|
Ik scheerde als een zwaluw door de supermarkt en worstelde in vrije stijl met mijn karretje. Als er iets is waar ik vaak moeite mee heb dan is dat het beteugelen van zo’n balsturig boodschappenwagentje, maar dat is hier, geloof ik, al eerder aan bod gekomen.
Ik had nog een afspraak en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging een beetje door te karren, waardoor ik na het inslaan van een zijstraat bijna een ander voertuig ramde. Aan boord daarvan bevond zich een kleuter wiens moeder iets verderop een rek met afgeprijsde goederen grondig onder de loep nam.
“ Bijna een botsing “ zei ik lachend .
De kleine keek me met grote ogen aan en zei:
“ Je ben een beetje oud hé?”
Tja, dan weet je ‘t wel! Ik schoot in de lach en dacht het is de allereerste keer dat een kind me oud noemt. Beweert men niet dat men de waarheid uit een kindermond hoort? Ik kan mezelf dus niet langer voorliegen dat ik nog redelijk jong en fit ben voor mijn jaren  .
Ik vertelde het voorval aan een kennis die een gang verder aan het shoppen was .
”Sneeuw op het dak betekent niet dat de kachel niet brandt,” monkelde ze “maar toch innige deelneming met je verouderingsproces. Dat gezegde had ik nog nooit gehoord!!
“ Pak je tanden en je looprekje. We gaan naar de kassa liet ze er lachend op volgen”.
Ze heeft de duivel in mij wakker gemaakt. Mij komt de wraak toe en de vergelding!
|
)
