|
Zondag, 8 mei 2011.
Au Vieux Moulin, Graufthal.
6. The hills are alive...
Na een zorgelijk telefoontje raakte ik niet in slaap. Ik heb dan maar enkele uren buiten naar de piepjonge maan en de sterren zitten staren. Ik vond het zo jammer dat hier geen internet was om mijn gedachten wat af te leiden, en met mijn vriendinnen van over heel de wereld, via Facebook, samen een spelletje te spelen en wat bij te chatten. Vanmorgen raakte ik dan ook niet wakker en ben ik te laat opgestaan. Desalniettemin namen we uitgebreid de tijd om van ons ontbijt in de zon te genieten. Dan beklimmen we maar een bergske minder vandaag. Onze voeten zullen ons dankbaar zijn.
De 10 moto's vertrokken net op het moment dat we begonnen te ontbijten op het terras. Het bleek helemaal niet zo lawaaierig als gedacht. Ik hoefde er zelfs mijn dopjes niet voor in te steken. Het waren allemaal BMW's en die hebben heerlijk stille motoren. Maakten alle fabrikanten hun voertuigen maar zo geruisarm, de wereld zou er een veel aangenamere plek door worden. Want hier in de bergen rijden er aardig wat moto's rond. Aan de rand van de baan staan soms borden met "Lärm ist Out" "Lawaai is Out". Zou de wereld dan toch echt een poging doen om stilller te gaan worden? Vannacht las ik een lezersbrief in Humo van een dame die zich ook suf ergerde aan de muziek overal in de tuinen, en vooral op bouwwerven. (Want inderdaad, elke vakman die ergens gaat werken, laadt eerst zijn radio uit voor hij begint te werken. Heel de buurt wordt geteisterd door een blèrende radio waar zijzelf door het lawaai van hun machines waarschijnlijk niets eens iets van horen.) Die vrouw vroeg ook niets meer dan nutteloos lawaai buiten te vermijden, het dagelijks leven is tegenwoordig op zichzelf al luid genoeg. Ik dacht aan mijn eigen drie lawaaierige buren die me het ook regelmatig onmogelijk maken van mijn terras te genieten. Ze heeft gelijk, die wet op nachtlawaai tussen 22u en 6u is al lang onvoldoende. Trouwens, er is toch geen café dat ze nog naleeft. Wettelijk is hier nog heel wat werk aan de winkel. Maar dan zullen we toch eerst moeten sparen voor een regering...
Elke ochtend ziet onze zwarte auto er uit als een gele smoutebol. Hij is telkens zo bestoven met het okergele stof dat we misschien volgend jaar niet meer in een auto maar in een paardebloem rondrijden. Als hij nú nog niet bevrucht is weet ik het niet meer.
We besloten naar de top van de Feldberg te rijden om daar de zetellift te nemen, misschien leek vandaar die top iets minder troosteloos. Maar onderweg zag ik een wegwijzer naar Präg, en die gletsjers had ik toch ook wel eens graag gezien. Dus volgden we onze neus die richting Präg wees.
Ik koesterde al twee dagen het plan een bescheiden persiflage op de Sound of Music te filmen, maar de ideale setting bleek moeilijk te vinden. De auto moet naast een schuine bloemenweide kunnen staan, de zon moet langs de juiste zijde op de achtergrondberg vallen, de weide mag niet te nat of te bultig zijn om te kunnen dansen. En de auto moet zo dichtbij kunnen staan dat we de soundtrack kunnen laten spelen terwijl de camera vastgeklemd zit op het autoportier. Bovenal moeten wij de muziek ook nog kunnen horen vanuit onze weide, anders hebben we geen ritme. Ik wou, vanzelfsprekend, ook nog liefst een plek zonder huizen...
Maar 't is onze laatste dag hier, dus we kunnen niet meer al te veel eisen stellen. Dus bloemenweide, berg op de achtergrond, paadje om te parkeren, zon in goede richting. Het enige minpunt aan onze setting... vlak achter onze auto stond een hele woonwijk, allemaal chalets met balkons... Tja, dat moest dan maar.
Ik begon aan mijn verkleedpartij. Jeans uit en mijn Maria-kleed aan. Toch zalig dat ik twee weken geleden dit waanzinnige ding in de kringloopwinkel gekocht heb. Hoewel ik het absurd vond heb ik het om zijn eigenaardigheid toch meegenomen. Ik vreesde het ding nooit buiten te zullen dragen, maar voor dit doel was het echt het geëigende accessoire.
Kapitein Von Trapp had het veel makkelijker, die moest alleen maar zorgen dat hij ietwat kaki-kleding droeg, en dat doet hij al meestal. Alleen spijtig dat dat Tirolerhoedje dat ik gisteren op Paul zijn kop gezet had 52 euro kostte, want dat had goed van pas gekomen.
Ik stond daar dus in mijn ondergoed aan de rand van het dorp. De installatie van de videocamera op het portier was niet zo makkelijk, maar hem op het dak zetten was geen optie, want dan kon hij het geluid van de cd niet opvangen. Toen onze setting eindelijk klaar was kon de opname beginnen. Zonder regisseur en zonder cameraman, want die waren de acteurs. Bij het eerste nummer, "The Lonely Goatherd", liep het al grondig mis. We stonden daar in die wei gewoon wat onnozel te doen, echt schoon dansen was er niet bij want de bloemen en de bulten waren veel te hoog, en trouwens, we konden de muziek niet horen, dus van maat houden was al helemaal geen sprake. Toch wou ik een spectaculair einde en zou in Paul zijn armen springen. Ik was in't vuur van de bezigheid vergeten dat zijn rug in nogal amechtige staat verkeerde. De slotscène verliep dus meer met een gepijnigd gezicht en gekreun dan met een stralende glimlach.
Voor onze tweede opname, de titelsong van "The Sound of Music", hadden we de muziek iets luider gezet en konden we enigzins in de maat blijven. Ik kwam zogezegd aangedarteld uit het bos op de achtergrond, maar dat bleek veel te ver weg. Ik loste dat probleem dan maar op door me in het hoge gras te verstoppen, zachtjes op te rijzen en dan naar de camera te lopen in de armen van Kapitän Von Trapp. Aangezien we geen choreografie afgesproken hadden werd het een komplete chaos, ik weet niet eens of we wel altijd in beeld waren... Paul stond erop toch nog eens de springscène te doen maar die is ermee geëindigd dat hij met mij in zijn armen viel, en dat we allebei in 't gras knalden. Paul krabbelde recht en danste onverstoord - als een prima-ballerina met rugpijn - verder maar ik krijg op zo'n momenten jammer genoeg altijd de slappe lach en ik lag daar tussen mijn molshopen te rollen van 't lachen en geraakte niet meer recht. Ondertussen waren er op verschillende balkons mensen verschenen. Gelukkig kon ik daar niet echt veel van merken want ik had mijn bril toch niet op. We wilden als souvenir ook nog enkele foto's van ons samen, dus dat moest dan weer met de tijdsontspanner gebeuren. Een onderdeel van de Nikon dat ik nog nooit gebruikt had. We eindigden dus met een reeks foto's van Paul die zich duidelijk staat af te vragen wanneer ik er nu eindelijk bij kom staan, maar toen was de reeks allang getrokken. Ik besloot de foto dan maar met de kleine Sony te maken, daar wist ik de knop tenminste staan. En ja hoor, weer moest ik de sprong in zijn armen maken. Toch een geluk dat we eergisteren die 5 potjes Traumeel hebben gekocht en dat onze Flexium-gel ook nog niet op is.
Toen we uitgeput en wel (rondspringen in zo'n wei is doodvermoeiend) onszelf terug in "normale mensen" omtoverden klonk er plots applaus van een balkon. Een man met een poes in zijn armen zei dat hij enorm van de vertoning genoten had. Rood worden hoefde niet meer want ik had al een kop als een pioen van de inspanning. Ik bedankte het publiek met de alweer historische woorden : "Danke schön, sie waren ein grossartiges Audienz." Paul keek me eens zeer "puzzled" aan en maakte de bedenking dat ik waarschijnlijk "Publikum" bedoeld had.
Ach Mensch... So wass?!...
We hadden de tijd niet om onze opnames te bekijken want we mogen niet vergeten... we moeten vanavond nog wel in Frankrijk geraken. Ons publiek vertelde ons dat er iets verderop een mooi uitkijkpunt was, en inderdaad, we stopten enkele kilometer verder aan een bospad dat ons onverwacht een magnifiek overzicht van onze dansplek gaf. Het dorpje Präg ligt in een mooi gletsjerketeldal. En in het midden ligt nu een platgetrappelde, maar historische, weide.
Ik hoop nu maar 1 ding en dat is dat niemand ons vanop die terrassen gefilmd heeft en het spektakel op YouTube zet... Zot doen voor een beperkt publiek is nog wel wat anders dan als complete lunatics voor heel de wereld te kijk staan.
We besloten die mottige top van de Feldberg maar te laten wat hij was, we vonden hem gisteren toch al niet mooi, waarom dan nog teruggaan voor die zetelliftrit? We kozen een weg naar de Titisee, waarlangs we eerst nog de Schluchsee zouden zien. Onderweg passeerden we de HochschwarzwaldsKlinik en ik was al heel blij dat we daar niet terechtgekomen waren na onze filmopnames.
Aan de Schluchsee kwamen we in een motortreffen terecht. Honderden motos waren verzameld op een grote parking naast de baan. Hier moet voor ettelijke miljoenen euro's op een hoopje gestaan hebben. Doppen diep in mijn kop gedrukt en toch eens van dichtbij gaan bekijken. Uiteindelijk stonden de meeste motoren stil en was het enkel het lawaai van de baan dat hard was. Ik zocht wat mensen in leuke t-shirts om te fotograferen maar ik vond er niet veel. Het enige geestige was een hondje met een gareel waarop de tekst Katzenversteher te lezen was. Op de motos was ik snel uitgekeken. Het meer aan de andere kant van de baan was een heel ander verhaal.
Het wateroppervlak en de oever aan de stuwdam waren bedekt met een dikke gele modder. Blijkbaar al het gele zaad dat zich in deze hoek verzamelde. En stinken!!! Een doordringende geur van verrotting. Niet bepaald romantisch, maar voor mij wel schitterend om te fotograferen. Het wateroppervlak leek te bestaan uit okerkleurige marmerplaten met grillige tekeningen. Verderop was het meer terug helder maar het bleef onaantrekkelijk van deze kant, de baan die erlangs loopt is razend druk. Het is natuurlijk zondag en stralend weer, dus vele mensen komen nu zeilen.
De weg naar Titisee bleek onderbroken en we kwamen in een ellendige file terecht. We besloten dan maar via de Uhrenstrasse naar Titisee te rijden in de hoop dat ik eindelijk die enorme koekoeksklokkenwinkels uit mijn jeugd zou terug vinden. (Ook al een doel sinds eergisteren). Toen dacht ik eraan dat het zondag was en dat die winkels gesloten zouden zijn. Paul beweerde van niet aangezien het hier vandaaag zon toeristische dag was met het motortreffen. Ja, precies of die komen hier om koekoeksklokken te kopen! Ik zie het al voor me! Een dikke motard met op zijn rug een koekoeksklok waarvan de gewichten achter hem aan zweven...
Maar toen ontwaarde Paul plots een minuscuul plekje sneeuw in de verte. Dus werd weer van de weg afgeweken om de sneeuw te zien. Het bleek de top van de Feldberg te zijn. En inderdaad, er lagen nog summiere sneeuwplekjes. Uiteindelijk kwamen we dan toch aan de Titisee. Die zag er wel mooi uit. Klein, rond, met een charmant kerkje en veel zeilbootjes op het water. Maar de baan die ernaast loopt is de hel. Iedereen raast voorbij, ook een paar ambulances, en ik begrijp waarom. De zeldzame parkeerplekjes zijn tegen de bergwand en om een foto te maken moet ge dan die baan oversteken. Levensgevaarlijk. Niet leuk.
Om Titisee te bereiken was het ook al niet simpel, op de duur waren van de rotweg af en stonden in een knalgele wei. Het leek me plots een plezant idee om Irma ook eens te laten dansen. Dat was niet makkelijk, want één van ons moest haar omhooggooien en de ander moest liggend op zijn buik fotografren als ze nog net in de lucht zweefde. Een moeizaam procédé wel.
Uiteindelijk sukkelden we toch Titisee binnen. Van mijn plannetje om aan het strand van het meer te picknikken kwam niets in huis. Titisee bleek een overgeregulariseerde toeristenval. Niks dan terrasjes en winkels en massas volk. We namen de weg rond het meer en daar was ook niet aan het water te geraken, want alles was geprivatiseerd. We kwamen aan een verlaten jeugdherberg en ik zei Paul daar in te slaan. Er was parkeerplaats. Maar geen Titisee meer...
Dus reden we wat terug tot waar ik eerst wou afslaan, maar waar Paul echt niet voor te vinden was geweest : een camping. Erger nog, een marginalen-camping. Ik had dan ook nog het bordje verkeerd gelezen, er stond Seeufer Café", en ik had dat gelezen als zoiffer, dus ik redeneerde zuiperscafé, vrije toegang als we daar iets gaan drinken. Dus Paul op zoek naar mijn Zoiffer café.
Op de sjofele camping vonden we inderdaad een cafeetje, en tot mijn grote verbazing verhuurden ze er per uur zitplaatsen in een cocoon! Een kompleet van de pot gerukt idee om midden tusssen deze bende, in zon overdekte dubbele tuinzetel met voetsteuntjes, te gaan zitten. Te plezant om te laten liggen dus. Binnen de twee minuten zaten we daar met een cola en een pint vanuit onze cocoon naar het leven rondom te kijken. OK, de Titisee lag op 10 meter van onze voeten en was best mooi, maar er was zoveel interessanters te bekijken. Ik had het gevoel of we zaten op de VIP-tribune bij een voetbalmatch van hooligans. De kleurrijkste tatoeages en haardrachten, het meest wansmakelijke gedrag, het totale onbegrip van privacy, kortom The Human Zoo op haar best. En niemand, buiten enkele zwemmende honden, scheen zich dan nog echt te amuseren ook, van elk gezicht straalde verveling. En wij zaten daar discreet in ons hokje bananen en koekjes te knabbelen. Voor een echte picknick was het hier te onsmakelijk, want ook de Titisee rook naar de verrottende zaden. Wel helemaal niet zo erg als het vorige meer, maar fris was het toch niet.
In Titisee zag ik 1 grote namaakkoekoeksklok, dus het bezichtigen van een reuze koekoeksklokkenwinkel werd een doel dat we deze reis niet haalden. Gelukkig maar, dan hebben we een reden om terug te komen. Maar nooit meer op een zondag.
We moesten terug de toeristendrukte van Titisee-dorp door om aan de autostrade richting Straatsburg te geraken. Blij dat we er uit waren. Het eerste deel van de weg leidde tussen enorme rotsen waar de baan uitgedynamiteerd was. Best indrukwekkend zo tussen kathedralen van steen rijden. Al snel zaten we op de autostrade en dat werd ook wel tijd want het was alweer 5 uur. Iets later dan verwacht. Alweer. Eens het Zwarte Woud uit steeg de thermometer tot 28°. Hoogzomer in begin mei!! Alle mensen die we de laatste dagen spraken hadden het ook over het ongewone weer. Véél te droog en véél te warm voor dit seizoen. En dat het gele zaad zo overvloedig was had men ook nog nooit meegemaakt.
Zelfs in het ordentelijke Duitsland is het weer van slag.
Wie er ook kompleet van slag was, was ons Trees. Gelukkig heeft onze auto een ingebouwde gps, want Trees (onze Garmin Nüvi, in gebruik om de snelheidscameras te kunnen zien) was niet in grote vorm. Op haar scherm reed het autotje links van de baan, dan weer rechts, maar nooit op de baan. Als aangeving stond er slechts : Rijden naar het noord of Rijden op weg. Ze begint precies al een beetje Duits proberen te spreken.
We haalden een sportwagen met open dak in. Vooraan zaten twee dames met zonnebril, en op de achterbank zat fier rechtop een grote hond... ook met een zonnebril op zijn snoet! Zalig zicht! Deze keer eens geen hond met een hoed op, maar ene met een brilletje.
Na een eindeloze rit op een autostrade vol letterlijke zondagsrijders reden we om half zeven eindelijk Frankrijk binnen. Een klein uurtje later zaten we terug in ons eerste hotelletje rijkelijk te dineren op het terras. Escargots, asperges met drie soorten hesp
Heerlijk. En hier was dan nog internet zodat we ook onze vrienden konden laten meegenieten. Dat maakte het paradijs kompleet.
14-05-2011 om 00:00
geschreven door Laathi
|
