"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
12-08-2007
Afscheid vanTabitha
Het waren droeve weken. Maar toch is er weer iets moois uit voort gekomen : jullie steun en - soms totaal onverwacht - jullie begrip voor de dood van "maar" een poes. Héél, héél erg bedankt daarvoor lieve vrienden.
Mijn prachtige Tabitha spelend met haar busseltje stro in mei 2002.
Donderdagavond kreeg ik het noodlottige telefoontje van onze dierenarts : uit de bloedproeven die 's morgens genomen waren bleek dat Tabitha's nieren en lever reddeloos verloren waren. Er restte ons alleen nog haar te laten inslapen om haar verder lijden te besparen. Ik had dit nieuws al een hele week gevreesd, dus voor mij was het geen verrassing meer. Desalniettemin ben ik toch beginnen brullen van verdriet. De dierenarts wou Tabitha onmiddellijk laten inslapen. Ik denk dat hij vreesde dat onze aanwezigheid er "een Griekse Tragedie met veel tranen en geweeklaag" van ging maken. Maar hij had er alle begrip voor dat we er toch liever bij aanwezig waren. Het was 6 uur, dus normaal gezien konden we over een half uur de winkel sluiten en vertrekken. Jammergenoeg stond de winkel toen nog vol volk... Dus moesten we wel verder werken. 't Was niet simpel, klanten helpen met de tranen in onze ogen...
Zo snel iedereen buiten was zijn we naar de dierenarts gereden. Hij was zo attent ons nog wat privé-tijd met onze poes te gunnen. We hebben nog een half uur met haar in onze armen kunnen zitten en haar kunnen aaien. Ze is zelfs nog beginnen spinnen. We waren heel blij dat ons deze kostbare ogenblikken gegund werden.
De dierenarts heeft haar dan een slaapmiddel ingespoten en we hebben rustig aan zijn bureau zitten praten terwijl Tabitha langzaam op mijn schoot in slaap doezelde. We hoopten dat ze zo zwak was dat het slaapmiddel haar al ging laten sterven, maar ze bleek toch nog sterker dan we dachten. Toen de dokter haar onderzocht bleek haar hartje nog steeds te kloppen. Terwijl de dokter haar hart beluisterde en het finale spuitje gaf ben ik zachtjes keer op keer blijven fluisteren : "De poezen gaan slapen, de poezen gaan slapen,..." Net op dezelfde manier waarop ik elke avond mijn poezen thuis goedenacht wens. Tabitha is, heel sereen, in mijn armen overleden.
In haar nachtverblijf thuis. Wachtend op de goedenacht-knuffel in haar slaapkast op 13 september 2006.
We hadden haar kistje reeds mee naar de dierenarts genomen, zodat ik er haar onmiddellijk mooi in kon leggen.
Jullie vragen je misschien af waar ik plots zo'n kistje vandaan toverde? In onze kelder staan er zo tientallen. Het zijn verpakkingen van noten en vijgen. Ik kreeg ze destijds, toen we nog geen meubelen hadden, van een marktkramer. Ik gebruikte ze als "bed" om onze matras op te leggen. Als "boekenkastjes", als "sierkastjes", als "nachtkastje", zelfs als isolatie omdat in het huis waar we vroeger woonden de wind gewoon door de voegen tussen de bakstenen heen blies... In 't begin van onze zaak diende elke cent om in de winkel te investeren en bleef er niets over voor echte meubelen en toen waren die dingetjes voor ons goud waard. Ik heb echter nooit afscheid van die kistjes kunnen nemen en nu worden ze gebruikt als mini-palletjes om onze winkelvoorraad op te zetten in de kelder. En telkens een poes sterft, hebben we een houten bakje minder...
In de auto heb ik eens flink uitgehuild. Toen dierf ik me helemaal laten gaan want ik wist dat ik er dan Tabitha toch geen extra stress door kon bezorgen. Thuis heb ik enkele foto's van haar genomen terwijl Paul de kuil groef tussen de struiken achter onze tuinbank. Tabitha ligt nu tussen onze andere overleden poezen. Er staan geen gedenksteentjes op de grafjes, we weten ze gewoon zo liggen, er groeit alleen mos en gras op hun buik. Gras en mos. Iets waar poezen graag in rollen en spelen... Het was wel erg triest, het was al donker en de regen vermengde zich met onze tranen. Phineas en Hanuman kwamen nog even spontaan "groeten" en toen was alles voorbij...
Tabitha was de lieveling van iedereen die haar kende. Omdat het zo'n rustig en vriendelijk dier was. De foto's waarop ze wandelend of met haar ogen helemaal open staan zijn zéér zelfzaam. Tabitha had het patent op de "natte-neuzen-zoen". Ze ging dan op het aanrecht op haar achterpoten staan, legde haar voorpootjes rond uw nek en wreef keihard met haar natte neus tegen uw neus. Zo hard dat uw neus er scheef van ging staan!
Een zonneklopper in hart en ziel. 8 oktober 2004.
Het was ook het lievelingsdier van onze "poespasser", die voor mijn roedeltje zorgt als we op reis zijn. Hij heeft zelfs naast zijn bed een poster hangen van haar snoetje. Zelfs op zijn credit card staat haar slaapkopje gedrukt... Het was ook Nand's grote vriend, en die van een ex-poetsvrouw... Allemaal mensen die er verdriet over hebben en haar gaan missen. Zelfs blogvrienden die haar nooit in levende lijve gezien hebben waren blijkbaar aan haar gehecht geraakt door haar te zien figureren in mijn poezenstrips...
Genieten in haar eigenste deeltje van de daktuin op 21 juli 2006.
Zelfs onze dierenarts was droevig. Hij vond haar ook zo'n vriendelijk patiëntje. Ik wil hem hier dan ook bedanken. Niet alleen voor zijn goede zorgen tijdens haar ziekte maar ook voor het meevoelen dat ik in zijn blik las tijdens het overlijden van Tabitha. Hij had duidelijk veel respect voor onze liefde voor onze poes, voor het dierenleven zelf, en voor ons verdriet. Het is nochthans een man die vaak deze handeling moet uitvoeren.... Zijn klanten en hun "patiëntjes" mogen blij zijn dat ze bij zo'n gevoelig iemand terecht komen.
Twee weken geleden bij de dierenarts.
Een huisdier af moeten geven doet heel veel pijn. Op die momenten denken mensen vaak : "Nooit geen dier meer voor mij! Zó'n verdriet wil ik niet meer meemaken!" Ik begrijp die reactie. Maar mijn idee is daar totaal anders over.
Ik leg "mijn pijn van het afscheid" op een weegschaal tegenover "de rijkdom van het leven van het dier". Als we destijds Tabitha niet gevonden hadden was ze misschien overreden of verder verdwaald en een zielige dood gestorven. Nu heeft ze nog acht warme jaren bij ons gekend. Met knuffels, eten, een schone kattebak, een bescheiden maar veilige tuin, speeltjes en aandacht. Wat weegt dan op die weegschaal het zwaarste door? Ons verdriet dat over enkele dagen al minder zal zijn en vervangen gaat worden door mooie herinneringen? Of het rijke, veilige, warme leven dat we haar hebben kunnen bieden? Over het antwoord op die vraag hoef ik geen seconde na te denken.
De goede jaren die ik haar heb kunnen geven zijn véél en véél meer waard dan de momenten van schrijnende pijn waar ik nu even doorheen moet. Ze lag me veel te nauw aan 't hart om deze droeve periode niet voor mijn heerlijk diertje over te hebben.
Spelen zonder je al te moe te maken. Ook een specialiteit van Tabitha 5 mei 2005.
Goed, nu zijn we weer ver genoeg in de tekst gekomen zodat ik zeker weet dat enkel de echte dierenliefhebbers nog aan 't lezen zijn. Nu kan ik me weer laten gaan Op deze plek kan ik veilig vertellen over mijn geheim truukje om me over het verlies van een poes over heen te helpen. Misschien lukt het andere mensen ook wel om de "dood" van een geliefd dier zo te verwerken, daarom beschrijf ik hier even mijn kleine "hartsgeheimpje"...
Mijn poezen zijn namelijk niet "dood". Mijn poezen leven gewoon voort in mijzelf...
Mei '05, mijn zonneklopper in haar "dagverblijf", een mandje op 't aanrecht.
Tijdens het inslapen van de poes stel ik me voor dat ze nu in een plekje - net boven mijn hart en onder mijn sleutelbeen - komt wonen. Daar wonen al mijn andere overleden dieren ook. Vanuit dat plekje spinnen Robin en Angus en Simon en Tobias en Sidi en Thomas en Ronnie en Mireile en Sandra me nog altijd toe vanuit een knusse mand. Ja, het is een vrij grote mand die daar net boven mijn hart zit...
Vooral Robin die een "sprekende" poes was (ze miauwde en brabbelde altijd constant tegen me als we bij mekaar waren) geeft me op moeilijke momenten nog altijd steun. Als ik triest ben over iets, dan leg ik mijn hand net onder mijn sleutelbeen op mijn "poezenmandje" en dan voel en zie ik Robin.
Ik zie hoe ze daar in dat "mandje boven mijn hart", wakker wordt, haar ogen opent, zich eens flink uitrekt, en dan vraagt ze me : "En ma, wat gaat er nu weer mis, meiske? Vertel het eens een keer aan uwe Robin.... 't Zal u opluchten. Ik luister wel naar u. 't Stoort toch niet dat ik mij ondertussen efkes zit te wassen hé? Want ik weet, uwen uitleg duurt altijd een tijdje..." En dan praat ik met mijn Robin, en geloof me, dat helpt. Het klinkt infantiel, ik ben me daar van bewust, maar mij helpt het, en misschien kan het andere mensen ook helpen om met zo'n "harte-mandje" verdriet draaglijker te maken... Wie weet? We zijn hier uiteindelijk om mekaar te helpen moeilijke zaken te dragen... Dus maak ik me met plezier even belachelijk
Als je dit ooit wil proberen, denk dan niet dat het op vijf minuutjes gebeurd is. Je moet er je tijd voor nemen. Zoek een rustig ongestoord plekje en sluit je ogen. Eerst moet je een mandje "maken". Je moet duidelijk voor je geestes-oog zien hoe je mand er gaat uitzien. Kleur, textuur, zoveel mogelijk detail. En een echte dierenvriend maakt zijn "mand" best ook ineens groot genoeg Leg uw hand op de plek van uw lichaam waar ge wilt dat uw mandje zich gaat bevinden. Kies een plek waar ge in alle omstandigheden uw hand op kunt leggen zonder dat het opvalt. In moeilijke momenten ineens uw hand boven op uw kop moeten leggen gaat een heel rare indruk geven. Kies daarom ook niet uw hart zelf, want anders denk iedereen dat ge op zo'n moment uw borst in uw hand neemt en dat is ook geen zicht! Vandaar dus dat ik dat plekje tussen borst en schouder gekozen heb.
Eén voor één geeft ge nu rustig de dieren die ge niet wilt vergeten daar een plekje. Ge haalt uw dier duidelijk voor uw geest en leidt het naar uw "hartemandje". Ge toont het de mand en geeft het rustig de tijd zich daar te installeren. En op de duur zitten al uw onvergetelijke lievelingen daar genesteld! Ge ziet ze bewegen - voornamelijk liggen snurken in 't geval van katten - en als ge naar uw mandje gaat worden ze loom wakker en kijken u rustig aan. Geloof me, als ge dan iets tegen hen vertelt dan luisteren ze...
Ik weet het wel, ge denkt : "Nu is ze helemaal zot geworden." Maar dat is niet erg, want dat dacht ge toch al.
Maar ik moet wel heel eerlijk toegeven dat ik na de dood van een poes toch ook altijd een snorhaar en een stukje pels afknip en dat in een heel klein doosje leg. Meestal bekijk ik dat doosje daarna nooit meer. Want de poes leeft toch verder in mijn "hartmandje", maar toch, dat is een ceremonieke dat mijn kinderziel precies nog altijd wil uitvoeren...
Vrijdagavond was ik in 't magazijn aan't werken en zag ik plots boven de ruitewisser van onze oude auto - diegene waarmee we Tabitha de vorige avond van de dierenarts gehaald hadden - een mooi klein takje liggen. Het lag los op het glas, net voor de passagierszetel waar ik gezeten had. Geen idee hoe het er kwam. Het lag er gewoon los bovenop... En er staan geen planten in 't magazijn... Er was ook niemand daar in de buurt geweest. Ik pakte het takje van de auto en wou het in de groen-container gooien. Tot ik plots bedacht dat het misschien wel een kleine attentie van onze Tabitha was... Misschien een bedankje? Misschien een bericht van goede aankomst? Ik weet het niet. Maar ik vind het een prettig idee om dat te denken. Troost vindt ge in kleine dingen.
Het kleine takje...
Bedankt aan iedereen die medeleven voelde, ook aan diegenen die het niet lieten weten. Ik denk ook dat Tabitha heel graag speciaal haar "Nonkel Poespasser" zou willen bedanken. Voor de heerlijke uren die hij haar bezorgde terwijl ik ergens over de wijde wereld ronddoolde en op die momenten misschien elders straatkatten zat te voederen...
Dit is de foto die al twee jaar als openingsscherm op mijn pc staat. Ze werd genomen in mei '05.
Gisteren, zaterdag, 11 augustus 2007...
Het verhaal over hoe Tabitha in ons leven aanbelandde kunnen jullie lezen door op haar foto te klikken in de linkerzijkant van mijn blog. Willen jullie haar gesprekken horen met de andere poezen klik dan op de bewegende Laathi-button, eveneens in de linkermarge.
Weer veel bijgeleerd door dit fotoraadsel... Het brengt Nederlanders en Belgen dichter bij mekaar... Want wie had kunnen denken dat er voor een doodgewoon "lusterklemmeke", een "klontje", een "suikerke", een "lusterbrug", zo'n mooi Nederlands woord bestond als een "kroonsteentje"?
Lilith, Luk, Jan, Speelster, Lange Lou en Dolfijn, Geert, Huismusje,Vifke, Wim, Ritje, Cooltje,Steven, Mieke R., Fernanda, Thea, Nand, Rikavensis, Mare Ingrid, Kathleen en Sha-Jongen wisten deze keer al snel waar de lamp brandde! Morgen verse aanvoer en een artikel over Tabitha...
We hebben dit voorwerp allemaal in huis... Stuur je oplossing maar op per mail! Veel plezier, goede ogen, en veel succes! En als 't niet direkt lukt, niet wanhopen, elke dag verschijnt er een stukje meer van de foto...
Dit artikel had ik vorige zondag klaargemaakt voor mijn blog. Morgen is het zaterdag, dus verschijnt de oplossing van 't fotoraadsel. Zondag krijgen jullie een nieuw raadsel. En zondag of maandag schrijf ik een artikel over Tabitha met enkele lieve foto's van haar tijdens de bloei van haar leven. --------------------------------------------------------------------------------- Een van mijn fotoraadsel-meespelers is Steven. Hij heeft zelf geen blog (zoals de meeste van mijn bezoekers trouwens) maar hij heeft mijn blog ooit per toeval ontdekt en is elke trouw maandag op post om naar 't raadsel te komen kijken. Meestal heeft hij zelfs nog voor de middag het raadsel opgelost. En als dat niet gelukt is dan betrekt hij er de volgende dag zijn collega's en zijn vrouwtje Lindsay bij Tuurlijk, achter elke sterke man staat een nog sterkere vrouw
Vorige vrijdag tijdens "Herentals Fietst!" verraste de familie mij totaal onverwacht met een bezoek in onze winkel!
Meestal neem ik niet graag foto's van mensen omdat ik weet dat dat niet mijn sterke kant is...
... maar aan Joyce en Shari als fotomodel kon ik echt niet weerstaan!
Shari is duidelijk altijd te vinden voor een nieuwe ervaring...
... en na een eerste aarzeling laat Joyce ook van zich horen!
Als drummen al zoveel lawaai kan maken... ... wat moet een gong dan niet kunnen?!...
Ik kreeg niet genoeg van deze schitterende meiden dus heb ik er maar een droomfotootje van proberen te maken...
Lieve Steven, Lindsay, Joyce en Shari, bedankt voor jullie toffe spontane bezoek! Nu weet ik weeral, hoe enkele mensen die met mijn raadsel meespelen, er in 't echt uit zien!
Lieve vrienden, Ik wou even stil blijven. Maar jullie hebben me zo ontroerd... Dus toch even dit :
Ontzettend bedankt voor de prachtige mails met persoonlijke gedichten en voor de reacties die onder mijn blogberichtje van vannacht geplaatst zijn. Ik krijg gevoelige mails van mensen waarvan ik het nooit gedacht had dat ze zouden kunnen begrijpen wat het is een poes te verliezen. Want och, het is toch maar een poes. Maar die mensen schijnen te begrijpen dat als ge geen kinderen hebt, een poes een heel belangrijk deel van je dagelijks leven uitmaakt. Hoe mooi - en onverwacht - zijn die reacties... Het doet me zoveel goed.
Ik kan jullie nu even niet, zoals normaal mijn gewoonte is, persoonlijk een antwoord sturen. Dat doe ik vannacht of morgen wel. Hoe teder en zacht Tabitha's dood ook was, ik kan mijn verdriet momenteel niet de baas. Ik heb nochthans al veel vaker afscheid moeten nemen van een poes door euthanasie. Maar toen het gisterenavond in de grootste tederheid gebeurde moesten we heel erg denken aan het afscheid van mijn mama dat ook met euthanasie gebeurd is. (Een "kado", waar ze toch zo naar uitkeek, en dat ik haar voor haar laatste moederkesdag wou geven... Zij is dus enkele jaren geleden, ook midden in augustus, gestorven in onze armen.) Dus gisterenavond zijn ook al die herinneringen weer terug boven gekomen... Komt nog bij dat ik in een heel drukke fase van mijn leven zit en ik moet proberen verder te werken.
Ik ga mezelf nu even terug bij mekaar rapen, mijn betraande snuit wassen, en terug naar de winkel. Dit weekend ga ik jullie meer vertellen, over Tabitha, over ons mooie afscheid, en op moederkesdag volgende week ga ik iets schrijven over het wonderlijke afscheid van mijn mama.
Straks laat ik gewoon het artikel verschijnen dat ik vorige zondag al geprogrammeerd had. Want het is niet omdat mijn leven nu even dooreengerammeld wordt, dat het leven blijft stilstaan. We moeten verder, met zijn allen. En dat "met zijn allen" maakt het leven net zo mooi. Nogmaals dank voor jullie rijkelijke steun!
Tabitha is vanavond in onze armen mogen inslapen met de goede zorgen van onze dierenarts.
Zondag vertel ik meer over. Morgen en vandaag laat ik de artikeltjes die ik vorig weekend op mijn blog voorgeprogrammeerd had gewoon doorlopen. Ik wil nu even alleen zijn. Bedankt aan de lieve mensen die mij een mail gestuurd hebben.
Vorige week donderdag en vrijdag, tijdens het evenement "Herentals fietst!" hadden de militairen van het Grobbendonkse bataljon een heel plezant avonturenpark voor kinderen aangelegd...
Maar een echt mooie foto vind ik deze...
Een soldaat leert heel geduldig een meisje schieten. Ik vond het zo'n prachtig contrast... Zijn lieve beschermende houding, het prachtige blonde meisje, alles straalt liefde en toewijding uit... en dan is er toch dat geweer...
Er waren nog veel leuke dingen in de stad te zien, zoals op de Grote Markt een reuze zandbak. Maar ik ben wegens de drukte in de winkel natuurlijk niet verder dan in een straal van 50m rond mijn huis kunnen gaan rondkijken... Dat zal volgend jaar wel anders zijn. Hoop ik ------------------------- Straks nieuws over Tabitha (ze is nu bij de dierenarts, de bloedproeven verliepen vanochtend zeer moeilijk.) En morgen het beloofde artikel van het onverwachte bezoek dat vorige vrijdag onze winkel binnenwandelde... Maar nu eerst een lading piano's en keyboards gaan uitpakken en opstellen... Vanavond zullen mijn armen weer 10 cm langer zijn vrees ik
Deze strip maakte ik 1 week geleden. Vlak voor Tabitha's ziekenhuisopname van 3 dagen in de hoop haar met baxters terug te doen aansterken en haar opnieuw aan 't eten te krijgen. Op deze foto's was ze nog veel beter dan hoe ze nu is.
Morgen worden van Tabitha opnieuw bloedproeven genomen, in de hoop te ontdekken waarom ze opeens zo verzwakt is dat ze amper nog kan lopen. Ik hoop en bid, maar vrees het ergste... Dit zou dus wel eens de voorlaatste strip kunnen zijn waar ze in voorkomt...
Voor de lieverds die me naar de gezondheid van Tabitha vragen...
Het gaat niet goed met haar. Ze is zeer zwak en kan moeilijk lopen. Ze wankelt nog naar de kattebak maar moet haar plasje liggend doen want ze is niet sterk genoeg om rechtop te blijven zitten. Haar persoonlijke hygiëne doe ik momenteel zelf want dat kan ze niet.
Rechts op deze foto - op haar voorpootje - zien jullie nog de wonde waar het infuus geplaatst werd.
Ze weigert nog steeds meer dan een half koffielepeltje voeding te eten. Dus vandaag ben ik alle mogelijke soorten van 't beste eten gaan kopen in de hoop dat ze toch íets zou lusten. Deze namiddag was ik Bieke van "Den Dierenvriend" gaan helpen met enkele pc-problemen en van haar kreeg ik "astronauten"-voeding voor poezen (maar die lustte ze ook niet) en spuitjes met versterkend serum waarvan ik haar alvast een portie gegeven heb. Ze heeft daarnet enkele brokjes gegeten maar eigenlijk vooral de saus er afgelikt... Meer succes had ik niet.
Elke dag heb ik contact met mijn bezorgde dierenarts, maar momenteel is er niets dat we kunnen doen. Ze heeft vorige week al 3 nachten aan de serumfles gehangen...
Dit zijn ook nog enkele foto's van net na middernacht :
Deze namiddag, tijdens de pc-werken : een warme troostknuffel van Bieke! ---------------------------------------------------------------------------- Update van 2.45u : Tabitha is daarnet spontaan enkele droge korrels gaan eten, en nog even naar de kattenbak gewankeld alvorens in haar nestje te kruipen. ---------------------------------------------------------------------------- PS. 1. In Bieke's baby-poezen-opvangcentrum zitten nog 3 van de 24 poesjes op een goede thuis te wachten. Dus als jullie iemand weten die een kleine poes zoekt klik dan even op de groene buttton van "Den Dierenvriend" in de rechterkant van mijn blog.
PS. 2. Vraagje : een vriendin van me heeft een mol in haar tuin. Ze wil hem op een diervriendelijke manier laten verhuizen. Heeft hier iemand een oplossing voor? 't Is nogal dringend...
Enkele beelden uit "Herentals fietst!" van vorige vrijdagnamiddag. In dit geval is het meer "Herentals bromt!" vind ik... Het moto-stunt-team voerde zijn kunstjes uit vlak voor de deur van onze winkel...
De mannen konden echt de meest onmogelijke kunsten...
Hier zie je er eentje een noodstop maken voor zijn collega die op de grond gaan liggen was. Gewoon griezelig...
Maar het gaf een hoop lawaai en stank, wat ik nu niet persé milieu-vriendelijk vind in een tijd waarin ons gevraagd wordt om met zijn allen een beetje "groener" te gaan denken...
Hier rijdt er eentje terwijl hij op zijn stuur zit. Je moet het maar kunnen en durven!
Na een uur was 't gedaan met de "pret". Platte band. De kapotgereden rubber lag overal. De baan zat vol zwarte remsporen en heel de straat hing vol rook. Ik vond het ook best gevaarlijk om zo'n kunsten te brengen met alleen nadar-hekken als beveiliging... De mannen beheersten hun machines weliswaar volledig, maar toen ze volle gas gaven en hun moto tegelijkertijd lieten stilstaan (een enorm geloei en geur van verbrand rubber verspreidend) vond ik het wel een risico voor de omstaanders. Stel dat die man zijn greep op die machine verliest en ze opeens losschiet?... Ze zou als een raket het publiek in vliegen! Om van onze etalageruiten nog te zwijgen
Hoe groot mijn bewondering voor deze mannen hun kunsten ook mag zijn, ik zou het gemeentesbestuur toch aanraden in de toekomst zo'n evenement te organiseren op een voor dat doel ingericht terrein. Mèt degelijke beveiliging voor het publiek. Of ben ik nu gewoon écht oud aan 't worden?
En voor deze jongen hoefde het precies ook allemaal niet echt. Onze poezen waren ondertussen onder de zetels gedoken van de schrik voor het lawaai. En die zijn anders best wel wat gewoon Behalve onze dove Phineas natuurlijk. Die keek gezellig vanuit het livingraam naar de tollende moto's. Zo'n vreemde diersoort had hij duidelijk nog nooit gezien. Binnenkort enkele foto's van het "avonturenkamp" dat het leger naast de kerk opgeslagen had. Daar werd tenminste al geluidloos geschoten! ---------------------- Die middag kreeg ik ook totaal onverwacht bezoek! Die fotoreeks krijgen jullie later op de week te zien! En straks, op sommige hun lieve aanvraag, een gezondheidsrapport met foto over Tabitha. Nu eerst nog even werken.
Eerst toon ik nog iets meer, morgen krijgen jullie een andere zijde van 't voorwerp te zien.
Ten huize van Lilith, Luk, Jan, Speelster, Lange Lou en Dolfijn, Geert, Huismusje,Vifke, Wim, Ritje, Cooltje,Steven, Mieke R., Fernanda, Thea (eigenlijk haar echtgenoot ), Nand, Rikavensis en Mare is de rust al weergekeerd...
Lieve vrienden, wat heb ik vandaag gehuild en gelachen! Ik zat soms met tranen in de ogen bij 't lezen van jullie lieve, bemoedigende mails, en bij momenten zat ik te schateren door jullie zin voor humor! Zoveel als ik vorige nacht gehuild heb... des te meer heb ik vandaag gelachen door jullie onverwachte reacties en mailtjes! Ge kunt niet geloven hoe ge me opgekikkerd hebt. Ik was er ook precies wel aan toe. Ja, ik geef toe, vannacht zat ik er echt onderdoor. Maar door het op mijn blog te te durven zetten ben ik er sterker uit gekomen. OK, de rimpels zijn alweer dieper. Maar dat komt dan wel van 't lachen Dus dat telt niet.
Ik heb verschillende mails gekregen van mannen die echt begenadigd zijn met schrijftalent en zin voor humor. Ze waren persoonlijk aan mij gericht dus ik kan er jullie niet van laten meegenieten. Intens jammer eigenlijk.
Wat heb ik nu bijgeleerd?
Wel, "oude dozen" bestaan inderdaad. Maar wat die mannen me persoonlijk ook hebben toegeven is : er lopen op de wereld zeker zoveel "oude zakken" rond. In verschillende soorten zelfs. En die mannen die dat schreven hebben nog gelijk ook! Ik heb het daarnet zelf ondervonden bij 't buitenzetten van mijn plastic-afval!
Ge hebt "oude zakken" gevuld met piepschuim... Echte lichtgewichten. Waardeloos.
Ge hebt gewoon "oude zakken" die vol zijn van zichzelf... Zwaar en log.
Ge hebt "oude zakken" vol lucht... Lege blazen dus, die dan nog veel plaats innemen ook!
En ge hebt zelfs gewoon lége "oude zakken"! Helemaal niks meer mee aan te vangen!
Das nog heel wat anders dan een "oude doos" nietwaar?!
Ja, ik heb het altijd al vermoed... Door mij iets te vroegtijdig op 't seniorennet te begeven hoopte ik rapper wijsheid te vergaren. En ge ziet, dat lukt dus hé! Met dank aan al die mannen (en om heel eerlijk te zijn, ook vrouwen ) die mij er zo humoristisch op gewezen hebben dat er naast "oude dozen" ook "oude zakken" bestaan.
Ik hoop dat wij als "oude rommel" allemaal samen een gelukkige toekomst tegemoet gaan. Als de "oude zakken" nu zo goed willen zijn om ook allemaal naar 't containerpark van de "oude dozen" te komen dan gaat het daar extra geestig worden denk ik zo... ----------- Straks eindelijk het vervolg van "Herentals fietst!", namelijk "Herentals bromt!"
Hoe doen jullie het toch telkens weer?!... Met zo'n fractietje van een foto iets herkennen... Ik sta gewoon paf. Lilith, Luk, Jan, Speelster, Lange Lou en Dolfijn, Geert, Huismusje,Vifke, Wim, Ritje en Cooltje hebben het alweer van dat eerste minuscuul fotootje juist geraden! Iets groter nu om ook de anderen over de streep te trekken! En als't dan nog niet gelukt is krijgt ge later een foto van een andere zijde te zien.
Ondertussen ook gevonden door Steven, Mieke R. en Fernanda!
Heu... niet vergeten... Ik had deze strip dus al wel gemaakt voordat ik vannacht dat artikel over die 50 jaar op mijn blog schreef... Maar ik ga er toch mijn strip niet voor aanpassen hoor. ---------------------------------------- En 't wordt almaar erger! Nu blijken mijn katten al dezelfde taal te spreken als mijn handtas!!! Kan ik in 't vervolg die hun conversaties ook nog gaan opschrijven!
---------------------------------- Tja, na de ervaring van vorige nacht zou ik deze strip misschien niet meer op deze wijze laten eindigen hebben...
Er moet me weer iets van 't hart. Mijn hart is moe en ik wil niet dat er nu dingen op blijven liggen die het nog extra verzwaren. Ik heb het al moeilijk genoeg van 't vele werk, de ziekte van mijn twee poezen en soms wil ik ook eens gewoon kunnen zagen Omdat verschillende mensen mij lieve mails sturen waarin ze opmerken dat ik er moe uit begin te zien en dat ze me aanraden wat te rusten weet ik dat sommigen onder jullie echt met me meeleven. Vandaar dat ik ook, per uitzondering, eens een sombere bespiegeling met jullie durf te delen.
Vannamiddag heb ik weer de maandelijkske kartonworsteling gedaan, die buiten zweet en bloed (door al die scherpe koperen nieten waarmee de dozen bijeengehouden worden), ook wat plezante foto's opgeleverd heeft om een strip mee te maken. Later dan wel. Ik probeer over zoveel mogelijk dingen uit deze periode van mijn leven foto's te maken zodat ik later nog weet wat er gebeurd is, want nu leef ik puur op adrenaline en ik ben me amper bewust van wat ik doe. Ik heb gisteren zelfs de vissen katteneten gegeven (wat ik dan met een zeefje uit de vijver ben moeten gaan scheppen) en ik heb ook al eens mijn gsm aangestoken in plaats van mijn sigaret...
Karton sorteren en uiteenrukken doet me goed. Ik kan me dan eens afreageren, doe nog iets zinnigs voor 't milieu, en het zorgt er ook precies voor dat mijn hoofd wat helderder wordt. Dat daar ook de rommel wat opgeruimd wordt. Ik heb dan toch althans heel even die illusie. Op de duur zag ik zo rood als een kreeft en begon ik te duizelen. Die hitte deed er geen goed aan. Maar kom, de klus is weer geklaard. Fijn.
Dit is de berg die aan de magazijnkant klaar staat voor morgen... (waarom ik op die "oude doos" zit zal later in de tekst wel duidelijk worden )
... maar toen moesten nog al de dozen van de magazijnzolder gedaan worden... Die heeft Paul dan maar gewoon door 't raam van de tweede verdieping in de tuin gegooid waar ik ze lekker kon demonteren en sorteren.
Op de vorige foto lijkt dat veel, maar na een uurtje ziet die berg er zo uit. Dus dat valt best mee. Alleen is het allemaal nogal zwaar. Ik heb die dan ook maar aan de voorkant van het huis neergepoot. Ik was eerlijk gezegd beschaamd om 't allemaal vanachter bij mekaar te zetten... De kartonophalers gaan hier knappe gespierde binken worden... Of heel vermoeide mensen...
Ik heb trouwens ook al twee dagen een blauw oog. God weet hoe ik er aan gekomen ben. Ik heb niet eens gevoeld toen het gebeurde... Waarschijnlijk door een zware doos tegen mijn hoofd te stoten en te druk bezig te zijn om het echt op te merken. De rest van mijn lijf begint er uit te zien als een gegeselde Christus. Vol krassen van kartonklemmen en poezenkrabben. Tabitha, maar vooral Laathi, verzetten zich nogal tijgerachtig tegen de spuiten die ik ze tegen hun schimmelinfectie moet toedienen... De aard naar haar baasje waarschijnlijk
Om vijf uur vanavond moesten we naar een feestje. En vanaf toen liep alles goed mis. Laathi wist dat ze haar spuitje moest krijgen dus had ze zich verstopt. Begin maar te zoeken in een huis als dit... Eerst het woongedeelte dan in pure paniek de kelder en de magazijnen. Onder elk pallet zitten kijken en niks gevonden... Normaal komen de poezen op die plaatsen niet maar door mijn kartonslag was ik bang dat Laathi toch in het zakelijk gedeelte van het huis was geraakt. Goddank vonden we haar na een uur zoeken achter een plant in de tuin, weggedoken in een hoop dorre bladeren... Ik had er zo'n medelijden mee dat ik haar niet eens haar spuitje meer wou geven...
Uiteindelijk kwamen we 2 uur te laat op de barbeque waar wij dan nog het vlees voor bij hadden ook... Gelukkig had iedereen zich al volop zitten troosten met de nodige aperitieven.
Maar och, dit is allemaal niet echt wat ik wou schrijven. Ik heb die kartonafvalfoto's hier maar bij geplakt omdat wat op mijn hart ligt iets te maken heeft met "afgedankte materialen" en "oude dozen". En omdat alleen mijn echt geïnteresseerde lezers tot hier meegelezen hebben. De anderen zullen nu al wel lang afgehaakt hebben. Een lange inleiding schrijven is een oud truukje dat werkt, heb ik al ondervonden
In het voor de rest mannelijke gezelschap van deze avond waren we met twee vrouwen. Allebei van 49 jaar oud. Op zeker ogenblik merkte een man, ook van middelbare leeftijd, op : "Ik kan toch beter met mijn leuke twintiger doorgaan en daar nieuwe kindjes mee maken, dan opnieuw te moeten beginnen met een "oude doos van 50" die misschien al kinderen heeft en waar ik dan toch niets over ga te zeggen hebben". Tja. Ik pareer zoiets dan maar met een kwinkslag. Wat heeft het voor zin om met mensen te gaan argumenteren die toch niet meer echt nuchter zijn en een feestje te verstoren? Ik vergat het voorval maar snel. Toen de meesten onleuk dronken waren ben ik er stilletjes onderuit gemuisd. "Business as usual" als ge zelf niet drinkt. Onderweg in de auto begon ik toch weer over die zin na te denken. En opeens rolden de tranen uit mijn ogen.
50 jaar. Een vrouw van 50 jaar is een "oude doos". Dus over twee maanden ben ik een "oude doos". Dat is erg. Want mijn hart is nog maar 16. (Mijn ziel schat ik wel duizend jaar, maar die ziet ge niet, dus dat maakt niet uit.) Maar spijtiggenoeg is mijn "carrosserie" dus wel bijna 50. En ik heb dan nog chance dat mijn koetswerk er nog redelijk uit ziet.
Maar waar moeten vrouwen van 50 dan naartoe als ze alleen komen te staan? Met mijn "oude dozen" mee naar 't containerpark? Of moeten wij dan zitten wachten op mannen van 75 die ons komen versieren omdat die ons nog wél "jong" vinden? Maar die ballon gaat ook niet op, want in "de boekskes" staan de oude, rijke heertjes ook te pronken met vrouwkes van 30 of jonger...
Mannen van 50 vinden moeiteloos vrouwen van 20 en 30. En maken daar doodleuk nieuwe kindjes bij en kunnen die gezellig mee opvoeden aangezien ze toch aan het einde van hun carrière zijn. Maar wat doet een vrouw van 50? Erger nog, wat doet een vrouw van 50 als ze kinderen heeft?
Waarom zijn mannelijke mensen op die leeftijd "rijp" en vrouwelijke mensen "oude doos"? Mijn doos ziet er 50 uit, maar de inhoud van mijn doos niet. Snappen "rijpe" mannen dat dan niet? Of is alleen de doos belangrijk?
En ik ken zoveel leuke, grappige, wijze "oude dozen"... Och, ik zal me er maar mee troosten dat het op de duur wel een heel vrolijk containerpark gaat worden als we daar allemaal naast mekaar liggen
But still. It hurts.
Niet paniekeren. Ik heb nu genoeg gezaagd. Morgen krijgen jullie de leuke strip die voor vandaag geprogrammeerd stond!
