|
Egypte reisverhaal deel 8.
8. We geven er een lap op!
Zondag, 10 juni 2007. Namiddag. Crown Jewel - Aswan.
Zeil van de feloek.
Na de heerlijke lunch aan boord genoten we van een uurtje platte rust om daarna met een feloek naar Kitcheners Island te varen. Een kleine botanische tuin, op een eilandje in t midden van de Nijl, die destijds door de Engelsen is aangelegd. Het was heerlijk om geluidloos te zeilen en daarna ongestoord tussen het groen te kunnen wandelen. Ongestoord is een groot woord natuurlijk. Ook daar waren de nodige verkopers van halssnoeren uit boomzaadjes en memory sticks (ja, Sony memory sticks! De wereld is hier niet echt stil blijven staan hoor!), maar lastig waren ze zeker niet.
Er was zelfs een groepje gesluierde dames die gezellig onder de bomen zaten te picknicken, ze nodigden Paul en mij uit om er bij te komen zitten. (Hoewel ik gewoon in westerse zomerkleren gekleed was en Paul een bermuda-short droeg.) Normaal zouden we hun uitnodiging zeker aangenomen hebben maar het zou een beetje idioot zijn om een speciaal schip te boeken - dat een hoge graad van voedingshygiëne heeft om geen diarrhee te krijgen - en dan toch buiten boord dingen te gaan eten en drinken en t risico te lopen toch besmet te geraken. Dus die traktatie hebben we maar aan ons laten voorbijgaan. t Zou trouwens niet de eerste keer zijn dat we na zon avonturen enkele dagen met een voedselvergiftiging rond moeten strompelen. En ik wil echt niet ziek worden want ik wil álles zien wat er hier te zien valt. Ik ben met de dag aan t veranderen van een totaal ongeïnteresseerde omgevallen stenen-kijker in een bas-reliëf-en-hiërogliefen-verslaafde.
Pick-nick in 't park.
En we weten mekaar altijd te vinden...
Paul neemt hier een foto van mij met de video-camera.
Het kleine blinkende ding op mijn schoot is het Sony T1-cameraatje
waarmee ik al mijn foto's maak.
Na de zalige wandeling tussen t groen (dat was lang geleden, want de laatste dagen hebben we alleen op rots of zand gelopen) vaarden we terug naar ons schip. Tegen de steile westoever van de Nijl zagen we weer veel holletjes van rotsgraven.
Maar deze waren nog veel ouder dan degene in de Vallei der Koningen en binnenin schijnt niets meer te zien te zijn.
Het was ook schitterend om de felle hete wind in de woestijnduinen te zien spelen en figuren in het zand te zien tekenen. Het leek God die met zijn toverlei speelt! Hij zat misschien aan de telefoon en was wat achteloos aan t droedelen
Feloeken voor de rotsgraven van het Oude Rijk.
De wind speelt in de zandduinen.
Ik had nooit verwacht dat deze rivier zoveel afwisselends te bieden ging hebben. Ik verwachtte een heel eentonige reis. Een saaie rechte rivier met een repel groen aan de oevers en daarachter woestijn, en af en toe een stop aan een stapel omver gevallen oude stenen. Maar dat is het dus totaal niet. Het blijft boeiend en afwisselend. De Nijl blijft verrassen.
Met de feloek terug onderweg naar onze cruiseboot.
En zoals je ziet... altijd met mijn cameraatje in de aanslag! 
Af en toe kwam er een kindje in een heel klein zelfgemaakt blikken of houten bootje (iets groter dan een uit de kluiten gewassen wastobbe) naar ons toe gevaren. Hij enterde dan onze feloek, klampte zich vast en begon
te zingen! Een heel vreemd en grappig gebruik. Dus om de paar minuten hadden wij zon zangerke aan stuurboord hangen!
Bootje met zangertje.
Na de tea-time op ons bovendek met zicht op die eeuwenoude rotsgraven en de kleine groene eilandjes tussen de rotsblokken van de eerste cataract (hun nostalgische naam voor de stroomversnellingen in de Nijl, die voor de bouw van de dam heuse watervallen moeten geweest zijn) liep Amro even met ons mee tot aan een Vodaphone-kantoor om wat internetproblemen tussen onze laptop en de Nokia communicator-GSM opgelost te krijgen, zodat ik toch mijn - voorlopig sumiere - reisverhaaltjes naar het thuisfront verzonden krijg.
Paul, Frank en Wim aan 't zwembad.
Natalie en Liesbeth met een boekje in hoekje.
De kade van Aswan.
Lekker in de schaduw wachten op de bus!
Amro en Paul in 't kantoor van Vodaphone.
Je ziet de draagtas van mijn laptopke aan Paul's schouder hangen.
Op de terugweg van de telefoonwinkel wilden we van ons uitje gebruik maken om wat te winkelen. Ik had hier mooie sjaals gezien. Ik wist dat ze 1 euro per stuk mochten kosten, maar de ellendige flauwekul van het afdingen was weer onvermijdelijk. De verkoper begon aan 10 euro t stuk. Pas een kwartier van gelamenteer later zal hij op de juiste prijs. Ondertussen hing ik natuurlijk al vol met 10 sjaals, had ik van zijn zoon al 10 papyrus-bladwijzers gekocht voor 1 euro, en van zijn vriendje ook nog eens 20 dezelfde bladwijzers, ook voor 1 euro. Van devaluatie gesproken. Uiteindelijk wandelden we dus zelf verder als volwaardige tjoektjoeken met 10 sjaals en 30 bladwijzers
Terwijl het doel van de tocht eigenlijk 1 sjaal en een beeldje van de godin Tawaret was geweest.
Een deel van de oogst aan bladwijzers...
... en de oogst sjaaltjes...
Tawaret heeft een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Het is een dikke godin met hangborsten en een flinke buik en het is eigenlijk een nijlpaard. Ze is een echt schatje! Ze is ook niet zo makkelijk te vinden omdat iedereen blijkbaar Toetanchamonnekes, Nefertitikes, Anubiskes, Horuskes, Osiriskes en Isiskes mee naar huis wil zeulen
En opeens, zuiver per toeval, in een winkel waar Paul enkele postkaarten ging kopen, stond toch wel een Tawaretje!!! Ik blij natuurlijk! Maar o ramp ge moogt dat dan niet tonen want dan swingt de prijs de pan uit. Dus dan moet ge zo ongeïnteresseerd mogelijk eens met een half oog naar dat beeld kijken. Ondertussen worden dan tientalen Toetanchamonnekes en Nefertitikes en scarabeekes onder uw neus geschoven en opgeblonken, waar ge totaal niet in geïnteresseerd zijt, en moet ge toch quasi onopvallend altijd uw blik laten afglijden naar dat grijs verstoft beeldje van Tawaret dat daar helemaal achter in die vuile kast staat.
Uiteindelijk had de verkoper begrepen waar mijn echte interesse naar uit ging, en in mijn enthousiasme versprak ik me dan ook nog en liet ik horen dat ik wist dat het beeldje Tawaret voorstelde. Ha, Madam, is een kenner van onze cultuur! Dus hop, ik zag in zijn oogskes de prijs alweer naar boven gaan.
Hij begon met 40 euro te vragen
Voor een beeld dat zogezegd uit basalt was gehouwen. Ja, uit gips gegoten met een oude bougie verzwaard en zwart geschilderd zeker...
Maar ja, dat kon me niet schelen want het was mijn geliefde Tawaret en dan nog in de uitvoering zoals ze in t museum van Caïro blijkt te staan.
Ik probeerde dus mijn blinkende oogskes wat in bedwang te houden terwijl de man het stof van mijn dierbaar nijlpaard poetste en ik haar hoe langer hoe gedetailleerder te voorschijn zag komen. Met elke stoflaag dat verdween groeide mijn verliefdheid. Niet op die verkoper. Op dat nijlpaardgodinneke natuurlijk!
Heel nonchalant zijn we dan drie keer de winkel uitgewandeld waarna de man ons altijd weer achterna kwam om ons te overtuigen haar toch zéker vandaag te kopen en niet morgen terug te komen. Op de duur was de prijs nog 10 euro, wat vanzelfsprekend nog te veel is voor zon beeld, maar kom, Tawaret vindt ge niet overal en zeker zon schone uitvoering niet. Dus hebben wij dat loodzwaar beeld ook nog maar meegesleept.
Tawaret poseert in de kajuit bij haar afbeelding uit mijn Egypte boek.
Paul hing al vol met mijn laptop, aan zijn andere schouder de zak vol sjaals, en ik had mijn stevige Tawaret in een vuil plastic zakske in mijn hand.
Onderweg waren we al dikwijls aangesproken door mensen die vroegen om euro-muntstukken te wisselen tegen biljetten. De mensen krijgen hier veel fooien in euros en die muntjes kunnen ze hier in de bank niet wisselen. Dus elke toerist wordt aangesproken in de hoop dat hij hen een briefje van 10 euro zal geven in ruil voor die 10 rinkelende munten. Geen enkele toerist doet dat graag want wij zijn al beladen genoeg dat we niet nog een extra kilo euromunten naar huis willen gaan slepen. Maar kom, regelmatig haalt ge toch uw goed hart boven en wisselt hun munten om in een biljet.
Op t einde van de markt sloegen we een brede zijstraat in die terug naar de Corniche leidde waar onze boot aangemeerd lag. Alweer kwam er een kerel van rond de 20 naar ons om geld te wisselen. Deze keer echter geen munten. Hij vroeg om een briefje van 5 euro te wisselen tegen Egyptische Ponden. Ik rook onraad. Ik vroeg hem waarom hij dat niet op de bank ging doen, maar hij antwoordde dat hij geen paspoort had. Ik rook nog veel meer onraad
Maar Paul had medelijden met de jongen en hij had ondertussen zijn portefeuille al bovengehaald. Ik had nog net de tijd om hem te zeggen dat hij heel voorzichtig moest zijn want ik zag de taferelen die zouden volgen zich al pijlsnel voor mijn geestesoog afspelen.
En ja hoor, wat ik gevreesd had gebeurde, maar ik was er op voorbereid.
Plots schoot de kerel zijn hand vooruit en grabbelde al het geld uit Pauls portefeuille. Ik had mijn voet alvast achter de zijne geschoven en ik greep zijn bovenarm vast, Paul klemde hem vliegensvlug in een houdgreep tegen een geparkeerde auto. Ik stond even in dubio om hem een flinke tik op zijn kop te geven met een van de puntige hoeken van Tawaret. Maar in een fractie van een seconde besefte ik dat als ik hem te erg toetakelde dat ik dan zelf heel de avond op een politiebureau zou kunnen gaan zitten. Dus ik koos er voor om Tawaret op de grond te leggen, de kerel mee bij zijn nekvel te grijpen, ondertussen heel de straat bijeen te krijsen, en het geld uit zijn hand te krabben.
Er kwam geen mens. Geen kat. Geen verkoper. Geen bedelaar. Nobody. Op 50 meter van de drukste toeristenzone - de rede van de cruiseboten in Aswan - kwam geen levende ziel ons ter hulp
Het leek wel Brussel of Amsterdam.
Het eindigde ermee dat Paul de kerel eens flink door mekaar rammelde en hem dan maar liet gaan. Tja, wat moet je ermee doen als er niemand wil komen helpen?... Ik had al ons geld in mijn vuist geklemd. Dus ook dat briefje van 5 euro dat hij gebruikte om mensen mee te lokken en te overvallen. En wat presteert die kerel??? Ongelofelijk maar waar, die begint te gillen dat ik zijn briefje van 5 euro moet teruggeven!!! You give my money!!!! My money!!! Het leek dus plots alsof ík die kerel overvallen had in plaats van hij ons! Even heb ik geaarzeld maar dan heb ik toch maar eieren voor mijn geld gekozen en hem dat biljet voor zijn voeten geworpen. Ik wou het risico niet lopen om door een corrupte agent zelf als dief afgevoerd te worden. Onmiddellijk nadat hij zijn biljet had opgeraapt ging de berover er als een haas vandoor, rustig nagekeken door een half dorp
Ik raapte Tawaret van de grond en we wandelden 50 meter verder. Daar zat een politieagent op een stoel buiten voor een gebouw. Ik vroeg hem of hij niets gezien had, hij knikte van Ja. Erg hé
, maar verzette geen poot en bleek ook geen Engels te spreken. Nog enkele meters verder kwamen we op de kade en de chauffeurs en de paardenkoetsiers die daar stonden wandelden naar ons toe en zeiden : Erg toch hé? Hoe corrupt onze politie is? Wij zijn er zeker van dat die onder één hoedje spelen met de dief. We denken dat elke keer hij iemand overvalt, hij een procentje afdraagt aan de agent
Wees maar voorzichtig in t vervolg!
Allemaal goed en wel, maar als ook zij t allemaal hebben zien gebeuren waarom is er dan niemand van hen eens een handje komen toesteken toen ik om hulp riep? Ik heb verdomme gekrijst als een moëzzin die door een volledige wespen-kolonie tegelijkertijd in zijn billen gestoken wordt!
Op zich vond ik heel die overval niet zo erg, we konden met zijn tweeën die kerel makkelijk de baas. En we zijn ook geen centen kwijt gespeeld. Maar eerlijk gezegd ik had liever 100 euro kwijt geweest en gezien dat Egyptenaren een mens in nood helpen, dan nu te weten dat als ge hier in de problemen komt dat ge er helemaal alleen voor staat. Dat vind ik nu pas een ellendig idee.
En overal gewapende agenten en soldaten...
Behalve als je ze nodig hebt...
Toen we s avonds aan tafel het verhaal aan Amro vertelden begreep hij er niks van. Hij zei dat zoiets haast nooit voorkwam. Dat er wel veel toeristen bedrogen werden met wisseltruukjes, maar nooit met geweld. We zullen dus gewoon pech gehad hebben.
Wat mij vooral verbaasde aan heel deze gebeurtenis is de snelheid waarmee een mens denkt. Uiteindelijk heeft alles misschien twee minuten geduurd. Maar wat er op die korte tijd allemaal door mijn kop is gegaan! De porties agressie die er in een mens zitten! Griezelig gewoon. Alle spanning die ik het laatste half jaar heb opgepot wou er ineens uitkomen door die kerel eens wat bij te werken. Ik had heel even oprecht goesting om die kerel zijn hersens in te slaan! Maar ondertussen overlegde ik bij mezelf of ik niet beter op zijn ruggewervels zou slaan (maar dat vond ik dan weer gevaarlijk om hem invalide te maken) of misschien in zijn ribben (dan zou het zo niet opvallen
maar wel goed pijn doen voor een paar weken.) Maar dan dacht ik ook weer dat er misschien een puntje van mijn Tawaret haar voetstuk zou kunnen springen, wat ik ook weer zonde vond. Dus legde ik mijn beeldje beheerst een meterke verder zachtjes op de grond toen ik zag dat Paul die kerel toch stevig tegen die auto geperst hield. Ik bedacht ook dat ik misschien eens goed door zijn haar kon roeffelen en hem discreet een beetje scalperen, dat zou ook niet zo opvallend zijn, maar tegelijk dacht ik ook aan t mislopen van mijn diner aan boord, en in t ergste geval aan een politiebureelbezoek van uren en zelfs hoe een Egyptische gevangenis er van binnen uit zou zien. En hoe we ons daar in godsnaam verstaanbaar zouden kunnen maken
Vandaar dat uiteindelijk mijn conclusie was om eieren voor mijn geld te kiezen en ik gewoon ons geld terug uit zijn hand wurmde.
Ge kunt u toch niet voorstellen hoeveel overwegingen en beslissingen een mens op die paar seconden kan maken? Het heeft veel langer geduurd om dit te typen dan dat het zich in realiteit heeft afgespeeld! En dan heb ik hier onze Paul zijn gedachtengang nog niet opgeschreven, anders was deze kleine anekdote nog een bladje langer geworden.
Och kom, t is allemaal nog goed afgelopen, hij had evengoed ons laptopke kunnen proberen te stelen en mijn Pandorake had op de grond kapot kunnen vallen en dan had het gedaan geweest met reisverhalen schrijven voor deze reis. Of ik had mijn Tawaret in zijn hersens kunnen rammen en dan had ik misschien de rest van mijn vakantie in een Egyptische gevangenis gezeten in plaats van op de boot.
OK, t zou wel een goed verhaal opgeleverd hebben waarschijnlijk, maar zo ver wil ik nu toch ook niet gaan om een jullie een leuk reisverhaal te bezorgen.
--------------------
De volgende aflevering gaat over het bezoek aan Luxor.
Niet bang zijn, daar gaan we echt niet weer "Starsky en Hutch" spelen 
--------------------
Om alle reisverhalen over Egypte onder mekaar te lezen...
klik op de betreffende button in de linkerzijkant van mijn blog...
en... heb even geduld 
20-07-2007 om 01:08
geschreven door Laathi
|
