|
Woensdag, 26 januari 2011.
19. Ik ben een vijs kwijt!!!
Tijdens het ontbijt zagen we een hele wolk geel met zwart gestreepte visjes zwemmen. Het is fascinerend dat ge weet hoe dat er onder water uitziet en wat ze aan het doen zijn en wat een gewarrel het is. Soms stopte de school, waren ze amper zichtbaar, en dan zwommen ze plots weer verder in een uitgerekte hoop tot aan de volgende lekkere rots. Ik probeerde ze te fotograferen telkens ze door een golf wat opgetild werden, maar ze waren te ver in zee om er iets zinnigs van te brouwen. Niet erg, we zouden ze later wel tegenkomen en dat is nog veel plezanter.
Plots rinkelde onze gsm en wie was er tot onze opperste verbazing aan de lijn? Het Sony-repair center van Male!! Gewoon om te informeren of alles in orde was met de cameras en of we tevreden waren met de reparaties. Stel u zoiets voor! Een firma die weet dat ge toeristen zijt en waarvan ze beseffen dat ze ons nooit meer gaan zien, onderneemt zon klantvriendelijke actie! Het zou bij ons niet waar zijn. Hier kunnen firmas als Belgacom en Proximus nog aardig wat van leren. Ja, als ik ooit kan terugkomen breng ik al mijn kapotte rommel mee.
Mijn achterwerk begint er uit te zien als die oude ijswafels van Ola. Vanille, aardbei en chocolade. Door het dragen van allerlei soorten bikinis - en vooral niet te vergeten de grote zwembroek van Paul - heb ik nu een poep in alle schakeringen van wit, roze, rood tot bruin. Stom dat een mens hier eens niet in zijne pure kan gaan zwemmen, dan zou ik dat onderdeel (of beter gezegd : dat bovendeel) misschien nog in orde krijgen. Maar zelfs al zou het mogen, het zou geen zicht zijn. Als ik snorkel drijft mijn zitvlak boven en als ik het op film zie dan lijkt het wel een eiland. En nog niet t kleinste van de Malediven. Eén van de dagen landt er nog een reiger op. Ik zal hier maar nooit een zandkleurige bikini dragen.
Het is wel bevreemdend dat mijn achterzone hoger boven water uitsteekt dan bij andere mensen... Kan niet missen dat ik zoveel moeite moet doen om te duiken en al mijn lucht uit mijn longen persen voor ik naar beneden ga! Enfin, we zullen hier verder maar over zwijgen, want ik voel dat het me te ver gaat leiden en dan kan ik weer gaan censureren als ik mijn verhaal op mijn blog wil zetten...
Toen we gepakt en gezakt over onze vlonder liepen om te gaan snorkelen kwam ik een man met een grote schroevendraaier tegen. Interessant want één van onze bedjes is een vijs kwijt. En enkele andere steken er gevaarlijk uit. In plaats van het probleem mondeling uit te leggen, en weer heel veel tijd aan een toch onbegrepen pantomime te verkwisten, troonde ik hem maar ineens mee naar de kamer om het aanschouwelijk voor te stellen.
De man begreep het probleem. Totaal onverwacht begon hij met de steel van zijn schroevendraaier op de uitstekende vijzen te kloppen. Jawadde. Van 't schrikken stak ik mijn vingers bijna in zijn oren in plaats van die van mij!
Ze zijn niet meer te tellen, de werkmannen die ik in hotels al een schroevendraaier als hamer heb weten gebruiken. Hebben die mensen iets tegen hamers? Verbiedt hun godsdienst dat? Vinden ze dat te zwaar om mee te slepen? Ik weet het niet, alleszins ik doe al lang geen moeite meer om "de missionaris van het gebruik van gereedschap" uit te hangen. Daar ben ik jaren geleden al mee gestopt. Alleszins ik heb nu toch weeral drie goed ineengklopte vijzen, en ooit zal nummer vier ook wel opdagen.
Om elf uur was het laagtij, dus het ideale moment om naar de goddelijke zone van de verschillende fish-washen aan de drop-off te zwemmen. Het was wel een hele klus er te geraken. Op de punt voor ons terras komen twee stromingen samen en daar is het makkelijk zwemmen, maar... eer ge daar zijt...
Erg genoeg zie ik altijd al zoveel mooie dingen onderweg dat ik mijn doel pas bereik als mijn eigen batterij en die van mijn camera al half leeg zijn....
Het was er weer prachtig vandaag! Ik kwam terecht tussen een 30-tal blauwe papegaaivissen die als razenden aan 't grazen waren! Ik draaide me om (met zo'n duikmasker heeft een mens echt "tunnel-vision", ge hebt totaal geen overzicht) en kwam totaal onverwacht terecht in een reuze school van die kleintjes die ik een uur vroeger vanop mijn terras had zien zwemmen. Ze waren heel gastvrij en ik mocht van lekkere rots naar smakelijk koraal meedartelen. Van zo'n school deel mogen uitmaken is een van de zaligste dingen in 't leven. Ge voelt u puur natuur. Op uw rood eiland dat boven water drijft na natuurlijk.) Ik keek weer eens opzij en plots werd ik omstuwd door een groep van grijze vissen die me ook hartelijk welkom heetten. Mijn geluk kon niet op. Ik ging van school naar school, doorliep de humaniora op een half uur en stak dolgelukkig mijn kop eens boven water. Dat was een beetje pijnlijk. Meegevoerd door mijn enthousiasme was ik de hele tijd tegen stroom blijven zwemmen en zat ik terug op mijn beginplaats. Kon ik weer heel dat eind gaan terugzwemmen om ooit aan de fish-wash te geraken waar Paul al enigszins ongerust op me hing te wachten. Het is wel een goeie fitness, en veel toffer dan een echte fitness, want ik kom tenminste met fotokes thuis, wat ge van zo'n bandloper niet kunt zeggen.
Ik had gehoopt om wat macro-opnamen te maken van de kleinste beestjes, maar de zee was veel te woelig. Ik was al een paar keer opgetild door een golf en nogal meedogenloos op een rots neergekwakt met mijn buik, dus gekker moest ik het vandaag niet gaan maken. Maar niet getreurd, er waren genoeg andere dingen te beleven.
Een vis die lichtblauw was en zich om de paar minuten in een zwarte vis omtoverde, speelde flink met mijn voeten. Ik zag hem, dook, ging een beetje in balans hangen, wou een foto nemen... en weg was de blauwe vis. Hoe ik daar ook hing rond te draaien, hij was verdwenen. Pas na een tijdje werd het me duidelijk dat hij van kleur kon veranderen. Nu werd het helemaal plezant. Nu kon ik elke keer mijn belichting gaan bijstellen als ik beneden was naargelang meneer van kleur was veranderd. Oh, wat droom ik van een apparaat dat zijn belichting automatisch aanpast...
Het was een heel bewolkte ochtend, dus donker onder water en vrij kleurloos, daarom besloot ik maar wat te filmen. Meeliften met zon school levert altijd een stukje mooie film op.
Uiteindelijk waren onze batterijen ver leeg en besloot ik nog een mooi eindshot van Paul te maken. Ik kiende mijn prachtshot zorgvuldig uit. Bekeek de richting van de lichtinval, de stroming, zocht een schoon koraaltje om te beginnen filmen en een mooie plek om te eindigen. Ik deed Paul teken wat tussen een bontgekleurde bende te gaan zwemmen. Ik wou mijn travelling beginnen, maar mijn echtgenoot dook naar een stom rotske en ging daar hangen. Geen beweging in te krijgen. En maar trachten te glimlachen met die snorkelpijp in zijn mond. Aangezien mijn camera haast nooit op filmstand staat dacht die mens dat ik een fotoke ging pakken. Daar ging mijn schoon berekend shot. Mijne man hing daar. Ik moest plots denken aan die vent die hier getrouwd was en die zijn onnozele pose. Ik proestte het ineens uit, schoot naar boven, vergat mijn camera af te zetten, en dobberde daar hulpeloos met de slappe lach rond. Het was weer een hele kunst mijn kop boven water te houden, want als ge lacht valt uw mondstuk uit. Ondertussen kwam ook Paul opgedoken, zwom naar me toe, en vroeg wat er zo grappig was. Met horten en stoten, en ondertussen volle happen zeewater slikkend van t lachen, trachtte ik het uit te leggen. Uiteindelijk hingen we daar allebei te gieren. Al goed dat in uw broek plassen hier niet opvalt. Toen we eindelijk tot bedaren waren gekomen, bleek dat we ondertussen niet gezwommen hadden en een flink stuk in zee meegevoerd zijn. Gelukkig zijn we snelle zwemmers.
Moe maar gelukkig ben ik dan aan een totaal verkeerd ingang de lagune binnengesparteld als een potvis op krukken. Achterwaarts met mijn vinnen over de stenen stappend. Wat is op zon moment een mens toch elegant... Och, ge moet de mensen die op hun terraskes zitten te kijken ook hun amusement gunnen vind ik.
Enigszins moe door het mulle zand tot aan het zwembad gedabbeld, en neergezegen om met een lekker zoete fruitsapmix bij te komen.
Naar huis, fotos opladen, een pareo rondslaan, gaan lunchen. Kortom de normale routine.
Vandaag ging ik eindelijk voor het eerst eens de berenfotos maken voor mjn verhaal, waar ondertussen nog altijd geen letter van geschreven is. Het zal er deze vakantie ook niet meer van komen, maar dan heb ik toch alleszins de basisfotos al.
Aan de rand van het water, vlak aan onze tafel, waaide de wind in een veilige richting en begon ik mijn beren op te stellen, met als ruggesteun peper- en zoutvaatjes. Eens mijn opstelling gemaakt, ging ik op mijn buik liggen om mijn fotos te maken.en uitgerekend op dat moment komt Aïsha met haar reuzenbek daar aangestapt! Ik heb mijn beren en al hun accessoires nog nooit zo rap in veiligheid gebracht. Gelukkig heb ik er deze keer maar vier bij. En hun hond natuurlijk. Aïsha vond het duidelijk niet eerlijk dat ik dit speelgoed niet met haar wilde delen. Uiteraard heb ik haar met een dikke knuffel getroost. Vervolgens begon ze spullen van onze tafel te pakken. Niet moeilijk, ze torent met gemak boven het tafelblad uit en met die lange snavel krijgt ze alles vast wat los zit. En alles los wat vast zit ook.
In de verte zagen we mensen klaar voor hun vertrek. Ze stonden aan een dhoni en niet aan de speedboat dus was het duidelijk dat ze met het watervliegtuig zouden vertrekken. Omdat we de laatste dagen aan t overwegen zijn om ook met het vliegtuig terug te keren, omdat de zee zo onstuimig, is wilden we eens bekijken hoelang het zou duren eer ze vertrokken waren.
We posteerden ons in de strandbar en wachtten af. Dat deden die arme Chinezen ook, die ondertussen al 10 minuten in die dhoni zaten te sjokkelen. Uiteindelijk vertrok de boot dan toch en vaarde naar het ponton ver in zee. Daar moesten de sukkelaars dan nog een kwartier zitten hotsen en botsen voor het vliegtuig kwam. Toen alles en iedereen ingeladen steeg het vliegtuig op. Uiteindelijk had het hele gedoe een dik halfuur geduurd. De vlucht zelf duurt 25 minuten, maar als er een tussenlanding is op een ander eiland, wordt het al snel 45 minuten eer ge op de luchthaven bent.
Dus besloten we dat het zinloos was om voor een dure vliegtransfer te kiezen. Uiteindelijk zit ge ook lang op boten te sjokkelen en veel tijdswinst is er niet. We zullen zondagmorgen wel met de speedboat gaan, godweet, misschien is het weer tegen dan omgeslagen... Daarnet zijn er zelfs enkele regendruppels gevallen. Het klimaat zit hier ook duidelijk in de war.
Dagelijks zien we mannen met kruiwagens een zandbank oprijden, hun wagentje vol zand scheppen, en het gaan droppen op het eiland. Ze moeten hun eiland hier dagelijks terug heruitvinden. Onder het verwaaide zand voor de strandbungalows kwamen plastic zakken bloot. De bodem van het eiland is dus al eens met zandzakken opgehoogd en nu verhogen ze nog verder. Nog even en de Malediven worden omgetoverd tot een gebergte. Als het klimaat dan nog een beetje verandert, kan het hier nog een fijn skigebied worden.
Ik vraag me intens af of ze hun strijd tegen de elementen gaan kunnen winnen, en of er over 25 jaar überhaupt nog sprake gaat zijn van deze atollen...
Ik dacht dat ze mij hier met niks meer gingen kunnen verbazen, maar ze overtreffen zich keer op keer.
Vanavond zag ik Donald, hij was aan t werken, zoals altijd, maar ik gaf hem toch een snelle knuffel en hij zei plots met droeve ogen dat hij al drie dagen triest was. Ik vroeg direct of zijn lumbago pijn deed, of het nog van de begrafenis van zijn ma was. Maar nee. Het was omdat wij binnenkort vertrekken. Hij stelde nog maar eens voor dat ik alleen nog wat langer hier zou blijven, en Paul naar huis gaan laten repeteren.
Daarna tijdens ons hoofdgerecht stond plots de chef aan onze tafel. Die kwam vragen of het nu toch eens niet hoog tijd werd dat we kreeft zouden eten. Ik ben heel content met het eten van het buffet maar als ze aandringen, tja, wie zou dan een kreeftje weigeren? Dus morgenavond eten we kreeft! Hij nodigde ons ook ineens uit voor een bezoek aan de keuken morgen, want dan komt de bevoorradingsdhoni en dan kunnen we eens zien hoe de 200 kg vis die ze dagelijks gebruiken gestockeerd wordt, en waar ze hun 1000 kg ananassen voor de komende 10 dagen gaan laten.
Achter de schermen mogen kijken was al lang een stille wens van me, maar ik had hem niet durven uitspreken. Ze doen al meer dan genoeg voor me. Maar nu het zo maar door chef Viswajith aangeboden werd, was ik zo blij als een kermisvogel. Naderhand bedacht ik dat ik de rondleiding natuurlijk met doppen zou moeten doen, en dat ik niks van de uitleg zou verstaan, maar dat is dan maar zo. Om ons babbeltje niet te moeten onderbreken liet de chef dan ook nog een speciaal dessert aan onze tafel serveren. Op sommige momenten lijk ik in een droom terecht gekomen. Ik schrijf alles maar op, zodat ik me in slechtere tijden kan herinneren hoe goed het leven nog kan zijn.
Haris vertelde vanavond zaken die me ook erg verbaasden. Maar dan dan wel in negatieve zin. Er schijnt een enorm drugsprobleem op de Malediven te zijn. Hier? In de uithoek van de wereld?
Blijkbaar heeft gemiddeld elke familie wel twee personen die drugs nemen. De miserie is begonnen toen de ministers van de vorige regering drugs binnenhaalden met hun diplomatieke valiezen. Vele jonge mensen raakten verslaafd en nu bestaat er een bloeiende handel die moeilijk terug in te dijken is. Er zijn zelfs rehabilitatie-centra op sommige eilanden. Dat het in dit paradijs ook al zover moest komen...
Het is hier natuurlijk makkelijk om drugs in te voeren. Ge kunt onmogelijk elke boot die op elk eilandje aankomt controleren. De handelaars zijn ook erg inventief. Zo is er een bende opgerold die de drugs waterdicht verpakt in zee bewaarde. Hun handel kwam aan het licht door een snorkelaar die zag dat ze in een beschermd natuurgebied op kreeften aan t vissen waren. Hij verwittigde de politie en die vond geen kreeftenvissers maar heroïnevissers...
Er wordt geklopt, de roomboy wil de avondservice van de kamer doen. Ik weiger dat simpelweg, het is te stom dat dan weer die handdoeken gewisseld worden voor niets. Deze keer had ik wel graag dat hij mijn asbak leeg maakte. Aangezien ik niks aan had gaf ik hem aan Paul. Die deed de voordeur open, en whoosh, kreeg heel de inhoud, behalve de peukjes in zijn lenzen. Wat een verassing toch weer. Ja, het waait hier nog altijd redelijk hard.
12-02-2011 om 11:58
geschreven door Laathi
|
