|
Zondag, 3 november 2002 middag.
Khaolak Theptharo Lagoon Beach Hotel Khaolak, Thailand.
7. Eindelijk alleen!
Deze ochtend heel vroeg gewekt door een local die een honderd meter verder woont en zijn bootje ging starten met zo 'n zelfgemaakte koffiemolen motor. Een lange buis met een schroef aan, die ge dan in zee steekt, en er de zee mee mixt. Veel vooruitgaan doet ge misschien niet, maar ze horen u wel komen over een afstand van ongeveer drie kilometer
Om zot te worden. En die gast geraakte de lagune niet uit want hij vaarde altijd vast omdat het laagtij was. Wèèèèèèèèèèèh. De eerste dag dat ik kon uitslapen!
En 's morgens begroet Paultje de bloedzuigers
Het ontbijt viel goed mee en was hoogst amusant, er zijn een tiental trainees die hun eerste dagen praktijk komen leren. Heerlijk, heerlijk. Ze zijn allemaal zeer proper en verzorgd gekleed en een van hen, een mooi, slank meisje van 18, draagt een poloshirtje met als opdruk
I must
increase
my bust
Het kind zelf weet natuurlijk weer niet waar ze mee rondloopt, maar onze monden vielen gelijktijdig open, en we hebben ze met veel moeite ook weer dicht moeten klappen om niet in brullen uit te barsten. Hun Engels is toch zo schoon! Aan de receptie was Best Tours, al Beest Tours geworden. En we moeten ook beslist "Visit the James Bound Island" (007, dus).
En hun uitspraak is nog geestiger natuurlijk. Gisteren vroeg er eentje in t restaurant aan Paul : "Wo moo bi? O laa bi?", Paul was niet direkt mee en zei al "Kiss me?" Gelukkig had ik het deze keer door, en heb maar direkt "moo bi plis" geantwoord.
(Voor de slechte verstaander : "Want small beer? Or large beer?", "Excuse me?", "Small beer, please.") Overbodig te zeggen dat Paul door de hand Gods geslagen was door mijn talenkennis.
Maar waarom in godsnaam vertikken die mensen het om medeklinkers uit te spreken??? Het zou de verstaanbaarheid toch echt een klein tikske ten goede komen. En de weinigen die ze dan wel uitspreken produceren zinnen als : "Sorry, no more windowseats madam, the flane is pull!"
Probleem was nu wel dat we aan de receptie moesten gaan uitleggen dat we het niet fijn vonden om met bloedzuigers in onze badkamer te zitten. Een ware opdracht.
- Ants?
- No. No ants, we don't care about ants anyway.
- Koko?
- Yes, there are some cockroaches, but that 's not the problem. LEECHES are the problem!
- Leeks?
- (O god, nee, er groeit gene prei in mijn bad nee.) No. No leeks. Leeches!!! LeeCHES!
En dan begon mijn pantomine : "Small worm-like animal, sucks your blood, gets bigger,
like balloon". Ik beelde een klein wormpje uit dan maar dikker en dikker werd, wriegelde met heel mijn lijf, rekte mij uit, maakte mij zo groot mogelijk, plaatste mijn handen in mijn zij, stak mijn buik vooruit en blies mijn wangen op. Ik was beslist voor mijn ingangsexamen van Herman Teirlinck geslaagd. Con brio.
Spijtiggenoeg waren zij nog altijd niet mee, en vonden ons duidelijk maar kleinzerige zagemannen die niet tegen een insektje op hun kamer konden. Enfin, ze waren wel clever en van goeie wil want ze haalden er een woordenboek bij. Duits -Thais. Tja. Paul is nu wel goed in die taal maar hij voert nu ook weer niet dagelijks conversaties met onze Duitse importeurs over het onderwerp bloedzuigers natuurlijk
Gelukkig haalden ze dan een Engelse dictionnaire boven. En toen ik het woord aanwees, deden ze een klein sprongetje omhoog en tegelijk naar achter, flikkerenden bijna tegen de sleutelkast, hun spleetogen werden bijna de ogen van normale mensen, en ze slaakten simultaan een gilletje.
Kompleet ontdaan waren ze! Natuurlijk vonden wij door heel die cinema ons probleem al helemaal niet zo erg meer en stonden we daar alweer te schateren van 't lachen. Maar zij zaten nu wel duidelijk met een probleem. Bloedzuigers in hun hotel vonden ze precies toch niet de ideale reclame voor hun "sjiek hotel aan de rand van het natuurreservaat".
't Is wel zo dat we de beestjes er hier moeten bij nemen. Het hotelterrein (50 chalets die op poten in een lagune staan waarachter dan een strook land en strand ligt van 50m breed, en daarachter de zee) ligt geklemd tussen het water en de jungle van het natuurreservaat. Ik heb hier al de prachtigste kevers van het oostelijk halfrond gered en er zijn al de vreemdste insektjes op mijn body geland. Ik denk dat een mens hier een boeiende variatie aan steken en beten kan oplopen. De rupsen zijn ook enig, moet er een van de dagen zeker eens met de macro op uit trekken. En insect-repellent.
Buiten die ene kwibo met zijn bootje van vanmorgen is het hier heerlijk stil. Het is een kleinschalig hotel met veel privacy en de nadruk op rust. De zee is lekker warm, en het strand van god en klein pierke verlaten. Er staan enkel wat zetels voor de hotelgasten en die ziet ge amper staan in de oneindig van het strand.
Na de lunch.
Aan de head-waitress proberen uit te leggen dat we "all-in" geboekt hadden en de maaltijd dus niet moesten afrekenen. Ze keek naar me zoals een koe naar een frikadel lijkt. Erg, erg, erg. Head-waitress, waitress of my feet, ja!
Dan maar naar de receptie om alles te regelen. Maar soit 't was direkt in de sjakos en het eten was goddelijk!!! De hoeveelheden look die we hier binnenkrijgen zijn niet meer van deze wereld. We stinken niet meer naar natten hond, noch naar dooien hond, maar naar goeien ouwen hond met rotte tandjes. En als we zo voortgaan zijn we binnenkort alleen op de wereld (Hector Malot dus), want wil er geen mens nog in onze buurt zitten. Zalig wel.
Het is hier al twee weken slecht weer (een depressie die hier blijft hangen) en het heeft veel geregend. Vandaag is het grijzelig, met af en toe wat druppeltjes. Maar we hebben een prachtig terras, half overdekt. Met een rustbank, en tafel en stoelen en een regenzeil voor als er een tropische bui passeren. Dus ik heb mij hier een sublieme buitenpost ingericht, en zit hier gezellig in mijne pure te typen met zicht over de lagune. Paul ligt in de motregen te slapen. Nou ja, t' is wel dik in de 30° ondertussen.
Wat ik wel een grote desillusie vind is dat het internetgeval in dit hotel ook al niet werkt. Zogezegd zouden we morgen wel kunnen mail verzenden, want dan zou er een "reparateur" komen. Mag er niet aan denken wie zijne voodoo dat dat ding hier terug in leven gaat krijgen. Enfin, we 'll see.
Alleszins voor 200 fr geraken we in een nederzetting waar ze internetcafés hebben. Zullen daar dan morgen ons geluk maar eens gaan beproeven. Want het begint hier wel heel eenzaam te worden zo zonder nieuws
21.45u
t Was een lekker ontspannen namiddagje. Paul gemaft. Ikke geschreven, en vanop mijn terras gebirdwatched naar de vogelkes op het laguneke, Haricot van nieuwe sarong voorzien. Wel efkes platte paniek want ik vond zijn zwembroek niet terug. Alles moeten doorzoeken want groot is dat lapke niet natuurlijk. En ondertussen regelmatig aan de bar een "vers geperst" sapje gaan halen dat uit een dooske komt.
Daarstraks om 7 uur hadden we een afspraak met Klang (nee, ik vind die naam hier niet ter plekke uit!) de Best Tours vertegenwoordigster, die haar exposé ging komen doen. Ze vroeg of de kamer OK was, en wij zegden dat, op het bloedzuigergeval na, dat wel het geval was. Maar het mens werkte nog maar 1 week voor die touroperator en ze wou duidelijk haar uiterste best doen. Dus wilde ze ons met plezier een andere kamer geven. Maar dat is zinloos, die beesten komen hoogstwaarschijnlijk binnen door de geweldige "plumbing", en die is overal even waardeloos. Enfin, Klang vroeg toch verdere uitleg over welk beestje het juist ging, dus ik beschrijf het nogmaals. Het einde van het verhaal was : "O. So is just animal you don't like. Is not that is animal that bite?"
Néééééééje, pedoemme! Daar gaat het nu juist wél om Klingklongklang, hoorde de klepel nu nog altijd niet hangen?!! Bloedzuigers bijten wél!!! En 't ergste is dat ge 't nog niet eens voelt gebeuren. Dus ikke terug mijn matinée-pantomime opgevoerd, waar zelfs Paul nu van onder de indruk begint te komen, en mij al aanleg voor het No-theater toedicht. 't Grappige was wel eens ze het begrepen had ze juist hetzelfde reageerde als die kippen aan de receptie vanmiddag.
Voor Paul en mij is het echt niet meer dan een zalige running-gag aan 't worden. Dus wij willen echt niet al die moeite doen om van kamer te veranderen. Laat ze er nu maar over zwijgen. Maar dat kunnen ze blijkbaar niet meer.
Dus Klang heel verontwaardigd naar de receptie om te overleggen met de kippetjes. Komt ze terug : "You probably see other animal. Leeches not here, not like salt water. Leeches in jungle. What you see is little shell animal, out of the sea." En ze begint daar een beest te tekenen dat nog in de verste verte niet op mijne bloedzuiger lijkt. Dus ben ik ook maar in haar agenda beginnen krabbelen. Precies een wedstrijd om ter griezeligst beest tekenen. Spijtig genoeg is de mijne alleen maar wormvormig, in beginstadium dan toch.
Al mijn artistieke kwaliteiten komen hier op enen avond aan bod. Haar ogen kwamen op stokskes toen ze mijn perfekt getekende real-size leech zag en besefte dat ik wel wist waar ik het over heb.
Maar soit, we leren met deze beestjes ook wel weer samen leven. Uiteindelijk wonen we er thuis toch ook met ene die regelmatig het bloed van onder ons nagels haalt
Paul stopt met een douche te pakken in de douchekamer (van bijna 2 vierkante meter!), en gebruikt in 't vervolg mee de design badkuip. Een uitgehouwen blok marmer die in de grond verzonken ligt met aan het voeteneind een raam met uitzicht op de zee. (Das tegenwoordig de nieuwe kick van de hotels : a bath with a view. Moet kunnen.) Allemaal heel schoon. Allemaal heel onpraktisch.
Heel speciale dinges als avondmaal genomen. Eerst een Thaïse kippensoep met kokosmelk en koriander. Paul was er niet 100% gelukkig mee, want die viste uit zijn bord "een stuk WC-eend" om mij te laten proeven. Gember dus. Als hoofdgerecht heb ik een green curry genomen. Allemaal groene, vreemde groentjes
Heel esthetisch ook. Het was meer aroma's en geuren eten eigenlijk. Mysterieus en lekker.
Ondertussen was ik die kwibo's aan de receptie een beetje in de gaten aan 't houden. En die hangen dus met 5 achter hun toog, voor een hotel met ocharme 50 kamers, dat nog niet eens vol zit !!! Twee van die gasten hebben echt vaste hangplaatsen, en die staan daar wat te gapen en te gapen. Rondkijken en geeuwen dus. Die weten echt niet meer met welken bic ze nu in welk oor gaan peuteren van verveling.
Ga nu de koko en de prei slaapwel wensen en maffen.
25-01-2009 om 00:00
geschreven door Laathi
|
