Wat er na de biopsie gebeurt beleef ik als in een roes. Ik ben slechts een toeschouwer die vanop de zijlijn verdwaast toekijkt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

   De mastectomie (het wegnemen van de volledige borst) vindt twee dagen later plaats, samen met een gehele okselontruiming (alle klieren worden uit de oksel gehaald).

Vóór de biopsie heb ik me zorgen gemaakt over de grootte van het litteken en in welke mate de ingreep mijn lichaam zou beschadigen. Nu, na het slechte nieuws, kan het niet snel genoeg gaan. Die zieke borst moet zo vlug mogelijk verwijderd worden. Integraal. Weg ermee! Aan het litteken denk ik zelfs niet meer.

   Na de ingreep voel ik me schoner, minder vies. Die vervloekte kanker is uit mijn lichaam verwijderd. Een infuus met pijnstillers zorgt ervoor dat ik totaal geen pijn voel. Mijn borstkas is stevig verpakt in een drukverband. Er hangen twee afvoerpotten aan mijn zij, die me wat last bezorgen bij het slapen. Maar voor de rest goed alles goed.

   Het resultaat van de ingreep is verbijsterend. Er werd een gezwel van vier op zes op tien centimeter teruggevonden. Ingekapselde tumorkernen met talloze uitlopers die mijn ganse borst hebben doorwoekerd, waardoor een borstsparende ingreep uitgesloten was. Volstrekt onbegrijpelijk dat een tumor van die omvang niet eerder kon vastgesteld worden? Na de ingreep blijven er rond het litteken nog talloze ‘in situ’ kernen zitten, vertelt de arts. Plaatsen waar de kanker weer kan beginnen groeien.

   “Invasief ductaal adenocarcinoma” is de naam die de vijand wordt toebedeeld. Aan de grootte te zien zit hij al minstens tien jaar in mijn lichaam. Tien jaar? Ik griezel bij het idee dat die kankercellen al jarenlang bezig waren mijn lichaam te vernielen zonder dat ik er iets van gemerkt heb. Van de elf onderzochte okselklieren zijn er meerdere aangetast waarvan drie met kapseldoorbraak. Wat dat precies betekent begrijp ik niet zo goed. Het verband tussen die okselklieren en de borstkanker is me niet meteen duidelijk maar ik vraag er verder niet naar. Op dat ogenblik kan het me allemaal niet zoveel schelen, ik ben veel te moe en wil niets liever dan slapen. Tenslotte lig ik hier veilig in het ziekenhuis, al het slechte is uit mijn lichaam, en ik word met alle nodige zorgen omringd.

Karlijn