De pastoor-deken van Altenmarkt vroeg mij of ik met het weekeinde voor de vakantiegangers en voor het hotelpersoneel de eucharistie wilde vieren in de kapel van Zauchensee.
Mijn preek begon over het skiën. Een beginneling kan les volgen of zelf proberen fatsoenlijk een paar bochten te maken. Alleen zal het langer duren voordat hij naar een bergtop kan gaan. Hij zal er minder deugd aan beleven. Ook is de kans groter dat hij een lelijke val maakt of zelfs een been breekt. Het is veel verstandiger skilessen te nemen.
Wel, het skiën is te vergelijken met het leven.
Ge kunt uw eigen ideeën volgen maar de beste skileraar voor het leven is Jezus. Zijn wijsheid is een sterke grondslag voor het levensgeluk. Als ge het risico neemt om Jezus echt op zijn woord te geloven, dan ontdekt ge dat hij helemaal gelijk heeft. Als ge zijn raadgevingen opvolgt, krijgt ge in uw hart een warm gevoel. De liefde, die Jezus schenkt en die wij ontvangen, geeft een diepe zin aan ons leven.
Na de viering stonden mensen mij op te wachten en zegden: 'Over skiën hebben wij nog nooit horen preken.'
De familie Pesendorfer was op zaterdag terug gereden naar huis. Ik bleef nog twee dagen langer in Zauchensee. Op een middag ging ik naar de Rosskopf.
Samen met een Oostenrijker uit Salzburg nam ik de tweede lift naar de top. Het werd een gemoedelijke babbel. Boven wensten wij elkaar nog veel plezier. De Salzburger gleed met sierlijke bochten naar beneden tot hij achter een heuvel verdween. Ik beleefde er deugd aan. Ik skiede met de ski's tegen elkaar in gelijkmatige bochten tot aan de weg. Om na te genieten stopte ik daar. De Salzburger kwam naar mij toe en loofde mij om mijn mooie afdaling. Natuurlijk bleven wij samen verder skiën.
Hji stelde voor om aan de overkant naar de Tauernkar te gaan. Daar wenste hij dat wij aan de andere kant recht naar beneden zouden skïen. Ik verkoos om toch twee bochten te maken. Terug op de top zijn wij dan naast elkaar recht naar beneden gesuisd.
Van de Tauernkar namen wij de zwarte piste. Ik volgde hem tussen de vele bulten. Op zeker ogenblik schoot op de zijkant van een bult één ski los. Door die bulten duurde het een beetje voor ik mijn ski weer aan had. De Salzburger was zeker al lang beneden. Dus ging ik hem vlug achterna. Ik vond hem niet, ook niet tussen de skiërs, die stonden aan te schuiven. Ik heb nog een hele tijd naar hem uitgekeken en ben dan maar in de zetellift gestapt. Toen zag ik hem de hele piste afzoeken om mij te vinden. Mijn roepen heeft hij niet gehoord.
Omwille van het fijne contact heb ik nog even met de gedachte gespeeld om op de radiozender in Salzburg mijn verhaal te vertellen om zo elkaar weer te vinden. Maar dat is toch niet doorgegaan.
Eens kon ik mij aansluiten bij een groep deelnemers met de beste Oostenrijkse skileraar. Van hem hoopte ik nog veel te kunnen opsteken.
Van de middagpauze maakte ik gebruik om van de Gamskogelhut de oostafdaling te nemen. Bij de steile helling liet ik mij naar beneden suizen. Heerlijk.
De Oostenrijkse skileraar nam op het einde van de dag ook de oostafdaling. Bij de steile helling wachtte ik tot allen weer op het normale deel van de piste waren. Ik ging diep in de knieën en boog mij voorover om zo weinig mogelijk wind op te vangen. Ik had er niet op gelet dat de zon daar niet meer scheen en de neeuw harder was geworden. Hoe het kwam weet ik niet meer maar ik maakte een salto. De skileraar had niet de valpartij maar nog wel de sneeuwwolk gezien. Dit is in 33 jaar tijd de enige keer dat ik bij een val pijn heb gevoeld. De schuld lag niet bij de berg, niet bij de sneeuw en ook niet bij de ski.
In de jeugdherberg voelde ik een lichte pijn in mijn rechterknie. De leiding dwong mij om naar de dokter te gaan. De verzekering betaalt niets terug, als later blijkt dat het ernstiger is.
De dokter en ik, wij kennen elkaar goed. Bij een breuk of een ziekte reed ik altijd mee naar hem. Omdat ik alleen was, had hij onmiddellijk door wat er aan de hand was. Hij wou een röntgenopname maken. Daarop is alleen het beendergestel te zien. Ik was zeker dat er niets gebroken was en wimpelde zijn voorstel af. Hij stelde een inspuiting voor maar dat vond ik voor die pijn echt niet nodig. Hij heeft dan om de knie te verstevigen een lijmverband aangelegd.
Hij bood een glas cognac aan. Ja, dat sloeg ik niet af.
Hij wist dat ik priester was en begon mij te plagen: als God met de knie van de mens bezig was, is hij toch heel verstrooid geweest. Ik reageerde: 'Deze huurwoning is toch wel prachtig.' Hij viel tegen mij uit: 'Hoe durft gij ? Gij weet goed genoeg dat ik om een gips aan te leggen met de patient langs een ijzeren roltrap naar de kelder moet. Bovendien hoort mijn vrouw boven alles wat wij zeggen.' 'Allemaal voordelen' antwoordde ik: gij zijt een eigen huis aan het bouwen en kunt daar allemaal rekening mee houden.'
Hij vulde onze glazen nog eens vol en telefoneerde om een ziekenwagen om mij terug naar Zauchensee te voeren. Tot dan had hij altijd beschaafd Duits gesproken. In het dialect ging hij verder: 'Ge moet u niet haasten, want wij zitten aan de fles'. Hij wist niet dat ik hun dialect verstond.
Op een skikamp van Sporta in Zauchensee sloot ik mij aan bij een deelnemersgroep, geleid door een Oostenrijkse skileraar.
Op de middag liet ik de gelegenheid niet voorbijgaan om op mijn eentje af te dalen van de Gamskogelhut. Waar de piste samenkomt met de afdaling 9 is er een steile helling. De zon scheen heerlijk. Ik hield eventjes halt om dan kaarsrecht naar beneden te glijden. Onderaan hoorde ik in het Nederlands roepen: 'Ik durf niet meer. Ik doe mijn ski's uit en kom te voet naar beneden.'
Ik keek om. Twee jonge vrouwen uit Nederland stonden naast mij. De derde was tot halverwege de helling geraakt. Ik riep: 'Rechts van u is het iets minder steil. Maak een bocht naar rechts en buig uw linkse knie goed naar binnen. Dan heeft uw ski een betere grip op de sneeuw.' Zij maakte rustig een mooie bocht en skiede gewoon verder.
Ik spoedde mij naar beneden om mij aan te sluiten bij mijn groep.
Deze foto heb ik van internet genomen. Ik kan ze niet meer terugvinden en dus ook niet haar oorsprong. Wel ben ik ervan overtuigd dat zij de tweede lift naar de Gamskogel in Zauchensee voorstelt. In deze lift is eens een meisje blijven zitten (Zie skivakanties 4).
In een bepaald jaar huurden de familie Pesendorfer en ik een appartement. We hadden geluk met het weer. Vanuit een wolkenloze hemel scheen de zon op de besneeuwde bergen. Dat bracht veel bezoekers mee, die allemaal wilden skiën.
Meer dan twintig minuten lang hebben wij voetje voor voetje aangeschoven om in de onderste lift naar de Gamskogel te stappen. Boven merkten wij op dat er op het bovenste deel van de Gamskogel niemand aan het skiën was. Er zat ook geen mens in de zetellift. We waren vlug akkoord om naar de top te gaan.
In de open lift wisten wij onmiddellijk waarom daar niemand aan het skiën was: een ijzige noordenwind gierde over de skipiste. Ik herinner me nog goed dat ik aan de jonste zoon Herbert vroeg om dicht tegen mij aan te zitten, al heeft dat niet veel geholpen.
Ik skiede vooruit en maakte halverwege een rustpauze met mijn rug naar het noorden. Die gure wind maakte de sneeuw fantastisch: het was puur plezier ! Natuurlijk zouden wij helemaal naar beneden skiën maar ik zorgde er voor dat ik vooruit bleef en stelde mij opnieuw op in de tweede lift.
Uit vriendschap kwam heel de familie achterna en zaten wij tot boven toe opnieuw te bibberen. Raar maar waar: tijdens het skiën hadden wij geen last van de koude wind. Ons gezond verstand heeft ons toch de rest van de dag beneden gehouden.
