Met Allerheiligen over 2 dagen waarop we extra stil staan bij de geliefden die ons verlaten hebben, volg ik vanuit mijn zetel wat weemoedig het ritme van de natuur .
Ik kijk vanuit mijn zetel door het raam en ja, hij staat nog steeds op het terras die grote bloempot met daarin onze Brugmansia. Een ganse zomer bloeide de plant dat het een lieve lust was, kelk na kelk steeds weer nieuw leven, een streling voor het oog. Nu de herfst er is en de winter voor de deur staat vermindert haar glorie, wordt ze bladloos en oud maar bij elke nazomerse zonnestraal recht ze nog even haar hoofd en probeert ze haar laatste kelken nog eenmaal te etaleren. Ze geeft niet op zolang ze de kracht ervoor heeft.
Wat heeft de natuur toch mooie symbolen.
Zo staan bladeren bijvoorbeeld voor vernieuwing, voor hoop en voor wijsheid want een blad groeit, ontwikkelt zich én laat weer los. Telkens opnieuw het begin en het einde, vasthouden en loslaten.
Zo is het leven toch ook?
Loslaten is niet altijd makkelijk iedere keer weer opnieuw. Ga maar na. Hoeveel gebeurtenissen, mensen en dieren heb je al losgelaten? Die vormen dan je basis of nog beter, je kennis, je herinneringen, je databank.
Bladeren, takken en andere natuurlijke resten blijven onderaan de boom liggen en worden zo nieuwe voeding voor de boom of plant. Zo zijn ook de herinneringen voeding om door te gaan en niet op te geven en dankbaarheid te voelen voor alles wat goed was. Het is weer zover…Langzaam verliezen de bomen - hele oude, maar ook jonge - hun bladeren. Elke tak is symbool voor de natuur die afsterft. De bladeren bedekken de aarde en beschermen haar een hele winter lang. De bladeren vallen op het ritme van het weer, van regen, kou en wind.
Zo is het ook met onze herinneringen, met onze gevoelens. Op het ritme van het leven verwaaien ze en vallen op de grond. De stem, het gezicht, de gebaren van onze geliefde gestorvenen vervagen, steeds meer. In ons en met ons zullen ze steeds meer sterven maar wat zij geweest zijn als mens vergaat niet, zolang we hen meedragen in ons hart….
Al gans het weekend voelde ik me niet ok en wat koortsig. Vandaag naar de dokter geweest en een covid test gedaan en inderdaad die was positief. Waar ik dat opgedaan heb dat weet ik niet want we zijn de voorbije week niet weggeweest enkel boodschappen gedaan.
Ik lig nu uit te zieken en te hoesten en die koorts maak een mens ellendig maar het zal ook wel weer in orde komen zeker?
Houd jullie dus maar op afstand want dat beest is nog niet weg!!
We waren 28 j en woonden al meer dan een jaar in Venezuela….We waren het reizen voor de job van mijn slaapgenoot al twee jaar gewoon. De Spaanse taal hadden we stilaan onder de knie na Mexico en de kinderwens lieten we eindelijk toe en zie op 24/10/1972 hielden we onze eerstgeborene in de armen weliswaar drie weken te vroeg maar toen alles ok bleek, konden we alleen maar genieten van dat kleine wonder dat in onze armen lag…
Vandaag wordt die baby van toen 52j onze zoon die we niet meer op onze uitgespreide handen kunnen dragen😃…De verwondering en bewondering is er nog steeds maar anders, nog intenser, nog meer verbonden …. Gelukkige verjaardag zoon!
Vaarwel zonnebloemen jullie tijd zit er weeral op....
Zonnebloemen, wie kent ze niet? Met een vrolijke gele bloemenkop in de vorm van de zon en een lange steel ( tot 2,50 en 3,50 m hoog), is deze bloem echt een genot om naar te kijken. Ze bloeit van juli tot oktober. Daarnaast is het ook nog een hele slimme bloem, want overdag draait de bloemenkop met de zon mee en ’s nachts keert de bloem weer terug naar het Oosten. Ik las dat dit verschijnsel heliotropisme genoemd wordt! De oorsprong van de zonnebloem ligt in Noord- en Midden-Amerika en zijn rond 1530 door de Spanjaarden naar Europa gebracht. Tot daar wat info.
Zoals elk jaar hadden we ook dit jaar weer veel zonnebloemen hoewel ze minder groot waren dan andere jaren. Ik word poëtisch als ik die bloem zie staan. Wat zouden ze denken?
Moesten ze kunnen praten dan zou ik hen vragen hoe het komt dat ze elk jaar opnieuw aan dat bruin gezicht komen met een hele grote gele kraag errond? Zo groeien is toch fijn. Zo leven is heerlijk. Misschien weten ze het zelf niet maar dan zou ik hen vragen om naar de zon te luisteren en van daar zou het antwoord luiden…
“Dag Zonnebloem. Ik ben het die jullie doet groeien. Ik ben de zon. Ik liet jullie leven en mijn warmte deed jullie groeien en nog mooier worden. Kijk naar mij. Volg mij van 's morgens tot 's avonds en groei in mijn licht.”
Zo is het ook een beetje met de mens die heeft ook de zon nodig voor warmte en licht, we kunnen niet leven zonder de warmte van de zon zoals we ook niet kunnen leven zonder de warmte van anderen.
Ik heb wat zaad van onze zonnebloemen opzij gelegd zodat we volgend jaar opnieuw kunnen genieten van de pracht van hun nageslacht…
Een muntstukje van 20 cent sterft en gaat naar de hemel. Daar aangekomen verbaast ze zich over de feestelijke ontvangst die haar te beurt valt. Alle engelen en Sint Pieter begroeten haar met een hartelijke handdruk en drie dikke kussen en ze krijgt de beste plaats op de mooiste VIP-wolk. Ze krijgt daarbovenop ook nog eens twee persoonlijke butlers die haar bedienen als een koningin, en haar op haar wenken bedienen.
Even later sterft een biljet van 500 euro en komt ook aan in de hemel. Maar het onthaal is duidelijk veel minder warm. Een van de engelen kijkt even op van zijn schrijfwerk en wijst dan het biljet van 500 koeltjes een plaats aan op een klein oncomfortabel grijs wolkje. Iedereen laat hem links liggen en niemand spreekt tegen hem. En dat terwijl iedereen zich de benen van onder het lijf loopt voor het muntje van 20 cent.
Na een tijdje stelt het 500 euro biljet toch de vraag aan Sint Pieter:
"Sint Pieter, hoe komt het dat het stuk van 20 cent een vorstelijke behandeling krijgt en ik, het biljet van 500 euro, zo stiefmoederlijk behandeld word?"
Sint Pieter antwoordt droogjes :"Tja... we hebben u ook niet vaak gezien tijdens de mis."
We zijn aan het laatste weekend van september toe en de herfst eist stilaan weer zijn plekje op.
Ik begin weer mijn draai te vinden al blijft het hoesten hangen maar dat weerhield me er niet van om deze week weer terug wat meer te bewegen en ik heb nog het meest van al genoten van een paar korte wandeling hier in het bos en ik had het bos voor mij alleen ... heerlijk.
Ik heb dan ook maar een paar foto's genomen voor de herfst alle bladeren van de bomen jaagt en laat jullie meegenieten van onze groene omgeving.
Na ruim een week hoesten en koppijn en niet lekker in mijn vel zitten en uiteindelijk een slaapgenoot die lekker meedoet, begin ik me eindelijk wat beter te voelen. Ik heb deze week toch een paar keer gedacht dat ik toch stilaan oud word. Ik meed zelfs even de spiegel … maar waarom?
Is het niet zo dat het niet uitmaakt of onze taille de acceptabele maat heeft, of dat onze dijen strak zijn? En ja, we hebben rimpels, ons lichaam vertelt het leven dat we achter de rug hebben. We zijn wie we zijn en daar moeten we toch fier op zijn. Niets is zo saai en oninteressant dan een lege canvas.
Iemand zei ooit accepteer, hou en bewonder je lichaam, wat een wonderlijke verpakking voor je geest.
Zo is het toch? Dan mag je nog het 'mooiste' lichaam van de wereld hebben, zonder de uitstraling en de energie die van binnen komt, betover je geen mensen.
Morgen als ik opsta zal ik maar terug in de spiegel kijken en mijn tong uitsteken naar de rimpeltjes en de kraaienpootjes en blij zijn dat ik een nieuwe dag mag begroeten….
Het is toch schoon hé als je als koppel alles deelt....
Ik lig al sinds maandag in de lappenmand met een zware hoest en hoofdpijn en zit niet goed in mijn vel. Iets opgedaan na de BBQ vorige week zaterdag? Wie zal het zeggen.
De dokter spreekt van een taaie virus die de ronde doet met die symptomen en gaf me een zware siroop en raadde me dafalgan aan. Ik hoorde al van mensen die hetzelfde hebben en antibiotica kregen maar onze dokter is daar karig mee ze schrijft het enkel voor als het echt nodig is..
Ik ging in eerste instantie langs bij haar omdat ik hier een halfbedde heb dat zo jaloers is dat hij direct alles overneemt😁. Wonder boven wonder hield hij het nog lang vol maar uiteindelijk delen we nu toch die lappenmand. Of het corona is of niet dat weet ik niet de dokter zei dat griep, corona en die virus allemaal op elkaar gelijken maar we hebben geen koorts dus wellicht ook dat stom beest niet.
Wij hebben ons al terug opgegeven voor een griepspuit en een coronaspuit want de pret zal weer beginnen als de winter eraan komt.
Fijn weekend aan elke passant hier staat alles op een laag pitje.
Onze trots in de voortuin is een Araucaria araucana beter gekend onder de naam een apenboom, slangenden of apenverdriet. We hebben hem geplant in 1983 toen we terugkwamen van het buitenland en blijkbaar voelt hij zich goed want hij blijft maar groeien!
De naam 'apenboom' is een vertaling uit het Engels. In het Engels heet de boom 'Monkey puzzle tree', omdat één van de eerste Westerlingen die de vreemde boom met scherpe naalden zag, zei: 'Climbing this tree would puzzle a monkey...'
De wetenschappelijke naam van deze boom is genoemd naar de Arauco-indianen van centraal Chili en Zuidwest-Argentinië omdat de boom in hun gebied voorkomt.
Deze speciale conifeer die zoals ik al zei ook apenboom , slangenden of apenverdriet genoemd wordt, kan tot 25 m hoog worden en 5m breed. Het is geen snelle groeier, maar de boom wordt op den duur voor veel kleine tuinen toch te groot. De leerachtige naalden zijn breed en staan als schubben langs de takken. De jonge takken, bovenin de boom, staan schuin omhoog gericht, de oudere takken hangen in een boog (als slangen) omlaag.
Hij dankt zijn naam aan de vlijmscherpe, driehoekige bladschubben, die aan het einde in een scherpe punt toelopen. Het zijn dus schubben waarvan apen inderdaad wel eens veel verdriet zouden kunnen hebben als ze van boom tot boom springend in deze pijnlijke schubben zouden terecht komen. Door de gemene stekels kunnen de apen de zaadbolsters (lijken wel grote ananasvormige kegels) niet pakken. En niet alleen apen hebben verdriet als ze in aanraking komen met die scherpe schubben, als ik het gras afrijd en toevallig zo’n laaghangende tak tegen mijn poep krijgt dan ga ik twee keer zo snel vooruit.
Zaterdag hadden we onze laatste BBQ van dit jaar hebben we terug kunnen buiten eten onder een nazomers zonnetje. Biebie was blij natuurlijk want ik vreesde dat het binnen eten zou geweest zijn en bij een BBQ met 16 moet moet buiten gegeten worden om optimaal te zijn! Dank aan de zon dat ze Murphy even de baas was.
Fijne maandag iedereen , ik maak er nog een luie dag van om te bekomen van de drukte en het getater!! Ik heb er waarachtig een zware hoest aan overgehouden en ging vandaag langs de huisarts .... met de nodige medicatie en wat rust komt het goed. Onkruid vergaat niet zeg ik dan !
Toen in juli de storm hier in alle hevigheid voorbij trok, schoot er van de jonge pompoenplant bijna niets meer over.
Twee maanden verder ... Een zee van bladeren en pompoenen aan diezelfde plant vullen onze moestuin! We hebben ze geteld , er zijn 32 butternuts aan het rijpen... Onze buren zullen weer zuchten als ze mij zien afkomen en de kinderen ook! 😃
Eens je bureau uitmesten kan nog voor verrassingen zorgen.
Dit vond ik gisteren ergens helemaal achteraan in een bureauschuif nl een spiksplinternieuwe vulpen die nog in de originele verpakking zat.
Wie van een zekere leeftijd is, zal het zich wel herinneren: schrijven op de basisschool deed je aanvankelijk met een lei en griffel , daarna met een potlood en als je naar het eerste leerjaar ging, leerde je schrijven met een kroontjespen. Die pen moest je als ze nieuw was even in de mond te houden om te ontvetten zodat de inkt beter bleef zitten daarna werd de pen in een inktpot gedoopt.
Later werd de kroontjespen vervangen door de vulpen. Het woord zegt het zelf je vulde de pen met een inkt cartouche en de inkt vloeide vanzelf over je pen. Zo moest je minder hard drukken en met een stukje vloeipapier onder je hand voorkwam je vlekken en nog ergere ongelukjes op het papier..
Wanneer zijn vulpennen uit de mode geraakt?
Ze waren populair van de jaren twintig tot en met de jaren vijftig/zestig. Hoewel ze ooit veel werden gebruikt, is het gebruik ervan afgenomen als gevolg van de goedkopere en meer praktische balpennen die op de markt kwamen. Vulpennen waren destijds nogal log en onhandig in gebruik.
In de tijd van de pennen hadden lessenaars of schoolbanken waaraan kinderen op school zaten een ingebouwd inktpotje met een schuifje als deksel. Vanaf het einde van de jaren zestig is het gebruik van de pen op scholen vervangen door de balpen en de vulpen. In de jaren ‘50 kwam de BIC BALPOINT op de markt en dat was een vooruitgang, geen geklieder meer met inkt en men kon er veel netter mee schrijven.
In 2000 kwam er een ware omslag in het studeren: alles ging digitaal en je moest een laptop hebben, er kwam amper nog een balpoint aan te pas, alleen nog om je agenda in te vullen. Als je uit de lei en- griffeltijd komt dan is het schoolleven anno 2024 een totaal andere wereld.
Het gebruiksvoorwerp dat ik hier postte was blijkbaar toch beter gekend dan ik dacht.
En Het Antwoord Is…
Inderdaad een asbak in treinen toen onze maatschappij er nog heel anders uitzag. Stel je voor, roken in de trein was toen de normaalste zaak van de wereld!
En zo zijn we weer bijna eind aug. De tijd vliegt dus profiteer van elk moment lieve blogvrienden.
Jij gaat nooit raden wat dit object vroeger was, lukt het je wel dan behoor je tot de 1%!
Ken je dat gevoel van verwondering als je een object ziet waarvan je niet direct de herkomst kan plaatsen? Het gebeurt regelmatig dat we spullen tegenkomen die herinneringen oproepen aan een vervlogen tijd. Items die nu misschien vergeten in een hoekje liggen of verstopt onder stof op de zolder, waren vroeger onmisbaar in de dagelijkse bezigheden. Kijk eens naar dit bijna in de vergetelheid geraakte item, dat ooit zijn hoogtijdagen beleefde
Dit object is vervaardigd uit metaal en oogt nu misschien wat roestig en verwaarloosd. Maar in zijn gloriedagen vervulde het een sleutelrol.
Kun je bedenken wat het zou kunnen zijn? Ik ontrafel het mysterie over een paar dagen dus blijf nog even hangen en laat je hersenen kraken over de mogelijkheden van dit raadselachtige item.
)
Ik heb er waarachtig een zware hoest aan overgehouden en ging vandaag langs de huisarts .... met de nodige medicatie en wat rust komt het goed. Onkruid vergaat niet zeg ik dan ! 
