Vandaag heb ik me voorgenomen om met de
oncologe de verdere planning van de chemobehandeling te bespreken. Ik wil de
Taxolbehandeling stopzetten, het wordt te zwaar. Groot is mijn verbazing wanneer ze mij, kort
na de eerste plichtplegingen en na nog een blik op de computer met de
onderzoeksresultaten, meedeelt:
-
We gaan stoppen met Taxol. Is dat goed voor u?' Het is eerder een mededeling dan een vraag.
Met een zucht van opluchting knik ik ja.
-
Het heeft al meer dan lang genoeg geduurd, vervolgt de arts, ik
had niet gedacht dat je het zo lang zou volhouden. Nu moeten we stoppen, want de
bijwerkingen, vooral de neuropathieën (het niet goed functioneren van een of meer zenuwen) in de benen, worden te hevig.
-
Hoe moet het dan verder? vraag ik haar meteen, toch ietwat
verontrust over wat er komen gaat als we stoppen met deze chemo.
Ze vertelt dat we een periode enkel met
Avastin gaan verder doen als overbrugging, tot we met een andere chemo zullen
starten. Avastin heeft eerder een onderhoudsfunctie dan een genezend effect. Zien
hoe ver we geraken. Op mijn vraag of ik de grote vakantie zonder chemo zal
kunnen overbruggen kan ze niet antwoorden. We zullen zien. Intussen toch maar
genieten van de rustpauze is de boodschap. Zorgen dat we terug op krachten
komen en dan klaarstaan voor de volgende chemo. Ziezo, zo ver zijn we dan.
Het voordeel is dat ik tijdens de
vakantiemaanden maar om de drie weken naar Hasselt zal moeten. De dosering van
Avastin kan immers ook aangepast worden naar één infuus om de drie weken. De
oncologe had de vraag om toestemming voor die wijziging al naar de firma Roche doorgestuurd. Die wekelijkse ziekenhuisbezoeken zijn op
zich al slopend genoeg. Een vermindering van de dagopnames zal me goed
doen, zei de arts en ik kan daarmee wel instemmen. Tijdens de rustperiode zullen de meeste nevenwerkingen
van de chemo wel verdwijnen, zegt ze. Met wat geduld komt alles weer goed.
Alleen de zenuwaandoeningen, daar stelt ze zich wat vragen bij. Oei, dat zou
wel jammer zijn, want het zijn die zenuwpijnen die de laatste weken sterk zijn
toegenomen en die me de grootste last bezorgen op dit ogenblik. Maar dat zal ook wel loslopen. Ik ben blij dat ik verlost ben van dat Taxolvergif.
Opgewekt verlaat ik het ziekenhuis. Joepie!
Na bijna tien maanden geen chemo meer! Ik zou het iedereen willen toeroepen.
Die zenuwpijnen in mijn benen zullen ook wel verdwijnen. We gaan die
overspannen zenuwtjes gauw eens kalmeren. Eerst zien dat we uit ons dipje
komen, wat beter slapen, genieten van de vakantie met de kinderen en dan komt alles in orde.
© Karlijn Koninckx
|