De pijn blijft redelijk onder controle. Er blijft natuurlijk, die toch wel zware chemo, die ik maar op het randje verdraag, want ik zit voortdurend met te lage bloedwaarden. Zowel rode als witte en bloedplaatjes laten het afweten, waardoor ik zo slap als een vod ben en kompleet zonder weerstand. Ik krijg geregeld zakjes bloed toegediend en ik krijg Neupogen spuitjes in de buik om de aanmaak van witte bloedcellen te stimuleren. Maar die bloedwaarden beteren wel wanneer die chemo eenmaal achter de rug is. De voorbije twee maanden ben ik al drie keer met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Door alle bestralingen van vroeger en nu heb ik te weinig beenmerg over om de schadelijke effecten van de chemo snel genoeg weg te werken. Daarom hebben ze de chemo verdeeld in drie dosissen, in de hoop dat hij zo minder schade zal aanrichten. Hoewel de pijn nu heel draaglijk is, blijft het moeilijk om te zitten, omdat die bekkenbodembeenderen allemaal een beetje verbrokkeld zijn.

Je begrijpt dat ik de voorbije twee maand niet veel “geleefd” heb. Ik was zelfs te tam om te telefoneren of mijn e-mail te openen, ook al had mijn man de laptop vlak bij mijn bed geïnstalleerd. De public relations heb ik noodgedwongen aan mijn mannetje moeten overlaten. Iedereen lijkt wat geschrokken van die plotse achteruitgang in mijn toestand, maar het was voor mij ook schrikken hoor.

Intussen breng ik het grootste deel van de dag en de ganse nacht door met slapen. Waarschijnlijk ook door alle pijnstillers die ik nog slik. Mijn eetlust, waarvan ik dacht dat hij nooit zou verdwijnen, is ernstig aangetast. Ik ben dus al vlotjes 10 kilo kwijt gespeeld. Nu mag het wel stoppen vind ik. Straks blijft er niets meer over van mij J.  Afijn, dat zal ook wel beteren met de tijd.

Normaal gezien (dat is als we geen behandeling moeten overslagen), heb ik nog zeven weken chemo tegoed. Met de jaarwisseling zou alles achter de rug kunnen zijn. Dat wil niet zeggen dat ik dan zal rondspringen als ‘een konijn op de plein’  he? Maar ik hoop toch dat ik de feestdagen zal kunnen meevieren, want ik word die quarantainetoestand hier meer dan moe.

© Karlijn  Koninckx