Soms komen mensen zomaar in je leven gewandeld. Je hebt kinderen, die trouwen en brengen nieuwe familie mee en als het klikt dan worden die ook jouw familie, meer nog het worden jouw vrienden. Je plant samenkomsten, je feest en je trekt er samen op uit. Je gaat zelfs samen turnen, moedigt mekaar aan, draagt mekaars vreugden en verdriet, tegenslagen en meevallertjes. Je voelt je goed bij elkaar tot opeens een stille moordenaar zich in jullie relatie binnendringt. Je hebt nog gepraat op de dag " Kom op tegen kanker" omdat die andere bloemen verkocht. Ironie van het lot een paar dagen later krijg je te horen dat dit onding juist die persoon uitkiest om te woekeren! Alle plannen die in de wacht stonden worden in de ijskast gezet. En het wordt nog erger, nieuwe onderzoeken brengen uitzaaiingen aan het licht. Een noodzakelijke en ingrijpende operatie dringt zich op, chemo wordt een must en je blijft ontredderd achter. Hoe pak je dat aan? Welke woorden zijn zinvol? Wat zeg je tegen die persoon die zich zomaar ineens persoonlijk aangevallen voelt en in een verlangen naar een gevoel voor eerlijkheid uitroept: "Het is niet eerlijk! Kanker overviel me toen ik even de andere kant opkeek. Het leven is onrechtvaardig! Hoe help je haar om haar ogen van de "grote K" af te houden en om haar scherp te stellen op de kracht van de letter "M" -- mensen die om haar geven en er steeds voor haar willen zijn? Jouw eigen plannen worden in de war gestuurd.. gaan ze door, stel je ze uit? Dat laatste hebbedingetje waar je zo naar uitkeek, verbleekt bij wat nu gebeurt. Je relativeert de dingen, het leven,de waarden . Het is de zoveelste confrontatie met het leven in een korte tijd. Je trekt je op aan wie dicht bij jou staat en aan je vrienden .Je zoekt woorden van aanmoediging maar blijft steken bij de onmacht tegenover dat ene verwoestende woord. En dan ga je naar je maandelijkse vrienden, je verwarmt je aan die gemeende knuffels, je luistert naar wat die andere triestig, onrustig of bezorgd maakt. Je lacht samen bij een scherts of een ironische sneer maar je voelt je er thuis, je vergeet even wat je daarnet nog zo ongerust maakte, je trekt je op aan die zo spontaan gegeven warmte en je beseft dat het leven zo kort is en dat naar mate de levensdagen voorbij schuiven enkel die menselijke warmte datgene is wat je nodig hebt. En dan denk je terug aan die ene persoon die nu vertwijfeld aan de zijkant van haar levensweg staat en je hoopt dat je vriendschap en meevoelen één van de strohalmen is waaraan ze zich kan rechthouden.
Reacties op bericht (11)
05-10-2010
Waar je ook kijkt
je ontmoet steeds weer die ellende, kortbij verderaf maar het is blijft verschrikkelijk. Bij de broers en zussen van M. zijn er drie met kanker. Eén broer is eraan gestorven, een zus heeft met verschil van zeven jaren twee borsten geamputeerd, en de jongste zus heeft verleden jaar een borst geamputeerd. En dan ga je toch automatisch denken, wie is het volgende slachtoffer. Of ben ik zwartgallig? Je gaat vandavond gezond slapen -altans dat denk je- en morgen vertellen ze je dat je nog enkele weken te leven hebt. Zo gaat het maar al te dikwijls deze dagen. En dan sta ik daar en vind geen woorden om te troosten, want woorden zijn zo vluchtig en de pijn en verdriet van de ander snijdt elk woord aan flarden. Wens je veel steun. Warme knuffel. Michelly
05-10-2010 om 23:57
geschreven door Michelly
04-10-2010
pijn
Lieve Natoken.
Twee teksten van mij. Misschien heb je er iets aan!
Een
Eem korte
Zo nietig
en verdrietig
maar de pijn
zo groot
en deze
modderstroom van menselijke
leed
een zorgvuldig gekozen woord
een troostende gebaar
in betraande machteloosheid.
Alle zieken trouwens kracht gewenst, in jezelf van buitenaf.
En blijf je zelf altijd~!
04-10-2010 om 22:50
geschreven door Manja Croiset
Ach
Wat kun je doen... niet veel... hopen dat de behandeling aanslaat en er zijn als men je nodig heeft... voor de rest doorleven en genieten van de dagen die je gegund zijn... zitten treuren helpt niemand... ik hoor niets anders rondom mij... het ene al triester dan het anderen... en ik... ik duim en hoop dat het goed komt... wat betreft vriendschap... een mens kan toch niet zonder vrienden...
04-10-2010 om 16:02
geschreven door Myette
Wens je een fijne nieuwe week lieve vriendin
nancy dit komt zeker zwaar aan als je dit te horen krijg,dat heb ik twee maal moeten meemaken van mijn ouders,het dringt eerst niet door je tot je plots thuis komt met het nieuws van het ziekenhuis maar dan kom je plots in en diepe put terecht,en kan je aan niets anders mer denken
Pak eens een hand die uitgestoken staat, pak eens een hand, het is nooit te laat, als je blijft staan op het punt van weleer,
04-10-2010 om 15:47
geschreven door Nikki(brigitta)
'tja
ik ben terug , en ...wat ik lees ....niet goed hé , hoe het voelt met je dierbaren , daar weet ik veel van ... troosten nancy , DAT kunnen weinigen ..... ben jij nu al weg ? indien ja , probeer dan even alles van je af te zetten ! liefs enne , bedankt dat je langskwam terwijl ik er niet was !
04-10-2010 om 15:23
geschreven door ani
Hallo
Het is vreselijk als je zoiets te horen krijgt van iemand die je nabij staat...en nog veel vreselijker voor de persoon die aangetast wordt door die vreselijke ziekte...en je hoort meer en meer van die vreselijke K ...ik zou zelf niet weten hoe je zo iemand moet troosten...
04-10-2010 om 01:57
geschreven door Athea
03-10-2010
hetzelfde
Tja Natoken, hier hetzelfde, bijna 60, 2 maanden op brugpensioen, net opnieuw gebouwd en dan ineens patat boem. Je wereld stort in. In ons geval huidkanker. Wat weet mens daarover, bitter weinig, alleen weten we nu dat het een van de agressiefste kankers is en chemo zelfs niet kan. T'is erop of eronder. Operatie, lymfeklieren weggenomen, angst om de uitslag. Een jaar is het nu geleden en beetje bij beetje gaat het beter en in de goede richting. Telkens iedere 3 maanden die angst bij de dermatoloog. Petscans, botscans pfffffff, als je op de afdeling oncologie komt, zie je miserie, dikke miserie. En zeggen dat het om onnozel wratje ging, dachten we aan de elleboog van mijn man. Stilaan kruipen we uit een diep dal en zijn dankbaar voor iedere nieuwe dag. Vorige vrijdag toch weer geruststellend nieuws gekregen. Blijven er mijn schoonbroers,52 en 61, de ene leukemie, terminaal nu. De andere prostaatkanker, succesvol geopereerd. Daar blijft het niet bij, diens zoon, een knappe jonge gast, burgerlijk ing, helaas tumor, chemo slaat niet aan. En toch zegt de oncoloog dat er geen verband is tussen al deze kankers van drie broers. Ik wou het gewoon effe kwijt, we kijjken toch hoopvol naar de toekomst en genieten iedere dag van kleine dingen.
03-10-2010 om 22:48
geschreven door christiane
wanneer zoiets je overkomt is het altijd moeilijk om er mee om te gaan , laat staan te aanvaarden Natoken, je kan de persoon in kwestie maar enkel veel steun geven om de moed er in te houden
Een aangename avond toegewenst vanwege Amor Fati !
Beslissingen zijn gemakkelijk als je waarden duidelijk zijn
Al wat ons in anderen irriteert kan ons iets doen begrijpen over onszelf
03-10-2010 om 21:44
geschreven door Amor Fati
CHEERY
Ja het is zoals je het hier zo mooi neerpent, Natoken. Het overkomt ons allen denk ik, hoe langer hoe meer en veel jonge mensen krijgen die vreselijke ziekte. Ik heb het ook ervaren in familie en vriendenkring en ja wat zegt je dan.
Nu weet ik wel dat onze familie of vrienden , het wel vlug aanvoelen wie je echt bent op dat ogenblik, een echte vriendin of een valse.
Heel veel mensen komen in zulke gevallen plotseling , niet alleen dat ze die ziekte hebben, maar ook dat er vrienden wegblijven, of plots toch geen tijd meer hebben voor de patient in kwestie.
Ieder moet dat voor zich weten, maar ik help toch zoveel ikzelf kan,
ook een telefoontje meer doet goed voor de zieke, en het hoeft niet dat je telkens iets meebrengt , maar wel dat je blijft komen.
Groetjes CHEERY
03-10-2010 om 18:42
geschreven door CHEERY
*
Ik kan me de machteloosheid levendig inbeelden wanneer je zulk nieuws te horen krijgt over iemand die je na staat. Er blijft je dan niets over dan enkele troostwoorden of gebaren en heel misschien kun je ook helpen met sommige praktische zaken, maar je kunt de ziekte en de pijn niet wegnemen. Er blijft je niets anders over dan te hopen dat de zieke het haalt. Of je daarom je eigen leven moet afremmen, je eigen plannen moet opschorten...ik weet het niet. Zou het helpen wanneer je dat doet? Moeten we eerder niet zelf van elke dag ten volle genieten? Want morgen kan het ook voor ons te laat zijn! Is dit egoïsme of realisme? Wat zeker is, is dat jij voor een moeilijke en weinig benijdenswaardige keuze staat. Ik hoop dat je eruit komt. Een hele dikke knufff voor jou en T.
03-10-2010 om 17:04
geschreven door Petra/Huismusje
Even tijd maken.
Vreselijk als je zo iets te horen krijgt, zeker als het iemand is die je na staat. Het komt tegenwoordig zoveel voor als een dief in de nacht die ook over dag toeslaat. Of is het dat we ouder en kwetsbaarder worden. Beter niet aan denken, maar je legt je brein niet stil zoals met een lichtschakelaar. Je wandeling door Antwerpen was een groot succes zo te lezen. Al die plaatskes ken ik rot van buiten. Zestig jaar geleden heb ik nog een lief gehad die in de Vlaaikesgang woonde. Een smal draai trapje naar het tweede verdiep, zonder leuning, maar een dikke koord die in het midden van beneden tot op de zolder ging. Zonder die koord was het niet te doen. Ik voel een zekere fierheid op de stad waar ik geboren ben. Een zijstraat van de Suikerrui, de Kaasstraat. Je bent er dus erg dicht bij geweest.
)
