|
Regelmatig vallen mensen zomaar over hun eigen voeten, ze glijden uit of ze struikelen over iets je kan het zo gek niet bedenken en breken daardoor soms een arm of een been. Het kan gebeuren, het is menselijk.
Zelf ben ik geen liefhebber van valpartijtjes zeker niet als het over mezelf gaat. Als de situatie zich voordoet, zal ik er alles aan doen om recht te blijven vooral als er toeschouwers in de buurt zijn. Dat de poging om staande te blijven een gekker zicht is dan meteen op de grond te donderen, daar denk ik dan niet aan. De bewegingen die ik dan maak vooral met mijn armen...ik kan me voorstellen hoe het er uit ziet . 
Gisterenmorgen was het zover, ik viel in de prijzen toen ik in een buurtwinkeltje wilde binnengaan. Ik zette één voet op de dorpel en voelde meteen hoe mijn knie vooruit schoof. Die miserabele gladde sandalen ook! Ondanks de ellendige situatie zag ik direct de klanten en de winkelier waardoor mijn armen onmiddellijk in de verdediging gingen en de gekende spastische bewegingen maakten in een poging om niet languit in het deurgat te gaan liggen. Net toen ik de grond zag naderen kon ik met één hand de deur grijpen waardoor ik half gebogen de winkel in strompelde. Oef...niet gevallen. De aanwezigen stonden mij geschrokken aan te kijken en om mijn eer te redden zei ik gewoon:
"Ziezo, zo ben ik snel binnen."
De winkelier grijnsde terwijl hij lachend vroeg of er misschien veel wind was? "Neen," antwoordde ik, "het komt door door uw dorpel."
"Die ligt hier nochtans al heel lang was zijn repliek."
Een beleefde manier om te zeggen dat het mijn eigen schuld was . 
Terwijl ik mijn beurt afwachtte, voelde ik dat mijn pols ietwat stug was ondertussen is er niets meer van te voelen. Waarschijnlijk van de snelle slag met mijn hand toen ik de deur vastgreep. Ik stond te denken dat ik alsnog een breuk had kunnen oplopen, eigenlijk had ik best geluk gehad.
"Wat is het voor u?", hoorde ik de winkelier vragen. In al mijn overpeinzingen had ik niet gezien dat ik aan de beurt was en zijn vraag overrompelde mij.
"Een klein groot bruin brood," antwoordde ik.
"Mevrouw," zei de man met een ernstig gezicht terwijl ik zag dat hij ieder moment in lachen kon uitbarsten, "het is precies uw dagje niet vandaag."
Vol medelijden met mezelf schudde ik met mijn hoofd van neen en vroeg een klein bruin brood. Het was pas toen ik thuis was dat het mij inviel dat ik eigenlijk een stokbrood nodig had. Neen ,het was mijn dagje niet.....
|
)
