Dinsdag 08/05/2012 Marcel heeft me gisteren een bundel bezorgd met het mailverkeer (29 pagina's dik) tussen universiteit, ouders en studenten naar aanleiding van de aardbeving en tsunami in Japan van begin maart vorig jaar. Ik vond wat mij overkomen is een nachtmerrie, maar nu heb ik begrepen dat de ergste nachtmerrie aan mij voorbij is gegaan. Hij stond er helemaal alleen voor, ik was amper uit mijn kunstmatige coma gehaald en dan die onzekerheid over de veiligheid van de studenten in Japan, vrouw én kind in gevaar, daar had ik tot nu toe nog niet echt bij stil gestaan. Alles draait hier steeds rond mij en mijn revalidatie. Wim was nog maar net terug ginder na een blitzbezoek aan mij op intensieve. Wat een sterke, prachtechtgenoot heb ik toch !!! Weinigen die hem dat nadoen, denk ik zo. Ik kan begrijpen dat hij daar niet graag aan terugdenkt aan die periode voor zijn 52 ste verjaardag. Nu begrijp ik beter waarom hij zo gelukkig is telkens ik een moeilijkheid overwin en me weer opricht om door te gaan. Hij is door een hel gegaan vorig jaar, ik heb echt met hem te doen. Daar is het mijne nu wel geen klein bier tegen maar toch wel wat lichter om dragen. Onze reis naar Japan had vorig jaar sowieso niet kunnen doorgaan, maar die hebben we nog te goed ! Uitgesteld, maar niet verloren, zeiden we gisteren nog. Zo gauw ik wat beter te been ben en we weer wat middelen hebben om te reizen, doen we dat, zeker en vast ! Die schone, oude dag mag nog wat wachten tot we terug zijn.
Reacties op bericht (1)
08-05-2012
vorig jaar...
Ja Lieve. Ik ben een klein beetje getuige geweest van zijn daden, zijn kracht en zijn doorzetting. De eerste dag was hij volgens mij totaal van de kaart terwijl ze jou aan het opereren waren maar nadien nam hij jullie leven terug in handen. Jou zoveel als mogelijk bezoeken, zelfs gaan werken aanvankelijk en alles organiseren wat moest georganiseerd worden ondanks zijn onzekerheid elke minuut over jou! Hij deed het maar alleen thuis, in stilte en liefst alleen. Niemand kan begrijpen hoe hij het toch klaarspeelde maar hij deed het en het was niet simpel. Kinderen verwittigen wat ook niet direct lukte, alle practische zaken oplossen. Ik heb zeer veel bewondering voor jou maar voor hem ook voor de rest van mijn leven. Al de spanningen voordat Wim terug veilig thuis was, het gemis van Mattias. En elk bezoekmoment stond hij naast jou en tussendoor ook als hij de kans kreeg. Nadien geen enkele keer gewoon eten 's middags maar steeds naar jou komen en nog na het werk en dan nog eens 's avonds. Ik geloof niet dat ik dat iemand zie na doen. Maar dat maakt jullie zo sterk als koppel. Jullie zijn een eenheid die niets of niemand kapot zal krijgen ook niet dit zwaar verhaal. Door jouw cva is voor iedereen die jullie kenden duidelijk geworden wat een prachtkoppel jullie zijn. Erg voor jou maar een voorbeeld, een spiegel voor velen. Elke dag moeten jullie vieren dat jullie er samen zijn ondanks je beperkingen maar jouw accident heeft velen hun ogen geopend. Een dikke proficiaat Lieve en Marcel. RESPECT!!!
