog kunt fotograferen zonder dat er 7000 toeristen voor uw beeld lopen. Dus dat hebben ze goed aangepakt. Voor de rest is het een Vlaamse Kermis van toeristenstallekes met de bangelijkste prullen. Soit die rots is brol, maar de omgeving is wel uitzonderlijk mooi.
Ge vaart dus aan razende snelheid tussen al die hoge rotsen waar op de meest onmogelijke manieren nog bomen en kaktussen tegenaan groeien.
Mooie tocht door de mangroven gemaakt, en onder rotsen onderdoor gevaren. Was niet zo simpel want het water was aan 't opkomen en het waren redelijk grote motorboten, dus het was een kwestie ze echt op het hoogste punt onder de rots door te loodsen.
Het lijkt hier heel erg op Halong Bay in Vietnam, en naar 't schijnt ook op Guilin in China. Alleen dat het hier natuurlijk veel toeristischer is.
De drukte viel anders heel goed mee. Af en toe eens een andere toeristenboot, maar helemaal niet storend. Tot we aanlegden aan een zogenaamd seagypsy dorp : Panniye Village
Een gigantische nederzetting op palen in zee die dus ontstaan was, en in leven bleef, door de James Bond mythe. Ongelofelijk maar waar.
Het was een vettig, vies, vuil Moslimdorp. Kompleet onderkomen en verwaarloosd waarin een bende moslims liggen te vegeteren tot de boten verse toeristen leeggekieperd worden en ze die hun rommel kunnen beginnen aansmeren.
Over loopbruggen door hun negorij gewandeld. Een ander woord kan ik er met de beste wil niet voor vinden. Alles is kapot, niemand repareert iets. Dikke, vette Thai liggen op de grond te maffen. A ja, pal op de middag en sinds gisteren Ramadam, dus overdag eten en drinken is er momenteel ook niet bij, wat moet een mens dan doen? Ge kunt toch niet beginnen kuisen of repareren?...
In een school terechtgekomen die totaal op stelten stond. Geen enkele leerkracht te zien, en allemaal klassen vol kinderen die zeer uitbundig zichzelf zaten te amuseren. Heel vreemd.
Dan als vee naar het "restaurantje" gedreven. Ik denk dat er gemakkelijk plaats was voor 1000 man. De James Bond industrie. Ge kunt het u echt niet voorstellen. Maar kom, ondanks de omstandigheden toch lekker gegeten en het allemaal maar met de nodige humor bezien. Over de hygiënische normen zullen we het niet hebben want er sprong vanalles rond dat zijn tanden of angeltjes in mijn benen zette.
Paar schitterende pareo's gekocht, en wat met Peter zitten babbelen. We dachten dat hij geschiedkundige was of zoiets, maar hij heeft politiek recht gestudeerd om in the foreign office terecht te komen, en omdat dat uiteindelijk te lang duurde is hij in de reissector gerold via t reisbureau van zijn ouders, en zo zit die mens nu al 15 jaar op boten. Hij heeft al de waanzinnigste zeilreizen gedaan. Hij is op de moment zelfs gedomicilieerd op de Seychellen, en is een even fervente fan van Zanzibar als wij. t Is een jongen die zijn leven goed aanpakt. Amaai.
De terugtocht naar de Starflyer was ook nog heel mooi. Er stonden weer de meest uitzinnige wolken aan de hemel. Terug aan superspeed door het kartslandschap, en op 't einde haar dan als een koningin aan een eilandje zien liggen. Iedereen was doodmoe en vies en plakkerig. Dus efkes aan Peter gevraagd om ons nog rap naar het eilandje te brengen voor een zwemmeke. En die gast is echt van goeie wil, dus dat kon ook al weer. Jongens deed dat deugd!
Om half zes gingen we uitzeilen, maar er was zo goed als geen wind, dus is het voornamelijk zonsondergang bekijken geworden, wat ook niet te versmaden was. Ik heb mijn plekje ondertussen wel gevonden. Vanvoor op de tien meter lange boegspriet. Helemaal alleen, geen mens ziet mij zitten en er kan niemand in mijn gezichtsveld komen staan.
Achteraf in de invallende duisternis, alle tinten donkergrijs verlicht door bliksems, op de brug nog wat met Oleg staan babbelen in zijn sappig Russisch Engels en weer wat bijgeleerd. Ze is het gelukkigst met 5 à 6 beaufort, dan kunnen alle zeilen gebruikt worden. Maar bij 8 beaufort is het al platte paniek, want zo heeft hij eens zijn twee ankers uitgeworpen en ondertussen de motoren laten draaien, en nog kreeg hij zijn passagiers die in de tenders zaten niet terug aan boord omdat de kleine bootjes maar bleven afdrijven.
De Russen zijn eigenlijk nog het leukst, die hebben een goeie zin voor humor. Maar de Scandinavische officieren dat zijn echt triestige zure haringen. Daar kan geen lachske van af.
Vanavond zijn we totaal absurd naar Phuket gevaren om enkele danseressen en wat rammelan op te halen voor de Thaïse culturele show na het diner. Ondertussen kwam er uit het NW een serieus onweer aangedreven. Oleg vreest voor onze uitstap van morgen
want we moeten seffens (als de jazz terug van boord is) wel terug die richting uitvaren.
Enfin, daarstraks tijdens de lezing van Peter zijn er al flink wat tonnen water uit de lucht gevallen dus misschien is het morgen wel terug beter. We zaten met negen in de library en we waren allemaal zo moe dat we bijna ter plekke in slaap vielen.
Veel heb ik vandaag aan zijn verhalen dus niet gehad.
Mijn kleertjes die ik vanmiddag gekocht heb schijnen in de smaak te vallen want er zijn al twee vrouwen afgekomen om me er complimentjes mee te geven. k Ben er zelf ook heel kontent mee trouwens. t Zijn nuttige en leuke souvenirs.
We zijn met onze laatste krachten gaan dineren, en in onze kooi gesukkeld. Zo'n dag speedboat is vermoeiend, ge beseft het niet maar elke spierke zit konstant gespannen om schokken op te vangen en in evenwicht te blijven. Maar 't is wel zalig natuurlijk. Onze pa was ook zo zot van boten. Het zal dus wel een genetisch iets zijn. Maar onze pa kon wel goed slapen. Wou dat dat ook genetisch klopte
06-01-2009 om 00:00
geschreven door Laathi
|
