|
Dit héérlijke artikel staat vandaag in de Standaard. De moeite om te lezen.
En vooral voor mij een troost dat ik niet de enige ben die het niet zo begrepen heb op van die cruisefabrieken. Zoals ge ziet : alles kan altijd nog erger... Het bakbeest dat hieronder beschreven wordt is nog groter dan datgene waar ik 14 dagen mee op pad, sorry "op zee" (alhoewel  ), ben geweest.
Enjoy. 
Bedankt aan mijn maatje Nand om me dit door te mailen!
De oceaan ligt op dek 15.
zaterdag 05 december 200
Auteur: : Steven De Foer
AAN BOORD VAN DE OASIS OF THE SEAS, HET GROOTSTE CRUISESCHIP TER WERELD Terwijl u dit leest, varen zo'n 6.300 passagiers ergens tussen de Bahama's en Haïti op de Oasis of the Seas, het grootste cruiseschip ooit gebouwd. Te benijden? Ja, als ze van records en van voorgekauwd entertainment houden, vindt Steven De Foer. Nee, als ze voor het oceaangevoel kwamen.
De allereersten zijn ze niet, de uitverkorenen die dinsdag inscheepten aan boord van deze drijvende stad. Het schip heeft er in november al een stormachtige overvaart opzitten, van het Finse Turku, waar het gebouwd is, naar zijn thuishaven Fort Lauderdale, in Florida. Bovendien mochten vorige week al zo'n vierduizend touroperators en journalisten drie dagen proeven van de geneugten aan boord van de Oasis. Zodat we konden doorvertellen hoe enormous en hoe amazing alles was.
Het is met cruiseschepen zoals met wolkenkrabbers. Om de zoveel jaar wordt er eentje gebouwd die zo enorm is dat je denkt dat de limiet bereikt is, tot er toch weer eentje van de werven rolt die zijn voorgangers tot groot uitgevallen sloepen degradeert. Toch zal het, gezien het economische klimaat, nu wel een jaar of tien duren voor de Oasis of the Seas weer overtroffen wordt. 361 meter lang, 65 meter breed, 225.000 ton, 2.700 hutten, tot 6.300 passagiers en 2.165 bemanningsleden: het is de Titanic maal vier.
Technisch is het plafond nog niet bereikt. De vraag is echter hoeveel verder zo'n drijvende natie' die haar onderdanen overstelpt met pret en verzet, nog verder kan vervreemden van haar wezen en identiteit: het is tenslotte een schip. Veel mensen hebben daar kennelijk geen probleem mee. Ze hollen van de sprookjes van Andersen'-ijsshow naar het concert van de ABBA-imitatoren in het 1.450 plaatsen tellende theater, ondertussen een afspraak met de schoonheidsspecialist regelend, terwijl hun tienerkinderen zich amuseren met rotsklimmen of abseilen langs een kabel boven het dek. Maar weinigen staan er bij stil dat ze vandaag nog niet de lift naar het vijftiende of zestiende dek hebben genomen. En dus de oceaan nog niet hebben gezien.
Nochtans hebben de meeste hutten op dit schip een eigen balkon. Helaas geeft dat balkon niet noodzakelijk uit op een oneindige horizon van water. Wat de Oasis zoveel groter maakt dan de vorige generatie, is immers niet zijn lengte, maar wel zijn breedte. Die is haast het dubbele van de schepen van de vorige generatie. In de onderste van de zeventien dekken zijn onder meer enorme theaterzalen, een casino, een blitse discotheek, een ijspiste en een hele reeks boetieks, restaurants en bars gevestigd.
Ter hoogte van het achtste dek is echter over de lengte van het schip een Central Park' aangelegd: het eerste park met levende planten en bomen op zee, isn't that amazing? Het voordeel is dat alle hutten die geen uitzicht hebben op de oceaan, voortaan geen donkere strafhokken meer zijn, maar wel uitzicht op het park bieden. Maar wie gaat er op cruise om een zicht te hebben op een binnentuin? Bovendien is het enorme schip zo stabiel en stil dat je haast nooit voelt of hoort dat je op zee bent. Dit is geen cruise meer, het is een resort, een luxueus Center Parks op zee. Groot-groter-grootst, maar zonder klasse. Een drijvend appartementsgebouw, waarvan het interieur is volgestouwd met luxueuze eyecatchers zoals een stijgende en dalende bar, drijvend' op een fontein die de overwegende indruk van banaal massatoerisme niet kunnen wegnemen.
Wat wel respect afdwingt, is de organisatie en logistiek. Duizenden passagiers en hun bagage in no time veilig inchecken, al die mensen lekker eten en drinken serveren in één van de 37 bars en 25 restaurants (dagelijks dineren tweeduizend mensen à la carte in de luxueuze main dining room: logistiek is dit een verbazend staaltje). Passagiers hoeven trouwens niet met hun portemonnee rond te lopen aan boord. Het weinige dat niet inbegrepen is in de prijs, kun je betalen met een gepersonaliseerd pasje, met fotoherkenning, dat de beveiligingsdiensten meteen aangeeft waar iedereen uithangt.
Maar de pico bello organisatie en beveiliging gaan hand in hand met tenenkrommende betutteling. Voor wie vakantie ziet als doen wat je graag doet en verder met rust gelaten worden, is een cruise op de Oasis of the Seas geen goed idee. What to do next' is het bovenste item op de touchscreen-informatieborden die overal hangen, waarop je de aanvangstijden van shows en parades kunt consulteren. Of de snelste weg naar je eigen hut, als je dreigt verloren te lopen.
Volstond dan niet het dagelijkse scheepskrantje, dat zich ook al zo uitslooft in lijstjes van tien dingen die je absoluut vandaag moet doen? Of de stem van kapitein Bill Wright, die geregeld uit de luidsprekers schalt niet om veiligheidsinstructies te geven, maar om bijvoorbeeld te zeggen dat je ook vanaf de Boardwalk een goed zicht hebt op de Aqua Show? Ondanks die overvloed aan informatie word je toch nog geregeld verrast. Wat staan al die mensen daar op de Promenade rond de kapitein te doen? O, hij geeft een als kalkoen verklede figurant amnestie voor het Thanksgiving-diner. Cruises alleen voor oudere mensen? Het vertier aan boord lijkt vaak veeleer op achtjarigen gericht.
Het is uiteraard niet allemaal kommer en kwel. De Oasis-versie van de aanstekelijke sixties-musical Hairspray doet niet onder voor een échte Broadwayshow. En al zijn in glitterende sprookjespakken gehesen ijsschaatsers die springen en dansen op muziek van Celine Dion en Andrea Bocelli, niet eenieders meug, binnen dit genre is het een indrukwekkende show.
Maar die enkele meevallers wegen niet op tegen het gevoel van verstikking. Naar buiten wil je, naar die oceaan. Bij een mooi zwembad liggen zonnen met een goed boek en een mojito, zonder gehinderd te worden door calypsobandjes die vier keer op een namiddag feeling hot-hot-hot spelen op hun steel drums of animatoren die iedereen oproepen hun kans te wagen op de surf simulator.
Helaas, zo'n groot en rustig zwembad bestaat niet. De bovenste verdiepingen van het schip torenen zo hoog boven de zeespiegel uit, dat een zwembad met enige diepgang vanwege het gewicht van het water de navigatie van het schip zou bemoeilijken. Niks baantjes trekken dus. Alleen maar pootjebaden in minizwembaden en jacuzzi's, naast harige extra large veertigers.
Toegegeven, op onze driedagencruise een sterk ingekorte versie van de normale zevendagen-versie waren geen stops op eilanden inbegrepen, die natuurlijk de sleur breken. Al hoef je het daarvoor zeker niet te doen. Ervaren Caribengangers verzekerden ons dat eilanden als de Bahama's, Sint-Thomas en Sint-Maarten weinig meer te bieden hebben dan op de massatoerist gerichte souvenirshops.
Hoofdattractie op een cruise met de Ocean of the Seas wordt trouwens Labadee, op Haïti. Dat is een privéschiereiland van de rederij Royal Caribbean, waar fijne attracties zoals scubadiven, jetskiën en glijden aan een lange zip-line worden georganiseerd. Nog meer begeleide spelletjes dus.
Hoe belangrijk de bestemming nog is op dit drijvende pretpark, bleek toen we opeens, tegen het vaarplan in, op donderdag Miami zagen liggen. De Belgische tweede stuurman legde uit hoe dat kwam: er waren zoveel passagiers die de Thanksgiving Parade in New York wilden volgen op tv, dat de vaarroute verlegd was om weer in de Amerikaanse twaalfmijlszone te komen.
In het vliegtuig naar huis las ik in een cruisemagazine een fotoreportage over een cruise langs de Noorse fjorden, aan boord van een kleinschalige omgebouwde postboot waar je kon eten op het achterdek, met zicht op al die natuurpracht. Op die manier moet cruisen geweldig zijn. Of zou daar ook iemand zijn die via een luidspreker omroept dat now it's time to take your camera's'?
Het originele artikel vindt je (waarschijnlijk enkel maar vandaag) op :
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=N52J4H5E&utm_source=standaard&utm_medium=newsletter&utm_campaign=weekly
11-12-2009 om 18:09
geschreven door Laathi
|
