schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
10-03-2020
184. schip 26 brief 15
1995-12-01 ~ tegen de kaai, Corpus Christi (Texas)
Dag Allemaal,
Rond 13h zouden we hier vertrekken. Van gisteren tot nu is er al van alles gebeurd. Beginnen bij het einde: daarstraks moest ik naar de dokter voor mijn verkoudheid en ik dierf de gangway niet af. Vermits we lossen staat hij veel hoger & steiler dan gisteren en nu is hij nog nat ook. Na vijf treden wat ik ver genoeg van het schip af om de bibberenbib te krijgen, en na wat getwijfel ben ik weer aan boord gekropen. Gekropen, niet geklommen. 't Had geen zin om de paniek af te wachten. Het is de gangway van de terminal hier, en die is breder dan de onze. Als ik me met twee handen vasthou, zijn mijn armen gestrekt dan heb ik geen spare of tijd meer om mezelf tegen te houden wanneer ik greep verlies en wegschuif. Misschien hijst SuperWoman zich aan drie vingers weer omhoog, maar ik ben zo ver nog niet. Gestrekte armen da's uit den boze.
Vergelijk het met rock&roll dansen met gestrekte armen. Als ge dán de greep van de partner mist, eindigt ge in het decor. Wel, als ik mijn greep op de reling van de gangway zou verliezen, en die kans zat er in want de reling was ook nat, eindigde ik op de kaai. Daar moest ik uiteindelijk zijn natuurlijk, maar niet zo snel en niet in losse onderdelen. Een ladder zoals in Port Hedland (Australië) is nog veiliger dan dit model van gangway in Corpus Christi.
Dapper doen? Nee danku! Ik gebruik wel Vicks tot we in Sines (Portugal) zijn.
Die verkoudheid was begonnen op 08/11, en tegen 's avonds was het een zware verkoudheid, omdat de 2de stuur om 10h geen medicatie wou geven 'omdat hij anders zijn werkbottinen moest uitdoen' om in de farmacie binnen te gaan. Drie weken later liep ik nog altijd verkouden rond. Het virus had 8hrs de tijd gekregen om zijn werk te doen.
LM was aan deck toen ik terug naar het kasteel liep. Stapte, want het deck lag ook nat. Het kan geen toeval geweest zijn. Zo'n groot schip en hij staat juist daar waar ik langs moet, nog met de daver op het lijf : He's there. Eerst wat gaan kalmeren in de cabine. Dan ben ik mijn shorepass gaan afgeven bij de capt en heb hem verteld dat ik de gangway niet af dierf. "Glad zeker?" Hij was niet eens verbaasd. Ik denk dat de capt dat nog al moeten horen heeft, over een gladde gangway. "Van vrouwen" zei LM. Nogal wiedes van vrouwen. Bravoure & bravado zijn mechanismen waaraan mannen dood gaan, zelden vrouwen. Daar bestaan cijfers over.
Gisterenvoormiddag zijn we tegen de kaai gegaan en toen kwamen de autoriteiten, d'otteriteite in Algemeen Scheeps : douane, immigratie en agriculture.
Agriculture kwam kijken of we geen gedroogde aap bijhebben, rotte bananen bijhouden, of beneden geen dode ratten hangen te versterven en of we nergens stiekem wormen kweken. Maar wij varen onder een zindelijke vlag, de jongeman had weinig werk met dit schip. We hebben geeneens kakkerlakken. Maar misschien is dat alles voor een andere afdeling dan de zijne. Hygiëne bvb. Hij moest enkel de vrieskamers verzegelen, anders ontsnappen onze microben en virussen naar de wal en veroorzaken daar epidemieën. Elaba! Da willezeni! Chefke RD vertelde dat de frigo van verse groenten en fruit ook verzegeld was omdat de peren uit Frankrijk komen. Er stond FRANCE op het karton, hij moest die jongen niks wijsmaken. Door die stomme peren kon hij niet meer aan het groensel en was alles uit blik. Arme RD. Nu is hij ook al slachtoffer van de boycot tegen de Franse kernproeven (Chirac). RD weet van geen kernproeven, hij is bijna elf maanden aan boord.
De immigratie wou ons gezicht eens kunnen bekijken. 'Face check' heet dat. In sommige havens doet de immigratie ons niet komen, in sommige wel, gelijk welk uur van de nacht. Dit keer hadden we gelukt, het was kwart voor 't middageten. De immigratie keek eens of elke snuit klopte met de foto in het zeemansboek, we kregen een shorepass met een stempel op en 't was oké. Na het eten USD gaan halen bij de capt. "Ineens genoeg" had LM gezegd. Jaja, Hij moet ze niet zelf gaan vragen hé, hij doet dat per afstandsbediening en zijn afstandsbediening ben ik. 'k Heb genoeg USD meegekregen. Brave capt.
Om 13h was ik ongeveer klaar met de cabine en zelf was ik ook gereed. Elektrieker RK had gebeld om mij te zeggen dat er geen telefooncabine was aan de gates. Nogal ongewoon voor de States, en heel vriendelijk van RK dat hij mij dat traject wou besparen. Hij stelde voor in het CCR (cargocontrolroom) te gaan vragen of ze van daaruit per walkietalkie het kantoortje wilden oproepen en het kantoortje zou dan een taxi bellen. Wat leggen ze toch eieren onder de vrouw van den tweede! Vroeger, als stewardess nooit met zoveel egards behandeld geweest, en toen lag mijn haar nochtans beter. 'k Kwam Igor (4de mec) tegen, hij ging ook winkelen. (De familienaam van Igor is niet Stravinsky. Wat een geluk, het zou er nogal modern uitzien in het machien.) Er was niemand aanwezig in het CCR.
We stapten dan toch maar naar het kantoortje aan de gates: We'll give it a try, we zien wel. We zijn voor 20USD tot in Portland geraakt. Daar waren een K-Mart en veel fastfoodrestaurants en dat was het ongeveer. Geen kapper, en zeker geen winkel met kantoorspullen. Dat laatste was niet erg, want de inkt zou meegebracht worden door de shipchandler. En geen zichtkaarten te vinden. Nu verkopen ze in de GB van Borsbeek ook geen zichtkaarten van de kerktoren, maar ik had gehoopt dat ze hier tenminste, eventueel, misschien ... maar nee, niks. Het overkomt me wel vaker, dat ik dingen hoop. Het shoppingcenter was een troosteloze bedoening. 'k Heb maar de helft gevonden van wat ik nodig had omdat ik nergens een opbergkastje vond om mijn boodschappen voorlopig in weg te bergen, en ik dus geen andere zelfbedieningszaak meer binnen kon.
En ik heb er onze Japans wekkertje nog verprutst ook. De medam van de batterijkes kende het model wekker niet ('t is / was nochtans zo'n internationaal ding, made in Japan) en ze vroeg me of ik het ding eens wou openvijzen. -nóóit doen! Ze gaf me een piepklein schroevendraaiertje. Ik, domme, vijs dat achterpaneeltje los, ipv overal af te blijven. Ach ja, het was een medam van the golden age, met hele dikke brillenglazen. Daarom dacht ik dat ze het niet zelf kon doen, omdat ze niet goed zag. Maar ze vroeg het aan mij omdat er niks van kende en liever had dat ik het verprutste dan zij. 'k Vijs dat los, maar ik krijg het niet open. Zij wel, met een klein snokje. Dat snokje was al genoeg om er een tandwieltje en een koperen dingske te doen uitwippen. Toen voelde ik dat ik misschien, persies, eigenlijk feitelijk toch beter wel ... môja, 't was te laat. Schietgebedeke gepreveld dat LM zou komen aan galopperen op een wit paard met een grote lichtblauwe fluwelen cape aan om al mijn dommigheden te bedekken met de mantel de liefde. Het zou dus een XXL cape zijn. De medam had de nieuwe batterij al uit de verpakking gescheurd. Door het oud batterijtje er uit te prutsen maakte ik wéér een radertje los. Dat heb ik kunnen terug plaatsen. Nu die andere twee dingskes. Ik sta daar te sukkelen en te zweten met die prutsdingen en ineens zucht ze. Ík sukkelen maar zíj zuchten? Mrs Slocombe uit 'Are you being served'. Helemaal! "Well, since it all came loose I won't need a battery anymore" zei ik. Ziezo. Pakt ze toch wel naar mijn polshorloge die daar ook lag! Onee. Overal afblijven. Ik zeker, maar zij vooral.
Het batterijtje van de Japanse wekker zit zeer gebruiksvriendelijk onder het schuifklepje als het knopje om de wijzers te bedienen, gewoon iets verder open glijden. Niks schroevendraaier nodig. Ik wist dat, maar niet toen ik het moest weten. En LM had een reservebatterijtje bij. Ik had de wekker rustig aan boord mogen laten.
1995-12-02 ~ weer op zee, 11h54
Terwijl we op de taxi staan te wachten vertel ik mijn belevenis aan Igor. "LM will fix it " zei hij met veel overtuiging. Volgens de 4de mecanicien was het zo goed als opgelost, LM had voor hem ook al enkele dingen in orde gebracht. Ik was zeer gevleid door zijn blind vertrouwen in mijn huisbands kunnen, maar enig realisme was hier wel op zijn plaats: LM is gewend aan big machinery en dit is precision stuff. Deze nuancering stond gelijk met heiligschennis. Eerst het lef hebben om iets kapot te maken en daarop nog de pretentie om te twijfelen aan het kunnen van den echtgenoot? Dat huwelijk moest verkeerd lopen. Ik zag het hem denken. Hij ging zelfs wat verder van mij af staan, hij distantieerde zich van mijn denkwijze. Letterlijk.
LM vond het allemaal zo geen ramp, er is nog altijd de wekdienst per telefoon. – sindsdien twéé wekkertjes in de bagage hoor Na het avondeten buigt hij zich over Het Probleem. Hij vijst de vijsjes los. Het wekkertje gaat weer niet direct open. Hij draait het om in de palm van zijn hand en SCHUDT er eens mee. Alsof het een doos met bouten was. (Igor ik zei het toch : big machinery) Hij is er een tijdje zoet en héél stil mee gebleven. Ik bleef ook heel stil. Nu schieten er vier losse onderdelen over ipv twee. (Igor, ik zei het toch : precision stuff) Igor mijne vriend, ik ben op een leeftijd gekomen dat enig realisme niet misstaat, omdat ongegrond optimisme getuigd van verregaande naïviteit en iemand die de 20 al lang genoeg voorbij is, wordt zoiets niet meer vergeven. -ik was toen 43 Hoe zegt men dat in het Kroatisch ... Igor heeft nog 15 jaar om bovenstaande zin te vertalen.
Het werd maar later en later en door het wachtlopen zes-op-zes-af was LM eigenlijk zijn slaaptijd aan het opofferen voor de wekker die ik kapot gemaakt had. Toen had ik het weinig diplomatisch en rampzalig idee te zeggen "Schat, laat maar, ik zal het wel aan de elektrieker vragen." Owee ... "Potverdekke, gij zijt precies zoals X, die zegt ook altijd..." Dat hebben we weer goed gekregen, maar de wekker niet.
In Puerto Bolivar (Colombia) mogen we niet aan de wal, dus zitten we zonder wekker tot in Sines (Portugal). LM vindt het niet erg. Wat een Wonderlijk Wezen is die man. – hij had gewoon belangrijker dingen aan zijn hoofd, denk ik nu Verder heb ik een videoband gekocht die niet op onze Europese systemen kan gespeeld worden. Daarvoor hadden ze me gewaarschuwd, én cheng CVV én LM : let op de speelsnelheid. Ik wist het dus, maar niet toen ik het nodig had. De film gaat over de Lipizzanerpaarden van de Spaanse rijschool in Wenen WO II: "Miracle of the White Stallions". En omdat ik gisteren de gladde gangway niet af dierf, is die video niet omgewisseld geraakt. Voor 10 USD aan Walt Disney ligt hier te liggen. https://en.wikipedia.org/wiki/Miracle_of_the_White_Stallions , 1963.
Misschien kan de cassette wel gespeeld worden op het toestel van de bar. Dat is een meer gesofistikeerd toestel. Degene die dat videotoestel in de vingers had was de kleine Canadees, maar die is naar huis. Om 04h van boord, om 06h vliegen, om 12h in Montréal, en vanaf daar begint de expeditie naar de binnenlanden van Quebec. Naar Huis. Hoeveel keer hij moet overstappen van een Cessna in een kano heeft hij aan LM verteld. Dat hij zijn muts maar opzet, op zijn geëgaliseerd koppeke, of zijn juffrouw kan hem de eerste week onder de wol houden voor snotvalling en bevroren oren maar niet voor 'a Canadian Cocooning'. Zijn overalls heeft hij mooi opgevouwen op de schabben in de laundry achtergelaten. Netjes, zoals ze in Canada het hout stapelen.
1995-12-03 ~ op zee, 12h05
Mirakel! We kunnen de Lipizzanerpaarden spelen op de video van de bar van de officieren. Gisteren heb ik gevraagd aan de elektrieker RK of hij daar wat van kende en die brave heeft dat direct geprobeerd. Op het videotoestel in de bar matrozen ging het niet. Gezien het uur was er direct een volkstoeloop van Filipijnen, en een gesjirp en een gekwetter met hier en daar een woord Engels tussen. Er was Een Gebeurtenis! Hier gebeurt waarschijnlijk te weinig. RK zou eens proberen op het toestel in de bar officieren. Noël (stew) kwam uit de keuken om te zeggen dat de omschakeling in speelsnelheid hier automatically ging, no adjustments needed. Wat een geloop en gedoe bracht die videotape mee! Toen was het tijd om te eten.
Vanmorgen om 07h had ik bij chefke RD moeten zijn. Ik mocht komen kijken hoe hij pistolets maakt. Enkel kijken hè. Handjes mooi op de rug en overall afblijven. Toen LM om 06h van zijn wacht kwam had ik voor mezelf koffie gemaakt en ben nog efkes gaan liggen. Toen ik wakker werd was het 11h, was de koffie koud en was het tijd om op te staan. Door dat wachtlopen lig ik overhoop. Niet mooi van mij tegenover RD, ik weet het, maar hij kan dat alleen ook hoor, pistoleekes maken. -hij was bakker-patissier van beroep en heeft jaren een eigen zaak gehad
Donderdag is de shipchandler geweest met de inkt, terwijl ik gaan boodschappen doen was. –de dag van het wekkertje We hadden 5 printkoppen (cartridges) gevraagd + 5 vullingen extra. Er werd geleverd : 15 vullingen en géén cartridges ... maar goed. 'k Was al heel blij dat er eindelijk inkt was en ik denk LM nog blijer.
Toen de shipchandler aan boord was heeft de capt LM gebeld om te komen kijken of het wel het juiste model was. LM brengt die spullen naar de cabine en omdat hij zijn werkschoenen aan heeft legt hij ze op de vloer aan de deur van de woonkamer. Rond 15h kom ik aan boord. In de cabine kijk ik direct op het bureau : géén inkt. Lap! 't Is altijd 't zelfde. Ziet ge wel, nooit geluk. Toen viel ik er bijna over en verzwikte ongeveer mijn enkel in een poging ze te ontwijken. Ziet ge wel, nooit geluk. 's Anderendaags ben ik beginnen printen. Na 96 blz was de eerste vulling leeg. Volgens het instructieboek (Canon) kunnen er 120 blz met een inktdekking van 5% gemaakt worden. Minder details schrijven? Per blad blijft dat qua inktdekking hetzelfde. Grotere witruimtes? Maar nee, het gaat over inktdekking. Dan is meer afk gebrkn ook gn opl. Een smaller lettertype! En ik heb dat nog gevonden ook. Draft 12 cpi Extra Light 10 pts. Ik zie dat al drie maanden staan bij de keuzemogelijkheden van de lettertypes. Ja, de benaming Extra Light zegt het toch! Drie maanden al zie ik dat staan en ik doe er niks mee. Het verstand komt niet voor de jaren, maar niet mét de jaren ookni. (Voorwaar een volwassen gedachte).
Nieuwe vulling gestoken, de 3de in deze printer, sinds we hem hebben, de brief omgezet naar het inktvriendelijk lettertype en vooruit! Wat gebeurt er : niks. Wat is er aan de hand : nieuwe printkop nodig. EN WE ZITTEN ZONDER PRINTKOPPEN! De uilekop van een shipchandler had ze gewoon niet bij !!! ... ziet ge wel, nooit geluk. Zeggen dat hier 14 vullingen liggen te blinken, genoeg voor 1680 blz. Tel maar na. 12 cpi is prima leesbaar, 10pts is een goede grootte, Extra Light! Moét goed zijn. -cpi = characters per inch = lettertekens per 2,54 cm Alleen weten we niet wat het inktzuinig lettertype op papier geeft, omdat de shipchandler de bestelde printkoppen niet bij had. Pft, laat ons ons het over iets anders hebben. Wat zei die meneer van Accel in Mortsel? Overal ter wereld verkrijgbaar? Môôô vent toch. Niet in de brousse en niet op een oceaan. Qua bevoorrading zit een mens nog beter op de maan. En ik geloofde die man dan nog. Alsof printkoppen tussen het schrijfgerei in de rekken van elk supermarktje te vinden zijn. Maar feitelijk hè, liggen de disketten bij Colruyt toch ook tussen het schoolgerief? Maar disketten zijn gestandaardiseerd, vandaar.
'k Heb mij onledig gehouden met wat rekenwerk. Een A4 blad = 21 x 29,5 = 619,5 cm² Daarvan 5% inktdekking = 30,975 cm². In inkt zou dat overeenkomen, per blad, met een zwart vierkant, waarvan de zijde 5,5655188 cm is. Goed om weten. Maar wij willen geen vierkantjes zwartmaken, wij willen brieven printen en verzenden. Ikke toch. En LM ook. Nà. Geen 1680 blz, maar toch alles wat al geschreven staat. Is dat nu echt zoveel gevraagd?
Inkt. Toen we met inkt leerden schrijven werden Redis-pennekes nog beschouwd als de gemakzuchtige oplossing. Zoiets was voor de luie kinderen die geen moeite wilden doen om schoon te leren schrijven, zonder inktspatten. De vooruitgang was echter niet te stuiten, alle pennen kregen een rond uiteinde. 36 jaar later heb ik schoon schrijven, ik zit wel zonder inkt.
1995-12-04 ~ op zee, 16h13
Vandaag zijn we door het Yucatan Channel gegaan. Da's tussen het schiereiland Yucatan (Mexico) en Cuba. Geen land gezien, geen FM ontvangen ook ni, we zitten nog ver in zee. Op het schiereiland woonden de Maya's. De Azteken zaten op het vasteland.
1995-12-05 ~ op zee, 16h09
'k Keek zo eens buiten, ligt er toch wel land aan bakboord zeker! Als ge een tijdje gewend zijt te kunnen kijken zo ver de zichtbaarheid reikt -enorm rustgevend is dat, en liefst weken aan een stuk- en ze leggen daar ineens land, zonder iets te zeggen, dan voelt dat onwennig. -welke snoodaard verstoort daar mijn verte-gevoel Om te weten wat het zou kunnen zijn heb ik eens op de kaart gekeken: Jamaica. Of een ander Caraïebke. Het is nogal een groot eiland want er staan heelder steden op. Een grote Caraïeb dan. Radio aangezet : reggae. Ja, dit is Jamaica. Nu spelen ze 'Silverbells, Christmas Day', ook reggae. Voor alle zekerheid ben ik het gaan vragen in de keuken, daar weten ze alles, ja, aan bakboord Jamaica.
1995-12-06 ~ op zee, 08h40
Sinterklaas is geweest. Speculoos, marsepein (goeie), chocolade (vers van IJmuiden) en een koekemanneke. Om al die koekemannekes klaar te hebben tegen het ontbijt is RD speciaal vroeger opgestaan, zomaar. Een cadeautje van hem.
1995-12-07 ~ op anker, 09h29
Er is bericht binnen gekomen dat de Pool de Zeelieden definitief sluit op 20 dec van dit jaar. -dat is straks al 25 jaar ?!? Dat is in één stap 100 jaar achteruit. Vóór de Pool bestond werd er gemonsterd in de cafeekes. Wie het beste kon flemen en de meeste pinten betaalde kreeg werk, mocht monsteren. Om een eind te maken aan die willekeur werd een centraal uitzendbureau opgericht, en dat wordt nu afgeschaft. 'k Vraag me af of 'het Kot' van de dokwerkers nog bestaat. Dat is ook een centraal uitzendbureau.
De rederijen hebben minder loonkosten aan de mensen uit goedkope loonlanden, en al helemaal geen sociale zekerheid te betalen. Waarom zouden ze dan blijven betalen voor de diensten van de Pool, wanneer ze toch geen Belgische zeelieden meer aannemen. De resterende zeelieden gaan nu naar de werkloosheidsuitkering. 3 x besparing. 'k Begrijp niet dat de staat zoiets toelaat: aan de ene kant omzeilen de rederijen de Belgische sociale wetgeving (door zeelieden uit goedkope loonlanden te monsteren) en tegelijk schuiven ze het overtollig geworden personeel af op de bestaande Belgische sociale voorzieningen. En de beslissingnemers beslissen dat zoiets oké is?
14h13. 'k Denk dat ik aan slepende zeekolder lijd. Al een tijdje. Sinds vanmiddag hoor ik gebons boven mijn hoofd. Onze bovenbuur is cheng CVV. Zou hij aan het verhuizen zijn? Dat kan moeilijk. Daarom dacht ik, misschien is hij aan het turnen. Bij een collega in '89 hoorde ik ook regelmatig gebons, omdat zij tijdens de siëst turnoefeningen deed. Zou cheng CVV aan het fitnessen zijn? We kunnen veel veronderstellen van CVV, maar toch. Zolang ik het zelf nog merk, zeekolder, kan het zo erg niet zijn. Wanneer anderen me er zullen moeten op wijzen, dan heb ik nog tijd genoeg om ongerust te worden. Misschien is hij gewoon zijn kasten aan het uitkuisen.
Sinds vannacht liggen we op anker en ligt het machien stil. Vandaar dat zoveel dingen goed hoorbaar zijn nu. Vanmiddag ging de capt zijn bord nog eens bijvullen (sinds hij weet dat hij afmonstert doet hij dieet hoor) en ik hoor hem ineens toeten en blazen : "Héla, de keuken is hier hè manneke! En wat nog allemaal? Binnenkort is de service op de voorpiek zeker?" Waarschijnlijk stond chefke RD in de mess matrozen efkes zijn Engels te oefenen.
Die brutale manier van spreken tegenover RD was helemaal niet nodig. Hij had hem gewoon kunnen roepen ook. Waarschijnlijk zat hij met zenuwen omdat hij ging afmonsteren. Thuis moest hij de bouw van zijn huis in orde zien te krijgen, en van die 'failliete' leverancier van ramen en deuren iets zien te recupereren. Daarbij komt dat men aan de wal gewoon klant xyz is, en niet meer de capt, degene die de situatie naar zijn hand kan zetten. Aan de wal zitten geen ondergeschikten. De wal is één groot kluwen van sociale interacties. Walvrees, het bestaat, meerdere keren gemerkt en zelf ook meegemaakt. 'Moet ik hier nu écht weg? Weer naar het gezeik aan de wal? Kan ik niet bijtekenen?' Dat noem ik walvrees, un moment de recul. Want het leven aan boord heeft iets hoor. Rust en regelmaat. Nuja, wat ik rust en regelmaat noem natuurlijk. Soms een storm.
De laptop doet raar. Sinds een tijdje verspringt hij naar Grieks schrift, terwijl er geeneens Grieks schrift bij de keuzemogelijkheden staat. En dit is nu eens geen zeekolder. Toen ik de kruidenbestanden omgezet heb van MSWorks naar Word Perfect, zat ik plots met een pieterig petieterig onleesbaar klein letterformaat, omdat de twee programma's niet echt compatibel zijn. In sommige bestanden lukt de overzetting. In andere bestanden helemaal niet, daar zet hij de tekst in Grieks schrift. 't Zal daar vanbinnen wat kort opeen liggen, denk ik. Wat blijkt? Geen Grieks schrift toegewezen in het programma. En toch gebeurt het? Een paar dagen geleden zet ik nog een paar bestanden over, alles klopt. Vanmorgen doe ik open : een brief aan ulle in Grieks schrift! Kleine laptop, veel kuren, en nu heb ik een punthoofd.
Het TV-nieuws staat aan, het programma heet 'Meet The Press'. Het lijkt op De Zevende Dag maar dan uitgebreider. Ierland heeft de echtscheiding gelegaliseerd met 9.000 stemmen meerderheid. Dat is te nipt volgens de tegenstanders en zij gaan dat aanvechten.
Clinton gaat 20.000 man sturen naar Bosnië? Er komen congresleden van heel het land aan het woord vóór en tegen het troepen sturen.
We zouden overmorgen toekomen, dat is het (zeer) plaatselijk nieuws. Als er dan winkels open zouden zijn, dan is dat iets om dankbaar over te wezen. En een haarkapper, liefst vlak naast de gangway op de kaai.
1995-11-27 ~ op zee, 08h39
Het is niet ongewoon mensen hier aan boord in boxershort te zien rondlopen. Of ze die dragen als short of eigenlijk in hun ondergoed door de alleyway lopen weet ik niet, ik zal het eens vragen. De tekeningen verschillen nogal, naargelang in welk land de short gekocht werd.
Sinds ik de overalls was kom ik elke dag in de laundry. Ik zie niet vaker mensen, maar wel hun kleren. Vandaag zat er was in de droogkas met daartussen een boxershort. Deze was wel de mooiste die ik tot hiertoe gezien heb. Met roosjes op. Zo in de stijl van behangpapier uit de tijd dat de zetels nog in pluche waren, de staande lampen nog ponponnekes hadden en de piano's nog kandelaars. Alleen zijn de roosjes groen en de blaadjes rood. Móói!
Een week of wat voor aankomst wordt met een lijst rondgegaan ivm de voorschotten in haven. Vermits er geen marco's meer zijn (de radio-officieren werden vervangen door apparatuur met satellietverbinding) en er geen 3de stuur aan boord is, doet een van de 2de stuurlieden dat (zo hebben we er drie aan boord), Davor heet hij. Hij was nog altijd niet langs geweest en LM en ik hebben dringend USD nodig voor inkt (oa) en voor een kapper (aub). Morgen komen we aan in Corpus Christi (Texas). Aan tafel vraagt LM aan Davor of we dollars kunnen bestellen, waar blijft de lijst? Nee, we kunnen niet bestellen. Waarom niet? Omdat er niet genoeg dollars meer zijn aan boord.
Het is het einde vd maand en de capt moet de overuren van de Filipijnen nog uitbetalen, dat weten we van cheng CVV. Het uitbetalen gebeurt cash en in dollars. In Sines (Portugal) hadden we escudo's, in IJmuiden (Nederland ) hadden we gulden. Dat de capt deze keer geen geld bestelt bij de agent, is dat een richtlijn van de rederij of is het een vergetelheid van hemzelf? Hij wordt binnen enkele weken afgelost. Misschien wil hij met een zuinig rapportje toekomen op de rederij. Want de agent stuurt niet alleen de rekening, hij stuurt zijn eigen factuur ook mee veronderstel ik, maar ook zijn eigen factuur, of iets in die aard. Waren de dollars in Newark dat van de voorraad USD aan boord? De Filipijnen hebben allemaal dollars, de Kroaten vragen misschien niet veel geld op. En de zeven Belgen + ene Canadees? Die hebben allemaal een bankkaart en het apparaat van bancontact komen ze ophangen aan de gangway? Ok&, LM gaat het eens 'officieel' vragen aan de capt. Deze middag, efkes voor twaalven. Al was het maar voor inkt. De kapper kan desnoods wachten. Bezuinigen ze nu al op de bewegingsvrijheid van de mensen? De Sovjetunie was toch afgeschaft hé.
Zaterdag konden we TV ontvangen en de Saturdaynightshow op NBC. Afleveringen van die show werden deze zomer uitgezonden op Nederland of op de BBC. Er was een parodie op O.J. Simpson, die weer als sportjournalist werkt en een trainer interviewt. Hij raadt de trainer aan de tegenstanders af te maken. En nog zo'n paar toespelingen. Feitelijk is hij de hele tijd aan aan het woord en durft de trainer niet veel zeggen. De show heeft ook nagemaakte reclamespots en die zijn zo goed gedaan dat ge pas weet dat ze deel uitmaken van het programma bij de pointe, wanneer ze voorbij zijn. Een reclameblok wordt hier niet altijd aangekondigd.
Een politiebericht: de voorzitter van het vrijzinnig verbond wordt vermist sinds dinsdag, laatst gezien daar-en-daar, persoonsbeschrijving zus-en-zo. Alle inlichtingen op nummer xyz. De familie heeft gevraagd niet te bidden.
Een sportbericht : binnen het Olympisch comité heerst de tendens de oorspronkelijke sportieve geest van de Oude Grieken te herstellen. Eén van de voorstellen stuitte op hevig verzet van de sponsors, de atleten naakt te laten aantreden.
Dit soort larie op de toon en aan het tempo van echte nieuwsberichten. Magnifiek.
1995-11-29 ~ ship-to-ship, 17h14
Gisteren en vandaag heb ik mij nuttig gemaakt. LM doet dat elke dag, en ik nu dus ook. Ik heb AL mijn kruidenbestanden gekopieerd van MS Works naar WordPerfect. Dat is mierenwerk en er is onderweg vanalles verkeerd gegaan en dat is in orde gekomen. Op een bepaald moment valt te laptop stil. Zomaar, in het midden van een manoeuver. Geen nood, we hebben boeken bij voor vanalles, wat moet gedaan worden zal wel ergen te vinden zijn. 'k Zoek dat op, ik vind dat zelfs, ik doe dat (warme start, 10 seconden wachten, afzetten, 30 seconden wachten, starten, bidden, voodoo, enz) en dat werkt niet ... na drie keer proberen, nog niet. 'k Heb dan maar wat gestofzuigd. Dat verplaatst lucht en misschien werd het hier dan wat frisser. Miljaar, wat had ik het toen warm: ROM-geheugen ontregeld? Laptop buiten werking en ik hier nog drie maanden zitten zonder schrijfmachien? Dat zag ik niet zitten.
'k Had amper drie maanden een computerke aan boord en ik was er al aan verhangen. Toen was het nog zonder e-mail, de brieven werden toen nog geprint en verzonden via de post. En er was zeker nog geen Internet, wegens dure satellietverbinding.
De stofzuiger deed het ook niet al te best. De zak was vol. Zoiets kan ik verhelpen. Dat andere niet. Terwijl ik mij stond af te vragen of ik nu nog verder zou zoeken naar een oplossing, verder bidden om een oplossing of gewoon beginnen wenen, kwam LM binnen. Hij laat mij die procedure herbeginnen. Niks. Hij tikt op de spatietoets. HET WERKT! "Oedeedegijda? Wateeddegijnu? Oewistegijda?" 'k Ben blij dat het LM is die mij uit de penarie haalde, hem mag ik tenminste om de nek vallen. LM heeft de goede gewoonte binnen te stappen wanneer ik ergens in de knoei zit, en nog kalm te blijven ook. Van de weeromstuit (ja hoor) wordt ik ook rustig. Meestal krijg ik het dan wel in orde. Deze keer had hij een ingeving, op de spatietoets tikken. Tja tegen inspiratie kan ik niet op, met mijn onbestaande technische knobbel.
Sinds vanmorgen liggen we op anker, samen met het schip dat ons moet lichteren, anders liggen we weer te diep om binnen te varen en kunnen we niet lossen tegen de kaai. Wanneer we vloeibare lading lossen zijn de mecaniciens bij de werkzaamheden betrokken, omdat de pompkamer van power moet voorzien worden. LM heeft vanmiddag niet de tijd gehad om te komen eten, dan moet het druk geweest zijn, want gewoonlijk maakt hij daar tijd voor. Hij heeft gebeld of ik hem sandwichen wou brengen. Ik wou.
Sandwichen is aan boord de benaming voor gewone boterhammen hoor. Het Engels woord is al lang in gebruik, al van voor ik vaarde en waarom weet ik niet. Boterhammen = Sandwichen.
Om 13h40 kam een stem uit de intercom, nog vóór het alarm afgegaan was : "Attention all personnel – fire in the pumproom – fire in the pumproom" Iemand houdt de controlepanelen danig goed in het oog, vermits hij de alarmbel vóór was. In de pompkamer begot. We zijn volop aan het lossen, dat is vandaag de gevaarlijkste plaats van het schip. Er is ooit al iemand verbrand in de pompkamer van een schip. RD was daar aan boord, heeft het van nabij meegemaakt en zijn verhaal is om misselijk van te worden.
Loos alarm. Wat teveel walmen misschien, die detectors geactiveerd hebben? Wat bleek : misverstand, communicatieprobleem. Davor (2de stuur) had over de walkietalkie iets gezegd over 'green pipe' en in de CCR (cargo control room) hadden ze iets verstaan over fire & pump. Tja, iedereen spreekt Engels, maar iedereen heeft een andere uitspraak en daar komen de misverstanden van. Het is begrijpelijk. Maar mag het mogen? Nee. Want in omgekeerde richting had het veel erger kunnen zijn. Dodelijk.
Rond 12h of 13 h morgen zouden we hier gedaan hebben, losmaken en anker op. Dan is het 15h. Dan moeten we nog binnenvaren, vastleggen en op de agent wachten voor dollars. Tegen dan zijn de winkels dicht zeker? En de kappers. Er blijft nog lading te lossen tegen de kaai, maar zou dat 24hrs duren? Want ik wil om inkt! Inkt! Inkt! (My kingdom for some ink!)
De volgende haven is Puerto Bolivar (Columbia). Daar kunnen we brieven posten maar doen de Columbianen de post van de bemanning daadwerkelijk op de post? Of wordt het zo'n gesjoemel als bij de Venezolanen in Boca Grande?
Hier in Corpus Christi monstert Joske de Canadees de af. Hij zou eerst per helikopter van boord gaan, toen we nog op anker lagen, maar dat is niet doorgegaan. Wat een geluk, want hij was nog niet klaar. Zijn haar en baard moesten nog gedaan worden en dat zou hij vanavond doen, want op zijn paspoortfoto staat hij zonder baard. "Is de grenscontrole zó streng?" vroeg ik. Joske bloosde een beetje. Hij wil niet als bosmens toekomen bij zijn Juffrouw.
'k Had voorgesteld dat ik zijn haar efkes zou knippen. Dat vond hij oké, want alleen is dat nogal moeilijk. Efkes? Vergeet het. Een gewone haarsnit met de trimmer was niet wat hij bedoelde. En voor het gedeelte dat met de schaar gedaan zou worden moest het haar weer nat. Dan weer drogen want hij wou er toch nog eens met de trimmer over om te egaliseren Egaliseren? Dat zijn twee weerborsteltjes jongen. Maar hoe zegt men weerborstels in het (Canadees) Frans ... – un épi, des épis Hij is een tijdje blijven egaliseren. Zijn Juffrouw mag tevreden zijn.
We kunnen weer TV ontvangen en vandaag hebben we al alles gehad behalve nieuwsberichten. Of het moest dat stukske geweest zijn over Clinton in Londen. Iets met Middeleeuwse ridders en zo, 'k dacht eerst dat het een film was. Zou kunnen hè. Reagan was toch ook een gewezen filmacteur.
1995-11-30 ~ standby aankomst, 09h39
We zijn tegen de kaai aan het gaan. Zodadelijk begint de heksenketel hier. LM slaapt nog. Vanmorgen had hij nochtans gezegd dat hij zou gewekt worden voor de standby. Ze doen wel zes-op-zes-af, maar standby is standby, dacht ik. Niks geen telefoon gehoord.
Ziezo, dat was het voor deze oversteek. Met een beetje geluk geraakt deze brief tot in België. Groetjes uit Corpus Christi (Texas).
te gast bij Wim Helsen ~ Philippe Herreweghe met het lied 'Wo die schönen Trompeten blasen' uit 'Des Knaben Wunderhorn'
Wo die schönen Trompeten blasen
Wer ist denn draußen und wer klopfet an, Der mich so leise, so leise wecken kann? Das ist der Herzallerliebste dein, Steh auf und laß mich zu dir ein!
Was soll ich hier nun länger stehn? Ich seh die Morgenröt aufgehn, Die Morgenröt, zwei helle Stern, Bei meinem Schatz, da wär ich gern, bei meiner Herzallerliebsten.
Das Mädchen stand auf und ließ ihn ein; Sie heißt ihn auch wilkommen sein. Willkommen, lieber Knabe mein, So lang hast du gestanden!
Sie reicht ihm auch die schneeweiße Hand. Von ferne sang die Nachtigall Das Mädchen fing zu weinen an.
Ach weine nicht, du Liebste mein, Aufs Jahr sollst du mein eigen sein. Mein Eigen sollst du werden gewiß, Wie's keine sonst auf Erden ist. O Lieb auf grüner Erden.
Ich zieh in Krieg auf grüner Heid, Die grüne Heide, die ist so weit. Allwo dort die schönen Trompeten blasen, Da ist mein Haus, von grünem Rasen.
Des Knaben Wunderhorn, op toon gezet door Gustav Mahler
Jammer dat er zoveel tijd opgaat aan de vertaling van het gedicht. Had niemand de maestro verteld dat het programma maar 10 tot 15 minuten kan en mag duren? Dan had hij een kant en klare vertaling naast het origineel kunnen leggen. Nu krijgt Herreweghe enkel de kans fragmentjes te becommentariëren, maar niet om zijn interpretatie volledig uit te spreken. En daarvoor kijkt een mens toch naar Winteruur, voor de tekst plús de visie van de studiogast.
'k Heb iemand aangeschreven voor een kundige vertaling, maar of hij zal antwoorden weet ik niet. Help het mij hopen.
Bij een uitvoering worden de liederen van de Wunderhorn vaak door een vrouwenstem én een mannenstem gebracht, want het werk bevat een aantal dialogen. De meest gekende, Wo die schönen Trompeten blasen, is het emotioneel hoogtepunt van de reeks.
Een jonge soldaat komt afscheid nemen van zijn beminde, want hij vertrekt naar het avontuur van de oorlog. Voorvoelt hij op dat ogenblik zijn dood al ? Of is het zijn geest die aanklopt, op de vooravond van de veldslag, om afscheid te nemen van haar? Of is hij al op weg naar een hiernamaals en komt hij zijn definitief vertrek melden? De absolute tederheid van de ontmoeting en de dreiging van de dood blijven vaag verwoord, maar zijn duidelijk beide aanwezig. van : https://www.hyperion-records.co.uk/dw.asp?dc=W10688_GBAJY0864505
De tekst verandert van betekenis naargelang men de jongeman ziet als hemzelf in levende lijve in de vroege ochtend van zijn vertrek, als verschijning in haar droom vóór of tijdens een veldslag of als geest na zijn overlijden, op weg naar een hiernamaals.
Er staan veel vertolkingen op You Tube, maar blijkbaar is dit de enige versie in duet gezongen: de muziek laat goed het onderscheid horen tussen de sterke en strakke roep van het soldatesk avontuur en de glooiende, dromerige ontmoeting tussen geliefden. Klank aan voor de klasbakken uit onze jonge jaren : https://www.youtube.com/watch?v=radp0WLASD8 , 07min23
Chef RD ging een Saint-Honoré (soezentaart) in toren opbouwen en ik mocht gaan kijken hoe dat in zijn werk ging. een Saint-Honoré maken is dus twee keer niks hé. Ge moet enkel zorgen dat het bladerdeeg goed gerold en gevouwen en gerold enz is, dat ge een goeie oven hebt, dat die op de juiste temperatuur staat zodat er geen misbaksels uitkomen, dat de crème patissière stevig genoeg is om de soezen op hun plaats te houden, dat de slagroom vast genoeg is zodat hij zich in de soezen laat spuiten zonder er weer uit te lekken, dat de chocoladesaus vloeibaar genoeg is maar niet te warm, dat ge een geroutineerde hand hebt om de slagroom zonder aarzelingen in regelmatige bewegingen tussen de soezen te spuiten en dat ge handig genoeg zijt om de chocoladekorrels enkel op de zijkant van het kunstwerk aan te brengen en niet over heel de werktafel rond te smossen. Dat is alles. Dat nam RD voor zijn rekening. Ik heb de pot met kriekskes mogen open doen. Zo wordt een Saint-Honorè gemaakt.
'k Ga beginnen met gewone pistoleekes denk ik. Ook lekker.
Vanmorgen vertelde cheng CVV aan het ontbijt dat de grote baas van het zeevarend personeel een fax naar de capt gestuurd had ivm een rondschrijven van de syndikaten of van één syndikaat. Het rondschrijven zelf heeft de personeelsbaas nog niet gefaxt. Nu weten we nog niet veel meer hé. Het zou rommelen daar in Antwerpen omdat teveel Belgische zeelieden op duur dopgeld blijven staan, terwijl de rederijen mensen uit goedkope loonlanden tewerk gesteld worden. De werkloosheidsuitkering wordt voor een deel door de staat betaald, dwz de belastingbetaler, dwz gij en ik. De rederijen zijn aan het 'versoberen' op kosten van de sociale zekerheid? Lees : het grootkapitaal is aan het versoberen op kosten van de belastingbetaler.
12h45 : het waren bouletjes deze middag en weer veels te lekker natuurlijk.
Er vliegt een rare vogel rond het schip. Persies geen zeevogel want die gaan in zweefvlucht van zodra ze hoogte hebben. Deze blijft klapwieken, gaat pas in zweefvlucht om te landen en heeft een rechte bek. Hij landt aan deck, niet op het water en heeft lange poten, veel langer dan een pelikaan. Hij is grauwbruin van kleur en vliegt met hals en poten gestrekt. 'k Ben dat op de brug gauw eens door de verrekijker gaan bekijken. Of hij zwemvliezen heeft heb ik niet kunnen zien. Toen hij vloog was dat toch nog te veraf zelfs met de verrelijker en wanneer hij aan deck staat kan ik zijn poten niet helemaal zien. De kleur van de poten steekt niet duidelijk af tegen de meniekleur van het deck. 'k Denk dat het een waadvogel is, die verloren gevlogen is. Of een steltloper, zoiets als een reiger, maar dan in het bruin. Efkes dacht ik dat het een pelikaan was, maar de bek is te fijn en de poten zijn te lang. Het kán een verdwaalde landvogel zijn, want gisteren zijn we de Bermuda's gepasseerd. Als Gertie en Pol hier nu waren hè, dan wisten zij ons zeker te vertellen welke vogel het is. Zij waren hier in '94 aan boord. Zij hadden een boek van Elsevier bij over zeevogels, met tekeningen en beschrijvingen en foto's, allemaal neig interessant. Gertie herkent de vogels direct, omzeggens met haar ogen toe. Sinds vanmorgen werkt LM weer in short en T-shirt. Het is er nu warm genoeg voor. Het was 40°C in het purifiërkot, want daar zijn ze nog altijd aan bezig, aan die botermelkmachine. 'k Zal eens een briefke schrijven naar Alfa Laval, ooit. Eerst inkt. Ik draag mijn bodywarmer nog, omdat ik anders geen zakken heb om al mijn zakdoeken in te steken. Zakdoeken, het woord zegt het al, dienen om in een zak te steken.
1995-11-24 ~ op zee, 09h37
Volgens onze bewaarkalender is het vandaag de eerste dag sinds een maand ongeveer dan het opnieuw zonnig weer is. Dat heeft op zich laten wachten. Vanmorgen was het al licht om 06h. We zitten dus flink zuid. Dat zal wel, morgenavond gaan we rond Florida en met een beetje geluk kunnen we TV ontvangen. En misschien Miami zien liggen ook, maar dat is eigenlijk niet zo nodig. Het zal warm zijn in de Golf van Mexico. Voor een hoop mensen is dat minder plezant, de mensen vh machien en de matrozen aan deck.
Onze boodschappenlijst van IJmuiden is nog geldig en daar staat kerstversiering op. Met dit weer tussen de palmbomen naar een shoppingcenter rijden en daar komt dan White Christmas uit de luidsprekers. In de tijdschriften geven ze als suggesties voor kerstcadeaus een gamma badpakken, strandlakens en pareo's. Op onze breedtegraad: mutsen, sjaals en warme truien. Thuis waarschuwen ze in tijdschriften voor verkoudheden en verschijnen advertenties voor hoestpastillen en -siroop. Hier waarschuwen ze voor zonnebrand en hebben de reclames het over sunblock nummer zoveel en aftersun lotions. Het is hier geen zomer, hun winter is het toeristisch seizoen, dan is het warm en zacht.
Ik had zo halvelings begrepen, ergens, dat deze capt afgelost werd in Corpus Christi, en dan zou zijn aflosser post bijhebben. Hij wordt hier niet afgelost, hij moet wachten tot in Europa, gelijk iedereen. Van mij moet hij niet naar huis, maar er mag wel post komen. Volgens cheng CVV zal de rederij post opsturen, want zijn vrouw moest haar brief vóór donderdag (dat is vandaag) op de rederij zien te krijgen. Dan kon haar brief nog mee. CVV weet dat omdat hij naar huis gebeld heeft. Er komt wel een Filipijnse bootsman, maar hij gaat niet over Antwerpen. Hij komt rechtstreeks uit Manilla en dan heeft hij niks bij voor ons natuurlijk als hij niet eerst bij de rederij moet langsgaan voor zijn vliegticket. Ha nee, want dan zit hij al in een vliegtuig. Volgt ge? Ik wel.
Gisterenavond hebben we een fantastische film gezien: That Summer of White Roses. Het verhaal speelt zich af in de zomer van '45. Heel de film stralend zonlicht, zachte avonden of nevelige nachten. Het gaat over een vriendelijke man, Andreu, een natuurmens, die ergens in een bocht van een rivier strandwachter is. De sfeer van 't St. Annastrand in de jaren '50, maar dan in Joegoslavië. Omdat hij nog nooit iemand moeten redden heeft ('de Rivier is hem goedgezind'), en een redder toch aangeworven om te redden, is hij de sul van het dorp. Hij verontschuldigt zich tegenover de gemeentelijke penningmeester dat het strand veilig geleden is, in een kalm stuk van de rivier. (Zoals Jean Lefebvre in zijn jonge jaren, toen hij nog niet overdreef. Die kon ook zo goedig en vriendelijk kijken wanneer zijn personage iets moest uitleggen dat het zelf maar half begreep. Met een vleugje Dustin Hoffman.)
Andreu maakt zich ongerust over zijn job. Niet zozeer over zijn loon, maar over zijn bezigheden aan het water. Als er niemand moet gered worden, hebben ze misschien geen redder meer nodig. En wie zorgt dan voor het strand, de kinderen en de mensen? Hij leeft daar zo'n beetje zijn leventje, repareert de steiger en de pontons, overschildert de badhokjes, onderhoudt de reddingsboeien, oliet de ophanging van de alarmklokken, poetst het koper, bedient de overzetschuit, leert de kinderen zwemmen, laat hen reddingsoefeningen doen en hoopt ondertussen dat hij op een dag zal kunnen laten zien dat hij een echte redder is. Ondertussen houdt hij alles zo goed in orde en in het oog, dat daar feitelijk geen ongevallen kúnnen gebeuren. Hoe gaat hij als strandwachter kunnen aantonen dat hij wél een echte redder is? Hij kan het en al zijn materiaal ligt gereed, tot en met dekens en handdoeken, zelfs het flesje cognac voor de geredde drenkeling. En als er al eens iemand ongewild nat wordt, is het nog aan de overkant van het water. Een dronken klant die van het houten terras gedonderd is, wordt door de baas van het etablissement uit het water getrokken en met veel gefoeter naar binnen gesleurd. Andreu staat er met de verrekijker naar te zien, vanop zijn kant van de rivier. Niks handdoeken, niks dekens, geen 'redderlijke' aanpak. Geen cognac ookni.
Hij laat zich door zijn nonkel en Meneer Doktoor trouwen aan een jonge weduwe met een kind. Zij hebben dringend papieren en een onderduikadres nodig. Haar man was bij het verzet geweest, ergens in de stad. Hij tekent in het boek van de pastoor met een kruisje. Zelf vindt hij zich niet echt de geschikte man voor trouwerij, maar is voor de rest wel fier dat hij nu een 'gezin' heeft. Heel moedig. Maar vindt men hem nu al een held? Maar nee. Gewoon de sul die onnozel genoeg is om zoiets te riskeren. Wie trouwt er nu met iemand die gezocht wordt door de Duitsers ... Zelf weet hij niet hoe moedig dat is. Hij is gewoon blij en fier, leert de kleine roeien, leert hem vissen met fuiken, vertelt over de Rivier (niemand weet hoe lang ze is), de Sprookjeswaters (de biesbossen), over de Boze Watergeest ("misschien ben ik wel degene die hem goedgezind houdt, iemand moet hem toch doen lachen"), geeft de kleine en zijn moeder uitleg over het reddingsmateriaal en slaapt nu blijgemoed in de werkplaats, samen met zijn hond. * zakdoek! Op een dag redt hij iemand ergens in de biesbossen die in zijn blootje uit zijn bootje geraakt is, dus geeneens een badgast van zijn strand. Misschien wel een partizaan? Het was de nieuwe Duitse kolonel. (De partizaan was de jongedame die wegroeide.)
Het dorp keert zich tegen Andreu. Dat weten we enkel door de commentaren van de kinderen. Het is dus niet genoeg een drenkeling te redden, het moet de juiste drenkeling zijn. De strandbezoekers blijven weg. Geen stemmen van mensen en kinderen meer. De overzetschuit ligt de ganse dag stil en 's avonds zet hij de strandstoelen binnen die niemand nodig gehad heeft. * zakdoek! De Duitsers worden krikkel. De vrachtwagens met opgepakte mensen stoppen op de hoge brug over de rivier. Hij kan de brug zien van onder de bomen bij zijn strand. De Duitsers doen de mensen uitstappen. Er gaat een fusillade volgen. Andreu roeit naar de brug. Van uit de heuvels beschieten de sluipschutters van de partizanen de Duitsers. In de verwarring kan een deel van de mensen vluchten. Van op de waterkant leidt Andreu de aandacht van de Duisters af, om de vluchtenden de tijd te geven de berm af te raken en de bosjes te bereiken. Onder de vluchtenden zijn de vrouw, haar zoontje en een vriend van haar overleden echtgenoot die zich al een tijdje schuilhield in de buurt. Zij aarzelt en draait zich om (wel drie keer), de kleine ook. Andreu staat te roepen: loop door! loop door! Aan zijn voeten spuit een beetje water en modder omhoog. Daar eindigt de film. Water en modder en verwarring. We zien niks, we weten niks. Of hij geraakt werd wordt in het midden gelaten. Hij heeft minstens drie levens gered van de Duitse mitrailleurs. Maar zij waren geen drenkelingen. En dáár is een redder toch voor aangenomen. * zakdoek!
Soms zat ik lui achterover in de zetel en een paar seconden later zat ik op de rand met gekrulde tenen van "dit kán niet"! Zucht. Nogal wat anders dan Baywatch.
Geen spierballen die blinken van de olie, geen spectaculair stuntwerk, geen speciaal camerawerk, geen ontploffingen, geen panoramische postkaartzonsondergangen, geen snelle motorboten of helicopters. Wat dan wel. Een verhaal, een echt en geen storieke. En acteurs, geen vedetten. De film rolt ons eerst heel zachtjes, traploos en daarna met schokken van de ene nuance naar de andere, tot ge van al die subtiliteiten niet meer weet waar ge staat. Van plaatsvervangende schaamte, minachting, compassie, hem in bescherming nemen naar begrijpen en bewonderen, meedoen en victorie, plus alles wat daar tussen ligt, nooit onvermengd en soms in een ongemakkelijke combinatie. Er zijn geen goeien en slechten, enkel mensen.
Het gaat al vele beter met mijn stem en ik zat hier luidop commentaren te geven zoals LM dat kan wanneer het een spannende snookermatch is of een goeie Formule1 wedstrijd: 'Ocharme de brave snul / Als hij alles zo goed in orde houdt zal daar nooit iemand verdrinken. Vanzeleve niet / Nogal een plichtsbesef hè, hij weet waar hij mee bezig is. Dat is puur preventief werken. Knap van hem! / Ze mogen hem zo niet plagen, hij kan zich niet verweren / Waar komt die penningmeester zich mee moeien, dat ze Andreu eens gerust laten! / Maar die gast is te stom om te helpen donderen! Trouwen met iemand die gezocht wordt? Dat is een ... euh, held? / Maar wat is dat in godesnaam een naïeve sukkel / En die nonkel durft zo een door-en-door goed mens aan opofferen / Kinderen kunnen wreed zijn, ja / Dat hij aub van die brug wegblijft, de onnozelaar, de stommerik, de idioot / Wat staat hij daar nu te doen in zijn eentje, sebiet schieten ze hem ook dood, djuu wat een uil / ...
Hij stond daar niet met uitdagend armgezwaai naar de Duitsers te brullen met een stem à la Rambo. Hij stond daar met de armen naast het lichaam en gebalde vuisten hysterisch te krijsen naar die nazi's op de brug. En dat werkt. Hij is een redder!
Zucht. Wat een acteur. Een mens zou er lyrisch van worden. LM was blij dat de film gedaan was.
te gast bij Wim Helsen ~ Jo Lemaire meteen gedicht van K.P. Kavafis , de slotstrofen
Houd Ithaka wel altijd in gedachten. Daar aan te komen is je doel. Maar overhaast je reis in geen geval. 't Is beter dat die vele jaren duurt, zodat je als oude man pas bij het eiland het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf, zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal. Ithaka gaf je de mooie reis. Was het er niet, dan was je nooit vertrokken, verder heeft het je niets te bieden meer.
En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet. Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.
Het is hartverwarmend hoeveel mensen iets zien in de gedichten van Kavafis. Het gedicht Ithaka werd vorig jaar ook meegebracht door Lieve Joris (tekst 147 op blog 2), zij het in een andere vertaling. De bovenstaande, van Warren en Molengraaf vind ik persoonlijk beter. Blijkbaar moet ik nog veel wijsheid vergaren, want ik begrijp nog altijd niet wat Kavafis bedoelt met Ithaka in het meervoud, in geen enkele vertaling. Misschien zal ik het begrijpen op mijn laatste dag? Hij schreef bij momenten ook zeer versluierd hè. Moeilijk te vatten soms.
Er is een indrukwekkende storm aan de gang. We varen er recht door, dus liggen we tamelijk vast. We stampen een beetje, maar we rollen niet. Meer moet dat niet zijn om comfortabel van het schouwspel te kunnen genieten. Nu nog een grotere patrijspoort. 'k Heb mijn stoute schoenen niet aan, anders ging ik eens naar de brug. Daar zijn grote ramen aan drie kanten, en daar valt de storm beter te bekijken. Het stuifwater komt tot aan luik 4, dat is al een luik verder dan deze middag. Maar ja ... de mensen op de brug moeten werken en ik weet niet of toeristen er welkom zijn bij dit weer.
Zaterdag ben ik in de managementroom gaan printen op één van de printers van het schip, samen met cheng CVV. Twee lijsten voor LM en één voor chefke RD. Cheng CVV had al eens voorgesteld onze brieven boven te printen, aangezien we nog altijd zonder inkt zitten. Maar dat is feitelijk niet oké, de inkt en de printer van het schip gebruiken voor privédoeleinden. Inkt hoort niet bij de voorzieningen. Het papier evenmin. WC-papier dan weer wel. 't Is allemaal maar ne weet. "Er zijn er nog die hier printen" zei CVV. Dat kan goed zijn, maar daar komen ooit vodden van. En daarbij, ik print liever in mijn eentje. Geen pottekijkers.
De brieven werden in vier exemplaren geprint, naar vier adressen en dat waren er dan nog wat weinig naar mijn zin. Daardoor hield ik de printer een tijdje bezet, wie hem nodig had moest dan wachten? En dan ook mijn verbruik aan papier en aan inkt, vroeg of laat zou daar commentaar op komen en dan zou er een verbod komen.
Gisteren was er iets met de elastiek van mijn ondergoed, vlak voor we gingen eten. – door de industriële waspoeder aan boord- 'k Dacht owee, géén risico's! Rap iets anders aantrekken! Het schip stampte en ipv op bed te gaan zitten stond ik op één been te vechten met dat stuk ondergoed. LM komt de kamer binnen en op dat ogenblik moest ik niezen ook, twee keer. "Ha ja, zei LM, dat komt er van". Wát komt wáárvan. 'k Vond heel mijn gedoe + zijn bedenking zo ongerijmd dat ik de slappe lach kreeg. Lachen en ademen tegelijkertijd neemt nogal veel tijd voor het ogenblik, maar we waren toch nog intijds aan tafel. Vanwege dit soort verhaaltjes en vanwege de roddelverhaaltjes print ik de brieven liever in de cabine. Snapt ge?
1995-11-25 ~ op zee, 10h24
Vannacht stampte het schip nogal, persies of we reden over een kassei in iets zonder schokdempers. De 4de mec was van stille wacht en hij heeft het ene alarm na het andere gehad. LM hoort dat allemaal, ik slaap daar los door. Om 23h30 is hij eens beneden gaan kijken. Om 03h30 kwam cheng CVV erbij.
Igor (de 4de mec) heeft daar beneden heel veel bezoek gehad en weinig geslapen, denk ik. LM heeft geen compassie met Igor. "Hij had mij maar moeten wakker bellen van zodra het niet alleen ging" vindt hij. Dat hoort bij de job van 2de mec, 's nachts ook klaar staan, hij wordt ervoor betaald. Tot zover LM.
Ik heb wél compassie met Igor. Het gebeurt zo dikwijls dat een jonge gast de tweede niet durft wakker bellen. Hoe zou dat komen? Waren hun vorige tweedes dan zo'n onredelijke boemannen? In de veiligheidsvideo's wordt gewaarschuwd voor 'the human aspect'. Dit is zo eentje van die aspecten : de baas niet durven wakker bellen. Toen LM wakker werd om 23h30 keek hij eens naar het weer. De gangway aan stuurboord kreeg nogal wat water en het lampje van de reddingsboei die daar hangt was aan gegaan. De batterijen beginnen te werken bij contact met zout water. Dan zal er wel genoeg water over gestort zijn! LM vertelde dat die lampjes ferm veel licht geven. Goed om weten, in de hoop dat we ze nooit nodig zullen hebben. Hij dacht eerst dat er iemand aan de gangway stond met een pillamp. Om 23h30? Welke onnozelaar zou dat geweest zijn? Dat vroeg LM zich ook af. Ik was het niet, ik lag met mijn hoofd onder de dekens.
Naar het schijnt is het nu 'goed in 't zonneke'. Nee dank u, ik wacht nog wel wat. We komen zo al zakdoeken tekort. Die zitten in de droogkas. Niks zonneke.
Daarstraks heb ik ontdekt dat er pootjes onder het klavier van dit ding staan. Wij hebben iets met pootjes de laatste tijd. Twee achterpootjes, om de laptop lichtjes schuin te zetten. 'k Heb dat gedaan en ik vind het een hele verbetering al was het maar omdat het nu volgens het boekje gaat : pols en voorarm evenwijdig met de vloer, enz. Dit is een scheepsvloer. LM wist die pootjes staan, al lang zegt hij. Hij heeft de pjoeter al langs alle kanten bekeken, ik niet, ik kijk op 't scherm en op 't klavier. Nu staat hij niet meer op zijn antisliptoppen op het tafeltje. Daar moeten we dus iets aan doen. Antisliplappen onder leggen. Straks. Sinds het klavier schuin staat typ ik vele rechter.
'k Ben efkes naar de was gaan kijken. Alles kits. Enkel nog strijken, opvouwen en in de kast leggen. Een volautomaat doet dat niet, kastklaar maken. Het zou wat! Mon oeil! Môja, een antwoordapparaat heet antwoordapparaat en toch antwoordt het niet. Al eens gevraagd : "En om hoe laat zouden ze terug thuis zijn?" Dat apparaat zwijgt in alle talen. Antwoorden? Het zou wat! Mon oeil!
Over mon oeil gesproken, mascara aanbrengen is bij dit weer ogensgevaarlijk. Nagellak aanbrengen is ook een knoeiboel. Lang geleden allemaal zelf ondervonden. Ervaring: een goed geheugen voor eigen dommigheden en die van anderen. Eigen dommigheden eerst natuurlijk.
In het programma 'Welkom bij Compaq', dat is het merk van de laptop, staat iets over gezondheid, langdurig in dezelfde houding zitten, verlichting & oogartsen en vitamine C en voldoende beweging. Ze zeggen er niet bij om hoe laat ge naar de WC moogt, maar dat komt in de volgende uitgave, denk ik. Het ging over spieren & pezen en vermits ik in de nek soms steken voel, denk ik dat ze gelijk hebben. Beweging: ze raden aan zich regelmatig eens flink uit te rekken. Nu zie ik ze dat wel doen in Japan. Daar gaat dan een belletje, iedereen staat recht en heel het kantoor doet om het uur 30 sec rekoefeningen. In januari '90 -schip 20- waren we een maand in Yokohama, droge dok. Daar begonnen ze hun werkdag met ochtendturnen. Dan schetterde muziek uit de luidsprekers, mogelijk gezongen instructies (?) en de Japanners, gelijk waar ze stonden, aan deck of op de kaai, deden dan efkes die oefeningen mee. Ik wou wel mee doen, maar ik dierf niet. Human aspect.
Verder zijn meerdere korte pauzes beter dan één lang. Jaaa, zeg dat eens tegen een kantoorchef. 'k Zie het zo vóór mij: staan we bvb met drie voor het raam de schouders los te gooien, zegt de kantoorchef: "Dames? Nog niet goed wakker?" "Toch wel mevrouw, wij staan onze rug te rechten om ons des te beter over het klavier te kunnen buigen." Zij laat spoorslag de kasten van de muur halen en sportramen installeren om de rekoefeningen te optimaliseren. En de dagen dat er inventaris moet gemaakt worden komt iedereen in trainingspak. Dat laatste is al ergens zo, In een firma ergens in Wilrijk.
Verder wordt de Nieuwjaarspremie besteed aan de installatie van een sauna. Spiervriendelijke werkvergaderingen. Hij : "De zijt zo laat thuis schat?" Zij : "Ja ik moest nog efkes met de mensen van de verzending naar de sauna." Hij : "Ah, oké." Zij : "En morgen met die van de boekhouding en vrijdag met de aankoopdienst." Hij : "Oké, 't is maar dat ik het weet." Dan mogen ze met recht en reden zeggen dat ze gezweet hebben tijdens de vergadering. Op schip 11 en schip 14 waren sauna's aan boord. Om 20h30 was het aan de meisjes. Nooit werkvergaderingen meegemaakt.
Na een welgevulde dag valt een mens daar in slaap. Ook niet gezond. Om 22h zag de 5de mecanicien daar nog een lichtje branden, toen hij zijn nachtronde deed. Hij heeft me wakker gemaakt. Mijn hoofd voelde zeer eigenaardig aan, maar 't was wel een spiervriendelijk slaapje van anderhalf uur.
Ach, ik lul er maar over door omdat 'Welkom bij Compaq' ongeveer het laatste geestige geweest is dat ik gelezen heb. Voor de rest zware kost in de boekenkisten. 'k Dacht dat ik de boeken allemaal gelezen had, in '94, maar dat is niet zo. Voor het ogenblik ben ik bezig in een boek over Armenië en dat is zo realistisch geschreven dat ik het gevoel heb dat ik er middenin zit. Er ontbreekt enkel de geur, wanneer de Turken weer eens een schuur in brand steken om de Armeniërs arm te houden, en ze op die manier tot loondienst dwingen. Geen lacheboek, wel echt gebeurd. (Armani = van Armenië?)
1995-11-22 ~ op zee, 09h35
Gisterenavond was Jos de Canadees hier om aan LM van alles te vragen voor zijn werk voor school. Hij moet een praktijkschrift bijhouden en een aantal ingewikkelde mekanieke oefeningen maken en zo. Dat moet ondertekend worden door de cheng en op school geven ze daar punten op. Hocelyn was al eens geweest, een paar weken geleden. Toen had ik niet begrepen dat het over zijn werk voor school ging. Ik dacht dat het efkes over het werk hier aan boord ging en ik bleef zitten TV kijken, terwijl dat jongske ocharme eigenlijk hard aan het studeren was. 'k Wordt nog ongemakkelijk wanneer ik er aan denk. En LM zal niet eens zeggen 'zet die TV af of ga eens een toerke doen, of een boek lezen in de slaapkamer'. O, mij zo in mijn dommigheid laten. Ik ben daar blijven zitten terwijl ik efkes de plaats had moeten ruimen. Voor mij is dat een kleine moeite en voor Jocelyn, is dat zoveel rustiger.
Gisteren ben ik dus intijds de deur uit gegaan, zodat Joske rustig kon vragen en doorvragen tot hij het begrepen had, zonder dat ik daar zit te pottekijken en mij misschien, niet gehinderd door kennis van zaken, een opinie zou veroorloven. Zo ben ik niet, maar dat weet Joske niet. Mijn aanwezigheid zou hem kunnen hinderen. Human aspect weeral hé. In Corpus Christi (Texas) gaat hij naar huis, de kleine Canadees.
Beneden in de bar officieren speelde de film Rambo. Sylvester Stallone is hier gemonsterd waarschijnlijk. We hebben gesupporterd voor de goei, want de slechten ging hij toch overhoop schieten, dus dat was de moeite niet. Maar eerst schieten de slechten zijn vriendin neer. Hola! Nu wordt de Rambo nijdig hoor! RD was maar aan het fluisteren van "pauvre fille, pauvre fille", wel een keer of drie. Ik kon hem geen zakdoek lenen want ik had geen propere bij. Elektrieker RK was van stille wacht en heeft de film in schuifkes gezien. De film is gemakkelijk te volgen: de slechten dragen een legeruniform, de goeie (dat is Rambo) loopt in bloot bovenlijf.
Verder waren RD en ik het danig met mekaar eens dat zo'n hoop sterke spieren in het lijf toch een gemak moet zijn Geen verkeerd woord hier over Stallone. Sinds ik hem met Dolly Parton in Rhinestone heb zien spelen ben ik verkocht. Daarin speelt hij een kwiet waar nogal wat kosten zijn. Dat doet hij met zo'n naturel, dat een mens zich geen vragen meer stelt. Het is een muziekfilm, in het eerste gedeelte spelen ze zo wat van die melige bluegrass, daarna country, men voelt in de film dat er schot in de zaak komt, en op het einde countryrock, een duet dat rockt, de apotheose. Een 'ware' apotheose, volgens de clichélijst : het lelijke jonge eendje werd een zwaan, de schuchtere jongen is nu een rasartiest. En dat allemaal binnen de 90 minuten dank zij de opleiding bij Dolly Parton. Zoals zij moesten er meer zijn. Bij de VDAB, bvb. Humo heeft die film afgebroken, maar ze vergissen zich daar al eens, vrees ik. Want wat is er mis aan een film waarvan men weet dat hij goed zal eindigen. En buiten wat ouderwets vuistenwerk komt er geeneens geweld in. Misschien is de tekst van het slotnummer wat suggestief, maar daar kan Humo toch niet over struikelen? Die houden het graag vrij & vrolijk, als ik me goed herinner. In de film stond bij het slotnummer heel de zaal recht en ikke thuis ook. klank luid genoeg : https://vimeo.com/44978853 , 03min28 // tekst : https://www.azlyrics.com/lyrics/dollyparton/stayoutofmybedroom.html ,
Sinds gisteren hebben we eindelijk weer een laundry service voor de overalls zoals op schip 23, nu bijna drie jaar geleden. Dat komt zo : gisteren lag er een hoopje werkkledij gedroogd in de droogkas. 'k Trek die open en er komt een walm van olie uit. 'k Voelde geen paniek, maar toch bijna. Hier aan boord is dus iemand die zijn overalls niet op 90°C wast. De vet- & olieresten die er nog inhangen kunnen tijdens het drogen in de droogkas brand doen ontstaan. Dat is geen larie, dat wordt zelfs vermeld in de veiligheidsvideo's, bij de waarschuwingen voor brandgevaar. Overalls met vet en olie moeten op 90°C gewassen worden, omdat waspoeder niet alle soorten vet en olie kan oplossen. Door het heet water smelten de olie en het vet en worden mee uit de wastrommel gezwierd. Als er dan nog vet of olie in het textiel zit, is dat niet meer voldoende om de katoen te doen ontvlammen. Of anders op een waslijn drogen, maar hier aan boord is geen droogkamer. Wat als die persoon 's nachts wast, voor of na zijn wacht? Er hangen wel rookdetectors, maar toch. En er is maar één droger hè. Een droogkas veroorzaakt een elektrische brand, en zo'n brand verspreidt zich via de cablage, via de elektrische leidingen naar de andere gedeelten van het schip. Een elektrische brand krijgt men dus moeilijk geïsoleerd.
Veiligheidsvoorschriften zijn de enige reglementen die niet ontworpen zijn om de mensen te ambeteren. Elk voorschrift heeft zijn droevig nut al aangetoond omdat het toen nog niet bestond. Het ís allemaal al eens gebeurd. Veiligheidsvoorschriften komen regelrecht uit de praktijk. Ze zijn niet ontworpen door iemand op kantoor die zich zat te vervelen en toch iéts moest doen om zijn loon waar te maken. Gibbe (1ste stuur) was efkes in de keuken en omdat hij over veiligheid ongeveer alles te piepen heeft, heb ik hem voorgesteld dat ik de overalls zou wassen, aangezien ik degene ben met de meeste tijd om het te doen. Het is gebruikelijk dat de aspirant van deck dat doet voor de deckofficieren (de stuurlieden) en de aspirant machien dat doet voor de machineofficieren (mecaniciens). Hier is dat voorlopig het geval nog niet, omdat ze zo al met te weinig volk zijn en als ze dáar dan nog iemand moeten voor inzetten, twee feitelijk, niet voltijds maar het is toch weeral bijkomend werk, terwijl ik tijd heb om het te doen ... enfin, de Gibbe vond dat er iets in die redenering zat en nu mag ik alle dagen de overalls wassen. Dat is zeer braaf van hem. Verder nog de argumenten over water en waspoeder besparen en het was helemaal oké. Hij kent het systeempje nog van in '93, op schip 23. En hij weet dat ik het jobke ter harte neem.
Op een ander schip in '92 lagen we in Odessa. LM en ik waren toen al een tijd aan boord en dan beginnen de dagen zodanig op mekaar te lijken dat een mens niet meer weet wat ze 's voormiddags gedaan heeft. Op een dag in Odessa dus, schiet ik 's avonds uit bed, doe kleren aan en stuif recht naar de laundry. Ik dacht dat ik de overalls niet naar boven gebracht had en die mogen daar zeker niet blijven liggen, want de Oekraïners ratten alles wat niet vast zit. Ipv eerst in de kast van LM te kijken of ik ze al boven gebracht had storm ik naar beneden. In de laundry : geen overalls. Gepikt! Met tranen in de ogen ben ik naar boven gekomen, nog niet snotterend, maar toch met een knijp in de keel. Gepikt, omdat ik ze in de voormiddag vergeten was. Zes mensen met een overall minder en 't was al nipt met het aantal overalls. Ze vermoorden mij. Ik zal nooit meer mogen meehelpen. Nóóit meer! Enzovoort en zoverder. 'k Had die dag de overalls naar boven gebracht, opgevouwen en rondgebracht op het gewone uur. Alles normaal dus, alleen, ik kon het mij niet herinneren dat ik het die dag gedaan had. Groot misverstand tussen mij en mijn eigen zelve.
De walmende overall die gisteren in de droogkas lag was van JM (de nieuwe 2de stuur). Hij had een spuit crude-oil van de lading over zich gekregen en was dat subito presto gaan wassen, maar niet warm genoeg. Misschien had de overall eerst een dag moeten weken in een sop met bruine zeep. Soms helpt dat met overalls die gediend hebben wanneer ze scavenging in het machien hebben gekuist. Van de verschillende soorten chemisch vet en olie ken ik niet veel, ik weet enkel hoe ik ze min of meer kan wegwassen.
13h25: Het was pizza deze middag en voor LM had chefke RD een zonder kaas gemaakt. LM vond dat héél³ lekker. Hij is nochtans niet voor Italiaanse keuken. -dat heb ik in orde gekregen hoor, zoetjesaan, zonder te forceren 's Middags zegt hij gewoonlijk, vóór hij gaat liggen : "Tien ván, hè." Dwz dat ik hem intijds moet wakker maken, 12h50, tien minuten voor tijd. Nu had hij aan tafel toch zo zijn best gedaan met de pizza dat ik antwoordde: "Ja hoor, om tien voor drie maak ik u wakker, dan zijt ge intijds beneden voor de coffeetime. Dat vond hij een mooi idee, maar absoluut onbruikbaar want dan kon ik in feite nu reeds onze valiezen beginnen inpakken tegen aankomst Corpus Christi.
Gisteren was de capt (eindelijk) nog eens in de keuken en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem te vragen of hij via de agent of de schipchandler iets kan regelen ivm inkt. In twee woorden uitgelegd dat LM en ik geen inkt hadden. Hij zou proberen iets ter regelen, want zelf heeft hij disketten nodig. Daarstraks ben ik hem het briefje met de referentienummers en de aantallen gaan brengen. Aantallen "10" heeft LM gezegd. Het kan hem niet schelen hoeveel het kost. Ik denk dat hij mijn inkt-geleuter over-beu is. Ik geef mijn papierke af en de capt zegt dat hij via de agent zal proberen aan een adres te geraken. Jamaar, dat had ik gisteren zo niet begrepen. Die spullen laten komen, bedoelde ik. Niet hij naar een adres vragen en ikke dan 50 km taxi doen. Als de agent of de schipchandler het kan meebrengen zal het wel wat meer kosten, maar toch nooit de prijs van een verre rit met de taxi. Maar goed, misschien heb ik hem daarstraks verkeerd verstaan. Misschien leveren ze de inkttankjes toch wel?
Er hebben al allerlei verhalen de ronde gedaan over de volgende poort van bestemming. Eerst zouden we gaan lossen in Newark, maar dat is dus Corpus Christi geworden. Dat staat vast, dat is bevestigd door de rederij. Daarna gaan laden in Santa Marta of Santa Marina, waar dat ook moge liggen. Centraal- Amerika? De Caraïben? Dat is nog niet bevestigd. En gaan lossen in Rotterdam, maar dat is gisteren al veranderd en we zouden lossen in SINES! Bibi blij, heel blij. Als dat eens waar mocht zijn. Als de rederij dat nu eens raprap zou willen bevestigen, Sint Neptunus, aub. Als het Sines wordt kan ik nog wat keien gaan rapen voor de plantenbak, desnoods in twee keer. En met de agent eens gaan praten of er een verbinding per schip bestaat tussen Portugal en de Azoren, en zo ja, van uit welke poort, hoeveel de overtocht kost op een vrachtschip of een supplyship, hoe lang die overtocht duurt, hoe vaak er een schip gaat (heen en terug) en zo nog het een en ander. Of hem vragen waar ik een paar adressen voor die inlichtingen kan bekomen. -nu gaat dat via 't Net 't Is niet voor direct, maar toch, informatie en inlichtingen sprokkelen.
En ik wil ook gaan kijken hoe het met het fort en de kanonnetjes gesteld is. En de vissersboten tellen. En van daarboven ook kijken of de jachtjes goed vastliggen. 'k Zal daar mijn bezigheid hebben. Maar eerst die keien.
Chefke RD gaat een Saint-Honoré maken en ik mag erbij zijn. Nu. 'k Ben al weg, naar de keuken.
te gast bij Wim Helsen ~ Pablo Piedfort met een fragment uit 'Samen op het eiland Zeekraai' van Astrid Lindgren
En toen liet hij Mops in haar eentje achter. Ze was helemaal van streek. 'Bootsman, snap jij hoe dat kan?' stamelde ze nog eens. 'We hebben een zeehond gekregen!' Bootsman snuffelde even aan het diertje. Zoiets geks had hij nog nooit gezien, maar als Mops erop stond, dan zou hij heus wel goede vriendjes kunnen worden met dat eigenaardige wezentje dat daar maar lag te proesten. 'Nee, pas op, maak hem niet bang!' riep Mop angstig terwijl ze Bootsman opzij duwde. Daarna schreeuwde ze zo hard als ze kon: 'Kom eens kijken! Komen jullie allemaal eens kijken! Er is iets fantastisch gebeurd ... ik heb een zeehond gekregen!'
We varen. We zijn er weeral mee weg zie! We hebben al een uur timeshift gehad en zijn nu 1h vroeger dan België. Zo nog een keer of zeven tot Corpus Christi (Texas). Het is persies al wat warmer ook. En de zon schijnt.
Vanmorgen vond ik achter de koekjes en de snoepjes van LM een doos hoestbonbons, hier in de kast achtergelaten door een vorige 2de mecanicien. 'Echte Oude Borstbollen Zonder Kleurstoffen – Wycam's Kalmthout Belgium'. Ingrediënten : suiker en glucose. Dat zal helpen, ja! De nieuwe cheng, CVV had kranten en tijdschriften bij. Daarin schrijft ene Jef Nijs een blad vol uitleg over hoest- en snuittoestanden. Hij raadt het volgende aan : dampbaden met kamille (is aan boord), weerstand moet verhoogd worden met veel groenten & fruit (is aan boord), en lindenthee (is aan boord) en verder : "Zoetigheden en suikerhoudende producten moeten vermeden worden aangezien ze onmiddellijk als gevolg hebben dat er meer slijmen worden geproduceerd." Ziedaar : suiker en glucose! Wat nu, Mr Wycam?
Corpus Christi (wat een naam) ligt in Texas, een halve centimeter boven de Mexicaanse grens. Dat zou een 250 km kunnen zijn. Misschien minder, maar toch teveel om te voet te doen. LM is er al geweest en het is een grote stad zegt hij. Dat zal wel, want ze staat op de wereldkaart, op de grote. Grote steden staan op de grote wereldkaart.
1995-11-13 ~ op zee, 08h52
Vandaag hadden LM & ik iets te herdenken. Vanmorgen hebben we mekaar gefeliciteerd. LM met een vage, nog slaperige glimlach en ik ademloos, snuffend en snotverkouden. Voorwaar een feestelijke start van de dag. Als ontbijt was er omelet met champignons en sojascheuten. Voor LM een feest. Toen we boven kwamen wou hij weten of het geregend had Die Dag. Snuit, snuf. "Weet ik veel ... Oja, in het buitenkomen regende het nogal, nogal veel" Nies & snuf. Zeer romantisch, zoals dat van pril geluk in de boeken staat. Verder: bergen was. Vroeger had ik het scheepslinnen te doen, nu vind ik twee zakken al 'bergen'.
Eergisteren, 11/11, feestdag, hadden de mecaniciens een halve dag vrij. En gisteren, zondag ook een halve dag vrij. Grote jobs worden gedaan op weekdagen. Op zon- & feestdagen worden de werkzaamheden beperkt tot enkel varen. Tenzij er iets onverwacht gebeurt en dringend verholpen moet worden, tenzij we lossen of laden. Dan moeten ze uit de starblokken. Die twee namiddagen hebben we geslapen. Het is geen weer om aan deck een rondje te wandelen. Koud en winderig, zelfs wanneer de zon schijnt. En om 16h15 begint het al te schemeren, zo hoog Noord. Cocoonen dan maar. Een video van een VTM-avond gekeken, meegebracht door cheng CVV, met nieuwsberichten, reclame en de ganse reutemeteut. Koekskes gegeten (LM) en koffie geslurpt. Jammer dat we de verwarming hier niet zelf wat hoger kunnen zetten.
Er is wéér een barst onder het luikdeksel. Iets naast de plek waar LM half-oktober gelast heeft. Deze keer hebben we vloeibare lading en er sijpelt een streepje crude-oil uit. Crude-oil is ruwe aardolie, ongeraffineerd, wel ontplofbaar, brandbaar, ge zegt het maar.
Sinds de tweede helft van oktober staat de kicker (tafelvoetbal) in de bar van de officieren omdat er een kickertornooi gehouden werd. Dat zou nog een staartje krijgen, alleen wist ik toen niet welk. Nu wel. De kicker was naar boven verhuisd op verzoek van cheng LU en Nieke. Dat gebeurde op mankracht natuurlijk, zelfs met de hulp van de matrozen was het nog een heel gedoe. Van zodra de kicker in de bar officieren stond was hij niet meer bereikbaar voor de lagere bemanning, want zij mogen daar niet zomaar binnen, tenzij bij speciale gelegenheden zoals een tornooi bvb. De lagere bemanning, is voor het ogenblik 8 man van de 24.
Zij speelden daar misschien niet/nooit op, maar toen de kicker nog beneden in de pingpongroom stond kon iedereen erbij, voor het geval iemand zou zin hebben daar beneden een matchke te spelen. Het tornooi is gedaan sinds 1 of 2 november en de kicker staat nog altijd boven. Daar beneden stond hij op een democratische plaats (ik vind geen ander woord). Dat is één.
Nu twee : 's Avonds wordt hier gegeten om 18h30. Dat is zeer ongebruikelijk. Het moet 18h zijn om de mensen van de keuken de tijd te geven af te werken tot 19h30. Afwas gedaan & keuken geschrobd. Een deel van de matchen werd gespeeld om 18h. Een match is niet elke keer gedaan om 18h25. Zo werd het 18h40, 18h45 eer de grote hoop aan tafel kwam. LVE kwam dan nóg later, want hij moest in de bar opruimen en de rekeningen maken en Joske hield hem daarbij gezelschap. Een service die te laat begint, dat krijgt ge nooit meer ingehaald. Ge moogt er nog spoed achter zette, de mensen kauwen of slikken niet sneller en ze zullen het niet laten nog eens bij te vragen. Daarbij komt dat de voorbije matchen een gespreksonderwerp vormden. Wanneer ze babbelen eten ze niet voort. Dat scenario is gekend.
Een tafel met mensen die niet overeen komen, die zwijgen, kauwen, slikken en opstappen, die hun dessert mee naar de cabine nemen, en zeker niet blijven zitten voor een koffie, dat zijn de gemakkelijkste tafels om te serveren, in minuten geteld. In sympathie-meters zijn dat de tafels waar men het minste voldoening aan beleeft, maar het ging over tijd.
Door die late uren kregen Noël en Constant hun werk niet meer binnen de tijd gedaan en vermits de vertraging niet kwam door dringende werken aan deck of in het machien, konden zij daarvoor geen overuren opschrijven. Daar hebben zij het volgende op gevonden : ze schrobden de keuken niet meer. Zoiets valt op. De capt stelde daar vragen over en zo konden zij hun uitleg eens doen. Heel slim bekeken.
Ik deed dat vroeger omgekeerd, op de verkeerde manier. Wanneer iets niet kon wegens tijdsgebrek probeerde ik het tóch in orde te krijgen. Dat ging met moeite of amper en na 3 dagen helemaal niet meer. Als ik dan vroeg of er soms iets kon veranderd worden was het resultaat : nul. Want volgens de beslissingnemers was er niks aan de hand.
Kortom, zij sloegen direct stil alarm. Zij lieten van de éérste dag zien dat het zo niet ging. Resultaat: de etensuren zijn veranderd. Etenstijd is nu 18h15. Dat is een vooruitgang voor de mensen van de keuken, maar toch nog een vreemd uur. Dat bericht hangt uit sinds zondag. En dat gewijzigd etensuur is in het verkeerd keelgat geschoten bij ene mens. Nu dat weer. Soms lijkt het hier een pensionaat vol pubers waarvan sommigen besloten hebben een tijdje onuitstaanbaar te wezen, en ze lossen mekaar af.
1995-11-14 ~ op zee, 10h29
Weet ge dat ge een draagbaar computerke geen schouderklopje moogt geven? Het kan daar niet goed tegen. Niet omdat het bescheiden of verlegen is, het is gewoon fragiel. Nu zijn er niet dikwijls redenen om het een schouderklopje te geven hoor, groot geheugen, verder niks. All memory, no brains. Geen IQ, geen EQ, enkel Mb. "En zo hoort het ook!" zei Sonneveld. Stel u voor dat we hier met drie waren om er een opinie op na te houden. Met twee is al, euh ... boeiend. Wedden dat het niet protesteert als ik typ: 'Walvissen hebben poten omdat het zoogdieren zijn". ... Gezien? Niks, geen portest.
1995-11-16 ~ op zee, 09h17
Gisteren namiddag moest de vleesvriezer in orde gebracht worden. Chef RD had aan elektrieker RK gevraagd de vriezer af te zetten om 11h. Om 13h begonnen we er aan en was de temperatuur min of meer draaglijk. De thermometers van alle koelkamers hangen in de alleyway, zei LM achteraf. Had ik geeneens gezien. Deze namiddag doen we de groenten- en de visvriezer, dan zal ik eens kijken naar de precieze cijfers, dan weten we wat er draaglijk genoemd wordt.
De vleesvriezer was in iets meer dan een uur gefixt. Noël (stew) heeft daar eens zijn schouders onder gezet. Constant vroeg luid jovialerig hoeveel RD me betaalde om te komen helpen. Ik antwoordde : "Een villa in Zwitserland ... Nee serieus, (toen keek hij toch zo gretig, hij ging het fijne te horen krijgen) : een appartementje in Galicië." Het is toch niet mijn bionische spierkracht die maakt dat zij een overuur minder te doen hebben? Dat het goed vooruit ging was vooral te danken aan Noël. Daarbij, RD rekent hun uren alsof ik er niet bij geweest ben. Constant heeft dat denkelijk nog niet begrepen.
Tegen het einde hadden we nog de lege kartons naar boven te brengen en overboord te kiepen. Lege dozen wegen niks, het is alleen een lomp volume. Er schoot adem over voor een babbeltje. Noël zei iets over IJmuiden en over my sister en hoe oud ze was? Ik vertelde dat this lady de zus van LM was en ongeveer 40-en-nog- wat, maar dat hij de leeftijd van en dame feitelijk niet moet ... Hij keek héél ongelovig. "Ik dacht 16, zei hij." Ah, oké, het ging over de dochter. "Zij is 21 en gaat trouwen" ze ik. Dat vond hij normaal, want alle mooie meisjes trouwen. Maar de gewone toch ook? dacht ik. Môja, hij had het over méisjes, niet over vrouwen. Over de toekomstige echtgenoot had hij geen vragen. We waren aan het laatste karton.
Nog een verhaaltje over Constant. (Soms vraag ik me af of het niet teveel van het goede wordt.) Op een dag had de capt zijn hemden in de droger steken, op de laagste temperatuur, dan is er haast geen strijk aan. Terwijl dat staat te draaien moet hij voor het een of ander bij RD in de keuken zijn. Na een kwartier gaat hij kijken hoe het met zijn hemden gesteld is. Had Constant de droger toch wel op maximum gezet zeker! Hij had de droger nodig dus moest het maar een beetje vooruit gaan. Een tijdje geleden zou ik het verhaal niet geloofd hebben. Nu wel.
Gisterenavond de film Cliffhanger gekeken met Sylvester Stallone. Daarin is hij een bergbeklimmer die door bandieten verplicht wordt naar drie valiezen met geld te zoeken die uit een vliegtuig gevallen zijn. Op een moment verplichten ze hem zijn anorak uit te doen, in het gedacht dat hij binnen de paar minuten zou doodvriezen. Maar hij vroor niet dood. Hij is tot het einde van de film met korte mouwkes blijven ronddartelen, de ene berg op, de andere af, het stak op geen piek meer. De bandieten zelf liepen daar zonder muts rond, zonder dat hun oren of neus afvroren. Awel, zulke mensen zouden wij hier graag hebben om te komen helpen in de vrieskamers.
14h30: De vis- en groentenvriezer zijn nu in orde. De kartons stonden opgestapeld tot tegen het plafond. We konden er amper met drie staan en van weinig dozen was het etiket naar voren gedraaid. We schoten uit de startblokken. Er begon een pak andijvie te schuiven en viel rakelings langs het hoofd van RD. Dat is zo hard als marmer (het pak andijvie), het lijkt er ook op, maar dan in 't groen. We hebben de vriezer zonder ongelukken op orde gekregen. Eigenlijk zou een mens een helm moeten dragen bij zo'n jobke. Maar dan krijgt ge zo'n pak op het sleutelbeen ...
De zalmmoten zaten in één enorme doos. Ze nam veel plaats in en er mocht niks bovenop gezet worden anders konden we binnen twee maanden pas weer aan de zalm. Verschrikkelijk onhandig, zo'n grote doos. We hebben de moten overgeladen in kleinere dozen die we konden stapelen. Het groot karton mocht straks overboord. "Daar steken we dan Constant in" zei Noël. Ziezo, nu weten we hoe Noël erover denkt. Constant was er niet deze namiddag. Waarom weet ik niet. Niet gevraagd ookni.
RD deed zijn beklag dat het niet meer was zoals vroeger. Ik dacht dat hij schip 10 bedoelde, '84-'85, of nog vroeger. Maar hij bedoelde zoals vóór IJmuiden. De capt loopt de deur van de keuken niet meer plat, Sven zegt geen woord meer tegen hem omwille van iets dat Svenneke in het verkeerde keelgat geschoten is, enz, enz. Kortom, het weer is buiten grijs en binnen ook. Nog een weekje en we zitten in een warmer klimaat. Misschien helpt dat. Maar daar is het dan weer te warm voor de mecaniciens ...
1995-11-17 ~ op zee, 08h24
Woensdagavond ging hier telefoon, het was de brug : de schouw maakte vonken en de wind blies ze naar voor. Naar voor, dat is naar dat barstje in het luikdeksel waaruit soms crude-oil sijpelt wanneer het schip rolt. Hier aan luik negen, hier vlak tegen de facing.
Potverdekke, 'k had gedacht dat ik met dit elektroniekje onder de vingers toch niet meer te lui zou zijn om het duidelijk te houden? Goed, herbeginnen. Facing = voorzijde, de voorgevel van het kasteel Kasteel = het woongedeelte van het schip. Op oude foto's zijn nog schepen te zien met voor- en achterkasteel, twee aparte woongedeeltes. Dat had zo zijn nut, vonden ze toen. Luik negen = het luik dat vlak bij de voorgevel van het woongedeelte ligt en tegen die voorgevel staat (aan de binnenkant) het hoofdeinde van ons bed en van het bed van veel mensen hier aan boord.
Verder is er iets aan de hand met de purifiërs en dat is nog aan de gang. LM begint nu om 06h, samen met de andere mecaniciens. Dat is niet alleen nodig, het is ook goed voor het moreel van de troepen: de baas is aanwezig wanneer het minder vlot gaat; In voor- én tegenspoed, dat heb ik al eens ergens gehoord.
De purifiërs zijn de centrifuges die de stookolie zuiveren van water en ander spul. Dan pas kan stookolie verstookt worden. Die dingen worden gemaakt door Alfa Laval, een firma die ook centrifuges maakt voor melkerijen, om de melk af te romen. En dan nog wel klak hetzelfde model, vertelde LM. Nu ja, ze doen ook klak hetzelfde werk hè.
Het weer is nog altijd grijs. Aan de horizon is een gat in de wolken en daar sijpelt wat zonlicht naar beneden. De horizon is een pluizige streep. Niks scherp.
Cheng CVV heeft Het Document van BRT MA-02/09 bij en gisteren hebben wij dat eens bekeken. LM kent de kaptein van het interview en de ch.kok kennen we ook. Dat is Nzuzi, die hier aan boord was in '94. 'k Weet niet of hij sinds die opname nog bij de Belgen vaart, want in België is ergens beslist dat de samenwerking met Zaïrese werknemers werd beëindigd. Niet uit protest tegen de corruptie ginder, niet omdat die mensen hun gage bleef plakken in Kinshasa (de zeevarenden waren allemaal van Matadi) en zelden of nooit bij hun familie toekwam, maar omdat de Filipijnen nóg goedkoper zijn. Kassa!
De Zaïrezen hier aan boord hadden er toen al iets over opgevangen. Waswa en Jozef (de stewards) wisten dat dit hun laatste schip was. Toen Nzuzi al een paar weken afgemonsterd was, wist Waswa te vertellen dat hij aan boord van een ander schip was. De naam van dat schip ben ik vergeten. Waswa, Jozef en ik hebben hem toen een kaart geschreven en een kopie gestuurd van de schets van de Seto Bridge in Japan. Hij had daar een kopie van gevraagd en dat was er nog niet van gekomen. Waswa heeft ook een kopie meegenomen om bij Nzuzi thuis af te geven. Het is door de schets van de Seto bridge dat ik heel de story onthouden heb. Als Nzuzi nog een schip aangeboden kreeg zonder naar Zaïre te moeten terugkeren, dan kan het goed zijn dat hij die kans met twee handen aangenomen heeft en wanneer hij in het programma zegt dat hij zijn familie al een jaar en half niet gezien heeft, dan klopt dat ongeveer, een paar maanden gerekend tussen de opnamen en de uitzending.
Capt Hiroux zit daar een beetje te mopperen en zijn gemompel lijkt op wat losse boutades, maar feitelijk levert hij reële kritiek op het beleid. Doodjammer dat hij het zo stuntelig onder woorden brengt. Zonde van de gelegenheid dat hetgeen hij te zeggen heeft niet beter uit de verf komt. Krijgt eindelijk iemand de kans om het in het openbaar te vertellen en dan komt het niet helder over. Madre!
Dat we door bezuinigingen op mankracht & materiaal recht op wan-functioneren afstevenen wisten wij (het voetvolk) al jaren. Dat zijn de eerste gelederen waar zo iets voelbaar wordt. Hiroux heeft het over dweilen. Wel, hij hééft tenminste dweilen aan boord. Nu zijn de bezuinigingen ook in de bovenste rangen voelbaar en hij is het "stronte-beu". Mijne vriend toch, dat was de bedoeling! Hij heeft het nog lang uitgehouden vind ik. Hij is nog niet zeker van zijn prepensioen? Hij zal niet lang meer moeten wachten na die uitzending. Of is het een tactische zet van Hiroux om die zaak te bespoedigen?
In nov'83, schip 09, heeft capt JV tijdens zijn verlof eens een interview gegeven aan de Gazet van Antwerpen. Een krant van woensdag, Regionaal Nieuws. En JV dácht nog niet aan prepensioen. Ik vergeet nooit het gezicht van de ingenieur van Distrigaz toen hij de keer daarop in Montoir aan tafel zat met capt H (de vervanger van JV) en de andere leden van de staf. Het ingenieurke nam geen blad voor de mond. Als algemene waarschuwing? Het kwam hierop neer "Ik zou er nog niet over denken een interview over mijn werk te geven zonder overleg met mijn baas!" Maar Capt JV, als zeevarende, zag waarschijnlijk de rederij als zijn werkgever en Distrigaz als charter. Het ingenieurke zag Distrigaz als werkgever en de rederij als transportmaatschappij. Zoiets kan het geweest zijn.
Bon, eerst moest de scheepsbouw er aan, Cockerill Hoboken en Boelwerf Temse kapot, scheepsbouw gebeurt sindsdien in Korea. Nu ook de scheepvaart kapot. Goedkope loonlanden aan boord, zeelieden zonder zeemanschap. Hiroux zegt iets over de kwaliteit van de opleiding van de Filipijnen. Hij zegt het alleen niet nadrukkelijk genoeg naar mijn zin. Hij zegt wat choff VW vorig jaar op schip 25 ook al vertelde. Niet één keer, maar om de twee dagen. Daar zijn geen opnames van, van het demoraliserend effect van de onkunde van de collega's. Niet het geklungel van beginnelingen, die zitten op een andere trede van de ladder, maar de onkunde van de onmiddellijke medewerkers. Ik was in eerste positie om dat mechanisme van dag tot dag zijn werk te zien doen bij VW en LM. Mensen die hun job kennen maar te weinig bevoegdheid hebben om in te grijpen wanneer een ander ze niet kent.
Verder hadden LM en ik de bedenking waarom die opnames in Singapore of Sri Lanka moesten gebeuren. In Europese havens komen toch ook Belgische vrachtschepen toe? Het reisbudget van de ploeg had misschien besteed kunnen worden aan een grondiger voorbereiding. Aan het soort vragen dat gesteld wordt hoort ge dat het huiswerk niet gemaakt werd. De redactie, of de interviewster zelf? In elk geval waren de vragen te algemeen, te vaag, of naast de kwestie. Mogelijk was het gewoon een snoepreisje voor de TV-ploeg.
15h25 : 'k Ben juist terug van de brug. De nieuwe 2de stuur heet JM en is van Antwerpen, denk ik. 't Ziet er nogal ne menselijke uit, dus heb ik mij verstout (schoon woord hè) hem van tevoren te vragen of hij cancelled charts had. -geannuleerde zeekaarten- Hij had twee grote stapels zei hij. En ik mocht eens komen kijken of er iets tussen zat dat ik kon gebruiken. Deze namiddag ging ik naar de brug. Ik dacht daar een half uurke te neuzen tussen de oude zeekaarten. Het heeft anderhalf uur geduurd en ik ben halverwege. De rest is voor morgen. En dan moet ik er aan denken hem te vragen vanaf wanneer een zeekaart cancelled is, want een vervaldatum staat daar niet op. De technische kanten van een zeekaart snap ik niet, maar de kustlijnen zijn soms heel mooi, en de kleuren ook. Zachte tinten, nooit harde kleuren.
Zo heb ik er ongeveer heel Australië van tussen gehaald. Genoeg om een kamer mee te behangen, of op zijn minst het plafond. Er blijft plaats over voor de luster, want de binnenlanden staan niet op zeekaarten natuurlijk. En de baai van Ryeka, die heb ik onder de deur van de 3de mec geschoven (de vervanger van LVE). Hij is van Istrië. https://nl.wikipedia.org/wiki/Istrië_(schiereiland) , Hij had daar zelfs een trits postkaarten van bij. We hebben mooi land zei hij, maar het is wachten op vrede. Het voelt raar als zoiets efkes tussen de soep en de petatten gezegd wordt. Voor mij is vrede zoiets als lucht en drinkwater : er is genoeg voor iedereen.
De hoest- en snuitverkoudheid neemt Olympische afmetingen aan. Geen nood, ik zit aan deze kant van het schermpje en kan ulle dus geen bacillen en microben doorgeven. LM heeft nog niks, voorlopig. We kunnen TV ontvangen. 'k Denk Deense TV. Het klinkt niet Noors. Het klinkt zangerig. Misschien is Deens gewoon Noors op zijn Limburgs. Welke taal het ook is, hun weerbericht ziet er koud uit.
Het deck is nog niet afgespoten en ligt nog vol ijzererts. Misschien wachten ze daarmee tot we in Sture in warmer water komen? Als ze nu beginnen schoonspuiten zou het misschien kunnen aanvriezen. daar heb ik niet rechtstreeks mee te maken natuurlijk en iemand met een gebroken been aan boord hebben is niet niks, maar het betekent wel dat in de alleyways de papieren stroken nog op de vloer liggen en het woongedeelte er uit ziet of we nog tegen een kaai liggen of op een werf wonen. Want dat vuil blijft mee de cabine binnen komen ... de Atlantic is gene cadeau in de winter.
Deze namiddag beginnen ze met de change-over. Weer eens de luiken klaarmaken voor vloeibare lading. LM loopt de wacht 00h-06h / 12h-18h. De luiken zijn wel de zaak van de deckofficieren (de stuurlieden) maar de machineofficieren (de mecaniciens) moeten het inertgas maken en leveren.
1995-11-08 ~ op drift, 13h16
We liggen stil. Er is te weinig vaartijd tussen de twee havens, twee dagen maar, en de change-over is nog niet gedaan, dus het schip is nog niet klaar om te laden, zodat we niks kunnen gaan doen tegen de kaai. We ontvangen FM. Soms verdwijnt de zender. Wanneer hij terug komt, is dat plots en op volle kracht. Dan schrik ik mij een hoedje. Vooral als het stemmen zijn. 'k Zet dat ding af, ga weer zitten en ineens zijn die 'stemmen' daar weer. 'k Zet hem nog eens af. Wéér stemmen. Halloween, dat was vorige week hè. 'k Stond gewoon de verkeerde radio af te zetten. Het was de grote, die bij de cabine hoort, die praatte, die stond aan. Niet de kleine van thuis.
Die sufheid (sufte?) komt mogelijk door de hoestsiroop en de neusdruppels. 'k Heb ongeveer 18hrs geslapen. Daar wordt een mens niet wakkerder van. Elke 4hrs nam ik de siroop en de druppels. 'k Moest niet eens een wekker zetten, mijn keel wist zelf wanneer het tijd was, rauw van de pijn. Om 10 h gisteren had ik medicamenten gevraagd aan Sven, ik heb ze gekregen om 18h, en zijn gezicht liet merken dat ik in feite het recht niet had om ziek te worden wanneer iedereen veel werk had en een 2de stuur dus na zijn coffeetime niet de tijd heeft om efkes de farmacie binnen te springen 'omdat hij dan zijn werkbottinnen moet uitdoen'. En hij verdween naar deck.
Chef RD stelde voor om naar de capt te stappen want de virus won terrein, om de 20 minuten was zijn troepenmacht verdubbeld en ik werd maar zieker en zieker. RD heeft wel een passkey, maar mag niet op eigen houtje de farmacie binnenstappen. Vroeger, toen ik nog als bemanningslid gemonsterd was, zou ik uit mezelf naar de capt gestapt zijn. Dan was ik maar de 'achterbakse tik' als stewardess, met recht en reden aan boord zijnde, dus recht op hoestsiroop. Nu zou ik de 'achterbakse tik' zijn als passagierster, slechts gedoogd en ballast zijnde aan boord. Volgens sommigen. Daarbij komt dat Sven een rancuneuze is. Als ik naar de capt zou gestapt zijn, achter zijn rug, dus achterbaks, dan zou LM daar in zijn werk daar gevolgen kunnen van ondervinden. En daardoor had ik gedurende 8 hrs geen medicijnen. Dus feitelijk hou ik rekening met de stompzinnigheid van Sven. Is dat realistisch of gewoon dom? Wie het weet die mag het zeggen.
Ze komen in het departement deck 3 man tekort: 2 Filipijnse matrozen die niet zijn komen opdagen (te laat besteld? of niet besteld?) En de Nederlandse cadet heeft het schip laten staan. -gedrost, heeft zich uit de voeten gemaakt De capt loopt nu wacht zodat de stuurman aan deck kan gaan werken en de stewards zijn tussen 13h en 15h ook aan deck bezig. Gelukkig zijn dat potige kerels die oorspronkelijk van deck of van machien waren, gezien de manier waarop ze met bestek en tafelgerei omspringen. Stel u voor dat stewardessen als Nooke, of Jacky of Gertie of iemand van onze gestalte daar zou moeten gaan helpen. Voor het ogenblik scheppen ze het gemorst ijzererts dat aan deck ligt overboord, handmatig, met de schup. IJzererts weegt heel zwaar. Gibbe (1ste stuur) vertelde gisteren dat hij er al twee schuppen op verbogen had. Twee? 'k Dacht aan de ezel en de 2de steen, maar aan boord is drié keer scheepsrecht hè ... IJzererts laat zich moeilijk of niet wegspuiten, wegens te zwaar. Hoe heet dat weer? Hoog soortelijk gewicht. 7860 kg/m³ (7,86 g/cm³) IJzererts was de lading die schip 25 aan boord had toen het gezonken is. Over ijzererts : https://nl.wikipedia.org/wiki/IJzererts ,
Chef RD vertelde gisteren dat de capt de Nederlandse cadet 'de zak' laten tekenen heeft. Hij is dus oneervol ontslaan, afgedankt, er uit gegooid. -hoe zou het nu met hem zijn, 25 jaar later? kent hij het systeem tramping nu al? of is hij nooit gaan varen? Wegens werkweigering?
Gisteren is de keukenploeg (+ ik) in de groentenfrigo begonnen. 96 bollen sla moesten in krantenpapier verpakt worden. Dat papier dient als absorberend materiaal. We hadden niet genoeg kranten. We hebben intijds kranten geschooid en ineens was er genoeg papier voor 200 slabollen. Gek hoe behulpzaam worden wanneer het over de voeding gaat.
Omdat door de change-over de wachten zes-op-zes-af gelopen wordt en de staff vanavond al gegeten had kwam Gibbe rechtover de nieuwe 2de stuur te zitten aan onze tafel. Die tafel beslaat bijna de breedte van de mess. Er kunnen aan beide zijden 5 mensen aanzitten, met veel armruimte, maar 6 personen is geen probleem. Het is een lange tafel. Tegen het einde van de maaltijd vraagt hij van aan de andere kant van de tafel: "LM, gij zoudt zeker graag weten hoe lang het inerten gaat duren per luik?" Op het betuttelend toontje van ... maar ge durft het niet vragen zeker? Nu zou ik in dat toontje nog vijf andere dingen kunnen horen zonder te overdrijven, maar het lijkt me overdreven om dat te doen. LM zijn ogen werden wat ronder, de rest van zijn gezicht wist hij in een beleefde plooi te houden. 'k Zag hem denken : "Waar hééft die het in godesnaam over?"
Als technische kluns begreep ik wat Gibbe bedoelde, maar voor LM is het basiskennis en zo evident dat het niet nodig is te vermelden gedurende hoeveel uren inertgas moet ingeblazen worden per luik. En zeker niet aan tafel. Aan tafel wordt niet gewerkt. Of er moest een noodgeval zijn. LM blijft Gibbe aankijken, diagonaal die lange tafel over. "Wel, tussen de 4hrs en de 5hrs per luik. Heeft de capt gezegd."
Als Gibbe, zijnde chief officer ofte 1ste stuurman, zijnde de onmiddellijke vervanger als iets de capt overkomt, het nodig vindt zijn bewering te ondersteunen met die van een hogere rang, dan is er iets met zijn kennis van zaken.
'En hoeveel luiken zijn er? Volgens de capt?' probeerde ik LM stillekes voor te zeggen, zoals dat vroeger in de klas gedaan werd, stillekes. Mijn gefluister was hees en onduidelijk en ik deed LM teken dat ik het hem boven in de cabine wel zou zeggen. We hebben een paar tekens waarmee we 'straks / later / boven' bedoelen. We gingen van tafel en in de lift kreeg ik het door mijn pijnlijke stembanden gewrongen. Met de stembanden van LM is niks aan de hand en hij brulde van het lachen. 'k Moest ook lachen maar ik produceerde wat amechtig gesnuf.
'k Zag LM al, met zijn kin steunend in één hand, lichtjes voorover gebogen richting Gibbe, een beetje neerbuigend maar toch bemoedigend, zalvend bijna : 'En hoeveel luiken zijn er volgens ú, mijn jongen.' Wat bleek : (dit vertelde LM achteraf) het is Gibbe zijn eerste change-over als 1ste stuurman. In de 18 maanden dat hij als 1ste stuur vaart heeft hij enkel met droge lading te maken gehad. Tussen twee ladingen worden de luiken natuurlijk gekuist, maar van change-over is dan geen sprake. Als 3de en 2de stuurman heeft hij dikwijls genoeg moeten meewerken aan een change- over. Maar dat was meewerken. En nu is hij in charge. En daar zit het verschil. Het is de eerste keer dat hij de volle verantwoordelijkheid op zijn schouders heeft en waarschijnlijk voelt hij die wegen. Ipv Neptunus te danken dat hij omringd is door veterane rakkers, jaagt hij die mensen tegen zich in het harnas. Dat is misschien wat sterk uitgedrukt maar het komt er dichtbij. Hoe komt het dat zo'n intelligent wezen al Gibbe op sociaal gebied zo'n kluns is. 'k Kan nog zo'n paar stories vertellen uit '92 en '94, maar dat doen we dan thuis. Zo had ik eens in Immingham (UK) een kaart gekocht voor Vaderdag ... nee, thuis vertellen, inkt besparen.
Misschien kunnen we de juiste cartridges kopen in Corpus Christi (Texas). Al veel van gehoord, nog nooit geweest. LM wel.
1995-11-09 ~ op drift, 07h30
We liggen nog altijd op drift en de zee kan met ons doen wat ze wil. Vannacht hebben we een paar ferme zwiepen gehad. Als het machien stil ligt, is er geen power en kan de brug het schip niet kop-op-zee houden natuurlijk. LM is gaan slapen Hij is nu zes-af. Eigenlijk zeven-af want de drie die nu zes-op zijn, zullen het einde van de change-over doen, het ploegske van LM moet pas om 13h herbeginnen met werken. Zo eten wij vandaag niet meer om 11h20 maar om 12h. Nu moet ik goed opletten dat ik hem niet te vroeg wakker maak. Niét om 11h zoals de vorige dagen maar om 11h40 deze keer! 'k Zal het met stift op de rug van mijn had schrijven, voilà, dat helpt al eens hoor, met stift op de hand.
De lift is kapot en elektrieker RK had er al van alles aan gedaan. Gisteren is de lift er mee opgehouden. Joske de Canadees zat er in. Hij had op de alarmknop geduwd. Bleef de hulp nu te lang uit of had hij geen zin om te wachten? Hij heeft het noodkastje gebroken en is met die sleutel door het vluchtluikje in het plafond van de liftkooi gekropen. dan zat hij in de liftkoker/liftschacht. Hoe is hij daar uit geraakt? 'k Heb het allemaal niet weten gebeuren, maar ik heb wel de stukken rood plastic van het noodkastje zien liggen. Vanmorgen om 06h is elek. RK begonnen met de liftdeur van level 3 (ons verdiep) er uit te halen. Dat is een zware metalen deur en iets later ging ze met een bons tegen het schot, dachten wij. Maar ze lag met één hoek tegen de deur van de trapkast. en er moest volk naar beneden kunnen om te gaan ontbijten. Langs de buitentrappen naar beneden gaan, in het donker met dit weer, dat zag ik niet goed zitten. LM er efkes bijgehaald en het was zó gefixt, de deur werd 5 cm verschoven. Iedereen van deck 3 kon nu met de binnentrap weg.
Vandaag had ik een jobke: in het magazijn (droge voeding) de verpakkingen gaan afwassen die geleden hebben onder het slecht weer in IJmuiden. Om 08h beginnen. Dat is nú.
1995-11-10~ tegen de kaai, Sture (Noorwegen)
Zat ik hier in alle gemoedsrust een kruiswoordraadsel in te vullen, terwijl ze op de radio gemoedelijk spraken over dingen die ik niet verstond, teutte fleutte en eul de reutemeteut, ineens telefeun, om 08h40. Mijn heer des huizes vroeg of ik eens op de deur van Joske de Canadees wou gaan kloppen want hij had hem nog niet gezien in 't machien. Het is een groot machien en 't is een klein Joske. LM had al eens naar die cabine gebeld en Jos antwoordde niet.
Ik klop, niet te luid, want ik wil niet heel het bedrijf wakker maken, enkel Joske. Ik doe de deur 5cm open en fluister : Jos! Jos! 'k Kan toch niet luider praten met mijn pijne keel. 'k Steek mijn arm binnen, doe het plafondlicht aan. 'k Fluister wat luider. Geen reactie. 'k Dacht : flut, ik stap binnen en ga hem porren, want hij gaat ambras krijgen op zijn werk. Het bed was onbeslapen, of anders al opgedekt. 'k Bel LM op nr 253, dat is de ECR (engine controlroom) Feitelijk mag ik dat niet, maar goed. Wie neemt op met een Canadees accent en met een wakkere stem: Jocelyn himself. LM komt aan de foon, ik vraag of híj wel wakker is, want Jos heeft zojuist de telefoon opgenomen. "Ja , het is oké, maar hij was 10 minuten te laat."
Het fijne van de story hoor ik straks wel, om 11h45. Dit zijn de mogelijkheden:
1/ De mecaniciens begonnen vandaag om 08h. Dan is Jos 40 minuten te laat en geen 10 minuten, zoals LM zei. Eerste mogelijkheid : heeft LM zich vergist? 2/ Ofwel is Jos, als jongste in graad, om 06h begonnen, gelijk met de subalternen. Dan is hij van 08h tot 08h30 gaan ontbijten, is intijds naar het machien gegaan, daar ergens gaan verder werken aan het jobke waarmee hij bezig was en LM heeft hem niet direct gevonden. Tweede mogelijkheid : Jos was gewoon op tijd. 3/ Ofwel is hij na het ontbijt blijven plakken en is 10 minuten te laat naar beneden gegaan, maar dat lijkt zo onwaarschijnlijk. Jos hoort niet bij de NBL, de Notoire Boord Lameren. Derde mogelijkheid : is Jos dan tóch een lameer?
Welk van de drie verhalen wordt het? U mag bellen naar nr 215, vóór 11h45. (en hier volgt dan de jingle van schip 26, Dienst Amusement & Berichtgeving) " ♫ Schip 26 ♫♫ De zender die u aan de draai houdt, de zender waar u nooit moe van wordt" " ♫ Schip 26 ♫♫ Actie, Spanning & Truut" " ♫ Schip 26 ♫♫ Informatie! Voor de mensen die geduld willen oefenen tot de inktvoorraad is aangevuld"
Op TV is een kookprogramma bezig : leuk in puudre = look in poeder. Denk ik. Waarom in poeder? Omdat de streng look die daar als decoratief element omhoog hangt plastic is.
Gisterenvoormiddag ben ik wat ijzererts van de droge voeding gaan afwassen. Het was rustig werken. Alles wat bovenop de paletten gelegen heeft en het minst goed verpakt was, het lichte spul, heeft natuurlijk het meest geleden door het nat weer en de slijkspatten. Alle zakjes met kruiden in één grote doos zonder deksel, de dozen Lipton onverpakt op het palet, puddingpoeder kan niet tegen hagel, een karton koekjes had in het slijk gelegen. Enzovoort, en zo maar verder ...
Tegen 11h 20zat het licht spul in de kasten. Het zwaar spul hebben we tussen 13h en 15h in de rekken gekregen, Chef RD, Noël en ik. Was Constant er niet bij? Dat is een heel verhaal. Daarvan geeft ik u nu al het einde : Constant was er niet bij. Het had iets te maken met de gebruikte cabines in IJmuiden. Die moesten nog klaargemaakt worden voor Sture en we waren al 4 volle dagen úít IJmuiden! Kortom, hij slaagt erin een paar mensen kwaad te krijgen. Zoiets vind ik niet nodig en zelfs dom.
De capt loopt nog altijd met een gezicht als een donderwolk. RD heeft kunnen uitvissen hoe dat komt, via de vrouw van de capt. Zij was in IJmuiden op bezoek. Ze zijn aan het bouwen en de capt had in het zwart een serieus voorschot gegeven aan de onderaannemer voor ramen en deuren. En nu is die vent "failliet". Dat betekent voor de capt + gezin vertraging in de bouw en bijkomende ellende. Er veranderen waarschijnlijk veel dingen de planning van de bouw en betekent uitstel van de verhuis dan ook nog. Tel daarbij zijn rugpijn en de futiele dwarsliggerijen van een schapekop als Constant de Simpele en we zitten met een kaptein die niet meer kan lachen.
Tussen 16h en 17h zijn we tegen de kaai gegaan. Buiten het feit dat het hier een petroleumterminal is, is het hier mooi. Licht heuvelachtig, een wandellandschap. Het is +10°C, zeggen ze. 'k Ben al eens gaan piepen aan deck, maar ik ga niet aan de wal. Met deze keelpijn waag ik het er niet op, ik heb geen sjaal of rolkraag bij. Buiten chips voor LM hebben we niet echt iets nodig en ze zijn hier anders gekruid dan we thuis gewoon zijn. Postkaartjes dan? Bôf, niet echt. Als ik nog efkes wacht moet ik al niet meer gaan wat om 16h zou het schip geladen zijn en vertrekken we naar warmere oorden.
13h : klaar met laden, het laden zelf heeft hier maar 17h geduurd. Alles opkramen, zeeklaar maken, inpakken en wegwezen! Naar warmere zeeën. Corpus Christi, here we come.
