|
Elfde uittreksel uit mijn reisverhaal van donderdag, 16 november 2006.
Een godje op uw gat en Boeddha naast de pyramide van Cheops.
Om twee uur vannacht piepte een sms ons wakker. Onze poespasser heeft thuis op 't internet op de site van UPS tot zijn grote ontzetting gezien dat mijn "Pandorake" in
Pampanga zit!!! En waar ligt in godsnaam Pampanga???
In de Filippijnen
Alsof dat nog niet erg genoeg was liet hij ons iets later weten dat er nu op de website ook al bijvermeld stond dat de verzending vanuit de Filippijnen is uitgesteld tot 20 november! Dus nu komt er nóg een week van spanning bij! Ik ben gewoon beginnen huilen, heb er een snotaanval aan overgehouden en de halve nacht op t terras zitten kettingroken. t Is een rampnacht geworden.
Hoe kan dit nu toch allemaal gebeuren? Er zijn dagelijks vluchten naar Bangkok, hoe komt mijn arm laptopke toch in al die obscure luchthavens op de gekste plaatsen van de wereld terecht? Waarom ben ik toch akkoord gegaan met dat stompzinnig idee om haar te laten opsturen. Ik had best alles in schriftjes kunnen zitten noteren. Daar had ik me trouwens al direkt op ingesteld. Nu zit ik hier al 10 dagen in de spanning wanneer, en of, ze ooit nog gaat aankomen. Stel dat ze niet hier geraakt voordat wij terug vertrekken, wat dan? Moeten we dan nog eens zoveel betalen om haar opnieuw naar huis te laten sturen? Ik snap het allemaal niet meer en ik word er bij momenten echt heel triest van.
Na t ontbijt heb ik me in de boomhut teruggetrokken om wat te zitten naaien. Ge moet hier wel zien dat ge uw naald niet laat vallen anders kunt ge heel de jungle onder uw terras gaan afspeuren. Ik denk dat dat iets lastiger is dan een naald in een hooiberg zoeken.
Mijn goed humeur en mijn fotogerief bijeen gepakt en naar mijn lievelingsrots getrokken. Ik moest wel nu gaan omdat ik rekening moet houden met het tij. Maar t licht was veel te fel en alleen kon ik geen goede schaduw maken. Ik drapeerde een handdoek als zonnescherm over mijn kop en over een rotspunt maar dan moest ik met 1 hand fotograferen en kreeg ik mijn scherpte niet goed. Kortom t werd een sessie van niks.
Ik ben dan maar iets dieper onder de bomen aan de rotspoeltjes gaan fotograferen, daar was t licht fijn gefilterd.
Daar heb ik een mooi fotootje kunnen nemen van een krab in een poeltje. Ze lijkt wel in een gouden druppel gevangen te zitten. Het geheel leek een edelsteen om in een sjieke ring te monteren.
Je moet wel goed kijken. De bruine krab zit rechtsonder in het poeltje.
Maar toen t eindelijk goed begon te gaan barstte de bui los en moest ik me reppen om mijn fotogerief droog thuis te krijgen. En dan overheerlijk in zee geploft!
Zalig om te liggen drijven in de regen! Al die druppels die op ooghoogte kristallen stalagtietjes vormen met een levensduur van een halve seconde
Miljoenen kristallen tepeltjes die opspringen uit een zee van turquoise zover het oog reikt. Magnifiek.
Paul was ondertussen heel de ochtend met zijn kapotte knie aan t zwembad blijven liggen maar daar piept al twee dagen een machientje. Heel enerverend!
De "missionaris in hem" was aan de poolboy gaan zeggen dat als zon ding blijft piepen dat er dan duidelijk iets mis is met de filters.
Sir, what is the constant beep?
Do know. Is OK.
No, is not OK. Is red light that says is problem!
No, is normal.
No, it means filter of pool is blocked.
Is normal.
Must take filter out. Clean filter. Otherwise filter break.
En toen die jongen inzag dat het gepiep toch misschien iets zou kunnen willen zeggen - dat niet al wat piept een muis of een Russische hamster is, en dat flikkerende rode lichtjes niet alleen in de hoerenbuurt van Patong een betekenis hebben - is hij inderdaad de filter gaan nakijken. Die vanzelfsprekend vol vuil zat.
Maar hij werkt eigenlijk veel liever aan zijn hobby-huisje dan aan de zwembadmachinerie...
Kanunsaa, de zwembadjongen met zijn zelfgetimmerd huisje.
Zicht vanop de steiger naar de ontbijtzaal (rechts) en 't restaurant (links)
Samen in t restaurant gaan zitten kijken naar de regen. Het water was laag en de eilanden lijken dan door hun uitgemergelde basis als paddestoelen uit zee op te rijzen. Dan beginnen ze precies boven de zeespiegel te zweven. Het is telkens een prachtig tableau vivant. De eilanden verschijnen en verdwijnen al naargelang waar de bui hangt. Op een bepaald moment waren ze alle vier in een egaal grijze lucht totaal verdwenen, één voor één kwamen ze langzaam terug te voorschijn.
Elke minuut ziet het er anders uit. De rotsen komen bloot te liggen, de wolken veranderen steeds van vorm, het licht en de zee van kleur, bij een soundtrack van donder en vallende regen.
Al deze foto's zijn op dezelfde plek genomen (in het restaurant) met een tussen pauze van telkens een kwartier.
Eens de bui over was naar onze kamer gewandeld (onze neus noteerde dat Phra Phrot door de regen weer zeer aktief is geweest!) en van ons slaatje met hesp gesmuld.
Paul ging dan op de receptie vragen of de hotelcomputer al gerepareerd was omdat die zijn geest gegeven had toen de generator het liet afweten. Die bleek gelukkig terug tot de levenden te horen en hij kon onze fotos saven. Toen hij keek waar "Pandorake" ergens uithing bleek dat ondertussen Singapore te zijn. Weer even naar UPS gebeld en ze begrijpen ook niet wat er aan de hand is met hun fameuze Express Plus-zending. Ondertussen hebben we al wel de direkte nummers van enkele zinnige mensen in plaats van die trezen van t call-center.
Ik ben ondertussen eens het winkeltje binnengestapt dat ze vandaag geopend hebben. Ze verkopen er de mottigste beeldjes. Boedhakes, Ganeshas, Chinese godjes, maar even zo goed het Parthenon, de pyramide van Cheops en twee worstelende Oude Grieken. Er liggen ook pareos waarop Ganeshas gedrukt staan. Ze zullen u hier graag zien lopen met hun godje op hun gat. Van een godslastering gesproken
Ik zat daarna wat aan de receptie te schrijven en de boot leverde op dat moment het drinkwater. Heelder paletten plastic fleskes. Triest voor t milieu toch weer. De jongens vormden een lange rij, en de pakketjes werden naar mekaar verder geworpen tot in de opslagkamer. Af en toe knalde er een pak tegen de grond en spatten de flesjes kapot. Alsof er nog niet genoeg water was...
Hoewel het een indrukwekkende grijze dag was bleef het strand toch altijd mooi levendig geel oplichten tussen al die donkere tinten. Ik heb op mijn vast plekje in de lege ontbijtzaal al uren zitten schrijven, t is mijn vaste plek als Paul op t bureau zit. Op dat moment had ik de hoop dat mijn laptop maandag zou aankomen. En dat ik van dan af alles zou kunnen beginnen overtypen. Gesteld dat ik al mijn minuscuul gekribbel nog kan lezen.
Maar nog geen uur later kwam t volgende slechte nieuws. Hoewel ze al vlakbij in Singapore zit gaat het toch weeral een dag later worden. Ze zou ineens pas dinsdag aankomen. Ik gok dat ze nog eens langs Jakarta en Kuala Lumpur gaat vliegen. Maar langs Deurne of Charleroi kan natuurlijk ook... Al een chance dat die in die speciale pc-verpakking van UPS verpakt zit want anders zou ze zelfs geen kans maken om al die luchthavens te overleven.
Naar goede gewoonte was het eten bangelijk, dus we hebben ons maar laten afleiden door de stille muziek die hier op de achtergrond speelt. Goeie oude nummers. Tom Dooley, Vincent, Let it be, Without you, Yesterday, Whiter Shade of Pale, Sounds of Silence. Weliswaar allemaal covers door een Thais groepke. Maar toch niet slecht. En t voornaamste, vooral heel stil. Ge hoort wel elke avond hetzelfde bandje maar das niet erg, het eten zorgt altijd voor de verrassing en de afwisseling. En in dit geval zorgde Paul voor de humor : Can we bill the sign?. En t strafste was, de rekening werd nog gebracht ook. Dus het maakt voor een Thai totaal niet uit of ge wat woorden weglaat, ge hoeft ze zelfs niet op juiste volgorde te zetten. Zolang ge ze maar "kwek-zingt" zijt ge al op de goede weg om begrepen te worden.
De loodgieterij in onze hut heeft het nu definitief opgegeven en daarom geven ze ons voor vannacht een bungalow aan t zwembad. We mogen gelukkig al onze rommel boven laten, t is alleen om te gaan slapen zodat we een badkamer met water hebben.
De zwembadbungalows.
t Is sjieker dan ons ding, echte parket, maar och, ze hebben ook geen kasten en een al even gammele douche. Het enige dat de moeite is is het erg grote zonneterras. Ik ben er zeker van dat moest ik Jacky vragen of we hier mochten blijven hij t OK zou vinden, maar onze boomhut is eigenlijk veel knusser en heeft zoveel meer privacy. Ik blijf wel de aap uithangen.
Op t bureau nog even een mail getypt op dat én Thais én qwerty-klavier - een werkelijk onmogelijke opgave als ge gewoon zijt 10-vingerig-blind azerty te tippen en net voor we konden verzenden viel t internet plat. t Is ook altijd wat.
De enigen die vandaag écht gelukkig waren!
Lees verder : 12. "De dagelijkse hoge verwachtingen en de diepe desillusies."
Klik hier.
11-01-1995 om 00:00
geschreven door Laathi
|
