Een verre vriendin aan de lijn. Eerst had ik haar stem
niet herkend, zo lang geleden was het dat ik nog iets van haar had gehoord.
-
Hoe gaat het met de gezondheid? vraagt ze.
-
Bwa, dat gaat nogal.
-
Aha, dat is goed nieuws.
-
-
niet?
-
Wel, ja en neen, ze hebben zopas een nieuwe
chemo opgestart en we
-
Oh, maar dat is toch goed he? onderbreekt ze
me.
-
Hoe bedoel je?
-
Awel, dat ze nog steeds iets vinden om je
verder te behandelen
-
Ah, ja, dat is natuurlijk wel goed.
-
Jaja, zo moet je denken he, Karlijntje!
Meteen werd het
gespreksonderwerp gekeerd naar de kinderen die allen aan de universiteit
studeren. Ook haar kinderen zijn momenteel op wintersport, omdat het
lessenvrije week is na de examens van januari. We hebben het erover dat het
toch wat raar doet als de kinderen in de week op kot zitten, want dat het lege nest
syndroom dan een beetje de kop opsteekt. We spreken over Erasmusuitwisselingen
en vergelijken het studentenleven van nu met dat uit onze tijd.
-
En wat doe jij zoal om gezond te blijven? vraagt
ze zonder enige overgang.
-
Euh
-
Welja, wat doe je zoal van sporten? Fietsen
misschien?
-
Neen, fietsen zit er voor mij niet meer in.
-
Waarom niet? vraagt ze oprecht verbaasd
- Omdat ik met poreuze botten zit en een paar
botbreuken aan de bekkenbodem. Dan is fietsen een pijnlijke zaak!
- Ah ja, zegt ze ietwat geschrokken. Ze
schijnt zich plots te herinneren dat ik met botuitzaaiingen zit. Meteen voegt
ze er aan toe:
- Weet je, fietsen is toch maar fietsen, he?
Er zijn nog genoeg andere sporten die je kan doen.
- t Is te zeggen
tennissen gaat ook niet meer. Dat deed ik nochtans
heel graag. En andere sporten?
Er blijft niet veel meer over. In feite gaat
geen enkele sport meer waarbij ik gevaar loop te vallen, want dat geeft
gegarandeerd botbreuken. Ik kan nog altijd aansluiten bij de biljartclub, of
vogelpik gaan spelen
-
Aha
Hier wist ze heel eventjes
niet meer wat zeggen.
- Maar ja, weet je, sport is ook niet alles
he? probeert ze.
Dan is
het mijn beurt om te zwijgen.
- Hoe is het met de echtgenoot? draait ze het
gesprek opnieuw, daarmee het moeilijke moment ontwijkend.
Nadat de laatste
nieuwtjes over de wederzijdse wederhelften zijn uitgewisseld, wordt het gesprek
beëindigd.
Hoe voel ik me na
zon telefoontje? Wel, ik weet het echt niet. De vriendin is een
opgewekte vrouw die zelf graag plezier maakt en die blijkbaar geen andere dan
opgewekte antwoorden had verwacht op haar vragen.
Vele mensen vragen me
hoe ik het stel, maar ze willen eigenlijk niets liever horen dan dat ik zeg dat
alles prima is. Als ik anders antwoord, dan weten ze niet meer wat gezegd. Ook
deze vriendin is een van de velen die niet weten hoe te reageren op minder goed
nieuws. Maar kan ik hen dat kwalijk nemen? We hebben dat immers nooit geleerd
op school.
ontboezemingen