|
Dinsdag 5 november 2002 - 22.00u.
Khaolak Theptharo Lagoon Beach Hotel, Khaolak, Thailand.
9. Kwik, Kwek en Kwak luisteren de maaltijden op.
Heb vanmorgenvroeg voor t ontbijt nog geprobeerd de kamer een beetje op te ruimen. Het ziet er allemaal mooi uit maar het is toch zo'n onpraktisch ding. In heel het kot is geen schuif te vinden en maar 1 kast. Echt een ramp om uw rommel op te bergen.
Er zijn wel tafels in alle maten, dus daar ligt dan maar alles bovenop een beetje zoals op een markt. Maar ja als ge daar in grabbelt valt dat allemaal dooreen, en als Paul drie keer gepasseerd is lijkt dat al meer op een Turkske markt. En tegen de avond aan heeft alles het uitzicht van een containerparkske dat ontploft is.
Een bloedzuiger zou er zijn jong niet meer in vinden.
Das ook zoiets krijtelijks sè! Elke ochtend liggen hier de heerlijkste gebakken patatjes. Maar ja, bij een ontbijt kunt ge daar zo weinig mee doen nietwaar?...
En 's avonds kunt ge die dus met geen geweld krijgen! Op hun menu hebben ze op het blad van de hoofdgerechten bovenaan een soort verkeersbord gemaakt met de heerlijke tekst :
"NO! Baked Patatoes!"
Onbegrijpelijk. Precies of 's avonds zijn gebakken petatjes ineens giftig eten.
Pas op, dat kan natuurlijk, als ze die van bij 't ontbijt zouden recycleren
Gisterenavond kwam de maître d'hotel nog heel triestig in Paul zijn bord kijken. (Hij had dus gebakken patatjes besteld en alweer fritjes gekregen.) De man knikte droevig, en haalde zijn schouders eens op : "Oh, what a pity, and again you asked for baked potatoes
" Het schijnt dus a major problem te zijn waar zelfs híj niks aan kan doen. Allemaal zeer raadselachtig, maar nog een beetje te compliqué om uitleg over te vragen vrees ik. Zal dat onderwerp nog maar efkes laten rusten. Dit kan pas als ik aan Thaïs voor gevorderden ben.
Tijdens de maaltijden spelen ze altijd een Thaïs cd'ke. Onze Paul wordt er stillekesaan groen van zien, maar ik vind het heerlijk. Ge kunt niet anders dan zitten meewiebelen. Het zijn precies de drie neefjes van Donald Duck die op potjes en pannetjes slaan en ondertussen met hun zoetgevooisde kwek-stemmekes kinderliedjes staan zingen. Zalig!
Paul begrijpt niet dat ik de "Vier Jaargetijden" van Vivaldi altijd de "hysterische violen" heb genoemd en dat ik van dit gejengel geen grijs haar krijg. Maar hij had de oplossing snel gevonden. Heel de cd bestaat maar uit 1 akkoord! Sol. (Vandaar de optimistische zonnige klank waarschijnlijk
) Dus dit is duidelijk mijn niveau van muziek.
Gisterenavond zaten er tijdens de regen een hoop brulkikkers mee te kwaken. En ik dacht natuurlijk weer dat die mee op de plaat stonden, dat dat een of ander basinstrument was. Dat het niet 100% ritmisch was had ik al wel door, maar ik dacht dat het in dit soort muziek misschien niet echt nodig was, dat zoiets wel een beetje organisch mocht klinken. Enfin, soit het zijn dus wel degelijk kleine kikkers met de kwaak van Pavarotti.
Ben vanmiddag aan de receptie gaan vragen welke cd het is die we constant horen want ik wil hem beslist kopen al is 't maar om in de auto, ver weg van Paul, te kunnen spelen. Overbodig te vertellen dat dit een ware queeste geworden is. We kregen een hoop hoesjes te zien en telkens vroeg het kieken van dienst : "Is this one?"
Het was heel moeilijk haar uit te leggen dat als ge de naam van de plaat niet eens weet dat ge hem dan ook wel niet in 't Thais zult kunnen lezen nietwaar?
Enfin, na een kwartier zijn we er uitgeraakt doordat ze de plaatjes één voor één begon op te zetten. En dan sprongen mijn Donald Ducken er natuurlijk direkt uit!
Het is toch zo'n zalig hotel! Heerlijk kleinschalig, helemaal geen fabriek, iedereen kent uw kamernummer, ge kent elke pipo van 't personeel, geen buffet, alles à la carte, ze brengen elk sapje naar uw bungalow (met de glimlach, met zijn tweëen, en meestal met ne paraplu en een pillamp) Er is niks entertainment, alleen stilte, of, in t restaurant, Kwik, Kwek en Kwak stillekes jengelend op de achtergrond.
Op 't strand komt ook geen mens want het hotel ligt ingesloten op enkele kilometers strand die doorsneden zijn door een riviermonding langs elke kant dus er is geen doorgangsweg.
Paul is net terug van zijn jogtour. k Ga me nu aankleden. Vanavond doen ze iets speciaals. Thaïse avond met dansereske en buffet. Ben zeer benieuwd wat er allemaal gaat mislopen.
Aan de menu zal 't zeker niet liggen want daar hebben ze gisterenavond met zijn drieën aan de computer aan zitten brainstormen om het zeker foutloos te krijgen. Dit is o.a het resultaat :
- chieken satay
- beed fried squid
- Chinese sping rolls
- fresh fruit in seasons
21.15u
Ze waren zo lief geweest een van de beste tafeltjes vlak vooraan bij het orkest voor ons te reserveren. 't Zijn schatjes.
Proberen aan een van de trainees een appelsiensap en een watermeloensapke te bestellen. Maar dan reageren die stageairkes precies of ge hen vraagt om de ernstigste filosofische vraagstukken op te lossen. Ze zitten nog maar in de afruim-fase, en zelfs dat gaat nog heel moeizaam. Ze vragen nog altijd angstig "Kiss me?" voor ze uw leeg bord met schillen, pellen en botjes heel voorzichtig meenemen. Ge zou toch nog zo eens op de laatste moment moeten beslissen uwen afval ook beginnen op te schoeffelen
Die meisjes kijken naar die Engelse menu en moeten echt elk woordje spellen. Kan niet simpel zijn als ge een kompleet andere schrijfwijze gewoon zijt. Omgekeerd zouden wij het er ook niet al te best afbrengen.
Alhoewel ge toch zou denken dat ze die kinderen op school een soort Engels bijgebracht hebben, kan het alleszins niet veel zijn.
Alles wat ze op hun uitgebreid buffet hadden staan was echt lekker. Veel plezante dingskes in bladeren ingepakt en klaargestoomd.
Tijdens de maaltijd speelde een soort gamelan-orkestje (meer rammel-an eigenlijk), en traden er af en toe schitterend uitgedoste dansereskes op. Gouden armbandjes, pièce-montées vol rinkelende bellekes op hun kop (heelder tempelkes eigenlijk), en aan hun achterste een stevige Donald Duck staart met in goud ingelegde flikkerende nep-edelstenen. Veel dansen is er wel niet bij. Hun ruggeske blijft stokstijf alleen de pollekes en de voetjes doen vanalles.
Een van hen verloor haar gouden gareel. Een xylofoonspeler zijn instrument viel in duigen en hij moest het tijdens de show beginnen repareren in t licht van zijn aansteker. Vijf minuten later gebeurde hetzelfde met zijn collega. Maar voor de rest is alles pico bello verlopen. Ik veronderstel dat ze zoiets hier een feilloos parcours noemen.
Wat het weer allemaal extra boeiend maakte is dat ik een stukske wou filmen, maar als ge in den donkere, bij het licht van 1 oliepitje, vanalles moet zitten openpeuteren dat in blaadjes klaargemaakt is, het wel niet meer zo simpel is met uw plakkepollen aan uwe camera te zitten prutsen. Ze maken er hier toch altijd wel een uitdaging van.
Na een uur kwam het gerammel anders wel onze strotekes uit. Vooral die kerel met zijn belleke. Die had ik met liefde en plezier een meter naar achter, in de lagune verplaatst.
Het was ook heel warm en dan het spicy food erbij
Iedereen zat te puffen en was met handdoekskes in de weer om het zweet van zijn snoet te vegen. En Paul was zijn Robbeke vergeten
(Zijn "Robbeke" is een piepklein handdoekske, altijd een proper natuurlijk, waar hij sinds deze vakantie konstant mee op pad is. Ik heb het zo genoemd omdat Robbe De Hert, de Antwerpse cineast, ook altijd met een handdoek rond zijn nek rondloopt.)
Enfin 't was geestig, ze hebben weer echt hun best gedaan, maar 'k ben toch blij dat we weer uit het gerammel uit zijn. Lekker tukje doen nu.
28-01-2009 om 00:00
geschreven door Laathi
|
