|
Hoe zou het zijn, vraag ik mij af als ik denk aan die eerste schooldag, het begin van de volgende 6 jaren van kleinzoon 1. Het doet me toch wat en ik denk zijn mama ook. Zou ze het ook voelen die loslaatsteek want dat is het, het besef dat hij weer een stapje verder zet, dat hij op het punt staat in een nieuwe wereld te stappen en hij het al met al toch zelf moet doen ? En daar gaat het natuurlijk om, alle emoties die daarbij komen kijken en waar hij zich ook alleen door zal moeten slaan ( andere vrienden, andere school , andere leerkrachten weg van de omgeving waaraan hij toch gehecht was..) daar denkt een moeder aan op zo'n momenten.
Ja, zo'n steek krijgt beslist elke mama als ze haar kind de volgende stap ziet zetten en beseft dat haar kind groter wordt en zich stilaan uit het het warme, vertrouwde nest opricht!
Ik weet het, c'est la vie, je kan je kinderen niet altijd een hand boven het hoofd houden, maar soms druist dat gewoon zo in tegen wat je moederhart ingeeft. Maar naast die loslaatsteek is er ook een gloed van trots dat een kind kan en mag verder gaan, hopelijk een gelukkig leven tegemoet. Ja... tot de volgende steek zich weer aandient, zo werkt toch een moederhart of niet?
En dan te bedenken dat ik gewoon spreek als oma!!
|
)
.
.
!
