|
Een tweede uittreksel uit mijn reisverhaal. Dag twee op Koh Ngai:
De "stilte" van de jungle.
Vanmorgen was ik weeral om half zes wakker. Ik hoorde een zeer vreemd en diep geluid. Ik ben dan maar opgestaan en op zoek gegaan naar de bron. Blijkt nu dat er in de vijverkes, die voor de goedkoopste kamers liggen, honderden puiten liggen te kwaken! Ik durf het niet in decibels uit te drukken! Het is een hels lawaai! De beestjes zijn niet groter dan een vingertop maar er komt een kabaal uit waar zelfs onze Phineas nog jaloers op zou zijn. Ocharme de mensen die hier een kamer hebben. Ge moet zelfs tegen mekaar roepen om verstaanbaar te zijn.
Toen ik op de grond tussen de planten aan t kruipen was om zon kikkerke eens grondig te kunnen bezien met mijn pillamp kwam er een kamermeisje voorbij (die ook dagelijks wakker gekwaakt wordt bij regenweer waarschijnlijk) en ze vroeg in een soort van "Thai-Engels" heel bekommerd :
You loose? You look something?
Now Im just looking at the frogs!
Oh you loose?!!
Nee schat, ik ben echt gene puit kwijt, ik zou die zelfs veel liever kwijt dan rijk zijn!
Im looking at little animals round water.
Weer niks. Nog geen glímp van begrip. Dus ben ik maar om kwart voor zes s morgens de pantomime van de kikker beginnen opvoeren. Thailand is een heel interessant en leerrijk land voor beginnende acteurs. Ge kunt u hier op de zotste momenten trainen.
Hier ziet ge goed hoe klein de diertjes zijn, hij zit om mijn hand en er kleven enkele blaadjes op zijn rug.
We zijn nog voor zonsopgang de berg achter ons huizeke opgewandeld helemaal tot aan de hotelgenerator en de personeelsverblijven. Die trouwens heel verzorgd zijn, er zijn toiletten en douches, zelfs wasmachines. Achter de hoek ligt natuurlijk weer hun stort. Ze schijnen al hun eigen vuilnis gewoon van de berg te kieperen. Ze leren het ook nooit.
Hier was het alleszins niet stiller als beneden want hier zaten enkele Boeing-krekels van hun oren te maken. Ge weet wel die krekels die zo hard loeien dat ge denkt dat ge naast een opstijgend vliegtuig staat.
De zonsopgang was waardeloos. Heel wazig en veel wolken, maar t heeft vannacht ook erg gedonderd en gebliksemd, ik heb nochtans geen regen gehoord. Maar die kan gerust overstemd geweest zijn door het duizendkoppige kikker- en krekelkoor.
Om 7 uur ging de ontbijtzaal open en deze eierbakker is ook weer een specialleke. Hij bakt zijn spiegeleieren op voorhand en laat ze op een koude plaat koelen. Is me dat smakelijk! Ik heb hem geleerd gekoelde spiegeleieren terug op te warmen. De missionaris in mij is duidelijk al weer wakker. Maar smakelijker wordt het er niet op, zon dubbel opgewarmd ei
Gelukkig was er ook nog een noedelgerecht waar stukjes inktvis in verstopt bleken, massas look in verwerkt was en ook nog wat groen onkruid. Nu niet direkt mijn droomontbijt maar toch beter dan die mishandelde eieren.
Aan t zwembad was t miezerig grijs. Paul ging dan maar eens op t bureau op t internet kijken op de site van UPS waar we de reisroute van ons Pandorake (onze laptop die nagezonden wordt) konden volgen. Tot onze grote ontsteltenis bleek ze nog altijd in Zaventem te staan!!! Ze was nog niet eens vertrokken en wij hadden verwacht dat ze al minstens in Bangkok zou zijn! Toen is een eindeloze reeks internationale telefoons begonnen naar UPS België die ons vrolijk meedeelden dat ze ze niet gingen verzenden eer we er een faktuur bijvoegden. Paul heeft hier terplaatse dan maar een faktuur voor ons Pandorake gemaakt en doorgefaxt. Volslagen belachelijk want het ding is niet voor de verkoop bestemd maar dat wou geen mens begrijpen.
Op de langen duur zei een meisje van t call-center van UPS (ge krijgt er altijd een andere aan de lijn en dan moet ge dus heel uw uitleg opnieuw doen, aan 3 euro per minuut) dat het ding vastzat bij de de douane in Zaventem en dat we daar naar moesten bellen.
Paul begon aan de douane-queeste maar na een paar uur bleek dat het wicht het verkeerde nummer gegeven had.
Uiteindelijk bleek weer een andere werknemer van UPS te zeggen dat ze helemaal niet bij de douane zat, maar dat ze direkt ging verzonden worden zo rap die zogenaamde faktuur bij hun op de fax aankwam. Veel tijd en telefoons verloren voor niks. Gelukkig was t slecht weer.
In de namiddag ben ik in de tuin wat planten en insecten gaan fotograferen, maar daar was het zelfs te donker voor. De foto's trekken op niet veel. 't Waren teleurstellende resultaten, maar ik had me wel goed geamuseerd. En ik was lekker opgefrist met mijn ruggetje in de regen 
Groot groen blad met donkere streepjes.
Blad met regendruppels.
Afgevallen rood blad waar het weinige zonlicht doorschijnt.
Het avondmaal was weer plus-que-dramatique. Paul zat zijn soep te eten en plots ving hij een vissekop, met ogen en al, op zijn lepel. Toen was zijn goesting ook ineens over.
Door de regen stinken de goten nog erger dan anders. Zelfs in de kamer. We hebben al een zandzakje gemaakt en op de afvoer gelegd (de truk die we in Paros geleerd hebben en dat meestal een goed stankbeheersingssysteem is) maar zelfs dat haalde niet veel uit omdat de geur door de spleten van onze plankenvloer komt. Ons kotje staat op palen, dus waarschijnlijk komt de riolering gewoon onder onze hut uit
Van loodgieterij hebben ze in Azië nergens veel kaas gegeten.
Paul is dan met vliegende diarrhee - ja die reuk kon er ook nog wel bij, dat zou t verschil niet meer maken - op t toilet geëindigd.
Om de dag helemaal vreugdevol te maken zijn er in de twee boomhutten naast ons een gezin met vier kinderen in getrokken, en ze hebben hun kinderen in de hut naast die van ons gestoken. Gelukkig liggen er tussen de hutten wel een meter of zes. Maar leuk is t toch niet. Niet echt een lollige dag geweest moet ik zeggen.
Och, vakantie is als 't ware leven, de ene dag is niet even leuk als de andere.
Dat kan ook niet. Dat moet zelfs niet, want als er geen "mindere" dagen zouden zijn dan zouden de "fijnere" er niet tegen kunnen afsteken.
De avond valt over Koh Ngai.
Lees deel 3 : "De Kathedraalbouwer van Phra Phrom."
Klik hier
02-01-1995 om 00:00
geschreven door Laathi
|
